บทที่ 21 ซื้อหยก(1)
เฉินโม่ประคองหลี่ซู่เฟิน แสยะยิ้มเย็นชา เดินออกไปอย่างแน่วแน่ ภายใต้ความตกตะลึงของคนตระกูลหลี่ มองคนตระกูลหลี่เหมือนไม่มีตัวตน
คนตระกูลหลี่โกรธมาก แต่กลับไม่มีใครกล้าขวาง ขนาดหลี่เจ๋อที่ได้ชื่อว่าเป็นอันดับหนึ่ง ในบรรดาคนอายุน้อยของตระกูลหลี่ หรือจะเป็นผู้อาวุโสที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดทั้งสองคน ล้วนไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม
พวกเขารู้ดีว่านักบู๊แดนในหมายถึงอะไร ถ้าเฉินโม่สู้สุดกำลังขึ้นมา ถึงสุดท้ายจะรั้งเขาได้ คนในตระกูลหลี่ทั้งหมด คงอยู่รอดสมบูรณ์ไม่ถึง 30 เปอร์เซ็นต์ นี่คือความน่ากลัวของนักบู๊แดนใน!
แต่พวกเขาไม่รู้เบื้องลึกของเฉินโม่ ถ้าพวกเขารู้ว่านักบู๊แดนในที่น่ากลัวในสายตาพวกเขา อันที่จริงยังไม่นับว่าเป็นผู้บำเพ็ญเซียนตามเกณฑ์ ไม่รู้พวกเขาจะรู้สึกอย่างไร
ออกมาจากลานบ้านตระกูลหลี่ เฉินโม่พาแม่ไปเรียกรถแท็กซี่
“พาเราไปโรงแรมในพื้นที่รุ่งเรืองและดีที่สุดในยานจิง!”
“ได้เลย คุณคิดว่าโรงแรมหวางฝู่เป็นไง ตำแหน่งอยู่ที่ถนนวงแหวนรอบ2 ที่นั่นรุ่งเรืองเป็นอย่างมาก!” คนขับรถพูดออกมาแบบติดสำเนียงทางเหนือ
เฉินโม่พยักหน้า “ได้!”
ถึงแม้ออกมาจากตระกูลหลี่ เฉินโม่ยังไม่เลิกหวาดระแวง ชาตินี้ ตระกูลหลี่ทำให้เขาตกใจมากเกินไปแล้ว
หลี่เยว่นักบู๊แดนนอก หลี่เจ๋อนักบู๊แดนใน อีกทั้งยังมีสองผู้อาวุโส ที่ซ่อนตัวในเงามืด สามารถข่มขู่เฉินโม่ในตอนนี้ได้!
ทั้งหมดนี้ ทำให้เฉินโม่รู้สึกอันตรายเป็นอย่างมาก
ขอแค่อยู่ในพื้นที่รุ่งเรือง ตระกูลหลี่จึงจะไม่กล้ากำเริบเสิบสาน อีกทั้งโรงแรมที่ดีที่สุด บ่งบอกว่าต้องสอดคล้องกับระบบรักษาความปลอดภัยที่สมบูรณ์แบบ
เฉินโม่กำลังป้องกันการทำชั่วของตระกูลหลี่
เมื่อมาถึงโรงแรมหวางฝู่ เฉินโม่พอใจกับที่นี่มาก จากจำนวนผู้คนบริเวณโรงแรมหวางฝู่ ถ้าตระกูลหลี่กล้าลงมือที่นี่ แม้เขาเป็นหนึ่งในหกตระกูลมหาอำนาจของประเทศหัวเซี่ย ก็ต้องแบกรับความไม่พอใจของคนระดับสูงทั้งประเทศหัวเซี่ย
เฉินโม่ท่องไปทั่วจักรวาล เคยไปดาวเคราะห์ ที่มีสิ่งมีชีวิตพร้อมด้วยปัญญา มานับไม่ถ้วน ล้วนเข้าใจผู้มีอำนาจของแต่ละดาวเคราะห์ มีบางอย่าง ที่มิอาจปรากฏในสายตาคนทั่วไปได้เด็ดขาด อย่างเช่น นักบู๊!
เมื่อจ่ายเงิน เฉินโม่พาหลี่ซู่เฟินเข้ามาในโรงแรม ต้องการห้องสองห้อง
เฉินโม่ประคองหลี่ซู่เฟินเข้ามาในห้อง จิตใจของหลี่ซู่เฟินเหนื่อยล้ามาก แต่กลับสงสัยเล็กน้อย นั่งมองเฉินโม่อยู่บนเตียง แล้วถามว่า “เสี่ยวโม่ อะไรคือนักบู๊แดนใน ช่วงที่ลูกไปเรียนที่อู่โจว เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ ลูกก็เก่งขึ้นมาได้ขนาดนี้ล่ะ”
เฉินโม่ครุ่นคิดในใจ ดูเหมือนแม่ไม่รู้เบื้องลึกของตระกูลหลี่จริงๆ เห็นได้ชัดว่าคนตระกูลหลี่ จงใจปิดบังเธอ
เจอกับคำถามของแม่ เฉินโม่คิดคำพูดไว้ตั้งนานแล้ว “แม่ ตอนผมเรียนอยู่อู่โจว เจอผู้อาวุโสแปลกๆ ท่านหนึ่ง เขาสอนวิชาฝึกหายใจกับวิชากังฟูบางส่วนให้ผม ดังนั้นพวกหลี่เยว่จึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผม”
หลี่ซู่เฟินมองเฉินโม่อย่างสงสัย เฉินโม่รีบพูดเสริมว่า “แม่วางใจเถอะ ผมยืนยันได้ว่านั่นไม่ใช่เรื่องไม่ดี อีกทั้งลูกชายแม่โตแล้ว รู้ว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ”
หลี่ซู่เฟินรู้ว่าเฉินโม่ไม่อยากอธิบายให้ชัดเจนจนเกินไป และไม่อยากบังคับเขา จึงพยักหน้าพูดว่า “โอเค ในเมื่อลูกมีความคิดเป็นของตัวเอง งั้นแม่ไม่ก้าวก่ายอะไรมาก แต่ลูกต้องดูแลความปลอดภัยของตัวเอง!”
สัมผัสถึงความห่วงใยมากมาย ในคำพูดของหลี่ซู่เฟิน ความอบอุ่นผุดขึ้นมาในใจเฉินโม่ “อื้ม แม่วางใจเถอะ บนโลกนี้ ยังไม่มีใครทำร้ายผมได้!”
หลี่ซู่เฟินตำหนิด้วยความรัก “ถุย เพิ่งชมลูกได้สองประโยค ลูกก็พูดเพ้อเจ้อแล้วเหรอ!”
“ฮ่าๆ!” เฉินโม่ไม่ได้อธิบาย เขารู้ว่าถึงอธิบายไปก็ไม่ชัดเจน อีกทั้งถ้าหลี่ซู่เฟินรู้มากเกินไป ขืนเปิดเผยตัวตนผู้บำเพ็ญเซียนของเขา จะทำให้หลี่ซู่เฟินเป็นอันตราย รอให้เขาแข็งแกร่งมากพอ มีความสามารถปกป้องคนในครอบครัวแล้ว ค่อยบอกทุกอย่างให้แม่รู้
“โอเค แม่เหนื่อยแล้ว ลูกกลับไปพักผ่อนเถอะ” หลี่ซู่เฟินพูดขึ้นมา
เฉินโม่พยักหน้า “โอเค งั้นผมไม่รบกวนแม่พักผ่อนแล้ว”
กลับมายังห้องข้างๆ เฉินโม่ไม่ได้นอน สิ่งที่ได้เจอในตระกูลหลี่เมื่อครู่ เฉินโม่ยิ่งรู้สึกอันตรายเข้าไปอีก รีบยกระดับผลการฝึกตน คือสิ่งสำคัญที่สุด สำหรับเฉินโม่ในตอนนี้
ล็อกประตูห้อง เฉินโม่รีบนั่งขัดสมาธิตรงมุมกำแพง เคลื่อนไหววิชามังกรขึ้นสวรรค์ และแยกจิตออกมา แนบไว้บนตัวหลี่ซู่เฟินที่อยู่ห้องข้างๆ ป้องกันการแก้แค้นของคนตระกูลหลี่
เช้าวันต่อมา เฉินโม่กับหลี่ซู่เฟินนั่งเครื่องบินกลับมายังเมืองฮ่านหยาง
ถึงฮ่านหยางเวลาเที่ยงครึ่ง
ออกจากสนามบิน ทั้งสองคนมารอแท็กซี่อยู่ริมถนน
หลี่ซู่เฟินถามว่า “เสี่ยวโม่ ลูกจะอยู่เที่ยวที่เมืองฮ่านหยางสักสองสามวันไหม”
ตอนนี้เฉินโม่คิดแค่จะยกระดับผลการฝึกตน เดิมทีอยากจะปฏิเสธ แต่จู่ๆ คิดถึงพี่เวินฉิงที่ช่วยแม่ดูแลจัดการเหม่ยหวา กรุ๊ป ที่ฮ่านหยาง ดังนั้นจึงพูดว่า “พี่เวินฉิงอยู่ไหม ไม่ได้เจอพี่นานแล้ว ผมอยากไปเจอเธอหน่อย”
หลี่ซู่เฟินหัวเราะ แล้วดุว่า “แก่แดดนักนะ! จะเอาเปรียบพี่เวินฉิงของลูกอีกหรือไง แต่ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ พี่เวินฉิงของลูกไปทำงาน ครั้งนี้ลูกคงไม่ได้เจอ”
บทที่ 20 สัญญาสามปี(2)
บทที่ 22ซื้อหยก(2)
