บทที่ 301
ถานชิวเซิงตกใจ รีบพูดว่า “เฉินโม่ นายมาที่นี่ทำไม? รีบกลับไปซะ!”
ถานกวงเย่าเองก็รู้จักเฉินโม่ รู้ว่าเฉินโม่สนิทกับลูกชายอย่างถานชิวเซิง ถ้าหากว่าเป็นเวลาอื่นที่เฉินโม่มาเยี่ยมเยียน เขาคงจะยินดีมากแน่นอน แต่วันนี้….
“หลานชายเฉินโม่ วันนี้ลุงไม่ค่อยสะดวก ขออภัยที่ลุงไม่สามารถต้อนรับได้ ไว้วันอื่นฉันจะพาชิวเซิงไปเยี่ยมเยียนน้องจิงเย่เอง นายกลับไปก่อนเถอะนะ!”
หูเจี้ยนหวายิ้มร้าย “อย่าสิ ในเมื่อมาแล้วก็อยู่รอดูเรื่องสนุกกันเถอะ กลับไปทำไมละ?”
เฉินโม่ไม่สนใจหูเจี้ยนหวา หันไปหาถานกวงเย่าแล้วยิ้ม “ลุงถานครับ วันนี้ที่ผมมาก็เพื่อมาป้องกันไม่ให้คนต่ำทรามบางคนทำอะไรไม่ดีต่อท่านครับ แล้วจะกลับไปได้ยังไงกันละครับ?”
พูดจบ เฉินโม่เองก็ไม่รอให้ถานกวงเย่าตอบกลับ แล้วก็พาตัวเฉินซงจื่อนั่งที่ตำแหน่งข้างกายของผู้คนตระกูลถาน
ภายในห้องโถง ทุกคนต่างก็ตะลึง รู้สึกว่าเจ้าหนุ่มคนนี้มาเพื่อช่วยตระกูลถานต่อกรกับตระกูลหู!
ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็ซุบซิบกันถึงที่มาของเฉินโม่ ต่างก็ไม่รู้ว่าเจ้าหนุ่มคนนี้เป็นใครที่มีอำนาจอะไร ถึงได้กล้าเผชิญหน้าเป็นศัตรูกับตระกูลหู!
อำเภอเฟิ่งซานเป็นอำเภอเล็กๆ พวกผู้ที่มีอำนาจส่วนมากแล้วพวกเขาต่างก็รู้จัก แต่กลับไม่เคยพบเห็นเฉินโม่คนนี้มาก่อน
แต่ว่า พวกรุ่นหลังที่พวกเขาพามา ส่วนมากต่างก็รู้จักเฉินโม่ เพราะยังไงซะชื่อเสียงที่โหล่ของเฉินโม่นั้นมันโด่งดังมากจริงๆ
ไม่นาน คนส่วนมากต่างก็รู้แล้วว่าเฉินโม่คือคนที่มีชื่อเสียงว่าไร้ประโยชน์ในอำเภอเฟิ่งซาน สายตาที่ทุกคนต่างก็หันไปมองเฉินโม่อีกครั้ง ล้วนเต็มไปด้วยความดูถูก
เมื่อหูเจี้ยนหวาได้ยินเฉินโม่ด่าพวกเขาว่าเป็นคนต่ำทรามก็โมโหขึ้นมาในทันที “เฉินโม่ ไอ้ขยะไร้ประโยชน์ เดิมทีฉันไม่อยากจะสนใจแก แต่วันนี้แกมันรนหาที่ตายเอง!สารวัตรกำนันอย่างพ่อของแกคนนั้นเองก็จบเห่แล้ว!”
เมื่อได้ยินว่าเฉินโม่เป็นเพียงแค่ลูกชายของสารวัตรกำนัน สีหน้าของทุกคนก็ยิ่งดูถูกมากขึ้น
ถานชิวเซิงพูดเสียงเบาว่า “เสี่ยวโม่ เรื่องของตระกูลฉัน นายช่วยไม่ได้หรอก ฟังคำแนะนำของฉัน รีบกลับไปซะเถอะ!จะได้ไม่ทำให้ตระกูลของนายลำบากด้วย!”
เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อย “วางใจได้ มีฉันอยู่ คนอย่างพวกเขา ไม่มีค่าพอให้พูดถึง!”
ทุกคนต่างก็ยิ้มเยาะดูถูก
“ไอ้หนุ่มคนนี้ช่างยโสโอหังที่สุด!”
“ก็แค่ลูกชายของสารวัตรกำนัน ช่างกล้ามาพูดจาโอหังที่นี่!”
ถานกวงเย่าเองก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกขอบคุณที่ในช่วงระยะเวลาลำบากเช่นนี้เฉินโม่มาช่วยเหลือ แต่คำพูดนี้ของเฉินโม่ช่างโอหังมากเกินไปจริงๆ!
“หลานชายเฉินโม่ ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกนายนะ แต่เรื่องในวันนี้ไม่ใช่เรื่องที่นายจะมายุ่งได้ นายเชื่อฟังคำพูดของฉัน กลับบ้านไปซะเถอะ!”
เฉินโม่เองก็ไม่พูดอธิบาย พูดยิ้มๆว่า “ลุงถานวางใจเถอะครับ ผมรู้ตัวเองดี!”
เมื่อหูเหวินเหว่ยรู้ตัวตนของเฉินโม่แล้ว ก็มองข้าม หันไปมองที่ถานกวงเย่า “น้องถาน ในเมื่อนายคิดได้แล้ว อย่างนั้นเราก็ไปดำเนินขั้นตอนการส่งมอบกันเถอะ!”
ถานกวงเย่ารู้ดีว่าหากวันนี้ตระกูลหูไม่ได้ตามที่ต้องการแล้วคงไม่มีทางหยุดแน่นอน จึงทำได้แค่พยักหน้าอย่างหมดหนทาง “ครับ!”
สีหน้าของแต่ละคนแตกต่างกันออกไป หากตระกูลถานทรุดตัวลง ทั่วทั้งอำเภอเฟิ่งซาน คงจะต้องมองตระกูลหูเป็นผู้นำแล้วละ!
เมื่อคิดถึงจุดนี้ ทุกคนต่างก็ลุกขึ้นแสดงความยินดี “ยินดีกับน้องหูด้วย ที่ได้โรงแรมซื่อไห่มาครองสำเร็จ อนาคตต้องหวังพึ่งน้องหูแล้วละ!”
หูเหวินเหว่ยพูดยิ้มๆว่า “ได้สิครับได้สิ!”
ทันใดนั้นเฉินโม่ก็พูดขึ้นว่า “รอเดี๋ยว ลุงถานคิดจะขายโรงแรมซื่อไห่หรอครับ? ทำไมถึงไม่บอกกับผมซักหน่อยละครับ!จากความสัมพันธ์ระหว่างผมกับชิวเซิงแล้ว หากต้องการจะขาย ก็ควรจะนึกถึงผมก่อนสิครับ!”
ถานกวงเย่าขมวดคิ้ว มองเฉินโม่ ไม่เข้าใจว่าเฉินโม่กำลังล้อเล่น หรือจงใจทำให้หูเหวินเหว่ยอับอาย
ถานชิวเซิงยิ่งร้อนรนมากกว่าจนถึงขั้นตะคอกว่า “เสี่ยวโม่ หยุดก่อกวนได้แล้ว!”
เขารู้จักพื้นฐานฐานะของเฉินโม่ดี บ้านของเฉินโม่ก็แค่ครอบครัวธรรมดา อย่างมากก็มีแค่ไม่กี่แสน จะมีปัญญาซื้อโรงแรมซื่อไห่ไหวได้ยังไงกัน?
เฉินโม่ยิ้มไม่พูดอะไร มองไปทางหูเหวินเหว่ยด้วยสายตาล้อเลียน
บทที่ 300
บทที่ 302
