บทที่ 245
เวินฉิงเปิดตาออกมา เห็นว่าสีหน้าของคนอื่นมีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง ภายในใจก็เกิดความสงสัย “เกิดอะไรขึ้น ? หรือว่าเฉินโม่ชนะแล้ว ? ไม่มีทางน่า !”
อาฮุยตะโกนออกมา “เด็กน้อย ครั้งนี้ไม่นับ แกมันก็แค่โชคดี ยังเหลือเป้าเคลื่อนที่อยู่อีก !”
เฉินโม่พูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่แยแส “ก็ได้ ถ้าแกยังอายไม่พอล่ะก็ ฉันจะเติมมันให้เต็มเอง !”
เป้าเคลื่อนที่ คือการที่เจ้าหน้าที่จะโยนเป้าขึ้นข้างบน นักธนูแข่งกันยิงธนูพร้อมกัน เพื่อดูว่าใครจะยิงถูกเป้ามากกว่ากันภายในหนึ่งนาที เพราะว่าเป้าในขณะแข่งทั้งหมดมีการเคลื่อนไหว หากต้องการยิงให้โดนกลางเป้าจะต้องใช้ความแม่นยำที่มากขึ้น ทำให้ความยากมีมากกว่าการยิงเป้านิ่งถึงสิบเท่า การแข่งขันของทั้งสอง เชื้อเชิญให้คนในพื้นที่อื่น ๆ ต่างก็ค่อย ๆ ทยอยกันเดินมาดู
อาฮุยชักคันธนูออก ตะโกนออกไปว่า “ปล่อยเป้า !”
เจ้าหน้าที่ที่อยู่ด้านหน้าสองคนรีบโยนเป้าออกมาจากทั้งสองฝั่ง ซ้าย ขวา อาฮุยเล็งยิงไปที่จุดจุดเดียว คลายมือ ปล่อยให้ลูกธนูลอยออกไป พุ่งตรงเข้าเป้าอย่างแม่นยำ
“สุดยอด !”
ทุกคนโห่ร้องอย่างยินดี !
อาฮุยมองไปยังเฉินโม่อย่างได้ใจ จากนั้นเขาก็ต้องตกตะลึง
เมื่อเห็นเฉินโม่มือหนึ่งถือคันธนูไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งถือลูกธนูไว้อยู่สามดอก
“นี่มัน ….”
อาฮุยตื่นตระหนก !
“ไอ้ขยะนั่นมันคิดจะทำอะไร ? หรือว่ามันจะยิงลูกธนูออกไปทีเดียวสามดอกงั้นหรือ ? บ้ารึเปล่า ! ” คุณชายหลิวร้องออกมาด้วยความตกใจ
คนอื่น ๆ จ้องมองไปยังเฉินโม่อย่างเคร่งขรึม ภายในแววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
ลูกธนูของเฉินโม่คดเคี้ยว เขาไม่แม้แต่จะมองเป้าด้วยซ้ำ ก่อนจะคลายมือออกไป
สวบ สวบ สวบ !
ลูกธนูทั้งสามดอกพุ่งเข้าเป้าทั้งสามอย่างแม่นยำ อีกทั้งลูกธนูแต่ละดอกยังเข้ากลางเป้า
อาฮุยเผลอเหม่อลอยไปสักครู่หนึ่ง หน้าตาบูดเบี้ยว “ไม่ เป็นไปไม่ได้ มันก็แค่บังเอิญ ฉันจะแพ้มันไม่ได้ !”
อาฮุยไม่หันไปมองเฉินโม่อีก เขาเล็ง ยิง เรี่ยวแรงทั้งหมดถูกใช้ออกไปโดยไม่ได้หยุดพัก
แต่เฉินโม่นั้นแตกต่างจากอาฮุย ใบหน้าผ่อนคลาย ทุก ๆ ครั้งที่ยิงออกไปจะถูกเป้าสามครั้ง อีกทั้งยังตรงเข้ากลางเป้าอย่างแม่นยำ
“หมดเวลา !” หนึ่งนาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว เจ้าหน้าที่ประกาศเสียงดัง
หลังจากนั้น ก็จะทำการนับเป้า
“สีดำ นับได้เก้าดอก !”
“สีขาว …” พนักงานนิ่งไปครู่หนึ่ง
ทุก ๆ คนต่างก็เงี่ยหูรอฟัง คาดหวังจำนวนการยิงของเฉินโม่
“หกสิบดอก !” เจ้าหน้าที่ประกาศเสียงสั่น
อาฮุยทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น มองไปยังแววตาของเฉินโม่ราวกับเห็นผี สีหน้าของเขามีแต่ความสิ้นหวัง
ทั่วทั้งสนามตกตะลึง !
ผ่านไปเกือบสิบวินาที เพิ่งจะมีคนอุทานออกมา
“หนึ่งนาทีหกสิบดอก นั่นก็หมายความว่าทุกวินาทีสามารถยิงได้ดอกนึง แถมยังเข้าตรงกลางเป้าด้วย ?”
“เขายิงครั้งละสามดอก ทุก ๆ สามวินาทีสามารถยิงได้หนึ่งครั้ง และทุก ๆ ครั้งล้วนเข้าเป้า ไม่พลาดเลยสักนิด !”
“ชักคันธนู ง้างลูกศร เล็ง เวลาที่ลูกลอยอยู่บนอากาศไม่นับ เขาทำเรื่องพวกนี้จบได้ในสามวินาที แถมยังต้องคิดถึงตำแหน่งของเป้าทั้งสามที่ตกลงมาด้วย !”
ทักษะการยิงธนูของเฉินโม่ สร้างความตกตะลึงให้แก่เหล่าลูกเศรษฐี !
เฉินโม่ค่อย ๆ หันกลับไป เหลือบมองไปยังทุกคน และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “อย่างที่บอกไป เมื่อฉันอยู่ที่นี่ พวกแกก็แค่มดปลวก !”
ในครั้งนี้ไม่มีใครเถียงคำพูดของเขา แต่ว่าในใจของพวกเขาจะไม่พอใจ แต่ว่าทักษะการยิงธนูของเขาเมื่อสักครู่ กลับสร้างความประทับใจให้กับพวกเขาได้อย่างไม่รู้ลืม
ทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่เฉินโม่ แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ที่พวกเขากลัวไม่ใช่ทักษะการยิงธนูของเขา แต่เป็นการฝึกให้มาถึงระดับนี้ได้ด้วยอายุเพียงเท่านี้ต่างหาก รวมถึงความลับอื่น ๆ ที่เขายังเก็บซ่อนเอาไว้อีก !
เฉินโม่เดินไป จับมือเล็ก ๆ ของเวินฉิงเอาไว้ ตอนนี้เวินฉิงเพิ่งจะได้สติกลับมา เธอมองไปยังเฉินโม่ ก่อนจะพูดอย่างตกตะลึงว่า “เสี่ยวเฉิน เมื่อครู่นายทำได้ยังไงกันน่ะ ?”
