บัญชามังกรเดือด บทที่ 471 ประตูปิด
หยางหยวนชิ่งอดไม่ได้ที่จะโกรธเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่านักออกแบบที่จ่ายเงินจำนวนมากเพื่อเชิญมา จะถูกปรมาจารย์ไล่ออกไปนานแล้ว
โชคดีที่ซาโรไม่ได้ชี้แจงในที่สาธารณะ ไม่เช่นนั้น ชื่อเสียงแอนโทนี่น่าจะเหม็นเน่าไปนานแล้ว
จู่ๆ หัวใจของเขาก็กระตุก และจับประเด็นสำคัญอีกอย่างจากปากของแอนโทนี่ได้อย่างเฉียบขาด
นั่นคือทุกปีในวันครบรอบการเสียชีวิตของภรรยาของเขาซาโรจะไปยังชายฝั่งที่ห่างไกลที่ซึ่งเธอถูกฆ่าตาย และนั่งเงียบ ๆอยู่ที่นั่นตลอดทั้งคืน
ใช้วิธีนี้คิดถึงภรรยาที่จากไป
อ้างอิงวันเวลา ก็คือคืนนี้!
ซาโรเสียชีวิตแล้ว ไม่เพียงแต่ฉินเทียนจะกลับมามือเปล่า แต่ชื่อเสียงของแอนโทนี่ก็ยังคงอยู่
เท่ากับยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
หยางหยวนชิ่งคิดอะไรบางอย่าง และรีบรายงานข้อมูลไปยังเจ้าสาม
เมื่อมีข้อมูลนี้แล้ว เรื่องที่อยากจะฆ่าซาโรก็ยิ่งง่ายขึ้น
ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากฆ่ามันแล้ว โยนทิ้งลงทะเลไป คนอื่นๆก็จะคิดว่าซาโรจากไปเพราะความรักที่มีต่อภรรยาผู้ล่วงลับ
ซึ่งจะไม่มีปัญหาใดๆเกิดขึ้นเลย
ตราบใดที่ซาโรตาย เขาจะชนะเกมนี้แน่
………..
ฉินเทียนและเถียหนิงซวงก็มาถึงเมืองเล็กๆอันเงียบสงบของซาโร
เมื่อรู้ว่าซาโรชอบความเงียบสงบ เกรงว่าการขับรถไปจะทำให้เขาไม่พอใจ ฉินเทียนจึงขอให้คนขับหยุดรถที่นอกเมือง
เขาและเถียหนิงซวงได้เดินเข้าไป
พื้นที่ไม่ใหญ่นัก แต่ขนบธรรมเนียมพื้นบ้านนั้นเรียบง่าย และเมืองเล็กๆนี้ก็ยังสะอาดมาก
ด้วยลมทะเลที่พัดมาอย่างแผ่วเบา เถียหนิงซวงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยอย่างหลงใหล: “หากสามารถอยู่อย่างสันโดษที่นี่กับคนที่รัก ออกไปทำงานในยามพระอาทิตย์ขึ้น กลับมาพักผ่อนยามพระอาทิตย์ตก ไม่รับรู้ปัญหาจากโลกภายนอก ก็ถือว่ามีความสุขนะ”
เมื่อเห็นฉินเทียนมองมา ใบหน้าเธอก็หน้าแดงเล็กน้อย และแลบลิ้นออกมาอย่างซุกซน
ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่เก่งภาษาอังกฤษมากนัก อีกเดี๋ยวเธอไปเรียกที่ประตูนะ”
“โอเค!” เถียหนิงซวงกระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กน้อย ตามเลขที่บ้าน มาถึงหน้าอาคารสไตล์แปลกหลังหนึ่ง
หลังจากสงบสติอารมณ์แล้ว ก็เคาะประตูอย่างระมัดระวัง
เคาะประตูติดต่อกันหลายครั้ง แต่ข้างในก็ยังเงียบ และไม่มีเสียงตอบรับ
เถียหนิงซวงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วหันไปมองฉินเทียนและมุ่ยปาก “พี่เทียน ซาโรไม่น่าจะไม่อยู่บ้านนะ?”
“หรือว่าจงใจไม่เปิดประตูเพื่อหลีกเลี่ยงเรา”
สีหน้าฉินเทียนก็ดูทำอะไรไม่ถูก
ทันใดนั้น เขาเห็นผู้หญิงเอเชียผิวเหลืองเดินมาแต่ไกล
รูปร่างสูง หน้าตาสะสวย เส้นผมสีดำยาวสลวยลงมาราวกับน้ำตก ไม่มีการตกแต่งใด ๆ มีเพียงกิ๊บติดผมไม้ไผ่ติดอยู่ที่ส่วนบนของศีรษะ
ในตะกร้าไม้ไผ่ในมือ มีผลไม้สดและกิ่งดอกไม้
คุณสมบัติที่ไม่ธรรมดาแบบนี้ของเธอ ทำให้ฉินเทียนรู้สึกว่าเธอน่าจะมาจากอาณาจักรมังกร
เพราะมันคล้ายกับฤาษีโบราณในตำนานของอาณาจักรมังกรมาก
ถ้าเป็นคนอาณาจักรมังกรจริงๆ ก็คงจัดการไม่ยาก
เขาเดินไปและใช้ภาษาอาณาจักรมังกรถามอย่างสุภาพ: “สวัสดีครับ คุณผู้หญิง”
“ขอรบกวนหน่อยครับ”
“ขอถามหน่อย ที่นี่คือบ้านของสถาปนิกซาโรหรือเปล่า”
หญิสาวคนนั้นมองฉินเทียนอย่างระมัดระวังและพูดว่า “คุณเป็นใคร?”
“มาหาปรมาจารย์มีธุระอะไร?”
เสียงใสไพเราะและเป็นภาษามังกรที่บริสุทธิ์
เธอมาจากอาณาจักรมังกรจริงๆ และเมื่อได้ฟังคำนี้ เธอก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับปรมาจารย์
ฉินเทียนดีใจมากและรีบพูด “ผมชื่อฉินเทียน”
“ผมมาหาปรมาจารย์เพื่อขอให้เขาช่วยออกแบบอาคาร”
“ขอถาม–”
สายตาของผู้หญิง มีแววตาความรังเกียจขึ้นมาทันที เธอขัดจังหวะฉินเทียน และพูดอย่างเย็นชา: “คุณกับเถ้าแก่จูคนนั้นเป็นพวกเดียวกันใช่ไหม？”
ฉินเทียนตกตะลึงครู่หนึ่งและรีบกล่าวว่า “ใช่ครับ”
“เถ้าแก่จูเป็นเพื่อนของผม เขาได้รับมอบหมายจากผมให้มาเชิญปรมาจารย์”
หญิงสาวพูดอย่างเย็นชา: “เพราะเขาล้มเหลวแล้ว คุณเลยมาด้วยตัวเองเหรอ?”
ฉินเทียนพยักหน้า สัญชาตญาณบอกเขาว่าผู้หญิงคนนี้ น่าจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับปรมาจารย์ซาโร
“คุณแนะนำให้ผมรู้จักกับอาจารย์หน่อยได้ไหม?”
“ผมมาด้วยความจริงใจ ไม่ว่าจะต้องการเงื่อนไขอะไร ก็บอกมาได้เลย”
ผู้หญิงคนนั้นสูดลมหายใจอย่างเย็นชา เดินตรงไปที่ประตู
เธอหยิบกุญแจออกมาเปิดประตู
เธอเป็นคนในครอบครัวของปรมาจารย์จริงๆ
ฉินเทียนและเถียหนิงซวงต่างตื่นเต้น และรีบตามเข้าไป
เมื่อหญิงสาวเข้าประตูไปแล้ว หันกลับมาเหลือบมองฉินเทียนอย่างเย็นชา และพูดอย่างโกรธเคือง: “ฉันบอกไปชัดเจนแล้ว ปรมาจารย์เกษียณแล้ว และจะไม่ออกแบบให้ใครอีกต่อไป!”
พวกคุณจะมีเงินมากเท่าไหร่ก็ตาม!”
“รีบกลับไปซะ และต่อไปอย่ามาที่นี่อีก!”
หลังจากพูดจบ ก็ปิดประตูด้วยเสียงดังปัง
การปิดประตูอย่างกะทันหันทำให้ ฉินเทียนและเถียหนิงซวง ตกตะลึงเล็กน้อย
“เสียมารยาทเกินไปแล้ว!”
“เธอก็มาจากอาณาจักรมังกร เจอเพื่อนร่วมชาติของตัวเองและมาแสดงพฤติกรรมแบบนี้เหรอ?”
“พี่เทียน ฉันบุกเข้าไปไหม”
ฉินเทียนยิ้มอย่างขมขื่น ตั้งแต่เขาก่อตั้งวิหารเทพ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนแรกในโลกที่ปิดประตูใส่เขา
“อย่าสร้างปัญหา”
“เรามาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือ เราจะหยาบคายได้ยังไง” เขาพูดอย่างช่วยไม่ได้
“แล้วทำไงดี?”
“เราเดินทางมาตั้งไกล แม้แต่ใบหน้าของซาโรเราก็ไม่สามารถจะเจอเลยเหรอ” เถียหนิงซวงไม่แน่ใจ
ในชั่วขณะหนึ่งฉินเทียนไม่สามารถคิดวิธีการแก้ปัญหาได้เลย เขาเห็นโรงแรมเล็กๆ ฝั่งตรงข้ามถนน
“วันนี้ก็ดึกไปหน่อยแล้ว พวกเราพักกันซักหน่อย แล้วค่อยคิดหาทาง”
เถียหนิงซวงเปิดห้องสองห้อง ซึ่งมีหน้าต่างที่สามารถมองเห็นบ้านซาโรที่อยู่ตรงข้ามได้พอดี
หลังจากที่ผู้หญิงเข้าไปแล้ว ก็ไม่ปรากฏตัวอีกเลย ประตูทั้งสองบานก็ปิดสนิทเช่นกัน
เถียหนิงซวงโกรธอยู่ในใจ และอดไม่ได้ที่จะเดาตัวตนของผู้หญิงคนนั้น
“บางทีอาจเป็นกิ๊กของซาโรก็ได้”
“เธอน่าจะอายุยี่สิบกว่า แถมยังสวยด้วย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะไร้ยางอาย ซาโรคนนั้นก็น่าจะต้องอายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว”
“มีสามีแก่ได้อย่างหน้าไม่อาย ซ้ำยังดูภูมิใจ!”
“ช่างขายหน้าคนของอาณาจักรมังกรเสียจริง!”
ฉินเทียนเงียบ เขาสัมผัสได้ว่าตัวตนของผู้หญิงคนนั้นและซาโรต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
แต่ไม่น่าจะเป็นกิ๊กของซาโรอย่างที่เถียหนิงซวงกล่าว
เขามีสัญชาตญาณ บางทีเขาอาจพบความก้าวหน้าจากหญิงสาวจากอาณาจักรมังกรที่อายุน้อยคนนี้ได้
แต่ผู้หญิงคนนั้นต้องเต็มใจที่จะมาพบเขา
พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน เขาไม่เชื่อว่าซาโรกับผู้หญิงคนนั้นจะขังตัวเองอยู่ในบ้านตลอดไป
เมื่อเวลาผ่านไป เมืองเล็กๆก็หลับใหลไปในความมืด
มีเสียงคลื่นแผ่วเบาอยู่ไกลๆ เหมือนเสียงกล่อมของแม่ตอนยังเยาว์วัย
เถียหนิงซวงอยู่ห้องข้างๆและหลับไปนานแล้ว
ฉินเทียนนั่งไขว่ห้างบนเตียงข้างหน้าต่างและหลับตาลงเพื่อบำเพ็ญตน
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ในความเงียบ ทันใดนั้นก็มีเสียงจากแท่นวิญญาณของเขา
เสียงดังมาจากฝั่งตรงข้าม
ภายในใจของเขาสั่นไหว เขารีบลืมตาและมองออกไปนอกหน้าต่าง
เห็นประตูบ้านของซาโรถูกเปิดออก ผู้หญิงเย็นชาเมื่อตอนกลางวัน มือหนึ่งถือตะกร้าดอกไม้และผลไม้เมื่อกลางวัน
อีกมือหนึ่ง เขาพยุงชายชราผมขาวเดินออกไป
ชายชรากำลังถือไม้เท้าอยู่ในมือ รูปร่างของเขาดูง่อนแง่นเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความผันผวน
ซาโร!
ฉินเทียนจำเขาได้ในพริบตาเดียว ที่รู้จักกันในชื่อปรมาจารย์แห่งการออกแบบสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ในไฟล์รูปภาพคนนั้น
พวกเขาจะไปทำอะไรตอนดึกดื่น?
หรือว่า เพื่อที่จะหลบหนีตน ถึงกับต้องย้ายบ้านกลางดึก?
นี่มันก็มากเกินไปรึเปล่า!
