แดนนิรมิตเทพ

บทที่ 92 เฉินซงจื่อ(2)
เฉินซงจื่อตกใจ สายตาทั้งสองข้างมองไปที่เฉินโม่ เห็นว่าในดวงตาทั้งสองข้างของเฉินโม่นั้น มีภาพร่างศพจำนวนมากมาย โลกและดวงดาวถูกทำลายล้าง มีบางคนที่มีอิทธิฤทธิ์เก่งกาจทะลุฟ้า พลังหมัดทลายโลกและดวงดาว เหมือนกับว่าเขามองเห็นโลกใบใหม่ที่แข็งแกร่งทรงพลังอย่างที่สุด ซึ่งเขารู้ว่าเฉินโม่อาจจะมาจากโลกใบนั้นก็เป็นได้
เขาเข้าใจดีว่าคำพูดของเฉินโม่นั้นไม่ได้มีความเท็จแม้แต่น้อย หากเขากล้าขัดต่อเจตจำนงของเฉินโม่แล้ว ก็จะต้องจบชีวิตลงเป็นแน่
แต่เฉินซงจื่อรู้ดีว่า ภายหลังของวิกฤตอันตรายที่ยิ่งใหญ่นั้น ก็ยังมีโอกาสที่ดีแอบซ่อนอยู่ ถ้าหากไม่มีเฉินโม่ ชั่วชีวิตนี้เขาเองก็คงไม่สามารถได้รับวิชาบำเพ็ญฝึกฝน เพื่อที่จะสามารถก้าวขึ้นเป็นบุคคลผู้หนึ่งที่เก่งกาจมีความสามารถไร้เทียมทานในโลกใบใหม่นั้น ทำไมเขาจะไม่ยอมเดิมพันด้วยชีวิตของเขาดูล่ะ!
เฉินซงจื่อเผยท่าทางที่มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว พร้อมกับคำนับอีกครั้ง: “อาจารย์ชักนำฉันเข้าสู่หนทางฝึกฝน นับจากวันนี้ไปชีวิตของฉันนี้ตกเป็นของท่านแล้ว หากมีคำสั่งอันใด ก็ไม่กล้าที่จะขัดขืนเด็ดขาด! ”
เฉินโม่พยักหน้า ลมหายใจที่แข็งแกร่งในร่างกายนั้นก็ค่อย ๆ สูญหายไป “นายลุกขึ้นเถอะ! ”
“รับทราบ! ” เฉินซงจื่อยืนอยู่ด้านข้างอย่างนอบน้อม และรับฟังคำพูดสั่งสอนอย่างตั้งใจ
“หินหยกครั้งที่แล้วนั้นฉันใช้จนหมดแล้ว นายรู้ไหมว่าที่ไหนสามารถหาหินหยกแบบนั้นได้อีก? ” เฉินโม่ได้พูดถึงความตั้งใจที่แท้จริงของการมาในครั้งนี้
เฉินซงจื่อพูดขึ้นอย่างเสียใจว่า: “หินหยกที่อาจารย์พูดถึงนั้น หาได้ยากมากในตลาดของโบราณ ซึ่งฉันเองก็พบเจอและนำกลับมาโดยบังเอิญ ถ้าหากอาจารย์ยังคงต้องการ ก็จะต้องไปแสวงหาที่บึงน้ำดำบนเขาหลิงอู่ แต่ว่า……”
เฉินโม่มองไปที่เฉินซงจื่อและพูดขึ้นว่า: “พูดต่อสิ”
เฉินซงจื่อยกมือแสดงความเคารพ: “ได้ยินว่าบึงน้ำดำมีปีศาจตัวหนึ่ง ที่ดุร้ายอย่างมาก ชาวบ้านในพื้นที่จำนวนมากที่ไปเก็บยาสมุนไพรที่บึงน้ำดำ ต่างก็หายสาบสูญไปโดยไม่มีเหตุผล สุดท้ายทางการจึงได้จัดส่งกองกำลังตำรวจติดอาวุธ ออกไปตระเวนสำรวจและจัดการอย่างจริงจัง แต่ก็หายสาบสูญไปที่บึงน้ำดำอีก ซึ่งมีเพียงทหารคนหนึ่งหลบหนีออกมาได้ แต่ก็บ้าเสียสติไปแล้ว เมื่อเจอคนก็จะตะโกนร้องว่ามีปีศาจ”
เฉินโม่มองไปที่เฉินซงจื่อพร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่: “ความหมายของนายก็คือ ที่บึงน้ำดำนั้น มีปีศาจอยู่จริง ๆ ใช่ไหม? ”
เฉินซงจื่อพูดขึ้นว่า: “เชื่อว่ามีดีกว่าเชื่อว่าไม่มี ยังไงอาจารย์ก็ไม่ควรที่จะไปเสี่ยงกับอันตราย ถ้าหากท่านต้องการหินหยกแบบนั้นจริง ๆ ล่ะก็ ลองไปดูที่บ่อนพนันหินที่ท่านเคยพูดเอาไว้ดีกว่า เพราะที่นั่นมีหินหยาบที่ไม่ได้แปรสภาพสะสมอยู่มากมาย ไม่แน่อาจจะมีหินในแบบที่ท่านต้องการก็เป็นได้! ”
เฉินโม่ครุ่นคิดสักครู่หนึ่ง เรื่องที่ร่ำลือว่าบึงน้ำดำมีปีศาจนั้น คนธรรมดาทั่วไปอาจจะมีความสงสัย แต่เฉินโม่ที่เดิมทีก็เป็นผู้บำเพ็ญเซียนนั้น เชื่อมั่นอย่างแน่นอน อีกทั้งสิ่งที่เรียกว่าปีศาจนั้น ในสายตาของเฉินโม่เองก็เป็นเพียงแค่สัตว์ป่าที่มีอายุยืนยาว ดูดซับพลังของฟ้าดิน และมีสติปัญญาก็เท่านั้น
เพียงแต่ว่า ปีศาจนั้นไม่เกรงกลัวกระสุนปืน ดูเหมือนจะมีพลังความสามารถไม่เบา ลำพังแค่เฉินโม่ที่มีพลังความสามารถชั้นแรกแดนรวมพลัง ยังคงยากที่จะสังหารได้ ทำได้เพียงรอให้เข้าสู่ชั้นสองแดนรวมพลังแล้ว จึงค่อยออกไปตามหามัน
ไม่ไปบึงน้ำดำแล้ว ก็ต้องลองไปดูที่บ่อนพนันหินเพื่อเสี่ยงโชคสักหน่อย
“นายรู้ไหมว่าบริเวณใกล้กับอู่โจวมีบ่อนพนันหินขนาดใหญ่อยู่ที่ไหนบ้าง? ” เฉินโม่ถามขึ้น
“ก่อนหน้านี้ฉันชอบเก็บสะสมหยกโบราณ ก็เคยไปเสี่ยงโชคที่บ่อนพนันหินอยู่บ้าง แต่บ่อนพนันหินที่ใหญ่ที่สุดในอู่โจวนั้น จะเปิดขึ้นในทุกวันเสาร์ ถ้าหากท่านต้องการที่จะไป ก็ต้องรออีกสองวัน”
“ไม่เป็นไร รออีกสองวันแล้วนายพาฉันไปหน่อยแล้วกัน! ” เฉินโม่พูดขึ้น
“รับทราบ! ” เฉินซงจื่อตอบกลับอย่างเคารพ
“ตามนี้แล้วกัน ฉันขอตัวไปก่อนแล้ว นายตั้งใจบำเพ็ญฝึกฝน แล้ววันเสาร์ฉันจะมาตรวจสอบระดับความก้าวหน้าการฝึกฝนของนาย” เฉินโม่พูดขณะที่ลุกยืนขึ้น
เฉินซงจื่อพลันคำนับแสดงความเคารพ และพูดขึ้นอย่างรีบร้อนว่า: “อาจารย์ ลูกศิษย์มีเรื่องที่จะขอความกรุณา? ”
เฉินโม่มองไปที่เขาและพูดขึ้นว่า: “พูดมาสิ”
“นับตั้งแต่วันนี้ไป ฉันอยากที่จะติดตามอยู่ข้างกายของอาจารย์ คอยปรนนิบัติรับใช้อาจารย์ หวังว่าอาจารย์จะอนุญาต! ” ในเมื่อตัดสินใจที่จะนำทั้งชีวิตมอบให้กับเฉินโม่แล้ว จึงขอติดตามเฉินโม่เพื่อท้าทายกับโอกาสครั้งใหญ่ เฉินซงจื่อจึงคิดว่าจะต้องพยายามทำให้ถึงที่สุด
การที่ได้ติดตามเฉินโม่นั้น ไม่เพียงแต่จะกระชับเพิ่มความสัมพันธ์กับเฉินโม่แล้ว ยังสามารถที่จะได้รับการสั่งสอนชี้แนะจากเฉินโม่อีก ซึ่งวิธีการนี้ของเฉินซงจื่อช่างสูงส่งและแยบยลยิ่งนัก
บทที่ 91 เฉินซงจื่อ(1)