แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 180

บทที่ 180
แน่นอนว่าผู้อาวุโสคนนั้น ก็ดูถูกตระกูลเว่ยเหมือนกัน แต่เว่ยจื่อหยุนออกมาพูดแทนเขา เขาก็ไม่ทำให้เว่ยจื่อหยุนลำบากใจ “ชื่อเสียงตระกูลเว่ยโด่งดังมาก ฉันได้ยินมานานแล้ว แต่นี่ยังไม่พอ ฉันคิดว่าทุกคนตั้งคำสาบานของนักบู๊ร่วมกัน ถ้าใครกล้าผิดคำสาบาน ก็จบเส้นทางวิถีบู๊ของตัวเองทันที!”
คำสาบานของบู๊ เป็นคำสาบานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด สำหรับนักบู๊ โดยทั่วไป ไม่มีใครกล้าละเมิด
นักบู๊พากันก้มหน้า คิดเงียบๆ ว่าจะตั้งคำสาบานบู๊หรือไม่
สีหน้าอู๋ไต้ซือเย็นชาเล็กน้อย จู่ๆ ก็เดินออกมา พูดเสียงดังว่า “ชื่อเสียงของตระกูลเว่ยยังไม่เพียงพอ งั้นถ้ารวมฉันไปด้วยล่ะ”
พูดจบ อู๋ไต้ซือเด้งตัวขึ้น ฟาดฝ่ามือลงบนก้อนหิน ขนาดประมาณลูกบาสเกตบอล ที่อยู่ไม่ไกล
แผดเสียงกลางอากาศออกมาว่า “แยกออก!”
หินก้อนนั้นถูกกระแทกจนแตกเป็นหลายสิบชิ้น กระจายไปทั่ว
“ทำลายหินด้วยฝ่ามือเดียว แดนในชั้นสมบูรณ์!” นักบู๊ทุกคนตกใจ พละกำลังของแดนในชั้นสมบูรณ์ ในบรรดานักบู๊พวกนี้ เพียงพอที่จะอยู่ในสามอันดับแรก
พวกคนที่คิดไม่ดี เห็นอู๋ไต้ซือออกหน้า ตอนนี้แอบเปลี่ยนใจขึ้นมา
แววตาของผู้อาวุโสคนนั้น ฉายแววประหลาดเช่นกัน มองอู๋ไต้ซือ หัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า “ฮ่าๆๆ มีแดนในชั้นสมบูรณ์ ในเส้นทางเดียวกันเป็นหลักประกัน เพียงพอแล้ว!”
พูดจบ เขาเริ่มมองบึงน้ำอย่างประเมิน
บึงน้ำดำ พื้นที่ภายในรัศมี 2500 เมตร ไม่มีพื้นที่ให้เดิน แต่ตำแหน่งข้างบึงน้ำ มีหินขนาดใหญ่ โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ บริเวณรอบๆ ยาวิเศษต้นนั้น มีพื้นที่ให้เดินประมาณ 10 ฟุต
“ฮ่าๆ ฉันไปเอง!”
มีนักบู๊บางส่วน กำลังคิดว่าผู้อาวุโสจะข้ามบึงน้ำดำ ไปยังตำแหน่งที่มียาวิเศษได้อย่างไร แต่ผู้อาวุโสคนนั้น กลับหัวเราะออกมา แล้วเด้งตัวขึ้นกลางอากาศ
การกระทำนี้ ทำให้ทุกคนตกใจมาก “แดนในชั้นสมบูรณ์!”
มิน่าล่ะ เขาถึงกล้าเป็นคนแรก มิน่าล่ะสีหน้าเขามั่นใจ ที่แท้เป็นนักบู๊แดนในชั้นสมบูรณ์นี่เอง!
เว่ยจื่อหยุนสีหน้าอึมครึม “อู๋ไต้ซือ วันนี้มียอดฝีมือมาไม่น้อย คุณคนเดียวรับมือได้ไหม”
อู๋ไต้ซือหัวเราะประหลาด ใบหน้ามีความมั่นใจมาก “วางใจเถอะ พวกคนเหล่านี้ไม่อยู่ในสายตาฉัน เว้นเสียแต่ปรมาจารย์จะมาเอง”
ซุนจิ้งไฉมองอายู่ที่อยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ แล้วถามว่า “อายู่ ผู้อาวุโสคนนั้นเป็นยังไง เมื่อเทียบกับนาย”
สีหน้าอายู่หดหู่ “ผมต้านกระบวนท่าของเขา ไม่ได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว!”
ซุนจิ้งไฉสีหน้าหนักใจ “ดูเหมือนอยากได้ยาวิเศษ ฝืนแย่งชิง ต้องไม่ได้แน่นอน ต้องลงมือจากด้านอื่น!”
ขณะทุกคนกำลังตกใจ อาวุโสคนนั้นเหยียบบึงน้ำ ไปยังหินก้อนแรก ห่างออกไป 250 เมตร จากนั้นจึงนั่งลง เพื่อปรับลมหายใจ
วันนั้นหลินเจี้ยนเฟิงที่เป็นระดับแดนในชั้นสูงสุด เหยียบทะเลสาบมา สำเร็จกระบวน เพียงหนึ่งลมหายใจ วันนี้ผู้อาวุโสแดนในชั้นสมบูรณ์คนนี้ เดินทางเพียง 250 เมตร ก็ต้องปรับลมหายใจ ถึงจะเดินทางต่อไปข้างหน้าได้ ระยะห่างเพียงระดับเดียว มหาศาลขนาดนี้เชียว!
ขณะนั้น มีอาวุโสอีกคนหนึ่งออกมา มองอาวุโสที่นั่งขัดสมาธิ อยู่บนหินในบึงน้ำ หัวเราะแล้วพูดว่า “ใช้วิธีข้ามแบบนาย จะได้ยาวิเศษตอนไหน ให้ฉันไปเอามาเถอะ!”
พูดจบ เขาเดินไปข้างต้นไม้ต้นเล็ก ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน หักกิ่งไม้ ขนาดประมาณครึ่งท่อนแขน จากนั้นเดินกลับมาริมบึงน้ำ
“ไป!”
เขาใช้แรงขว้างออกไป กิ่งไม้ขนาดครึ่งท่อนแขน เหมือนลูกธนูออกจากคันธนู เคลื่อนที่ไปบนผิวน้ำ
เขาเด้งตัวขึ้นกลางอากาศอย่างรวดเร็ว ร่างกายอยู่บนกิ่งไม้ ขนาดครึ่งท่อนแขนนั่นพอดี เมื่อแรงเฉื่อยที่พุ่งไปข้างหน้าหมดลง เขาเด้งขาทั้งสองข้าง เพิ่มแรงให้กิ่งไม้อีกครั้ง ตัวเขาอยู่ตรงตำแหน่งหินที่ผู้อาวุโสคนแรกอยู่
เขาลอยกลางอากาศ ยิ้มให้ผู้อาวุโส ขาทั้งสองข้างแตะลงบนหิน แล้วเด้งตัวขึ้นบนอากาศอีก ตัวลอยลงบนกิ่งไม้นั่นอย่างแม่นยำ
ทำเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่นาน อาวุโสคนนั้น ข้ามหินก้อนที่สองไปแล้ว เคลื่อนตัวไปในระยะทางประมาณ 500 กว่าเมตร
พวกนักบู๊พากันร้อนใจขึ้นมา “แย่แล้ว ถ้าความเร็วแบบเขา อีกไม่นานต้องเก็บยาวิเศษได้แน่นอน ต้องขัดขวาง!”
บทที่ 179