แสงสีทองได้ฆ่าวิญญาณ หมุนรอบท้องฟ้ายามค่ำคืน แล้วรีบลอยไปทางทิศตะวันตก จากนั้นหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย
ไต้ซือที่นั่งบนเก้าอี้ไม้สีม่วง กู่เชียนซายืนขึ้นทันที ตะโกนดังๆว่า: “เจ้าสี่ ถอย!”
ไม่ต้องรอให้กู่เชียนซาเตือน เจ้าสี่ได้วิ่งหนีไปตั้งนานแล้ว กลับไปถึงฐานทัพสำนักภูติผี นั่งขัดสมาธิรักษาบาดแผลบนพื้น
ตรงนั้นเงียบสงัดทั้งหมด!
……
“เมื่อครู่นี้คืออะไร? ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าสี่จู่ๆจะได้รับบาดเจ็บหนัก!”
“มองไม่ชัด เหมือนจะเป็นกระบี่เล่มหนึ่ง?”
“เป็นไปได้ยังไง? กระบี่อะไรจะลอยได้ไกลขนาดนั้น? ยังสามารถลอยกลับเองได้อีก นายคิดว่าเป็นขีปนาวุธหรือเปล่า?”
ในกลุ่มคนต่างถกเถียงกัน สีหน้าตกใจ
แม้แต่กู่เชียนซาก็ยังตกใจ เขามองเห็นรูปร่างของแสงสีทองเมื่อครู่นั้นแล้ว เป็นกระบี่สั้นเล่มหนึ่งยาวเจ็ดนิ้ว ไม่มีด้ามจับ
“แดนกลืนขวัญชั้นสมบูรณ์ของเจ้าสี่ แม้ว่าจะเทียบกับเจ้าสองและเจ้าใหญ่ไม่ได้ แม้จะเป็นปรมาจารย์เอง ก็ไม่สามารถที่จะฆ่าวิญญาณหยินเมนหลักของพวกเขาได้ในกระบวนท่าเดียวได้ คนนี้คือใครกันแน่? ระดับพลังคาดเดาไม่ได้เลย!”
เวลานี้ เสียงเบรกล้อรถคันหนึ่งทำลายความเงียบในสถานที่นั้น
รถแท็กซี่คันหนึ่งวิ่งมาจากทางตะวันตก จอดข้างทาง
เฉินโม่ค่อยๆลงจากรถ ด้านหลัง สาวสวยสองคนที่ตามมา ที่แท้คือเอียนชิงเฉิงและซังซัง
ฉู่เหวินสงและคนอื่นๆมองเห็นเฉินโม่ สีหน้าตกใจขึ้นมาทันที: “เฉินไต้ซือมาแล้ว!”
“เฉินไต้ซือมาแล้ว!”
“ยังพาเอียนชิงเฉิงและซังซังที่ถูกสำนักภูติผีลักพาตัวไป ที่แท้นี่คือเหตุผลที่เฉินไต้ซือมาช้า”
กู่เชียนซาหน้าซีด เดิมทีพวกเขาวางแผนว่าถึงเวลาที่เขาสู้ไม่ได้ จะใช้เอียนชิงเฉิงและซังซังมาต่อรอง คิดไม่ถึงว่าเฉินโม่ตัดไฟแต่ต้นลม ไปช่วยสองสาวนั้นก่อน
“คนเจ้าเล่ห์ รู้อย่างนี้พาหญิงสาวสองคนนั้นมาด้วยก็ดี”
เฉินโม่เดินไปข้างๆเฉินซงจื่อ มองดูแล้วขมวดคิ้ว เฉินซงจื่อวิญญาณได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้เขาไม่มียาที่สามารถฟื้นฟูวิญญาณ
ฉู่เหวินสงและผู้มีอิทธิพลคนอื่นๆ รีบโค้งคำนับ: “เฉินไต้ซือ ในที่สุดคุณก็มาสักที!”
เฉินโม่สแกนมองดูผู้มีอิทธิพลทุกคน สายตาดูขรึมเล็กน้อย ฉู่เหวินสงและคนอื่นๆรู้แก่ใจดี สีหน้าละอายใจขึ้นมาทันที
“เดี๋ยวจะมาคิดบัญชีกับพวกคุณ ฉันขอจัดการกับพวกปีศาจสองสามตัวนี้ก่อน”
ฉู่เหวินสงและคนอื่นๆตกใจขึ้นมาทันที ยิ่งก้มหน้าลงต่ำอีก
ด้านหลัง เหล่าลูกสมุนที่ติดตามผู้มีอิทธิพลมา ส่วนใหญ่ไม่เคยพบกับเฉินโม่ มองเห็นเหล่าผู้มีอิทธิพลที่ปกติแล้วพวกเขาให้ความเคารพนับถือ พออยู่ต่อหน้าเฉินโม่ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ต่างพูดคุยอย่างอยากรู้
“ที่แท้นี่ก็คือเฉินไต้ซือเหรอ? ฉันคิดว่าเฉินไต้ซือจะเป็นคนแก่อายุเจ็ดสิบแปดสิบ ทำไมถึงได้หนุ่มขนาดนี้!”
“ลูกพี่พวกเขาโดนหลอกหรือเปล่า ไอ้หมอนี่เป็นนักเรียน ม.ปลายชัดๆ ตรงไหนเหมือนไต้ซือ?
“ฉันคิดว่านักพรตคนนั้นยังดูเหมือนเฉินไต้ซือมากกว่า”
“แม้แต่นักพรตเฒ่าเมื่อครู่นี้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ นักเรียน ม.ปลายคนนี้จะไหวเหรอ?”
“ฉันก็คิดว่าไม่ไหว!”
ศิษย์นับร้อยคน กระซิบ ต่างก็สงสัยในตัวเฉินโม่
ในใจของฉู่เหวินสงและคนอื่นๆอีกนิดเดียวก็จะสบถด่าแล้ว จ้องมองไปที่ลูกสมุนกลุ่มนั้น แต่ว่าเฉินโม่ไม่ได้พูดอะไร พวกเขาก็ไม่กล้าเปิดปากพูด ได้แต่หวังว่าลูกสมุนเหล่านั้นจะไม่พูดคำพูดที่เกินไป อย่าได้ทำให้เฉินไต้ซือโมโหเด็ดขาด
ฝั่งตรงข้าม เหล่าผู้มีอิทธิพล7เมืองทางฝั่งเหนือที่ยอมจำนนให้กับสำนักภูติผี มองเห็นฉู่เหวินสง เจี่ยจิ้งอานและพวกคนสำคัญระดับเดียวกับพวกเขา คิดไม่ถึงว่าจะอ่อนน้อมถ่อมตนกับเด็กที่เหมือนนักเรียน ม.ปลาย ต่างพากันหัวเราะเยาะ
“เฉินไต้ซือบ้าอะไร ที่แท้ก็แค่เด็กกะโปโลคนหนึ่ง!”
“เฉินไต้ซือที่พวกฉู่เหวินสงรอให้มาช่วย ฉันก็คิดว่าเฉินไต้ซือจะเป็นคนที่เก่งเหนือมนุษย์ ที่แท้ก็แค่นักเรียน ม.ปลาย!”
