แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 177

บทที่ 177
ทั้งหมดเดินไปยังเขาหลิงอู่ เดินได้ครึ่งชั่วโมง เห็นเขาหลิงอู่ใกล้ขึ้น แต่เหมือนกับไม่มีวันเดินไปถึงปลายทาง
ซุนจิ้งไฉชีวิตอยู่ดีกินดีมาโดยตลอด เดินนานขนาดนี้ จึงหอบเบาๆ “นี่มันเดินนานจริงๆ จะไปถึงเขาหลิงอู่ อย่างน้อยน่าจะเดินอีกชั่วโมง”
อายู่มีท่าทีปกติ เข้ามาประคองซุนจิ้งไฉ ยิ้มแล้วพูดว่า “ทางภูเขาเดินยากมาก ดังนั้นเราจึงรู้สึกลงทุนแรงเยอะ แต่ยังไม่ถึงสักที แต่นายท่านควรจะออกกำลังกายได้แล้วนะครับ”
ซุนจิ้งไฉหน้าแดง “ฮ่าๆ พูดถูก ถือว่าครั้งนี้ได้ออกกำลังกายเต็มที่ละกัน”
มู่หรงยานเอ๋อร์ชี้ไปที่จุดดำเล็กๆ ไม่กี่จุดด้านหน้า แล้วพูดว่า “ดูสิ มีคนเดินอยู่หน้าพวกเราแล้ว”
ซุนจิ้งไฉจึงมองพวกคนด้านหน้าอย่างละเอียด แล้วพูดว่า “ไกลเกินไป มองไม่ชัด เราเร่งความเร็วตามไป ดูสิว่ารู้จักไหม”
การมองเห็นของเฉินโม่ มองได้ไกลกว่าทุกคน พวกคนข้างหน้า คือพวกเว่ยจื่อหยุนที่เจอในงานประมูล
อันที่จริงไม่ใช่แค่ข้างหน้า ข้างหลังมีคนตามมาเรื่อยๆ เหมือนกัน
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วโมง พวกซุนจิ้งไฉเดินมาถึงตีนเขาหลิงอู่ ที่ตีนเขามีคนหลายสิบคน นั่งพักผ่อนอยู่บนหิน หรือไม่ก็พื้นหญ้าหลายแห่ง
บนพื้นหญ้าไม่ไกล เว่ยจื่อหยุนเห็นเฉินโม่ แววตามีความสุข “อู๋ไต้ซือ ไอ้หมอนี่ตามซุนจิ้งไฉ เข้ามาในภูเขาด้วย สวรรค์กำลังช่วยเราจริงๆ! ครั้งนี้กำจัดเขาทิ้งที่เขาหลิงอู่ได้เลย”
อู๋ไต้ซือยิ้มตาหยี มองเฉินโม่ จากนั้นสายตาย้ายไปมองมู่หรงยานเอ๋อร์ข้างเฉินโม่ทันที เผยความชั่วร้ายออกมา “วางใจเถอะ เขาไม่มีวันรอดออกจากเขาหลิงอู่หรอก หึหึ!”
“แต่ต้องดูแลผู้หญิงข้างๆ เขาให้ดี อย่าให้บาดเจ็บเด็ดขาด”
แววตาที่เว่ยจื่อหยุนมองมู่หรงยานเอ๋อร์ ก็เร่าร้อนเช่นกัน ยิ้มชั่วร้าย แล้วพูดว่า “อู๋ไต้ซือวางใจเถอะ ผมจะช่วยคุณดูแลอย่างดี ฮ่าๆ!”
บนพื้นหญ้าไม่ไกล เว่ยจื่อหยุนเห็นเฉินโม่ แววตามีความสุข “อู๋ไต้ซือ ไอ้หมอนี่ตามซุนจิ้งไฉ เข้ามาในภูเขาด้วย สวรรค์กำลังช่วยเราจริงๆ! ครั้งนี้กำจัดเขาทิ้งที่เขาหลิงอู่ได้เลย”
พักผ่อนครู่หนึ่ง เริ่มมีคนทยอยเข้าไปในเขา
ซุนจิ้งไฉมีแรงขึ้นมาพอประมาณแล้ว เขาลุกขึ้นแล้วพูดว่า “เราเข้าไปกันเถอะ ไม่ง่ายเลยกว่าจะมาถึงที่นี่ จะให้คนอื่นไปถึงก่อนไม่ได้”
จากนั้น ทุกคนพากันเข้าไปในเขาหลิงอู่เรื่อยๆ
เมื่อเข้ามาในเขา เฉินโม่ยิ่งรู้สึกว่าชี่ทิพย์ที่นี่ อุดมสมบูรณ์ แข็งแกร่งกว่าข้างนอกเกินสิบเท่า อีกทั้งพิจารณาจากพุ่มไม้รกร้าง ตามทางภูเขา ที่นี่มีคนมาน้อยมาก ไม่แน่อาจหล่อเลี้ยงที่พำนักของเทพเซียน ซึ่งไม่มีใครหาเจอก็ได้
หลังเข้ามาในภูเขา ทุกคนเดินช้าลง แต่คนส่วนใหญ่ที่เข้ามา ล้วนเป็นนักบู๊ และเตรียมตัวนานแล้ว มีดมาเชเต้ถูกนำออกมา เพื่อเปิดทางข้างหน้า
อายู่เอามีดยาวออกมาเหมือนกัน เปิดทางเดินข้างหน้า ลูกน้องสองคนที่เหลือ ประคองซุนจิ้งไฉอยู่
แม้มู่หรงยานเอ๋อร์เหนื่อยเล็กน้อย แต่สาวน้อยมาภูเขาใหญ่ ซึ่งหาได้ยากแบบนี้ เป็นครั้งแรก ตื่นเต้นมาก จึงเดินอย่างรวดเร็ว
เฉินโม่สีหน้าราบเรียบ เดินตามมู่หรงยานเอ๋อร์ไปติดๆ ช้าบ้างเร็วบ้าง
ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ซุนจิ้งไฉจึงถามว่า “ยาวิเศษต้นนั้น งอกอยู่ตรงไหนกันแน่ เดินนานขนาดนี้ ยังไม่เห็นเลย”
อายู่ยิ้ม แล้วอธิบายว่า “นายท่าน ถ้ายาวิเศษหาง่ายขนาดนั้น งั้นก็ไม่มีค่าสิ”
“ผมว่าคนข้างหน้า ต้องรู้ว่ายาวิเศษอยู่ตรงไหน เราเดินตามพวกเขาก็พอแล้วครับ”
ในบรรดาคนพวกนี้ คนที่อยู่หน้าสุด คือพวกเว่ยจื่อหยุน เห็นกลุ่มด้านหลัง กระจัดกระจาย เว่ยจื่อหยุนหัวเราะร้ายกาจ “อู๋ไต้ซือ ครั้งนี้คนเข้าไปในเขาไม่น้อย นักบู๊มีประมาณยี่สิบกว่าคน ดูเหมือนจะมาเพราะยาวิเศษ”
อู๋ไต้ซือยิ้มชั่วร้าย “มายิ่งเยอะยิ่งดี ให้พวกเขาช่วยเราลดกำลังของจระเข้เกล็ดทองตัวนั้น รอให้พวกเขากับสัตว์เดรัจฉานตัวนั้นบาดเจ็บทั้งสองฝ่าย เราค่อยรับผลประโยชน์ แบบไม่ต้องทำอะไร!”
เว่ยจื่อหยุนรีบพูดเยินยอ “อู๋ไต้ซือฉลาดมาก ถ้าครั้งนี้ไต้ซือเอายาวิเศษมาได้สำเร็จ หวังว่าไต้ซือจะรับผมเป็นศิษย์ ถ่ายทอดวิชาฝึกฝนให้ผม!”
บทที่ 176