บัญชามังกรเดือด บทที่ 225 หนึ่งต่อหนึ่ง
หยวนจ้งด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “พอแล้ว!”
“อย่าลืมสิ พวกเรามาทำภารกิจกัน!”
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
ตาเฒ่านั่งกลับที่ของเขาอย่างโกรธเคือง
พอนั่งลง คนขับก็เหยียบเบรก และหยุดทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
“มึงขับรถไม่เป็นหรือไง!” เขาด่าออกมาอย่างโกรธจัด
คนขับพูดพึมพำว่า “ข้างหน้ามีหินก้อนใหญ่ มันคงกลิ้งลงมาจากภูเขาแน่ๆ”
“ฉันเพิ่งบอกไปว่า ทางขึ้นเขาอันตราย ทางด่วนดีๆ ไม่ไป”
“โชคดีที่ฉันคล่องแคร่ว ถ้าชนไป พวกเราคงไม่มีใครเหลือ”
หยวนจ้งเห็นว่าหินก้อนนั้น หนักเป็นหลายร้อยกิโล
เขามองไปที่ป่าทึบบนไหล่เขาข้างๆ ก่อนจะพูดว่า “พระ นายไปเอาหินออก”
พระตอบรับ ก่อนจะเปิดประตูแล้วกระโดดลงจากรถ
เขาถือหินไว้ในมือทั้งสองข้าง คำรามออกมาดังลั่น เขาหยิบหินที่มีน้ำหนักหลายร้อยกิโลขึ้น แล้วยกขึ้นเหนือศีรษะ
ภายในรถ ฮัวเหนียงยิ้มและกล่าวว่า “น้องพระ แข็งแกร่งมาก!”
“เดี๋ยวกลับไปพี่จะโอ๋นายเอง!”
ตาเฒ่ายิ้มเยาะเย้ย: “พวกสมองไม่ได้รับการพัฒนา ไม่เข้าใจเรื่องน่าสนใจเลยแม้แต่น้อย มีอะไรน่าสนใจ？”
ฮัวเหนียงพูดอย่างภาคภูมิใจ “นั่นน่าสนใจกว่านายเสียอีก”
ทั้งสองตอบโต้กันไปมา ยั่วยุซึ่งกันและกัน
ภูเขาที่ว่างเปล่าเงียบสงบ พระยกก้อนหินขึ้นมา แล้วมาที่ข้างถนน ก่อนจะโยนมันลงหน้าผา
เสียงดังมาเป็นระยะ ดังจนสะเทือนใจคน
พระภูมิใจมาก หัวเราะออกมาเสียงดัง ก่อนจะขึ้นรถไป
ในตอนนั้นเอง ท่ามกลางป่าบนภูเขา มีดบินตัดผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน เจาะคอของเขาโดยตรงจากด้านข้าง
เสียงหัวเราะหยุดลงกะทันหัน
ดวงตาของพระเบิกกว้าง
อยากจะพูดอะไร อ้าปาก ก่อนจะตกลงไปที่หน้าผาลึกที่มองไม่เห็นก้นเหว
“ไม่เลว มีดบินของชุยหมิงพัฒนาขึ้นอีกแล้ว” ฉินเทียน ผู้ดูฉากนี้ผ่านหน้าจอโทรศัพท์มือถือกล่าวชม
มีดบิน？
จุยเฟิงอดไม่ได้ที่จะกระโดดขึ้นไปบนคานหลังคา เอนตัวลงข้างฉินเทียน มองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ดำๆ
แม้จะไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นัก แต่ก็ยังมองเห็นได้ชัดเจน
ฉันได้ยินแต่เสียงดังโครมคราม ภายในป่าบนภูเขา ก็มีชายคนหนึ่งถือไม้ค้ำยันออกมา
ข้างหลังเขา กลุ่มคนเดินตาม แต่ละคนเป็นเหมือนออกมาเที่ยวนอกบ้าน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยการรอคอย
“นี่คือคำสาปสวรรค์คุณเหรอ?” จุยเฟิง อดไม่ได้ที่จะถาม
เปลือกตาของฉินเทียนขยับเล็กน้อย
ชื่อของคำสาปสวรรค์ จุยเฟิงรู้ได้อย่างไร?
บางทีอาจจะรู้เพราะว่าเขาพลั้งปากพูดออกไป จุยเฟิง อธิบายว่า “พานหู่พูด”
ฉินเทียนไม่ได้พูดอะไร
ที่ได้เห็นและรับรู้คำสาปสวรรค์ ศัตรูเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ คือพานหู่
“พระ ฉันจะล้างแค้นให้นาย!”
ฮัวเหนียงคำราม ผลักประตูแล้วกระโดดลงมา
ในเวลาเดียวกัน ในรถสองคัน ยมทูตทั้งสิบ ยกเว้นพระที่ตายไปแล้ว คนอื่นๆ ทั้งหมด ก็กระโดดลงมา
ตาเฒ่าเห็นเถียหนิงซวงและเหมยหงเซว่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ภายในดวงตาก็เต็มไปด้วยเปลวเพลิง
“พวกนายเป็นใคร” เขากัดฟันพูด
ฉานเจี้ยนยิ้มและพูดว่า “คนที่ฆ่าคน”
พูดจบ ร่างของเขาก็พุ่งเข้าหาตาเฒ่าทันที ในเวลาเดียวกัน ดาบฝักที่ซ่อนอยู่ในไม้ค้ำยันเหล็กก็ถูกสะบัดออก
“ดาบเร็วอะไรอย่างนี้!” เมื่อเห็นฉากนี้บนหน้าจอ จุยเฟิง ก็กระซิบ
แสงเย็นเยียบ แทงเข้าที่คอของตาเฒ่า
หลังจากประสบความสำเร็จ ฉานเจี้ยนก็ถอยกลับทันที นำดาบกลับฝัก ก่อนจะพูดว่า “สิบนาทีคือขีดจำกัด เลือกคู่ต่อสู้ของด้วยเอง และจัดการด้วยตัวพวกนายเอง”
พูดจบ ไม้ค้ำยันเหล็กของเขาอยู่บนพื้นเล็กน้อย ทั้งตัว เหมือนกับลูกนกตัวหนึ่ง ล้มลุกหลายครั้ง ก่อนจะไปยืนบนก้อนหินสูง
เป็นประเภทฆ่าคนไม่ทิ้งร่องรอยเลยแม้แต่น้อย
จุยเฟิงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “เขาคือหัวหน้า ดูเหมือนว่าจะไม่สนใจอะไร แต่เขากลับสามารถเห็นสถานการณ์ทั้งหมดได้”
“เมื่อจำเป็น ก็จะยื่นมือไปช่วย”
ฉินเทียนพยักหน้าและพูดเสริมว่า: “ในขณะเดียวกัน ศัตรูนอกสนามรบก็สามารถตรวจจับได้ทันเวลาเช่นกัน”
จุยเฟิงกล่าวทันที: “คุณจงใจไม่ได้บอกเขา ว่าตระกูลหลี่อยู่เบื้องหลังนกขมิ้น เขาทำสิ่งนี้ ด้วยสัญชาตญาณทั้งหมด”
“นี่คือนักฆ่ามืออาชีพ ถึงจะมีลักษณะแบบนี้”
ฉินเทียนยิ้มโดยไม่พูดอะไร
เขารู้ว่า ฉานเจี้ยนนอกจากนี้ ยังมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการ เพราะ ในภาพที่เขาเห็น ไม่มีผีหวูฉาง
ผีหวูฉางต้องถูกจัดไว้ที่ด้านหลังโดยฉานเจี้ยน เพื่อป้องกันไม่ให้ใครมารบกวนสนามรบ
ดูเหมือนว่าบททดสอบของเขา จะทำได้ไม่ยาก
แต่ว่าฉินเทียนรู้สึกว่า จุยเฟิงคนนี้ ตั้งแต่เขาถูกทุบด้วยกระดูกไก่ ก็ยิ่งพูดมากขึ้นเรื่อยๆ
เป็นไปได้ไหมว่าเขาทุบไปโดนจุดเปิด?
บนหน้าจอ การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!
ทางด้านคำสาปสวรรค์มีทั้งหมดแปดคน: ถงชวน เถียปี้ เถียหนิงซวง เหมยหงเซว่ อะเปิน หลังจง เถียเจี้ยงและชุยหมิง
ยมทูตทั้งสิบเดิมมีสิบคน แต่ชุยหมิงฆ่าพระ ฉานเจี้ยนได้ฆ่าตาเฒ่า ตอนนี้เหลืออีกแปดคนแล้ว
หนึ่งต่อหนึ่ง!
ยมทูตทั้งสิบ เดิมเป็นพวกสู้ไม่คิดชีวิต บนตัวไม่รู้ว่ามีรอยเลือดเท่าไหร่
ตอนนี้ ถูกอีกฝ่ายฆ่าเพื่อนสองคนโดยไม่คาดคิด พวกเขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก
ในสถานการณ์แบบนี้ มันถึงตายได้จริงๆ!
สำหรับคนของคำสาปสวรรค์ พวกเขาทั้งหมดดูปกติดี เถียหนิงซวง เหมยหงเซว่ ยังเป็นผู้หญิงที่สวยมากอีกด้วย
อะเปิน เถียเจี้ยงดูเงียบๆ หลังจงดูไม่เป็นอันตราย เหมือนลุงเพื่อนบ้านที่ใจดี
เฉพาะชุยหมิง เท่านั้นที่ดูเหมือนฆาตกร
ดังนั้นในตอนแรก จุยเฟิงจึงเป็นกังวลอย่างมากเกี่ยวกับคำสาปสวรรค์
หลังจากดูไปสักพัก ความรู้ความเข้าใจของเขาก็ถูกโค่นล้มไปโดยสิ้นเชิง
“เหี้ย！”
“คนของคุณโหดร้ายขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ฉันดูไม่ออก!”
“คุณฝึกมาได้ยังไง?”
ฉินเทียนแสยะยิ้ม เหมือนกินน้ำผึ้งอย่างไงอย่างงั้น
จุยเฟิงรู้เพียงว่านักฆ่าของตระกูลเจียไม่มีความเป็นมนุษย์ แต่เขาไม่รู้ ว่าเป้าหมายของการฝึกฝนตามปกติของคำสาปสวรรค์นั้นไม่ใช่มนุษย์เลย
นั่นมันหมาจิ้งจอกที่ดุร้าย!
มันเป็นฝูงหมาป่าที่ฉลาดแกมโกง!
เป็นสิงโต เสือ หมีดำ ผู้ยิ่งใหญ่และโหดเหี้ยม
ไม่ต้องพูดถึงจระเข้ผู้คงกระพัน
คำสาปสวรรค์เคยชินกับลงโทษสัตว์ร้าย ในสายตาของพวกเขา ศัตรูที่ไม่มีความเป็นมนุษย์ ดูน่ารักมาก
เพราะมีความเป็นมนุษย์มากกว่าสัตว์ร้ายอยู่เสมอ
ในบรรดาหลายๆ คน ชุยหมิงเพียบพร้อมไปทุกอย่าง เป็นคนที่เก่งที่สุด
เขาฆ่าหยวนจ้งด้วยมีดเล่มเดียว กำลังจะเตะร่างลงไปที่หน้าผา คิดไม่ถึงว่าหยวนจ้ง จะตอบโต้เมื่อเขากำลังจะตาย ปักมีดลงบนขาของชุยหมิงอย่างคาดไม่ถึง
ชุยหมิงขมวดคิ้ว หลังจากจัดการกับหยวนจ้ง เขาก็ดึงมีดออกมา จัดการกับแผลอย่างสบายๆ นั่งข้างเขาเพื่อดูการต่อสู้
ถงชวน เถียปี้ชนะอย่างต่อเนื่อง แต่ทั้งคู่ก็ได้รับบาดเจ็บ สูญเสียประสิทธิภาพการต่อสู้ในระดับที่แตกต่างกัน
“ลูกบ๊วยหนึ่งลูก สู้ๆ นะ!”
“อยากให้เราช่วยไหม?”
“น้องสาวหนิงซวง เรียกฉันว่าพี่ชาย ฉันจะไปช่วยเธอ”
“ฉันบอกอะไรนะอะเปิน นายไหวหรือไม่ไหว? ใกล้ถึงเวลาแล้ว นายบาดเจ็บก่อนศัตรูได้อย่างไง?”
ทั้งสองคน มีเลือดไหลหยด เขาทั้งสองคนทำเหมือนว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ผิวปากอยู่ข้างๆ
อะเปินและชายคนหนึ่งต่อสู้กันอย่างดุเดือด แต่ดูเหมือนว่าเขาจะสู้เขาไม่ได้ อาวุธตกลงบนพื้น ถูกเตะออกไป และกลิ้งไปข้างถนน
ตาของชายผู้นั้นแดงก่ำ ถือดาบเลือด และพุ่งเข้าใส่อะเปิน
“ไม่ดี!” จุยเฟิงช่วยไม่ได้แต่ตะโกนอย่างกังวล
น่าแปลกที่เมื่อเห็นเพื่อนของเขาอยู่อันตราย ในภาพ ไม่ว่าจะเป็นฉานเจี้ยน ชุยหมิง หรือถงชวนเถียปี้พวกเขาทั้งหมดก็เย้ยหยัน โดยไม่ได้ตั้งใจจะช่วยเลยแม้แต่นิด
เมื่อชายคนนั้นถือดาบแทงไปทางอะเปินในตอนนั้นเอง อะเปินก็กระโดดขึ้นราวกับหมาป่าที่ซุ่มซ่อน
ไม่รู้ว่าตอนไหน ในมือกำลังถือหินอยู่
ดวงตาของเขาเย็นชา เขาก็ทุบมันลงที่หัวของผู้ชายคนนั้น
“อ๊ะ!” ชายคนนั้นมีเลือดออกและล้มลงกับพื้น
ใบหน้าไร้อารมณ์ของอะเปิน หนึ่งที สองที สามที…
ปัก ปัก ปัก…
ใช้ก้อนหิน ทุบหัวของเขา ทุบจนเละ เลือดกระเด็นไปทั่วทั้งหน้า
