แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 120

บทที่ 120
เฉินโม่วางมือบนไหล่ของเฉินซงจื่อ และดึงเขาออกไป ก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และพูดเบา ๆ ว่า “พอแล้ว”
หลินเทียนหยาและลุงอวู๋สีหน้าเปลี่ยนไป และมองไปที่เฉินโม่
หลินเทียนหยาพูดอย่างเย็นชา “อยากจะเป็นฮีโร่มาช่วยหญิงงามเหรอ?”
เฉินโม่ส่ายหัว “ฉันพาพวกเธอมาที่นี่เอง คุณมารังแกพวกเธอต่อหน้าฉัน หากใครรู้เข้าฉันคงเสียหน้าไม่น้อย”
“ฮ่าฮ่า เกียรติสำคัญกว่าหรือชีวิตสำคัญกว่า? หากคุณกล้าที่จะเข้ามาแทรกแซง เช่นนั้นคุณจะกลายเป็นศัตรูของตระกูลหลิน! ที่ฉันการเรียกคุณว่าไต้ซือ เพราะฉันเห็นหัวคุณ แม้ว่าคุณจะมีวิชาเหล่านั้น แต่เมื่ออยู่ต่อหน้านักบู๊ยอดฝีมือ คุณสู้ไม่ได้แม้แต่น้อย!”
“ฉันแนะนำให้คุณคิดให้ดี!” สีหน้าหลินเทียนหยาเต็มไปด้วยการคุกคาม
เฉินโม่พูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ในเมื่อพูดเรื่องไร้สาระจบแล้ว ก็เริ่มกันเถอะ เป็นศัตรูกับตระกูลหลินแล้วอย่างไร? ในสายตาของฉัน ตระกูลหลินไม่ต่างอะไรไปจากมดแมลงที่ด้อยค่า!”
หลินเทียนหยาโกรธเคืองอย่างมาก ” กล้าดูหมิ่นตระกูลหลินเหรอ? อยากตายหรือไง ลุงอวู๋ จัดการมัน!”
“ครับนายน้อย!” ลุงอวู๋พยักหน้าและมองเฉินโม่อย่างเย็นชา เขาไม่รู้สึกถึงพลังปราณที่แท้จริงแม้แต่น้อยจากร่างกายเฉินโม่เลย เขาจึงคิดว่าเฉินโม่เป็นเพียงนักบวชลัทธิเต๋าที่รู้เทคนิควิชาเล็กน้อย ฉะนั้นเขาจึงไม่แยแสเฉินโม่เลย”
“ไอ้หนู ไปตายซะ!”
ลุงอวู๋เหยียดมือออกกำแน่นเป็นกรงเล็บแหลมคม นิ้วของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำเล็กน้อย ทำให้ผู้คนสั่นเทา
“ไปตาย!”
จู่ๆ ลุงอวู๋ก็หายตัวไป และกรงเล็บสีดำของเขาจับไปที่ใบหน้าของเฉินโม่
แววตาที่หลินเทียนหยามองเฉินโม่ ราวกับว่าเขากำลังมองคนตายและเยาะเย้ย “ลุงอวู๋วิชากรงเล็บอินทรี และวางยาพิษเอาไว้ แม้ว่าเขาจะเป็นแค่นักบู๊แดนในชั้นสมบูรณ์ แต่คุณเป็นแค่นักพรตที่รู้จักวิชาบู๊เล็กน้อย จะเป็นคู่แข่งลุงอวู๋ได้ยังไง!”
ครั้งนี้เฉินโม่ไม่ได้ใช้สายฟ้า สายฟ้าเป็นหยางและแข็งแกร่ง มีเพื่อปราบวิญญาณชั่วร้าย แต่ไม่ได้มีผลต่อนักบู๊มากเท่าไหร่นัก
เฉินโม่ไม่ได้ใช้หมัดเทพเทียนเสวียนเลยด้วยซ้ำ เขาใช้พลังวิญญาณของเขาโดยตรงและต่อยออกไป
“ฉันฆ่านายเหมือนฆ่าไก่!”
ปัง
ลุงอวู๋กรีดร้องและกระเด็นขึ้นไปในอากาศด้วยหมัดเดียว กระดูกซี่โครงของเขาหักเป็นท่อน เขานอนอยู่บนพื้นและกำลังจะหมดลมหายใจ
พลังทิพย์ในร่างกายเฉินโม่ เปรียบได้กับแดนในชั้นสูงสุด เพียงแค่หนึ่งเดียวก็สามารถปราบปรามได้เป็นสิบ เมื่อรับมือกับนักบู๊แดนในชั้นรู้ความ เขาสามารถจัดการได้โดยอาศัยการบำเพ็ญที่แข็งแกร่งของตน!
หลินเทียนหยามองเฉินโม่ด้วยความหวาดกลัว และกรีดร้องด้วยความไม่เชื่อ “เป็นไปได้อย่างไร?
ลุงอวู๋ถือเป็นนักบู๊แดนในชั้นสมบูรณ์ จะอ่อนแอเช่นนี้ได้อย่างไร!”
เฉินโม่มองเขาอย่างเย็นชาและพูดเบา ๆ ว่า “ถึงตาคุณแล้ว!”
หลินเทียนหยาถอยกลับด้วยความหวาดกลัว และแม้แต่ลูกน้องที่เขาพามาด้วยก็ถอยกลับด้วยความหวาดกลัว
“นายคิดจะทำอะไร? ถ้านายกล้าแตะต้องตัวฉัน ตระกูลหลินจะไม่มีวันปล่อยนายไปแน่!” หลินเทียนหยาขู่ต่อไป แต่น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ
เฉินโม่พูดอย่างแผ่วเบา “ฉันบอกแล้วว่า ในสายตาของฉัน ตระกูลหลินของนายด้อยค่าเยี่ยงมดแมลง! วันนี้ฉันจะหักขาทั้งสองของคุณเป็นการลงโทษ!”
หลินเทียนหยากลัวจริงๆ เขารู้สึกว่าเฉินโม่จะทำในสิ่งที่เขาพูดอย่างแน่นอน และจะหักขาของเขาจริงๆ
“พวกนายลุยซะ สะกัดมันเอาไว้!” หลินเทียนหยาคำรามใส่ลูกน้อง
แต่ลูกน้องเหล่านั้นไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไป พวกเขารู้ดีกว่าลุงอวู๋แข็งแกร่งแค่ไหน เขาสามารถฆ่าพวกด้วยมือข้างเดียวได้อย่างง่ายดาย แต่เฉินโม่กลับต่อยลุงอวู๋แค่ทีเดียว ก็ทำให้ลุงอวู๋เกือบตาย พวกเขาจะกล้าทำให้คนที่แข็งแกร่งเช่นนี้โกรธเคืองได้อย่างไร!
“หนีเร็ว!” มีคนตะโกน และลูกน้องของหลินเทียนหยาก็หนีหายตัวไปทันที
หลินเทียนหยาดุว่าอย่างโกรธเคือง “ไอ้พวกขยะ ตระกูลหลินดีกับพวกนายมาตั้งมากมาย แต่พวกนายกลับวิ่งหนีในวินาทีสำคัญ! ตระกูลหลินไม่ปล่อยพวกนายไปแน่!”
แต่ลูกน้องเหล่านั้นมาอยู่กับเขา ส่วนใหญ่ก็เพื่อเงิน แล้วพวกเขาจะยอมถวายชีวิตให้เขาอย่างจริงใจได้ยังไง? เมื่อเทียบกับชีวิตตนแล้ว การข่มขู่ของตระกูลหลินก็ไม่น่ากลัวเท่าไหร่