บัญชามังกรเดือด บทที่ 363 คนของคำสาปสวรรค์
“จุยเฟิง？”
ฉินเทียนเหมือนจะจำได้ว่า เด็กหนุ่มซมซานตรงหน้าคือจุยเฟิง เขาตกใจแล้วเอ่ยว่า： “เป็นนายไปได้ยังไง？”
“นายมาที่นี่ได้ยังไง？”
จุยเฟิงก็ตกใจเหมือนกัน： “พี่เทียน หรือพี่ไม่ได้สั่งการเรื่องนี้？”
ฉินเทียนกวาดตามองเถียหนิงซวงกับพวกแวบหนึ่งแล้วเอ่ยด้วยเสียงขรึมว่า： “ฉันบอกพวกนายแล้วว่า น้องจุยเฟิงอาจจะมา ให้พวกนายต้อนรับดี ๆ”
“นี่เป็นการต้อนรับของพวกนายเหรอ？”
“พวกนายรู้เหรอเปล่า น้องจุยเฟิงเป็นถึงราชาสวรรค์ลับคนข้างกายราชาหนานเจียง เป็นบุคคลควรค่าต่อการเคารพแค่ไหน！”
“พวกนายปฏิบัติต่อเขาอย่างนี้ได้ยังไง？”
“ยังไม่รีบไปเชือดแพะ เอาสุรามาอีก！”
สีหน้าจุยเฟิงเขียวปั้ด
“พี่ชาย ผมยอมแล้ว”
“พี่อย่าเล่นละครอีกเลย”
“ต่อไปผมไม่กล้าเสียดสีพี่อีกแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ！”
สุดท้ายฉินเทียนก็อดหัวเราะฮ่า ๆ ไม่ได้ พูดอย่างได้ใจว่า： “เสี่ยวเฟิงเฟิง ตอนนี้รู้ถึงความร้ายกาจของสวนสัตว์ร้ายแล้วสินะ？”
“นายถามฉันไม่ใช่เหรอว่า คนของคำสาปสวรรค์ถูกฝึกยังไง？ก็ถูกฝึกมาจากที่นี่แหละ！”
เหมือนเป็นการเผยสีหน้ากับเพื่อนรัก ซึ่งไม่ค่อยเห็นสีหน้าได้ใจของฉินเทียน อย่างกับพ่อหนุ่มน้อย
จนคนหมู่มากกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
พวกเขาไม่ค่อยได้เห็นสีหน้าอย่างนี้ของฉินเทียน
ที่จริงวันนี้ตลอดทั้งวัน ฉินเทียนก็อยู่ในสวนสัตว์ร้าย
ตั้งแต่กลับจากหนานเจียง เรื่องการลอบสังหารเหมือนจะจบลง แต่ทำไมเขากลับเข้าใจว่า พายุร้ายที่แท้จริงกำลังจะเข้ามาในเร็ว ๆ นี้
ดังนั้น เขาจึงเร่งฝึกฝนกลุ่มคำสาปสวรรค์ ควบคุมด้วยตัวเอง
ตั้งแต่จุยเฟิงปรากฏตัวขึ้นที่ทางเชิงเขา กล้องวงจรปิดที่ซ่อนอยู่ในต้นไม้ทั้งสองข้างทางก็บันทึกเขาเอาไว้แล้ว
ฉินเทียนกับฉานเจี้ยน เห็นจากจอที่ห้องควบคุมอย่างชัดเจน
นึกไม่ถึงว่าจุยเฟิงจะมาเอง ทำให้ฉินเทียนรู้ว่าทางตระกูลจ้าวมีความเคลื่อนไหวแล้ว
อีกทั้ง ต้องไม่ใช่เล่น ๆ แน่
ดังนั้น ฉินเทียนเลยให้ทุกคนเล่นตลกอย่างนี้กับจุยเฟิง
และอีกอย่าง นี่เป็นวิธีพิเศษที่กลุ่มสาปสวรรค์แห่งสวนสัตว์ร้ายเอาไว้ต้อนรับแขก
เล่นไม้แข็งก่อน แล้วก็ตามด้วยแพะกับสุรา
เรื่อง เหลิ่งเฟิงแห่งทีมหมาป่าโดดเดี่ยว และเหลยเป้าแห่งสาขาเขี้ยวมังกร ก็เคยเจอบทเรียนมาแล้ว
แพะอ้วนเชือดสด ๆ แล้วย่าง
สุราดีกรีแรงรินลงชาม
ฉานเจี้ยนยกชามสุราขึ้นมาด้วยตัวเองพลายเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า： “น้องจุยเฟิง ขอต้อนรับสู่สวนสัตว์ร้าย”
จุยเฟิงเห็นฉานเจี้ยน ก็อดเลื่อมใสไม่ได้ รีบยกสุราขึ้นกล่าวอย่างฮึกเหิมว่า： “ลุงฉาน พี่น้องทุกท่าน”
“จุยเฟิงขอดื่มคารวะก่อน！”
สุราฤทธิ์แรงแสบลำคอ เขาเช็ดปากแล้วก็ยิ้มแฉ่งหัวเราะเสียงดัง
สะใจโว้ย！
ทุกคนดื่มอย่างสนุกสนานเต็มที่
ถงชวนเถียปี้คนกลุ่มนี้ แผลงความเป็นเจ้าบ้านถือชามใหญ่มาชนเหล้ากับจุยเฟิงไม่หยุด
จุยเฟิงปฏิเสธไม่ได้ ดื่มไปสองสามถ้วย ไม่นาน ก็หูชาหน้าแดง แก้มสองข้างบนใบหน้าอย่างกับตูดลิง
“หยุด！”
“พี่น้องทั้งหลาย จงฟังผม！”
ลิ้นของเขาพันกันเล็กน้อยเอ่ยว่า： “เหล้าดื่มเท่าไหร่ก็ได้”
“วันนี้เห็นความอบอุ่นของทุกคน ผมรู้ไม่เมาไม่ได้แน่นอน”
“แต่ก่อนจะเมา ขอให้ผมพูดอะไรก่อนได้มั๊ย？”
เหมยหงเซว่แทะเม็ดแตงถุยเปลือกออกหัวเราะอย่างทึ่ม ๆ เอ่ยว่า： “น้องจุยเฟิง นายอยากพูดอะไรเหรอ？”
“หรือว่า จะดวลเหล้ากับพี่เทียน？”
ฉินเทียนแสยะยิ้มมองจุยเฟิง เขารู้ว่า สุดท้ายเจ้าหมอนี้จะเข้าเรื่องแล้ว
ใบหน้าของจุยเฟิงแดงยิ่งขึ้น
เขากัดฟันแล้วเอ่ยเสียงดังว่า： “ที่ผมจะบอกก็คือ——”
“ตระกูลจ้าวแห่งหยุนชวน พอล้มเหลวจากการลอบสังหาร ก็จะจัดงานเลี้ยงหงเหมินที่หอว่างเจียงจุดตัดพรมแดนของสองเมืองหลวงในวันมะเรื่อง！”
“วันนี้ตอนสาย นายรองของพวกเขาได้มาที่ตระกูลอาน พูดเรื่องนี้ต่อหน้าแล้ว”
“อีกทั้ง นอกจากนายท่านแล้ว ยังเอ่ยชื่อพี่เทียนให้ไปร่วมงานด้วย！”
“พี่เทียน ตระกูลจ้าวยังมีองครักษ์อีก 10 คน ถ้าจะให้ผมพูดตามตรง พวกนั้นสุดยอดเลยนะ！”
“พวกเขารังแกกันเกินไปแล้ว”
“ผมว่า เพื่อความปลอดภัยแล้ว พี่กับบรรดาพี่น้องสาปสวรรค์ อย่าโผล่ไปดีกว่า”
ฉินเทียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า： “ไสหัวไป！”
“ดื่มยังไม่เต็มที่สินะ？ถึงคิดจะใช้การปลุกปั่นกับฉัน！”
จุยเฟิงยิงฟัน หัวเราะอย่างเคอะเขิน
“ผมพูดจบแล้ว สุดท้ายก็ขอดื่มอย่างวางใจสักที”
“พี่น้องทั้งหลาย วันนี้ไม่เมาไม่เลิก！”
“มาเลย！”
“พอดดื่มเสร็จ เราค่อยไปเล่นกับพวกเสือสิงกันต่อ！”
พอปล่อยความในใจออกมา ภารกิจก็สำเร็จ จากนี้ไป เจ้าหมอนี่ก็ปลดปล่อยตัวเองเป็นอิสระแล้ว
ฉานเจี้ยนกระซิบว่า： “เจ้าสำนัก ทำให้น้องจุยเฟิงเป็นขนาดนี้ได้ เห็นทีองครักษ์ทั้ง 10 ของตระกูลจ้าวดูน่าสนใจไม่น้อยเลยนะ”
ฉินเทียนแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “ฉันฆ่าองครักษ์ของพวกเขาไป 3 คนได้ ก็ฆ่าองครักษ์อีก 10 คนที่เหลือได้”
“ยังคงคำเดิม พวกเราไม่ได้สร้างปัญหา แต่ก็ไม่ได้กลัวปัญหา”
“คนที่กล้ายั่วยุ ต้องตาย”
สีหน้าฉานเจี้ยนนิ่งไปชั่วครู่： “เจ้าสำนักวางใจได้เลย！”
“ผมจัดการเอง！”
ฉินเทียนถอนหายใจ เห็นจุยเฟิงดื่มภายใต้อ้อมกอดของถงชวนเถียปี้อย่างมีความสุข
เอ่ยเสียงเบา ๆ ว่า： “นี่ก็เป็นเด็กที่น่าสงสารอีกคน”
“ลุงฉาน ลุงอยู่เป็นเพื่อนพวกเขาก็แล้วกัน พรุ่งนี้ตอนพระอาทิตย์ตกดิน ผมจะมาเลือกคนสองสามคนจากที่นี่ไปหนานเจียงด้วยกัน”
“รวมตัวกับนายท่าน ไปที่หอว่างเจียงพบกันคนตระกูลจ้าวด้วยกัน”
“จริงสิ น้องเถาฟางล่ะ？”
ฉานเจี้ยนหัวเราะเฝื่อน ๆ ว่า： “คิดว่าคงกำลังฝึกการมองเห็นในที่มืดอยู่มั๊ง นายก็รู้ เขาไม่แตะเหล้าแม้แต่หยดเดียว”
ฉินเทียนกวาดตามองไปในป่าเขาที่มืดมิดสักพักก็หัวเราะ ไม่ได้ทักทายกับใครอีกแล้วอยู่ ๆ ก็ปลีกตัวไป
พอกลับถึงบ้าน ซูซูเพิ่งจะนั่งสมาธิประจำวันเสร็จ เหมือนจะเหน็ดเหนื่อยนิดหน่อย ก็เอนตัวลงเตรียมตัวนอน
“ที่รัก ช่วงนี้ฝึกจิตเป็นยังไงบ้าง เก็บเกี่ยวและเข้าถึงอะไรได้มากมายหรือเปล่า？” ฉินเทียนถามพลางหัวเราะ
ซูซูถอนใจเอ่ยว่า： “ก็พอได้”
“พอเจอเรื่องราว ก็สงบใจลงได้กว่าเมื่อก่อนเยอะ”
“แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ ทุกคนทำธุรกิจร่วมกันอย่างปรองดองมันไม่ดีเหรอไง？”
“ตระกูลจ้าวแห่งหยุนชวน ทำไมต้องทำให้พวกเรากลืนไม่เข้าคายไม่ออกด้วย”
“ตลาดใหญ่ขนาดนี้ หรือพวกเขาสวาปามคนเดียวหมด？”
สีหน้าฉินเทียนขรึมลง： “พวกเขาสร้างเรื่องอีกแล้วเหรอ？”
ซูซูขมวดคิ้วเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า： “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก”
“ก็คือ การโปรโมตร้านทางออฟไลน์ไง เจอปัญหาเข้าหลายที่”
“ไม่เรื่องขอใบอนุญาตไม่ได้ ก็มีเรื่องคนไปก่อกวนที่ร้าน”
“ฉันสืบดูแล้ว ทั้งหมดเป็นตระกูลจ้าวอยู่เบื้องหลัง”
“เราแค่อยากทำธุรกิจเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำไมมันยากขนาดนี้？”
ฉินเทียนเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบ ๆ ว่า： “วางใจเถอะ”
“คนดีสวรรค์ย่อมคุ้มครอง”
“ตระกูลจ้าวทำแต่เรื่องอยุติธรรม ต้องได้รับการลงโทษแน่”
“นี่ก็ดึกมากแล้ว คนดี เข้านอนได้แล้ว”
เขากอดซูซูไว้ในอ้อมอก สองผัวเมียนัวเนียกันสักพักก็หลับผล็อยไป
วันที่ 2 ฉินเทียนเป็นเพื่อนซูซูทั้งวัน จนหัวค่ำจึงปลีกตัว ขับรถไปยังสวนสัตว์ร้ายโดยลำพัง
พอรู้ว่าต้องออกไปปฏิบัติภาระกิน ทุกคนต่างกระปรี้กระเปร่า ชะเง้อคอรอคอยกัน
จุยเฟิงเอ่ยเสียงเบา ๆ ว่า： “ผมเห็นเจ้าห้ากับเจ้าหกใน 10 องครักษ์แล้ว คนหนึ่งใช้กระบี่ อีกคนมีพลังธรรมชาติมหาศาล เป็นยอดฝีมือจริง ๆ”
“ส่วนที่เหลือ คงไม่ต้องพูดถึง”
ฉินเทียนพยักหน้าเอ่ยว่า： “หนิงซวง เห่ลาหม่า ถงชวน เถียปี้ หวูฉาง”
“พวกนายมากับฉัน”
“ที่เหลือ เฝ้าบ้านดี ๆ”
พูดจบ ก็ขึ้นรถไปก่อน
คนที่ถูกเรียกชื่อ แต่ละคนก็ฮึกเหิมไม่หยุด อย่างกับเป็นตัวแทนของทุกคนไปสอบอย่างนั้น
รวมถึงจุยเฟิง ทั้งหมด 7 คน นั่งรถไปสองคัน ภายใต้ความมืดออกจากเมืองหลงเจียง มุ่งหน้าแล่นไปทางหนานเจียง
