แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 175

บทที่ 175
เห็นใบหน้าสวยของมู่หรงยานเอ๋อร์ เฉินโม่อารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย “ฉันยังไม่กลับไปก่อน ฉันจะไปเขาหลิงอู่”
ได้ยินดังนั้น มู่หรงยานเอ๋อร์ถามอย่างแปลกใจ “เขาหลิงอู่ นายก็จะไปหายาวิเศษเหรอ”
เฉินโม่ตกใจเล็กน้อย มู่หรงยานเอ๋อร์ก็รู้เรื่องยาวิเศษเหมือนกันเหรอ แต่เมื่อเห็นชายหนุ่ม ข้างซุนจิ้งไฉ ที่อยู่ไม่ไกล เฉินโม่เข้าใจทันที
“อืม ฉันจะไปลองโชคชะตาดูหน่อย เธอก็รู้ ฉันเป็นนักบู๊” ตอนนั้นเฉินโม่เจอลูกน้องฉู่เหวินสง ต่อสู้แบบ 1 ต่อ 10 กว่าคน มู่หรงยานเอ๋อร์คาดเดาตัวตนนักบู๊ ได้อย่างแน่นอน
ตามคาด มู่หรงยานเอ๋อร์ไม่ตกใจสักนิด แถมยังพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “พอดีเลย พวกคุณลุงกำลังจะไปเขาหลิงอู่เหมือนกัน นายไปกับเราดีกว่า จะได้ดูแลด้วย!”
เฉินโม่รู้ดีแก่ใจ ซุนจิ้งไฉไปเขาหลิงอู่ น่าจะเป็นเพราะชายหนุ่มข้างกายคนนั้น ชายหนุ่มคนนั้นเป็นนักบู๊สำเร็จแดนนอกชั้นสมบูรณ์
“เธอจะเข้าไปในเขาด้วยเหรอ”
เฉินโม่กังวลเล็กน้อย เว่ยจื่อหยุนจงใจปล่อยข่าวเรื่องที่ว่ามียาวิเศษในตอนนี้ เรียกความสนใจนักบู๊ มายังเขาหลิงอู่เป็นจำนวนมาก ในนั้นมีนักบู๊กำลังแดนในไม่น้อย อาศัยแค่ชายหนุ่มข้างๆ ซุนจิ้งไฉไม่มีทางคุ้มครองความปลอดภัยของมู่หรงยานเอ๋อร์ได้
มู่หรงยานเอ๋อร์พูดว่า “คุณลุงไม่ให้ฉันไป จะทิ้งฉันไว้ที่โรงแรมคนเดียว ฉันไม่ยอม หว่านล้อมไม่หยุด เขาถึงยอมให้ฉันตามเข้าไป เที่ยวเล่นในภูเขาด้วย”
เฉินโม่ยิ้มแหยในใจ ในสายตามู่หรงยานเอ๋อร์ การเข้าไปในเขาครั้งนี้ คงเป็นการไปชมวิว ชมนกชมไม้ เธอจะรู้ได้อย่างไร ตอนนี้ทั้งเขาหลิงอู่กำลังเดือดพล่าน เกิดสงครามวุ่นวายได้ทุกเมื่อ
ไม่ต้องพูดถึงอสูรกายในบึงน้ำดำ นั่นยิ่งเป็นสิ่งที่น่ากลัว
เฉินโม่ตัดสินใจว่า ไม่ว่าอย่างไร ต้องให้ตัวเองอยู่ข้างกายมู่หรงยานเอ๋อร์ ห้ามไม่ให้เธอมีอันตราย
มู่หรงยานเอ๋อร์พูดว่า “คุณลุงไม่ให้ฉันไป จะทิ้งฉันไว้ที่โรงแรมคนเดียว ฉันไม่ยอม หว่านล้อมไม่หยุด เขาถึงยอมให้ฉันตามเข้าไป เที่ยวเล่นในภูเขาด้วย”
“ฉันอยากไปกับพวกเธอ แต่กลัวว่าคุณลุงของเธอ จะไม่ต้อนรับฉัน” เฉินโม่พูดอย่างมีเลศนัย
มู่หรงยานเอ๋อร์นึกถึงเมื่อครู่ ซุนจิ้งไฉเห็นเฉินโม่แล้วแท้ๆ แต่กลับมีท่าทีหลบเลี่ยง เธอพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “นายวางใจเถอะ ถ้าเขาไม่ให้นายตามไปด้วย ฉันจะตามนายเข้าไปในภูเขา!”
“ตามฉันมา!”
มู่หรงยานเอ๋อร์ดึงแขนเฉินโม่ เดินกลับไปหาซุนจิ้งไฉ
เห็นมู่หรงยานเอ๋อร์ มีท่าทีสนิทสนมกับเฉินโม่ ซุนจิ้งไฉหน้าดำคร่ำเครียด
“ยานเอ๋อร์ ผู้หญิงจูงมือผู้ชายกลางที่สาธารณะแบบนี้ เรียกว่าอะไรกัน!”
“ยังไม่ปล่อยอีก!”
ใบหน้ามู่หรงยานเอ๋อร์แดง เมื่อกี้เธอโมโหมาก จึงทำอะไรไม่คิด เมื่อได้ยิน จึงรีบปล่อยมือเฉินโม่
“คุณลุง เฉินโม่จะไปเขาหลิงอู่เหมือนกัน หนูอยากให้เขาไปกับเรา” มู่หรงยานเอ๋อร์เอ่ยขึ้น
“ไม่ได้ เขาหลิงอู่มีอันตรายมากมาย แค่พวกเรา อายู่ก็ดูแลไม่ไหวแล้ว เพิ่มใครไม่ได้อีกแล้ว!” ซุนจิ้งไฉพูดอย่างเด็ดขาด
มู่หรงยานเอ๋อร์พูดว่า “เฉินโม่เป็นนักบู๊เหมือนกัน เขาไม่ต้องการให้ใครปกป้อง คุณลุงแค่ยอมให้เขาไปด้วยก็พอ”
“ถือว่าหนูขอร้องล่ะ” มู่หรงยานเอ๋อร์จับมือซุนจิ้งไฉ แล้วออดอ้อน
“ท่าทางอย่างเขาเนี่ยนะ เป็นนักบู๊เหรอ อายู่ใช้มือเดียวก็ขยี้เขาให้ตายได้แล้ว!” ซุนจิ้งไฉสีหน้าไม่สบอารมณ์
“ฉันไม่ยอม แกยอมแพ้ซะเถอะ ไม่ว่ายังไง ไอ้เด็กนี่ห้ามไปกับเราเด็ดขาด!” ซุนจิ้งไฉพูดอย่างแน่วแน่
มู่หรงยานเอ๋อร์ผิดหวังเป็นอย่างมาก ตัดสินใจไม่ขอร้องซุนจิ้งไฉอีก พูดอย่างดื้อรั้นว่า “ก็ได้ ถ้าคุณลุงไม่ยอมให้เฉินโม่ไปกับเรา งั้นหนูจะเข้าไปในภูเขากับเฉินโม่”
ซุนจิ้งไฉโมโหมาก “พูดไร้สาระ ยานเอ๋อร์ ถ้าแกยังเอาแต่ใจแบบนี้ ลุงจะส่งแกกลับอู่โจวเดี๋ยวนี้ ให้แม่แกอบรมแกให้ดี!”
ครั้งนี้มู่หรงยานเอ๋อร์จิตใจแน่วแน่ “ได้ ส่งกลับก็ส่งกลับสิ อย่างมากหนูก็ค่อยกลับมาคนเดียว ไม่ว่ายังไง หนูจะเข้าไปในภูเขากับเฉินโม่!”