บัญชามังกรเดือด บทที่ 476 ชื่อจีน ลิฉุน
เมื่อเธอได้ยินว่ากำลังจะฆ่าใครซักคน เถียหนิงซวงก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าละเลย และรีบส่งข้อความถึง เหลิ่งหยุน
เมื่อส่งแล้วถึงได้รู้สึกว่าผิดปกติ
“ไม่ถูกต้อง พี่เหลิ่งหยุนเป็นลูกน้องของพี่ พี่มีภารกิจ ทำไมไม่ไปหาเธอโดยตรงล่ะ”
“ทำไมต้องให้ฉันติดต่อ?”
ฉินเทียนพูดอย่างเย็นชา: “เธอก็เป็นลูกน้องของฉันเหมือนกัน”
“คำสั่งของเจ้านาย ทำตามก็พอแล้ว”
เถียหนิงซวงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่โทรศัพท์ดังขึ้น เหลิ่งหยุนตอบกลับแล้ว
เมื่อเห็นข้อมูล เธอยิ้มและพูดว่า “พี่เหลิ่งหยุนถามว่าส่งเธอไปทำภารกิจ พี่จะให้เงินเธอเท่าไหร่”
“น้อยไปเธอคงไม่ทำ”
ขณะที่ฉินเทียนเดินไปที่โรงแรมฝั่งตรงข้าม เขาพูดด้วยความโกรธ “ถ้าอย่างนั้น บอกเธอไปว่า คุณสามารถออกจากวิหารเทพได้”
เถียหนิงซวงแลบลิ้นของเธอ โดยรู้ว่าฉินเทียนโกรธจริงๆ จึงไม่กล้าพูดอะไร เธอรีบส่งเสียงให้เหลิ่งหยุนด้วยเสียงต่ำแนะนำสถานการณ์
“เขาโกรธเหรอ นายสามหยางสมควรตาย กล้าทำให้เขาโกรธ!”
“แม่จะฆ่าเขาด้วยมือของแม่เอง!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รู้สึกว่าความโกรธของฉินเทียนเหลิ่งหยุนจะรู้สึกเป็นทุกข์มาก
จากนี้ไป ชีวิตของนายสามหยาง ได้เข้าสู่การนับถอยหลังแล้ว
แม้ว่าฉินเทียนจะบอกเพียงข้อมูลง่ายๆ แก่ เหลิ่งหยุน ว่า “นายสามหยางจากอาณาจักรมังกร” แต่ด้วยความคล่องตัวของเหลิ่งหยุน และทีมงูภายในแปดชั่วโมง เธอสามารถล็อคตำแหน่งของ นายสามหยางได้อย่างแน่นอน .
ถ้าจะฆ่าคนแบบนี้ สำหรับกลุ่มงูแล้ว อย่างง่ายเกินไป
ที่ตลกคือ นายสามหยางไม่รู้สึกอะไรเลย
เขาเป็นคนดูแลฐานทัพต่างประเทศของ หยางหยวนชิ่งหลังจากรายงานข่าวกับหยางหยวนชิ่งไปเมื่อคืนนี้ โดยบอกว่าภารกิจเสร็จสิ้น หยางหยวนชิ่งก็ตอบแทนเขาด้วยเงินจำนวนหนึ่ง
ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ในวิลล่าที่เช่าพร้อมกับสาวผมบลอนด์สองคนอยู่ในอ้อมแขนของเขา
ฉินเทียนโกรธ เขาก็ไม่เคยรู้สึกเสียใจมาก่อน
มาตั้งไกล ไม่เพียงแต่งานยังไม่เสร็จ แต่ยังนำหายนะมาสู่ผู้คนด้วย
เมื่อเขากลับมาเขาพร้อมที่จะทำสงครามกับตระกูลหยาง
เมื่อกลับถึงห้อง เก็บของและเช็คเอาท์ เขาถือกระเป๋าใบเล็กๆ เดินออกจากโรงแรมด้วยใบหน้าบูดบึ้ง และเตรียมจะเดินทางตรงออกจากเมือง
“พี่เทียน”
เถียหนิงซวงตะโกนอยู่ข้างหลังเขา
“ทำอะไร?”
“เหลิ่งหยุนยังคงไม่เต็มใจที่จะทำอย่างนั้นหรือ?” ฉินเทียนกล่าวอย่างโกรธจัดโดยไม่เงยหน้าขึ้น
เถียหนิงซวงกล่าวว่า: “ไม่ใช่”
“พี่เทียน ดูสิ”
อืม?
ฉินเทียนตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองเถียหนิงซวง
เถียหนิงซวงมุ่ยปากไปทางฝั่งตรงข้าม
ฉินเทียนทำตามคำแนะนำของเธอและเห็นว่าฝั่งตรงข้ามบ้านที่ซาโรอาศัยอยู่ ประตูเปิดอยู่
ที่ประตู มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนมองอยู่อย่างเงียบๆ
“คุณอลิส มีอะไรอีกไหม?”
“อาการบาดเจ็บของปรมาจารย์แย่ลงหรือเปล่า?” ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะถาม
ไม่ควรนะ จากการสังเกตของเขา อาการบาดเจ็บของซาโรนั้นไม่ร้ายแรงเลย
อลิสมองเขาอย่างเงียบ ๆ และเอ่ยเสียงเบา “คุณฉิน อาจารย์ต้องการพบคุณ”
“เข้ามาเถอะ”
พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไป
มองไปที่ประตูที่เปิดอย่างเงียบ ๆ ดูเหมือนว่าจะต้อนรับแขก ฉินเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็เข้าไปข้างใน
“คุณฉิน ขอบคุณที่ช่วยชีวิต!”
บนเตียงซาโรตื่นแล้ว มองแล้วมีชีวิตชีวาดี
เมื่อเห็นฉินเทียน เขาก็ต้องการที่จะลุกขึ้น
ฉินเทียนรีบพูด: “ปรมาจารย์ ท่านพักผ่อนมากๆนะ”
“พูดแล้วผมละอายใจมาก เป็นผมที่นำหายนะทั้งหมดมาให้คุณ”
“คนพวกนั้นตามผมมา”
ซาโรยิ้มและพูดว่า “ผมก็ไม่โทษคุณเหมือนกัน”
“ผมเอาลูกศิษย์ไอ้สารเลวนั่นมาเอง และหนี้นี้จะถูดชดใช้ ไม่ช้าก็เร็ว”
ฉินเทียนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คุณหมายถึง แอนโทนี่เหรอ?”
“คุณหมายความว่ายังไง การลอบฆ่าครั้งนี้เกี่ยวอะไรกับแอนโทนี่เหรอ”
ใบหน้าของซาโรขมขื่น และเขารู้สึกละอายใจเล็กน้อยที่จะพูด
อลิสกระซิบ: “อาจารย์ไปไหว้ภรรยาของเขาในช่วงเวลานี้ทุกปี นอกจากฉันและอาจารย์ มีเพียงแอนโทนี่เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้”
“ดังนั้น ไม่ว่านักฆ่าเหล่านั้นจะถูกส่งโดยแอนโทนี่หรือไม่ก็ตาม แน่นอนว่าเขาปล่อยข่าวออกมา”
“ก็ไม่ต่างจากการเกี่ยวข้องโดยตรงกับการฆาตกรรม”
ฉินเทียนไม่เข้าใจและพูดว่า “ในเมื่อ แอนโทนี่ เป็นศิษย์ของปรมาจารย์ ทำไมเขาถึงปฏิบัติกับปรมาจารย์แบบนี้?”
“เพียงเพราะ ไม่อยากให้ผมเชิญปรมาจารย์ออกไปหรือ”
อลิสลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มองไปที่ซาโรแล้วพูดว่า “อาจารย์ สามารถบอกได้ไหม?”
ซาโรยิ้มอย่างขมขื่น: “พูดเถอะ”
“มันเป็นความผิดของฉันเหมือนกัน บางเรื่องควรพูด ก็ไม่ได้พูดออกมาให้ทันเวลา ทำร้ายคนอื่นและทำร้ายตัวเอง”
อลิสพูดอย่างโกรธเคือง: “แอนโทนี่ขโมยงานของอาจารย์และถูกไล่ออกจากการเป็นศิษย์แล้ว!”
“แค่เพราะความอุตสาหะของอาจารย์ไม่เปิดเผยต่อสาธารณะ”
“ฉันเดาว่าเขาอยากให้อาจารย์ตายเพราะเขากลัวว่าอาจารย์จะพูดเรื่องนี้ และทำลายชื่อเสียงของเขา”
“เอ้อ—” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อลิสก็มองไปที่ฉินเทียนและถามด้วยความสงสัย “โครงการนี้เกี่ยวข้องกับแอนโธนี่แอนโทนี่หรือเปล่า?”
ณ จุดนี้ฉินเทียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องบอกเล่าเรื่องราวของ ที่ดินหรูอี้อย่างครบถ้วน
และเน้นว่าตนทำเช่นนี้ แม้ว่าเหตุผลส่วนหนึ่งจะเป็นไปเพื่อประโยชน์ส่วนตัว แต่ก็ยังตั้งใจสร้างอาคารแลนด์มาร์กที่น่าภาคภูมิใจของโลกสำหรับเจ็ดเมืองทางใต้ด้วย
นี่เป็นสิ่งสำคัญมากในการเสริมสร้างภาพลักษณ์โดยรวมของเจ็ดเมืองทางใต้
หลังจากฟัง อลิสก็ตะลึงอยู่นานและพูดว่า “คุณหมายถึง โครงการของคุณอยู่ในเมืองจิ่นหูเหรอ?”
“ใช่ มีปัญหาอะไรรึเปล่า?” ฉินเทียนก็ตกตะลึงเช่นกัน
“ไม่—” เปลือกตาของอลิสสั่นไหว เธอก้มศีรษะลงเงียบๆ
ฉินเทียนคิดว่าเธอดูแปลกไป ดูเหมือนว่าเมืองจิ่นหูจะพิเศษมากสำหรับเธอ
“คุณอลิส คุณมาจากอาณาจักรมังกรใช่ไหม ผมขอถามอย่างเกรงใจหน่อยว่า คุณมีชื่อภาษาจีนว่าอะไร และบ้านเกิดของคุณอยู่ที่ไหน?”
อลิสก้มศีรษะลงและดูสับสนเล็กน้อย
ซาโรตบมือของเธอและยิ้ม: “ลูก เรื่องบางอย่าง ก็ผ่านไปนานมากแล้ว เธอก็ควรปล่อยวางได้แล้ว”
“คุณฉินเทียนช่วยชีวิตเราไว้ เราไม่ควรปฏิบัติต่อเขาแบบนี้”
อลิสหน้าแดงและเอ่ยเสียงต่ำ “บ้านเกิดของฉันคือจิ่นหูชื่อจีนคือลิฉุน”
ฉินเทียนดีใจมากและพูดอย่างตื่นเต้น: “งั้นคุณคุ้นเคยกับพื้นที่ที่ดินหรูอี้ด้วยใช่ไหม?”
ลิฉุนพยักหน้า ปิดปากและยิ้ม: “ฉันเคยไปที่นั่นมาสองสามครั้งแล้ว ในเวลานั้น มันยังคงเป็นทะเลสาบป่าที่มีหงส์ขาวและหงส์ดำอยู่มากมาย”
“ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังอยู่หรือเปล่า”
“ใช่!” ฉินเทียนพูดอย่างตื่นเต้น: “ผมไปสำรวจมา และโดยพื้นฐานแล้วระบบนิเวศก็ยังไม่เสียหาย”
“การพัฒนาสถานที่สำคัญซึ่งเป็นคำขอของรัฐบาลของเมือง ก็เพื่อรับรองระบบนิเวศดั้งเดิมไว้”
“เฮ้อ น่าเสียดายที่ผมกำลังจะพลาดโปรเจ็กต์นี้ ไม่อย่างนั้นผมจะเชิญคุณไปเยี่ยมชมที่เก่าได้”
ลิฉุนเอ่ยเสียงต่ำ: “หากไม่มีแผนผังการออกแบบที่ดี โครงการนี้จะเป็นของตระกูลหยางเหรอ?”
ฉินเทียนพยักหน้า: “ตระกูลหยางจ้าง แอนโทนี่ และพวกเขามีแนวโน้มใหญ่มากแล้ว”
“ผมไม่สามารถหานักออกแบบที่สามารถปราบแอนโทนี่ได้ ตามคำขอของเมือง ผมก็ทำได้แค่ถอนตัว”
ลิฉุนลังเลอยู่ครู่หนึ่งและมองไปที่ซาโรในสายตาที่สวยงามมีความคาดหวังและการร้องขออยู่
