บทที่ 58 แสดงความสามารถออกมาได้ตรงจุด(2)
มองดูเวลา ครูประจำชั้นก็บอกว่า: “ตอนนี้เป็นเวลา 08.30 น. ถึง 09.30 น. สิ้นสุด”
“ครูขอประกาศว่า การแข่งขันได้เริ่มขึ้นแล้ว!”
หวางลี่ออกคำสั่ง เจิ้งซิ่วลี่ก็หยิบปากกาขึ้นมาทันทีและตอบคำถามในกระดาษ ในทางกลับกันเฉินโม่ กลับนั่งลงอย่างไม่เร่งรีบ หยิบปากกาขึ้นมา ด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลาย
เพื่อนร่วมชั้นที่อยู่รอบๆถูกหวางลี่กั้นทางให้หลีกไป ไม่ให้เห็นเนื้อหาของคำถามทดสอบ แต่เมื่อเห็นเจิ้งซิ่วลี่ตอบคำถามแรก เธอก็ขมวดคิ้วแล้ว ทุกคนแอบถอนหายใจ โรงเรียนหวงกาง สมแล้วที่เป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งของประเทศ
แต่ขณะที่พวกเขามองไปยังเฉินโม่ กลับพบว่าเฉินโม่ยังคงมีสีหน้าที่เรียบ ๆ เขียนปากกาได้อย่างรวดเร็ว ไม่ล่าช้าเลยสักนิด
หลินทาวหัวเราะเย็นชา: “ทำเป็นอวดเก่ง ไอ้สวะอย่างเฉินโม่จะต้องตอบมั่วอยู่ดีนั่นแหละ!”
เจี่ยงหยาวมองเฉินโม่ที่ดูท่าทางผ่อนคลาย กลับมีใบหน้าที่ตื่นเต้น ทุกคนต่างก็ไม่เชื่อเฉินโม่ แต่เธอเชื่อ เธอเชื่อว่าเฉินโม่ไม่มีทางตอบมั่วแน่นอน และมีความมั่นใจด้วย
จ้าวกางและคนอื่นๆมีสติปัญญามากกว่าเจี่ยงหยาว ไม่ได้ใช้อารมณ์ตัดสิน พวกเขาอ้างถึงคะแนนก่อนหน้านี้ของเฉินโม่ ก็รู้สึกว่าเฉินโม่ตอบคำถามมั่วๆ แม้แต่เจิ้งซิ่วลี่ก็ขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างหนัก เฉินโม่จะตอบคำถามได้อย่างสบายๆได้อย่างไร? อย่างที่รู้กันว่าคะแนนของเฉินซิ่วลี่ มากกว่าเฉินโม่กว่าเป็นไหน ๆ
อานเข่อเยว่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย มองสายตาของเฉินโม่เหมือนทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่ แต่ ไม่นานเธอก็ส่ายหน้า และก็ทำสีหน้าไม่น่าเชื่อ เหมือนเพื่อนๆร่วมชั้นคนอื่นๆ
เจิ้นหยวนฮ่าวเพียงแค่เหลือบมองเฉินโม่เบาๆ และไม่สนใจ เฉินโม่มีดีมากน้อยแค่ไหน เขาก็รู้ดีกว่าใครๆ การประลองในครั้งนี้ เฉินโม่จะต้องแพ้อย่างไม่ต้องน่าสงสัยเลย
แม้แต่หวางลี่ ก็มองเฉินโม่อย่างอึดอัดใจเพราะความสงสัยเล็กน้อย เธอรู้ความยากของคำถามทดสอบของโรงเรียนหวงกง แล้ว เฉินโม่ผู้ที่ไม่ตั้งใจเรียน จะตอบคำถามได้เร็วขนาดนั้นได้ยังไง?
เธอรู้สึกว่าเฉินโม่ ต้องตอบมั่วซั่วแน่ ๆ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เฉินโม่จู่ ๆก็หยุดปากกา ลุกขึ้นยืนท่ามกลางสายตาที่ประหลาดใจของผู้คน ถามเบาๆว่า: “คุณครู ปิดเทอมฤดูหนาวของปีนี้ปิดตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงเมื่อไหร่เหรอครับ?”
หยางลี่อิ่งอึ้งสักพัก และก็ลืมไปว่าเฉินโม่กำลังถามเรื่องหนึ่งอยู่ พูดโดยไม่รู้ตัว: “ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไปจนถึงวันที่ 16 เดือนหน้า”
เฉินโม่พยักหน้า: “เข้าใจแล้วครับ”
จากนั้น เฉินโม่ก็ลุกออกจากที่นั่ง
เมื่อเฉินโม่กำลังจะไปถึงหน้าประตูห้องเรียน ทันใดนั้นทุกคนต่างก็ตื่นตัว
“ฮ่าๆ ฉันก็บอกแล้วไงไอ้สวะอย่างเฉินโม่มันตอบมั่ว ดูสิ เขาละทิ้งข้อสอบอีกละ!” หลินทาวพูดอย่างหัวเราะชอบใจ
เจิ้งซิ่วหลี่ที่กำลังคิดหนัก เพิ่งตอบคำถามที่เก้าเสร็จ ก็ดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น เขาลุกขึ้นยืนทันที หันไปมองเฉินโม่ และตะโกนว่า: “หยุดก่อน แพ้แล้วคิดจะหนีเหรอ? ขอโทษฉันซะ!”
ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็หาว่าเฉินโม่เจ้าเล่ห์ คำพูดเชื่อถือไม่ได้ แพ้แล้วคิดจะวิ่งหนี
จ้าวกางและคนอื่นๆตกตะลึง มองไปที่แผ่นหลังของเฉินโม่ คิดว่าเฉินโม่ในวันนี้กับเฉินโม่คนเมื่อวานที่อยู่ที่ร้านอาหารที่บ้านของเจี่ยงหยาว เป็นคนละคนกันเลย แต่เฉินโม่ในวันนี้ต่างหาก ที่จะเป็นเฉินโม่ที่พวกเขารู้จัก
เจี่ยงหยาวก็เซื่องซึมเล็กน้อย มองเฉินโม่ด้วยความสงสัย ไม่เชื่อว่าเขาจะละทิ้งการทำข้อสอบจริงๆ?
หวางลี่ก็เพิ่งจะรู้ตัว คราวนี้เธอค่อนข้างโมโหเล็กน้อย: “เฉินโม่ แม้ว่าตอบคำถามเหล่านี้ไม่ได้ แต่ก็ต้องยืนหยัดให้ถึงวินาทีสุดท้ายสิ นายมีท่าทีแบบนี้ไม่ดีมากเลยนะ รู้ไหม?”
เฉินโม่หยุดเดิน หันหลังมา กวาดสายตามองไปที่ทุกคน สุดท้าย ก็หยุดสายตาอยู่ตรงหน้าหวางลี่
“ผมทำข้อสอบเสร็จแล้ว ครูตรวจดูได้ครับ”
หวางลี่อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง แม้ว่าในใจของเธอไม่เชื่อว่าเฉินโม่ทำข้อสอบเสร็จแล้ว แต่เธอรู้สึกว่าน้ำเสียงของเฉินโม่ก็ไม่เหมือนว่ากำลังโกหกอยู่
หวางลี่เป็นคนแรกที่หยิบกระดาษข้อสอบของเฉินโม่ และอ่านอย่างละเอียด
ข้อที่ 1 ถูกต้อง ข้อที่ 2 ก็ถูก ข้อที่ 3 ก็ถูกอีก……
จนกระทั่งดูจนจบ หวางลี่งงเป็นไก่ตาแตกไปเลย
ข้อสอบทั้งหมด ตอบถูกทุกข้อ
“นี่มัน เป็นไปได้ยังไง?” หวางลี่ตกใจ
กระดาษข้อสอบนี้ แม้ว่าจะเป็นคำถามที่โรงเรียนหวงกางทำออกมา นักเรียนอันดับหนึ่งของทั้งโรงเรียนก็ไม่อาจตอบถูกหมดทุกข้อได้ และใช้เวลาเพียง 30 นาทีเท่านั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนักเรียนของโรงเรียนตี้ยีเลย มองดูท่าทางที่เจิ้งซิ่วลี่ครุ่นคิด ก็รู้แล้วว่า ครึ่งชั่วโมงแล้ว เจิ้งซิ่วลี่เพิ่งจะตอบถึงแค่ข้อ 9 เท่านั้นเอง คำถาม 5 ข้อยังตอบผิด แต่เฉินโม่ตอบคำถามทั้งหมด 100 ข้อ และถูกทุกข้อ!
หวางลี่มองเฉินโม่ด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง ถามด้วยความเหลือเชื่อว่า: “เฉินโม่ นาย นายโกงใช่ไหม?”
ประโยคนี้เท่ากับถามเสียเปล่า ต่อหน้าทั้งชั้นเรียน เธอเป็นคนควบคุมดูแลด้วยตัวเอง เฉินโม่จะโกงได้ยังไงกัน?
เฉินโม่ยิ้มเบาๆ ราวกับเป็นพระเจ้า มองลงมาที่ผู้คนข้างล่าง เสียงนั้นเลือนรางและว่างเปล่า ราวกับว่ามันมาจากสวรรค์ชั้นเก้า
“ความสามารถของฉัน คนธรรมดาอย่างพวกเธอจะเข้าใจได้เหรอ?”
บทที่ 57 แสดงความสามารถออกมาได้ตรงจุด(1)
บทที่ 59 ถอนหมั้น(1)
