บทที่ 46 ขอโทษฉัน แกไม่คู่ควร(2)
พวกเพื่อนๆเหล่านั้นของเฉินโม่แล้วก็ครอบครัวของเจี่ยงหยาวยังดี พวกเขากลับไม่รู้ความหมายที่แทนทั้งหมดของตระกูลจิน เพราะเหตุนี้ พวกเขาไม่ได้รู้สึกว่าการมาเยี่ยมเยียนถึงที่ของปู่จินเพ่ยอวิ๋น มีความสุดยอดเท่าไหร่
ได้ฟังคำพูดของจินเพ่ยอวิ๋น เฉินโม่กลับว่าขมวดคิ้วแน่น เขากลับว่าไม่ได้ตั้งใจจะทำตัวสูงส่ง ถือโอกาสนี้ยกระดับตัวเองให้สูงขึ้น เพียงแค่รู้สึกว่าเจอหน้ากับคนของตระกูลจิน วุ่นวายเกินไป ทำให้เวลาที่มีค่าของเขาล่าช้า
แต่ว่า ถ้าหากคนของตระกูลจินมาเยี่ยมเยียนถึงที่ บางทีอาจจะยิ่งวุ่นวาย จนใจ เฉินโม่ทำได้เพียงพูดอย่างไม่เต็มใจ : “ช่างเถอะ ฉันไปบ้านของพวกคุณดีกว่านะ!”
“งั้นเพ่ยอวิ๋นขอขอบคุณคุณเฉินแทนคุณปู่ด้วย”ได้ฟังคำนี้ จินเพ่ยอวิ๋นอารมณ์ดีขึ้นเยอะ เธอก็รู้สึกว่าเฉินโม่ไม่ถือว่าใช้ชีวิตอย่างบ้าระห่ำในช่วงวัยรุ่นมากเกินไป ยังเข้าใจที่จะไว้หน้าแก่ตระกูลจินของเธอด้วย
แต่ว่า ถ้าหากจินเพ่ยอวิ๋นรู้ ที่เฉินโม่รับปากว่าจะไปบ้านของเธอ ไม่ใช่เพราะว่าเห็นแก่หน้าของปู่เธอ ก็แค่เพราะว่ากลัวจะวุ่นวายเท่านั้น ไม่รู้ว่าคุณหนูท่านนี้ จะมีความคิดอย่างไร?
“งั้นไม่รู้ว่าคุณเฉินจะออกเดินทางเมื่อไหร่?”จินเพ่ยอวิ๋นพูดถามอย่างระมัดระวัง
เฉินโม่กวาดสายตามองที่เกิดเหตุที่ยุ่งเหยิง ใบหน้าเย็นชาขึ้นเล็กน้อย สายตา มองไปที่จางหู่อีก
ครั้งนี้ ไม่ต้องให้เฉินโม่เอ่ยปาก จางหู่รีบปีนป่ายมาตรงหน้าของเฉินโม่ทันที คุกเข่าคำนับอย่างไม่หยุดหย่อน ศีรษะที่โขลกคำนับนั่นเรียกว่าแท้จริงจริงๆ สองสามคนก็เห็นเลือดแล้ว คาดว่าแม้ว่าพ่อแท้ๆของเขาตาย เขาก็ไม่มีทางที่จะโขลกศีรษะแบบทุ่มเทขนาดนี้
“พี่ใหญ่ อ๋อไม่สิ คุณเฉิน ท่านเฉิน ผมผิดแล้ว ผมมีตาหามีแววไม่ ทำให้ท่านขุ่นเคืองแล้ว ผมขอโทษท่าน!ขอท่านได้โปรดไม่ถือสาผู้น้อย ให้อภัยผม!”
เฉินโม่กวาดสายตาอมองเขาแวบหนึ่ง น้ำเสียงเยือกเย็น : “ขอโทษฉัน แก ไม่คู่ควร!”
คำพูดนี้ เมื่อคนอื่นได้ฟัง รู้สึกว่าเฉินโม่จงใจดูถูกดูแคลนจางหู่ แต่ว่า สิ่งที่เฉินโม่พูดเป็นเรื่องจริง คนชั่วในกลุ่มคนทั่วไปคนหนึ่ง จะคู่ควรที่จะพูดขอโทษบุคคลที่ฉลาดปราดเปรื่องของสำนักเสวียนเต๋าได้อย่างไร!
ได้ยินเฉินโม่จู่ๆไม่รับคำขอโทษของเขา จางหู่ร้อนใจแล้ว ยิ่งโขลกศีรษะคำนับเสียงดังขึ้นแล้ว : “คุณเฉิน คุณหนูจิน ผมรู้ว่าตัวเองผิดแล้ว ทุกอย่างที่เสียหายทั้งหมดของที่นี่ในวันนี้ ผมชดใช้สิบเท่า อ๋อไม่ ผมชดใช้ร้อยเท่า ขอให้ทั้งสองท่าน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเป็นเหมือนลมตดที่ปล่อยผ่านไปนะครับ!”
จางหู่ถูกทำให้ตกใจจนกลัวมากตั้งนานแล้ว ถ้าหากเป็นไปได้ เขายอมที่จะไม่เคยมาที่นี่มาก่อน เขาจะคิดได้ยังไงกันล่ะ ร้านอาหารเล็กๆที่ไม่ถึง 40 ตร.ม. จู่ๆจะเชื้อเชิญเฉินโม่บุคคลที่ยิ่งใหญ่นี้มาได้!
เฉินโม่ไม่อยากให้จางหู่ทำให้เขาเสียเวลา หันหน้าไปมองเจ่ยงหยาว : “หยาวหยาว ที่นี่คือบ้านของเธอ จัดการกับคนพวกนี้ยังไง เธอทำตามสมควรเลย!”
เจี่ยวหยาวตกใจจนก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ชี้ไปที่จมูกที่งดงามของตัวเอง มองไปยังเฉินโม่อย่างตื่นเต้น : “ฉัน ฉันทำตามเห็นสมควร?แต่ว่าฉัน……”
“ไม่เป็นอะไร มีฉันอยู่ เธอคิดอยากจะจัดการพวกเขายังไงก็ได้ทั้งนั้น!”เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อยพร้อมพูดกล่าว เป็นผู้สนับสนุนที่อยูเบื้องหลังที่แข็งแกร่งที่สุดให้เจี่ยงหยาว
จินเพ่ยอวิ๋นมองการดูแลที่พิเศษที่เฉินโม่มีต่อเจี่ยงหยาวออกตั้งนานแล้ว และก็ยิ้มเล็กน้อยพร้อมพูว่า : “น้องสาว คุณก็จัดการพวกเขาได้อย่างวางใจเถอะ ถ้าหากพวกเขากล้าต่อต้านแม้แต่นิดเดียว เหอะ!”
จินเพ่ยอวิ๋นไม่ได้พูดผลที่ตามมา แต่ว่า เสียงเหอะที่เยือกเย็นนั้นแทนทุกอย่างแล้ว
จางหู่ก็เป็นคนที่ฉลาด รีบเปลี่ยนทิศทาง คุกเข่าคำนับร้องขอความเมตตาต่อเจี่ยงหยาว : “สาวน้อย นางฟ้าตัวน้อย ขอร้องคุณได้โปรดเมตตา ให้อภัยผมเถอะนะ ผมยินดีที่จะชดใช้ความเสียหายของบ้านคุณหนึ่งร้อยเท่า”
ตอนนี้ สายตาของทุกคน แทบจะจดจ่อไปบนตัวของเจี่ยงหยาว ทำให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งใช้ชีวิตท่ามกลางความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ จู่ๆก็ได้รับความรู้สึกโปรดปรานอย่างไม่คาดฝันจนรู้สึกประหลาดใจ
แต่ว่า เธอก็ทำจิตใจให้แน่นิ่งอย่างรวดเร็ว มองไปยังจางหู่ เผยความชิงชัง: “ฉันไม่ต้องการให้คุณมาชดใช้ร้อยเท่า ขอเพียงแค่คุณซื้อพวกข้าวของเครื่องใช้ที่พังมาใหม่อีกชุดก็ได้แล้ว แล้วก็ คุณจะต้องขอโทษพ่อแม่ของฉัน และรับรองว่าต่อไปจะไม่มีสร้างความวุ่นวายที่ร้านอาหารของเราอีก!”
ในใจจางหู่มีความสุขมาก ยังคงเป็นสาวน้อยที่ง่ายต่อการรับมือ เงื่อนไขนี้เขายอมรับอย่างมาก
“ได้ๆ ผมรับปาก ผมจะขอโทษเดี๋ยวนี้!”
จางหู่รีบเรียกพวกสมุนกลุ่มนั้นทันที คุกเข่าพูดขอโทษพ่อแม่ของเจี่ยงหยาวด้วยความเคารพ : “เรื่องในวันนี้ ต้องโทษผมจางหู่ที่มีตาหามีแวไม่ ล่วงเกินทั้งสองท่าน เราขอโทษทั้งสองท่านด้วย ขอให้พวกท่านให้อภัย!”
“ผมรับรอง ต่อไปขอเพียงแค่เป็นคนของผมจางหู่ ไม่มารบกวนร้านอาหารของท่านอีกแน่นอน และรับรองความปลอดภัยของร้านอาหารของท่านต่อจากนี้ไปด้วย”
บทที่ 45 ขอโทษฉัน แกไม่คู่ควร(1)
บทที่ 47 เยี่ยมเยียนตระกูลจิน(1)
