แดนนิรมิตเทพ บทที่ 515
เฉินโม่มองกงซุนจื่อยิงด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “จีบคุณเหรอ? ขอโทษ คุณคิดมากเกินไปแล้ว ผมแค่อยากถามคุณอย่างหนึ่ง”
รอยยิ้มแปลก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกงซุนจื่อยิง มองเฉินโม่ด้วยความความเหยียดหยาม “เอาล่ะ วิธีของนายฉันเห็นมามากมายแล้ว แค่เปลี่ยนวิธีมาดึงดูดความสนใจของฉัน ฉันว่านายอย่าเปลืองสมองเลย สำหรับฉันแล้ว นายเป็นแค่มดที่ไม่สำคัญ นายคิดว่าคนคนหนึ่งกับมดตัวหนึ่งจะมีอะไรได้ล่ะ?”
ทัศนคติของกงซุนจื่อยิงนั้นเย่อหยิ่งมาก จนเฉินโม่รู้สึกขยะแขยงขึ้นมา
เฉินโม่กล่าวเยาะเย้ยว่า “ผมไม่รู้ว่าคุณเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงได้ไม่เห็นทุกสิ่งอยู่ในสายตา ผมไม่สนใจคุณหรอก ผมแค่สนใจกล้วยไม้น้ำแข็งที่อยู่ในมือคุณเท่านั้น สำหรับผม คุณไม่สำคัญเท่ากล้วยไม้น้ำแข็งนั้น”
คำพูดของเฉินโม่โหดร้ายมาก และเหยียดหยามกงซุนจื่อยิงถึงขีดสุด
กงซุนจื่อยิงกล่าวด้วยความโมโห “แกพูดอีกครั้งสิ!”
เฉินโม่ยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ “ทำไม? คุณเหยียดหยามคนอื่นได้ แต่คนอื่นเหยียดหยามกลับไม่ได้เหรอ?”
“แกมันรนหาความตาย!” กงซุนจื่อยิงระเบิดพลังออกมาจากร่างกาย และตั้งใจที่จะลงมือเคลื่อนไหว
ฝ่ามือที่เหี่ยวย่นคว้าแขนของกงซุนจื่อยิงที่กำลังจะยกขึ้น ชายชราที่อยู่ด้านข้างส่ายหน้าให้กงซุนจื่อยิง “ธุระหลักสำคัญกว่า คุณพ่อของคุณกำลังเรียกประชุม จำเป็นให้พวกเราหนุนหลัง อย่าให้พลาดเรื่องใหญ่เพราะคนเล็ก ๆ คนหนึ่ง”
กงซุนจื่อยิงถึงวางฝ่ามือลง จ้องเฉินโม่ด้วยสายตาดุดัน และพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา “เจ้าหนู วันนี้ถือว่าแกโชคดี คราวหน้าอย่าให้ฉันเห็นแกที่มณฑลซีไห่อีก!”
“อาจารย์อา เราไปกันเถอะ!”
เมื่อมองร่างของทั้งสองคนที่เดินจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินโม่หนากว้างขึ้นไปอีก เขาเกือบจะแน่ใจแล้วว่า กงซุนจื่อยิงเป็นคนของตระกูลกงซุน
และดูเหมือนว่า กงซุนจื่อยิงจะเกี่ยวข้องกับคนในโลกฝึกบู๊ด้วย
“ดูเหมือนว่าการเดินทางมามณฑลซีไห่คราวนี้จะไม่เบื่อแล้ว” ความเยาะเย้ยปรากฏขึ้นในดวงตาของเฉินโม่
เฉินโม่ไม่ได้ออกไปจากหอตันกุ้ยทันที แต่เขาไปซื้อวัตถุดิบยาที่มีประโยชน์บางอย่างใน หอตันกุ้ย หลังจากนั้นเขาก็เดินทางไปที่ตระกูลกงซุน
เฉินโม่ไปสอบถามที่อยู่ของตระกูลกงซุน ซึ่งด้วยชื่อเสียงของตระกูลกงซุนในมณฑลซีไห่แล้ว เขาเชื่อว่าใคร ๆ ก็รู้จัก
แต่ เฉินโม่ถามติดต่อกันสามคนแล้ว ล้วนส่ายหัวบอกไม่รู้
เฉินโม่พบว่าขณะที่พวกเขาตอบว่าไม่รู้ มีความเกลียดชังและความกลัวอยู่ในสายตาด้วย
มันน่าสงสัย! เฉินโม่แอบพูดอยู่ในใจ
ขณะที่เฉินโม่กำลังจะสอบถามคนอื่นต่อ ทันใดนั้นก็พบชายชราที่ซ่อมรองเท้าอยู่ริมถนน มองเขาด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย
หัวใจของเฉินโม่เต้นแรง จากนั้นก็เดินไปอยู่ตรงหน้าชายชรา
“ผู้อาวุโส ผมขอถามหน่อย” เฉินโม่จ้องมองชายชราและเอ่ยถาม
ใบหน้าของชายชราเต็มไปด้วยความเย็นชา ยุ่งอยู่กับการซ่อมรองเท้าส้นสูงของผู้หญิง และไม่สนใจเฉินโม่เลย
เฉินโม่ไม่ท้อถอย กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้อาวุโส ผมรู้ว่าคุณสามารถตอบคำถามของผมได้ บอกมาเถอะครับตระกูลกงซุนเคยทำอะไร ถึงทำให้พวกคุณเกลียดขนาดนี้?”
ชายชราถึงหยุดซ่อมรองเท้า จ้องเฉินโม่และกล่าวด้วยความเย็นชา “พวกเขากลัวว่าตระกูลกงซุนจะแก้แค้น แต่ผมไม่กลัว ผมตัวคนเดียว มากที่สุดก็แค่ตายเท่านั้น”
“คนของตระกูลกงซุนพวกคุณ วางมาดบาตรใหญ่ น้ำชีวิตมันเป็นยาที่มีประโยชน์ต่อประชาชนนะทำไมไม่อนุญาตให้ซื้อขาย พวกคุณจงใจใส่ร้ายน้ำชีวิต แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ แม้แต่คนแก่อย่างผมที่มีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่วัน ก็ยังรู้ว่าตอนนี้เป็นยุคข้อมูลข่าวสาร พวกคุณคิดว่าจะสามารถบล็อกข่าวได้เหรอ? ประสิทธิผลของน้ำชีวิตนั้น ได้แพร่กระจายบนโลกโซเชียลนานแล้ว เหมือนว่าทุกคนจะถูกพวกคุณปิดปัง แต่ความจริงแล้วแค่กลัวพลังอำนาจของตระกูลกงซุนไม่กล้าพูดออกมาเท่านั้น”
