ณ ห้องประชุมเปิดการประมูลโครงการที่ดินหรูอี้ รัฐบาลประชาชนเมืองเมืองจิ่นหู
แม้ว่าคนไม่เยอะนัก แต่บรรยากาศดูแน่นหนามาก
เพราะเกี่ยวเนื่องกับที่ดินหรูอี้ และเป็นตัวแทนในการตัดสินในขั้นสุดท้ายสำหรับอาคารแลนด์มาร์คเจ็ดเมืองทางใต้ทั้งหมดในอนาคต อีกเดี๋ยวก็จะเริ่มแล้ว
เหยียนปินผู้เป็นหัวหน้าทีม พาเพื่อนร่วมงานของทีมทำงาน ไปนั่งที่ที่นั่งคัดเลือกตั้งนานแล้ว
อุปกรณ์ภาพและเสียง เวทีกล่าวบรรยายแต่ละอย่าง ต่างเตรียมพร้อมไว้ครบหมดแล้ว
ด้านนอกลานใหญ่ของรัฐบาลประชาชนเมือง รวบรวมนักข่าวสายต่าง ๆ ไว้นานแล้ว พวกเขาอยากรายงานผลสุดท้ายในทันที รวมทั้งสัมภาษณ์ผู้ชนะด้วย
เห็นสองขบวนรถยนต์หรูหราค่อย ๆ ขับมา พวกเขากรูเข้าไปกันหมด
“ประธานหยาง ได้ข่าวว่าคุณได้เชิญคุณแอนโทนี่นักออกแบบชื่อดังมาได้ ช่วยบอกแนวคิดในการออกแบบของพวกคุณหน่อยได้ไหมครับ ?”
“พวกคุณมีความมั่นใจว่าจะคว้าโครงการนี้ไว้ได้ไหมครับ”
“ประธานหม่า ช่วยบอกความรู้สึกของคุณหน่อยได้ไหมครับ ?”
“ตระกูลหม่าชำนาญการขนส่งสินค้า ทำไมครั้งนี้อยากเข้าสู่วงการอสังหาริมทรัพย์ล่ะครับ ?”
กล้องหลายกระบอกถ่ายมั่วซั่วกันอยู่พักหนึ่ง
แต่ว่าสองขบวนรถยนต์ไม่ได้หยุดลงเลย และไม่มีใครรับการสัมภาษณ์ พวกเขาขับเข้าสู่ลานใหญ่ของรัฐบาลประชาชนเมือง นักข่าวพวกนั้นถูกขวางไว้อยู่ด้านนอก
หม่าจั๋วชุนลงจากรถ ภายใต้การติดตามของหม่าจั๋วโหวและหม่าจินหยู่
เดิมทีหม่าจั๋วชุนไม่ได้คาดหวังอะไรกับโครงการนี้หรอก ก็แค่อยากฉวยโอกาสนี้ เคาะลูกชายคนโตคนนี้ซะหน่อย
นึกไม่ถึงว่าหม่าจินหยู่จะอยู่เหนือความคาดหมาย ถึงกับเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ
นี่เลยจุดความสนใจของหม่าจั๋วชุน เขารู้ถึงความสำคัญในการคว้าที่แห่งนี้สำหรับตระกูลหม่า เลยแหกกฎแต่งตั้งหม่าจั๋วโหวเป็นรองประธาน ใช้กำลังทั้งหมดของตระกูล มาสนับสนุนหม่าจินหยู่
ข้างกายหม่าจินหยู่ ยังมีคนหนุ่มผมยาวติดตามมาด้วย เขาคือเซียวเฟิง นักออกแบบอายุน้อยที่มีชื่อเสียงของท้องที่อาณาจักรมังกร
ครั้งนี้หม่าจินหยู่จ่ายเงินทองให้อย่างจัดหนักเพื่อเชิญเขามา เขาก็ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง แบบแปลนที่ออกแบบนั้น แม้กระทั่งหม่าจั๋วชุนยังพอใจมากเลย
รถยนต์หนึ่งคันที่ฝั่งตรงข้าม บอดี้การ์ดเปิดประตูรถอย่างนอบน้อม หยางคุนและแอนโทนี่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าทุกคน
“คุณลุง นึกไม่ถึงว่าคุณจะมาด้วยตัวเอง”
“ดูท่ามุ่งมั่นแล้วว่าจะได้โครงการในครั้งนี้” หยางคุนยิ้มเอ่ยกับหม่าจั๋วชุน ดูแล้วท่าทีสนิทสนมอยู่
หม่าจั๋วชุนรู้สึกไม่สบายใจอยู่หน่อย เขาคิดว่า เดิมทีโครงการนี้ควรเป็นของตระกูลหยาง ตอนนี้เขาทำแบบนี้ เป็นการแย่งผลประโยชน์กับตระกูลหยาง
“หยางคุน พ่อเธอยังไม่มาเหรอ ?”
“เรื่องในครั้งนี้ ฉันอยากอธิบายกับเขาต่อหน้าซะหน่อย”
“เขาคงจะไม่ได้โกรธฉันหรอกนะ ?” หม่าจั๋วชุนยิ้มเอ่ยแบบดูรู้สึกผิดเล็กน้อย
หยางคุนรีบเอ่ย : “คุณลุง ใช่ที่ไหนกันครับ !”
“เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าโครงการนี้ตกเป็นของตระกูลใคร ก็เหมือนกันทั้งนั้น”
“หลานชายยังต้องขออวยพรให้ลุงโบกธงแล้วก็ชนะเลยด้วยซ้ำไป”
หม่าจั๋วชุนยิ้มเอ่ย : “หยางคุน เธอคิดแบบนี้ได้ ลุงก็วางใจแล้ว”
“เธอวางใจได้ ไม่ว่าท้ายที่สุดตกอยู่ที่ตระกูลใคร ลุงก็ติดค้างน้ำใจของพวกเธอเอาไว้ ไว้เธอถึงบ้าน ชอบอะไร ก็หยิบเอาไปได้เลย”
หยางคุนยิ้มเอ่ย : “งั้นหลานก็ไม่เกรงใจแล้วนะ”
“ภาพม้าแปดพันธุ์ดีแผ่นนั้นที่ห้องหนังสือลุง ผมใจเต้นมานานแล้ว”
ภาพม้าแปดพันธุ์ดีแผ่นนั้น เป็นของรักของหม่าจั๋วชุน แต่ว่าเพื่อโครงการ รวมทั้งไม่อยากผูกความแค้นกับตระกูลหยางแล้ว เขาลองคิดดูเลยตกลงไป
“ได้เลย !”
“เดี๋ยวฉันจะสั่งให้คนส่งไปให้เธอนะ”
“หยางคุน เวลาไม่เช้าแล้ว เรารีบเข้าไปเถอะ”
จู่ ๆ แอนโทนี่ก็แสยะยิ้มเย็น มองเซียวเฟิงแล้วเอ่ย : “คุณก็คือนักออกแบบของตระกูลหม่า ?”
“คุณคิดว่าการออกแบบของคุณ จะสามารถแข่งขันกับผมได้ไหม ?”
“เจ้าบ้านหม่า หากว่าไม่อยากทำให้ตัวเองอับอาย ผมคิดว่า พวกคุณฉวยโอกาสรีบถอยออกไปเถอะ”
“ผลงานการออกแบบของผม ไม่มีใครเทียบเคียงได้”
สีหน้าของหม่าจั๋วชุนคร่ำเคร่ง แสยะยิ้มเย็นเอ่ย : “คุณแอนโทนี่ ผมยอมรับว่าคุณเป็นนักออกแบบชื่อดังระดับสากล”
“แต่ว่า ที่นี่คืออาณาจักรมังกร”
“คุณเซียวเฟิงเป็นคนอาณาจักรมังกร ผมเชื่อว่า การออกแบบของเขาสอดคล้องกับความชื่นชอบเรายิ่งกว่า”
ส่วนเซียวเฟิงถ่อมตนและนอบน้อมมาก พูดด้วยความเกรงใจ : “คุณแอนโทนี่ ซาโรผู้เป็นอาจารย์ของคุณ และเป็นปรมาจารย์สถาปัตยกรรมสมัยใหม่”
“ผมอยากเยี่ยมเยียนเขาเป็นอย่างมากมาโดยตลอด แต่ไม่มีโอกาสเลย”
“คุณแอนโทนี่ ไม่ว่าผลงานของใครชนะก็ตาม ผมคิดว่าเราสามารถเป็นเพื่อนกันได้ จากนี้แลกเปลี่ยนกันให้มาก ๆ ”
“มีโอกาสละก็ ถ้าหากคุณสามารถแนะนำให้ผมรู้จักอาจารย์ของคุณได้ ผมจะรู้สึกซาบซึ้งอย่างแน่นอน”
แอนโทนี่ยิ้มเย็นแล้วเอ่ย : “นี่คุณยอมรับความพ่ายแพ้แล้วใช่ไหม ?”
เซียวเฟิงขมวดคิ้ว เดิมทีเขารู้สึกเคารพยำเกรงแอนโทนี่คนนี้อยู่บ้าง คิดว่าอีกฝ่ายมีชื่อเสียงโด่งดังขนาดนี้ น่าจะมีความเป็นสุภาพบุรุษมากถึงจะถูกสิ
ตอนนี้ดู ๆ ไปแล้ว ทำไมถึงได้เหมือนกับนักเลงเลย ?
เขาเลยเอ่ยราบเรียบ : “ใครชนะหรือแพ้นั้น กรรมการเป็นคนตัดสิน”
“เราตั้งหน้าตั้งตารอแล้วกัน”
ทั้งสองฝ่ายเดินเข้าไปในห้องประชุม
เหยียนปินมองเวลาแล้วเอ่ย : “ประธานหม่า ประธานหยาง ยินดีต้อนรับพวกคุณครับ”
“มีสามตระกูลที่เข้ารอบ จากการคัดเลือกในการแข่งขันประมูลจำนวนเงินครั้งที่หนึ่ง นอกจากพวกคุณ ยังมีฉินเทียนและจิ่นซิ่วเรียลเอสเตทของเขา”
“แต่ว่า หลังจากผู้นำรัฐบาลประชาชนเมืองปรึกษาหารือ คิดว่าแลนด์มาร์คนี้มีความหมายยิ่งใหญ่มาก จะดูจากจำนวนเงินที่ลงทุนเพียงอย่างเดียวไม่ได้”
“ดังนั้น เราเลยมีการคัดเลือกครั้งที่สอง ครั้งนี้ เราจะตัดสินแพ้ชนะโดยอาศัยภาพออกแบบ”
“จะเป็นผลลัพธ์ในขั้นสุดท้ายเช่นเดียวกัน”
“พวกคุณทั้งสองตระกูลรอก่อนนะครับ รอให้ฉินเทียนกับทีมของเขามาแล้ว เราค่อยเริ่มแล้วกัน”
“ฉินเทียน ?” จู่ ๆ หยางคุนก็เริ่มหัวเราะฮ่า ๆ
“หัวหน้าเหยียน เกรงว่าจะทำให้คุณผิดหวังแล้ว”
“ฉินเทียนไอ้หมอนั่นรู้ตัวเองว่าแข่งสู้เราไม่ได้ เลยหนีเตลิดไปนานแล้ว”
“เขาเต็มใจถอนตัวเอง วันนี้ไม่มาหรอก”
“คุณว่าอะไรนะ ?”
“ฉินเทียนถอนตัว ?” เหยียนปินเหลือบมองหยางคุนปราดหนึ่งด้วยความสงสัย สีหน้าหนักอึ้งเล็กน้อย
แม้ว่าเขาเคยเจอฉินเทียนเพียงครั้งเดียวเท่านั้น แต่ว่ามีความประทับใจต่อฉินเทียนลึกซึ้งมากเลยทีเดียว
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขากลับคิดว่า ฉินเทียนที่มีเลือดสดใหม่คนนี้ อาจจะนำพาผลลัพธ์ที่แตกต่างออกไป มาให้แลนด์มาร์คแห่งนี้กันนะ
อีกอย่าง คนที่ชนะการประมูลก็คือฉินเทียน ตามขั้นตอนเดิมแล้ว
เหยียนปินรู้ สาเหตุที่รัฐบาลประชาชนเมืองเปลี่ยนความคิด เป็นเพราะได้รับผลกระทบจากแรงภายนอก พูดให้เข้าใจก็คือทำกฎระเบียบ
แต่ว่าเหยียนปินรู้สึกว่าพอไปวัดไปวาได้ สำหรับที่ผู้นำรัฐบาลประชาชนเมือง ใช้แผนเอาภาพออกแบบมาตัดสินผลแพ้ชนะในท้ายที่สุด
หากว่าฉินเทียนมีศักยภาพจริง น่าจะชนะได้
ดังนั้น เขาเลยไม่ได้พูดอะไร
เขายังรอคอยเซอร์ไพรส์อันแตกต่างที่ฉินเทียนจะเอามาให้เขาวันนี้ด้วยซ้ำ นึกไม่ถึง ฉินเทียนถึงกับถอนตัวแล้ว
ระหว่างนี้เกิดอะไรขึ้น เหยียนปินไม่ต้องคิดก็รู้เลย
ตระกูลหยางกับตระกูลหม่าใช้อุบายชั่วร้ายอย่างแน่นอน
เขาแอบถอนหายใจ
ในใจคิดว่าอย่างไรซะ ฉินเทียนยังเด็กอยู่มาก เป็นวิสาหกิจที่มาจากด้านนอกอีกด้วย แข่งขันกับวิสาหกิจขนาดใหญ่ที่รากฐานมั่นคงในท้องที่พวกนี้ ถึงที่สุดแล้วก็ถูกคัดออก
หวังว่าเขาจะไม่มีอันตรายถึงชีวิตแล้วกัน
“หัวหน้าเหยียน เราเริ่มได้แล้วหรือยัง ?” หม่าจั๋วชุนพูดแกมยิ้ม
เหยียนปินพูดด้วยความจนปัญญา : “ได้แล้ว”
“ผมจะบอกขั้นตอนและกฎระเบียบในการคัดเลือกของวันนี้ให้นะครับ”
“ก่อนอื่น ตัดสินว่าพวกคุณทั้งฝ่ายว่าใครเป็นคนจัดแสดงก่อน โดยใช้วิธีการจับฉลาก แล้วก็อธิบายแนวคิดในการออกแบบของพวกคุณให้เราด้วยครับ”
“เรามีกรรมการเจ็ดท่าน แยกกันลงคะแนน ท้ายที่สุด ฝ่ายที่จำนวนบัตรมากเป็นฝ่ายชนะ”
“รัฐบาลประชาชนเมืองให้ความสำคัญกับโครงการนี้มาก เนื่องจากสาเหตุด้านเวลา การตัดสินในวันนี้ ถือเป็นผลสุดท้าย โดยจะไม่เปลี่ยนแปลงเนื่องด้วยปัจจัยใด ๆ อื่นอีก”
“พวกคุณเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยัง ?”
