แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 161

บทที่ 161
หน้าประตูงานประมูลใต้ดิน มีโต๊ะตัวหนึ่งวางอยู่ บนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง ด้านหลังมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย สวมสูทสีดำสองคน
คนที่เข้าไปในงานประมูล เอาบัตรธนาคารออกมา ยื่นให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนนั้น
เฉินโม่รู้ว่า นั่นคือการตรวจสอบว่ามีคุณสมบัติเข้าร่วมงานประมูลหรือไม่ จริงๆ ก็คือดูว่ามีเงินพอหรือเปล่า เมื่อคืนเฉินโม่ฟังคนพูดคุยกัน อยากเข้าร่วมงานประมูลใต้ดิน อย่างน้อยต้องมีฐานะสิบล้าน
เห็นคนอ้วนข้างหน้า ใส่เจลจนหัวมันแผลบ ตบแป้งลงบนหน้าจนขาววอก โอบผู้หญิงสวยคนหนึ่ง เดินหัวเราะคิกคักเข้าไป รปภ.ทั้งสองคนคืนบัตรธนาคารให้ด้วยสีหน้านอบน้อม เฉินโม่เดินเข้าไปเช่นกัน
รปภ.ทั้งสองคนมองเฉินโม่แวบหนึ่ง เห็นเฉินโม่เหมือนจะอายุแค่ 17-18 ปี ดวงตาฉายแววดูหมิ่นทันที “เด็กน้อย ไหนพ่อแม่นายล่ะ นี่ไม่ใช่สถานที่ที่นายจะมาได้นะ ไปเล่นข้างล่างไป!”
สีหน้าเฉินโม่ไม่ยินดียินร้าย ไม่ได้พูดอะไร แค่ยื่นบัตรธนาคารให้พวกเขา
ทั้งสองมองหน้ากัน แสยะยิ้มเย้ยหยันมุมปาก ไม่ได้ยื่นมือไปรับ “เด็กน้อย นายรู้ไหม อยากเข้าไปในนั้น ต้องมีฐานะต่ำสุดเท่าไร เงินในบัตรของนาย เก็บไว้ซื้ออมยิ้มเถอะ!”
เฉินโม่เอือมระอา พูดอย่างราบเรียบว่า “นายดูเงินในบัตรก่อน ค่อยตัดสินว่าฉันมีคุณสมบัติเข้าไปได้หรือเปล่า!”
“ชิ ได้ ฉันดูให้ นายจะได้ยอมแพ้!”
รปภ.คนนั้นรับบัตรธนาคารของเฉินโม่ที่วางอยู่บนโต๊ะ หลังจากดูแล้ว ถึงกับอ้าปากหวอ!
แม้เฉินโม่ไม่รู้เหมือนกันว่าในบัตรใบนี้ มีเงินเท่าไร แต่ไม่น่าจะน้อยกว่าสิบล้าน อำนาจของเจี่ยจิ้งอานกับสวีตงฮ่าน เอาทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของสวีตงฮ่าน โอนมาในบัตรของเฉินโม่ บวกกับค่าตอบแทนที่ฉู่เหวินสงให้เฉินโม่ ทรัพย์สินในบัตรนี้ ดูถูกไม่ได้แน่นอน
“เอาบัตรคืนฉันได้หรือยัง” เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบ
“ได้ๆๆ คุณเก็บไว้ให้ดี!” รปภ.ทั้งสองคนมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าตกตะลึง เมื่อเฉินโม่เดินเข้าไป ทั้งสองยังคงพยักหน้าและโค้งให้เฉินโม่ไม่หยุด
เฉินโม่รู้สึกว่าให้เฉินซงจื่ออยู่ที่อู่โจว ประสานกับอำนาจพวกนั้นเป็นสิ่งที่ชาญฉลาดมาก ในเมื่อจะใช้ชีวิตในโลกธรรมดา อำนาจเส้นสายเงินทองของคนธรรมดาบนโลก บางทีมีประโยชน์กว่าพลังอันแข็งแกร่งมาก
เมื่อเข้ามาข้างใน เฉินโม่พบว่างานประมูลใต้ดินไม่เหมือนปกติ ทั้งสามชั้นเชื่อมต่อกันทั้งหมด ด้านล่างเป็นโถงขนาดใหญ่ ข้างหน้าสุดเป็นฐานสูง ในโถงใหญ่มีที่นั่งเป็นพันที่ สองชั้นด้านบนเป็นห้องเดี่ยว เตรียมไว้สำหรับพวกมีอำนาจและมีเงินที่ไม่อยากเปิดเผยตัวตน นั่งในนั้นโดยเฉพาะ เห็นห้องโถงกับฐานยกสูงได้อย่างชัดเจนมาก
ตอนนี้ งานประมูลยังไม่เริ่ม คนยังมาไม่เยอะ บางคนที่รู้จักกัน พูดคุยกันเพื่อสร้างความใกล้ชิดมากขึ้น อีกทั้งยังมีคนคุยเรื่องธุรกิจกันที่นี่ด้วย
มิน่าล่ะ งานประมูลใต้ดินนี้ ถึงมีชื่อเสียงทั้งใกล้ไกล ขนาดทางการยังยอมรับ จนพัฒนาถึงตอนนี้ ที่นี่คงไม่ใช่แค่งานประมูลธรรมดาๆ เท่านั้น แต่กลายเป็นแวดวงของคนระดับสูงแทน
กวาดตามองไปทั่วโถงใหญ่ เฉินโม่เตรียมจะเดินไปในมุมลับตาคน รองานประมูลเริ่มอย่างเงียบๆ
“เฉินโม่! ใช่นายไหม”
ทันใดนั้น มีเสียงไพเราะของหญิงสาว ดังขึ้นด้านหลัง
เฉินโม่หันไป เห็นผู้หญิงผมยาว งดงามสมวัย สวมเฟอร์ขนสัตว์สีขาว ใบหน้าอันงดงาม มองมาที่เขาอย่างยินดีและตกใจ
“ยานเอ๋อร์ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่”
ผู้หญิงคนนี้ คือมู่หรงยานเอ๋อร์ เฉินโม่ก็ตกใจเช่นกัน
มู่หรงยานเอ๋อร์คิดไม่ถึงว่าจะเจอเฉินโม่ที่นี่เหมือนกัน เดินมาข้างเขาด้วยความตื่นเต้น แล้วพูดว่า “นี่ปิดเทอมฤดูหนาวไม่ใช่หรือไง ฉันไปเที่ยวบ้านคุณลุง วันนี้โดนคุณลุงพามาเปิดหูเปิดตาที่นี่”