บัญชามังกรเดือด – บทที่ 233 อนุมัติ

บัญชามังกรเดือด บทที่ 233 อนุมัติ
พอเห็นฉากนี้ ทุกคนในที่เกิดเหตุต่างเบิกตากว้าง

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าหลิ่วหรูยู่จะกล้าขนาดนี้

เธอเป็นถึงเจ้าแม่ดรุณีหยกที่ดังไปทั่วเมืองเชียวนะ！

ถึงขั้น ต้องร้อนแรงอย่างนี้เลยเหรอ？

“ว๊าว！” มีคนทนไม่ไหวตะโกนออกมา

ดวงตาดวงสวยของยู่หลิงหลงสั่นระริกเอ่ยขึ้นมาว่า： “ทำได้ดี！”

“คุณหนูใหญ่ แต่งงานกับเขาเลย！”

ประโยคนี้ จุดประกายคนในที่เกิดเหตุขึ้น

คนจำนวนนับไม่ถ้วนเริ่มส่งเสียงเชียร์

“คุณหนูใหญ่ทำได้ดี！”

“แต่งงานกับเขาเลย！”

“จับเขาไว้！”

ท่ามกลางเสียงเซ็งแส้ ใบหน้าของหลิ่วหรูยู่แดงก่ำ แต่ว่า เธอยังคงประคองใบหน้าของฉินเทียนไม่ยอมปล่อย

ดวงตาทั้งคู่ของเธอเบิกกว้างจ้องฉินเทียนเขม็ง

ตาประสานตา

ฉินเทียนรู้สึกว่าโลกหมุน

เขาอยากจะผลักหลิ่วหรูยู่ออก แต่ว่า ต่อหน้าร่างกายที่เร่าร้อนเช่นนี้ไม่สามารถที่จะวางมือได้

ความเกร็งสุดท้ายของเขา คือการถอยตัวออก เหยียดมือทั้งสองออก กลัวจะสัมผัสถูกหลิ่วหรูยู่

ดูแล้วเหมือนเป็ดตัวผู้ที่ถูกลักพาตัว

แม่งเอ้ย！

ไม่คิดว่าจะตกเป็นเชลยของสาวน้อยคนหนึ่ง！

มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นเสียงหนึ่งในใจของเขา คาดหวังว่าทุกอย่างจะจบสิ้นโดยเร็ว

จูบนี้ เหมือนใช้พลังชีวิตและความกล้าทั้งหมดของหลิ่วหรูยู่

เธอมองดูสายตาไร้เดียงสาของฉินเทียนอยู่นาน ในสายตาดวงโตของเธอก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ออกแรงเบา ๆ จากนั้น ก็กัดที่ริมฝีปากของฉินเทียนอย่างดุดัน

“อึก！”

สีหน้าฉินเทียนเจ็บปวด

ในที่สุด ริมฝีปากของหลิ่วหรูยู่ก็ปล่อยเขา ทว่า สองมือยังคงประคองใบหน้าของเธอไม่ปล่อย

ในเสียงเรียกร้อง “แต่งกับเขา” เธอแลบลิ้นเลียเลือดที่ลิ้มฝีปากออก

จากนั้นก็เขย่งเท้า เป่าที่ข้างหูของฉินเทียนกระซิบว่า： “ทำไมตอนนี้ไม่กล้ากอดฉันแล้วล่ะ？”

“กลัวฉันจะแต่งกับนายจริง ๆ เหรอ？”

ฉินเทียนยิ้มแหย ๆ

ถูกสาวสวยทำให้จิตใจว้าวุ่นจนต้องกลืนน้ำลายลงคอคือกระซิบว่า： “ได้ยินว่าบ้านเมืองอนุญาตให้มีลูก 2 คนแล้ว ไม่รู้เมื่อไหร่จะให้มีเมีย 2 คนบ้าง”

พรืด

หลิ่วหรูยู่อดขำไม่ได้

จากนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นเอ่ยว่า： “อนุญาตให้มีเมีย 2 คนแล้วนายจะให้ฉันเป็นเมีย 2 เหรอ？”

สายตาฉินเทียนส่องเป็นประกายกระซิบว่า： “เลิกกวนได้แล้ว”

ที่เขาพูดอย่างนั้นเพื่อบอกหลิ่วหรูยู่อย่างสุภาพว่าเขาแต่งงาแล้ว

สายตาของหลิ่วหรูยู่ฉายความเกลียดชังขึ้นมาแวบหนึ่ง

เธอถอนใจกระซิบว่า： “วางใจ ฉันรู้ว่านายเป็นผู้ชายที่ดี สามีที่ดี ฉันไม่ทำให้นายลำบากหรอก”

ในที่สุดเธอก็ปล่อยฉินเทียน

หันกลับมามองคนหมู่มากที่ส่งเสียงเชียร์ ใบหน้าทั้งชื่นมื่นทั้งเขินอาย ทำเสียงกระแอมเอ่ยว่า： “ทุกคนไม่ต้องส่งเสียงเชียร์แล้ว”

“ที่จริง นี่เป็นแค่การเดิมพันของฉันกับคุณฉิน”

“เดิมพัน？” กลุ่มคนทำหน้าสงสัย

หลิ่วหรูยู่หน้าแดงเอ่ยว่า： “ฉันท้าเขาว่า ถ้าเขารักษาคุณปู่ให้หายได้ ฉันก็จะ……มอบจูบแรกให้เขา”

อ้าวเหรอ！

จูบแรกด้วย！

บนใบหน้าของทุกคน เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข

ยู่หลิงหรงหัวเราะพูดว่า： “ที่แท้เป็นแค่ละครหลอกเหรอ”

“แต่ละครหลอกก็ถือเป็นจริงได้ คุณหนูใหญ่ดูมีความสุข รู้สึกดีต่อใจ ทำไมไม่ฉวยโอกาสจับเขาไว้”

“ของดีอย่างคุณฉินใกล้จะสูญพันธุ์แล้ว”

“ใช้จังหวะที่ทุกคนยังอยู่ นายท่านก็ฟื้นมาแล้ว พวกเราก็ถือโอกาสเปลี่ยนงานศพเป็นงานแต่งเลยสิ”

คนหมู่มากส่งเสียงเชียร์อีกครั้ง

หลิ่วหรูยู่พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า： “พูดอะไรน่ะ”

“ทุกท่าน ฉันกับคุณฉินต่างบริสุทธิ์ในกัน”

“คุณฉินแต่งงานมีภรรยาแล้ว และภรรยาของเขายอดเยี่ยมมาก แล้วพวกเราก็เป็นเพื่อนรักกัน”

“ต่อไปทุกคนอย่าพูดเหลวไหลอีก”

ที่แท้เป็นเช่นนี้

ในที่สุดความร้อนแรงของคนหมู่มากก็ลดลง

หนิงทงเอ่ยเสียงดังว่า： “ทุกคนเงียบก่อน ！”

“ตอนนี้ ที่นี่มีคนทรยศอยู่ 2 คน ไว้จัดการพวกเขาเสร็จพวกเราค่อยฉลองกันก็ไม่สาย”

“นายท่านว่า ควรลงโทษหลี่ชุนจี้เจินอย่างไรดี！”

คนหมู่มากกลับมาด่าอีกครั้งด้วยความเกียรติแค้น

ยามนี้ หลี่ชุนกับจี้เจินรู้ว่าสูญเสียอำนาจ สีหน้าจึงซีดเป็นขี้เถ้า

แพ้เป็นโจรชนะเป็นเจ้า ก็แค่เท่านั้นเอง

สีหน้าของอันกั๋วดูไม่จืด

ถูกคนข้างกายทรยศ ถ้าเป็นใครก็รู้สึกไม่ดี

เขาพูดด้วยเสียงเยือกเย็นว่า： “ราชาบู๊ หลี่ชุนเป็นคนของคุณ มอบให้คุณจัดการก็แล้วกัน”

“ครับ！”

หูปินสาวเท้ามาที่เวที ค่อย ๆ กวาดสายตามอง สุดท้าย ก็ตกไปที่เจ้าบ้านตระกูลหลี่ ที่ใบหน้าของหลี่ฉุนจง

สายตาหนาวเหน็บเหมือนมีด

ตัวหลี่ฉุนจงสั่นเทา คนเป็นโจรมักจะผวา รีบก้มหัวลง

หูปินพูดด้วยเสียงขรึมว่า： “เจ้าบ้านตระกูลหลี่ ตอนนั้นคุณช่วยชีวิตหลี่ชุนจากข้างถนน แล้วจัดแจงเขาเข้ามาตระกูลอันอย่างลับ ๆ”

“หลายปีมานี้ เขาคงส่งข่าวให้คุณไม่น้อยเลยสินะ？”

“ก่อกวนตระกูลอันควรมีโทษอย่างไร？”

“คุณหู ฟังผมก่อน！” หลี่ชุนจงเอ่ยอย่างหวั่นไหว： “ไม่เกี่ยวกับผม！”

“ตอนนั้นผมช่วยชีวิตหลี่ชุน ได้กำชับเขาแล้วว่าต้องทำตัวเป็นคนดี ที่เขายอมเข้าตระกูลอันก็เพื่อหาเวทีที่ยิ่งใหญ่”

“ผมนึกไม่ถึงว่า เขาจะกล้าหักหลังคุณหู กล้าหักหลังนายท่าน！”

“การหักหลังของเขา ไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย！”

“ผมก็ถูกปิดหูปิดตามาตลอด！”

หูปินแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “เห็นหลี่ชุนยังมีชีวิตอยู่ นายก็ทำเป็นลืมหนี้แล้วเหรอ？”

“สู้เรามาถามหลี่ชุนกันดีกว่า”

หลี่ชุนจงหันมาเสียงดังว่า： “หลี่ชุน คนสารเลว！”

“โจรใจโฉด！”

“ไม่คิดว่านายจะหักหลังผู้มีพระคุณ มันน่าฆ่าให้ตายนัก！”

เขากระโจนมาด้วยความโกรธ คว้ามีดของหยางเจี้ยน เหนือความคาดหมาย ปาดเข้าที่คอของหลี่ชุน

ดูแล้วเหมือนฆ่าคนโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งที่จริงทุกคนต่างรู้ดี

หลี่ชุนจง ฆ่าปิดปาก

เขาทิ้งมีดเปื้อนเลือดลงบนพื้น ทรุดตัวคุกเข่าลงเอ่ยว่า： “นายท่านอาน ท่านเป็นผู้อาวุโสใจกว้างมีเมตตา ช่วยปล่อยตระกูลหลี่ด้วย”

“นับจากนี้ไป ผมจะปลดลูกสมุนทั้งหมดในตระกูลหลี่ จดจ่อกับการทำการค้าอย่างเดียว”

อานกั๋วพูดด้วยเสียงเยือกเย็นว่า： “อนุมัติ”

“ขอบคุณนายท่านอย่างสูง！”

“ขอบคุณประธานหู！”

หลี่ชุนจงซาบซึ้งในพระคุณอย่างยิ่ง

ความจริงที่หูปินใช้หลี่ชุนถามความรับผิดชอบจากตระกูลหลี่ ก็เพื่อจะฉวยโอกาสโจมตีตระกูลหลี่

ลำพังฆ่าหลี่ชุน เป็นแค่เรื่องเล็ก แต่ว่า จะทำยังไงให้การตายของหลี่ชุนมีคุณค่า เรื่องนี้น่าเป็นความรู้กว่า

ราชาบู๊ผู้ยิ่งใหญ่ ดูเหมือนใจนักเลง แต่ความจริงกลับน้ำนิ่งไหลลึกมาก

หลังจากจัดการเรื่องตระกูลหลี่แล้ว เขาก็แสยะยิ้มมองไปยังเจี่ยเซี่ยวเหลียน

เจี่ยเซี่ยวเหลียนตัวสั่นลนลานรีบเอ่ยว่า： “คุณหูฟังผมก่อน！”

“ตระกูลเจี่ยของเราญาตดีกับตระกูลอันมาตลอด ครั้งนี้ที่พ่อลูกตระกูลจี้มาหาพวกเราบอกว่าอยากให้พวกเราส่งมอบกำลังเพื่อล้างแค้นให้นายท่าน”

“พวกเราไม่รู้ความจริง ถูกพ่อลูกตระกูลจี้หลอกลวง！”

“ความตั้งใจเดิมของพวกเราคืออยากล้างแค้นให้นายท่าน！”

หูปินสแยะยิ้มเอ่ยว่า： “เจ้าบ้านตระกูลเจี่ย พวกเรารู้ว่าใครเป็นยังไง ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง”

“เรื่องที่พวกคุณทำลับหลังคิดว่าพวกเราไม่รู้จริง ๆ เหรอ？”

“ว่ามา สองสามปีมานี้ นายแอบดึงคนจากเป่ยเจียงมาเท่าไรแล้ว？”

“ทุกครั้งที่ตระกูลอันของพวกเราถูกคนเป่ยเจียงโจมตี เบื้องหลังทั้งหมดมีความชอบของเจี่ยเซี่ยวเหลียนอยู่สินะ？”

สีหน้าเจี่ยเซี่ยวเหลียนเหมือนขี้เถ้า

เขารู้ว่า แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ต่อไปก็เปล่าประโยชน์

เขาคุกเข่าลงที่พื้น เลียนแบบหลี่ชุนจงเอ่ยว่า： “นายท่านโปรดเมตตา！”

“ผมขอปลดกำลังทั้งหมด นับจากนี้ขอมุ่งทำแต่ธุรกิจ”

อันกั๋วเอ่ยอย่างเยือกเย็นว่า： “อนุมัติ！”