แดนนิรมิตเทพ บทที่ 524
“กรรมตามสนองหรือไม่นั้นผมไม่รู้ แต่สิ่งที่ผมรู้คือคุณจะกลายเป็นนักโทษ! เด็ก ๆ มัดเขาไว้!” กงซุนจั่วเสวียนพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา จากนั้นกลุ่มชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังรีบวิ่งไปหาอานซื่อเฉิงทันที
ชายชราแขนเดียวกำหมัดไว้แน่น อยากจะเข้าไปช่วย แต่หลังจากเห็นชายชราที่มองเขาด้วยสายตาดุดัน สุดท้ายเขาทำได้เพียงถอนหายใจ และเลือกอยู่อย่างเงียบ ๆ
“เดี๋ยวก่อน!”
เฉินโม่ที่นั่งอยู่ข้างอานซื่อเฉิง ซึ่งก้มหน้าและไม่พูดอะไรตลอดมา ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นอย่างช้า ๆ และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “คุณคิดจะจับคุมเขา ถามผมหรือยังว่าผมยินยอมไหม?”
ทุกคนต่างตกตะลึง สายตาทุกคู่มองไปที่เฉินโม่
“เจ้าเด็กคนนี้เป็นใคร? นึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้ายุ่งเรื่องของตระกูลกงซุน?”
กงซุนจื่อยิงอุทานออกมาว่า “นึกไม่ถึงว่าจะเป็นแก!”
กงซุนจื่อยิงกล่าวด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “เก่งนี่ นึกไม่ถึงว่าแกจะมาถึงที่นี่ แม้แต่สวรรค์ก็ยังช่วยฉัน มาคอยดูกันว่าคราวนี้ฉันจะจัดการแกยังไง!”
“ยิงเอ๋อร์ ลูกรู้จักเขาเหรอ?” กงซุนจั่วเสวียนถามด้วยความสงสัย
“วันนี้เจอกันที่งานตรวจสมบัติ เจ้าเด็กคนนี้กล้าทำให้หนูอับอาย! ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่างานของคุณพ่อจะล่าช้า หนูจัดการสั่งสอนเขาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว! นึกไม่ถึงว่าเขาจะมารนหาความตายที่บ้านของพวกเรา พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับเจอง่าย ๆ คราวนี้ฉันจะคอยดูว่าแกจะหนีไปไหนได้!”
กงซุนจื่อยิงมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย
“ที่แท้เป็นแบบนี้เอง!”
กงซุนจั่วเสวียนยิ้มเยาะเย้ยและมองเฉินโม่ด้วยความเหยียดหยาม และกล่าวว่า “เจ้าหนู ฉันกงซุนจั่วเสวียนจะทำอะไร ต้องได้รับความยินยอมจากแกตั้งแต่เมื่อไหร่? ถ้ารู้จักเอาตัวรอด ก็ไสหัวออกไป มิฉะนั้นฉันจะจับแกด้วย!”
อานซื่อเฉิงมองเฉินโม่และกล่าวด้วยรอยยิ้มปลื้มใจ “น้องชาย ผมรับความหวังดีของคุณแล้ว แต่คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา ดังนั้นอย่าเสียสละโดยไม่จำเป็น รีบออกไปจากที่นี่เถอะ!”
ชายชราแขนเดียวพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา “เจ้าหนู แม้แต่ผมก็ยังทำอะไรไม่ได้ คุณอยากจะรนหาความตายเหรอ? รีบไปให้พ้น! อย่าทำให้คุณอานเป็นห่วงคุณอีก”
เฉินโม่เหลือบมองชายชราแขนเดียวด้วยความเย็นชา และกล่าวด้วยความเหยียดหยามว่า “คุณเป็นคนขี้ขลาดตาขาว เจ้านายของตนเองตกอยู่ในอันตราย แต่กลับหนีเอาตัวรอดตามลำพัง คุณคู่ควรที่จะเทียบกับผมเหรอ?”
สีหน้าของชายชราแขนเดียวแดงก่ำและตะโกนว่า “พูดจาเหลวไหล ผมเชื่อฟังคำสั่งของคุณอาน และไม่เสียสละโดยไม่จำเป็น คุณจะไปรู้อะไร?!”
เฉินโม่ไม่สนใจเขา หันไปมองอานซื่อเฉิงและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ก่อนหน้านั้นผมเคยพูดว่าถ้าคุณพบเจอปัญหา ผมสามารถช่วยคุณได้ ผมเฉินโม่เป็นคนที่รักษาสัญญาเสมอ!”
เดิมทีอานซื่อเฉิงคิดว่าเฉินโม่แค่พูดเรื่อยเปื่อยเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าเขาจะจริงจัง แต่อานซื่อเฉิงคิดว่าเฉินโม่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ แค่มองอายุก็รู้ว่าเขาเป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งเท่านั้น แล้วเขาจะจัดการตระกูลกงซุนได้อย่างไร?
อานซื่อเฉิงยิ้มด้วยความขมขื่นและกล่าวว่า “น้องชาย ผมเชื่อในสิ่งที่นายพูด แต่ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนายจริง ๆ เชื่อฟังผม รีบออกไปจากที่นี่เถอะ!”
ชายชราแขนเดียวรู้สึกโกรธแค้นเฉินโม่ที่เปิดโปงจุดด้อยของตนเอง พ่นลมออกมาอย่างเย็นชา “เจ้าหนู แกไม่ได้ยินสิ่งที่คุณอานพูดเหรอ? รีบออกไปซะ!”
กงซุนจื่อยิงกล่าวเยาะเย้ย “คิดจะไปตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว! เด็ก ๆ จับพวกเขาเอาไว้ทั้งหมด!”
บอดี้การ์ดพวกนั้นรีบพุ่งเข้าไปหาอานซื่อเฉิงและเฉินโม่ทันที
อานซื่อเฉิงผลักเฉินโม่และตะโกนว่า “น้องชาย รีบหนีไป ผมจะสกัดกั้นพวกเขาเอง!”
แต่ใครจะไปรู้ว่าตอนที่มือของเขาผลักร่างกายของเฉินโม่ ราวกับว่าเขาผลักภูเขาลูกใหญ่ ร่างกายของเฉินโม่ยังคงนิ่ง
“ไม่จำเป็น!”
เฉินโม่กล่าวสามคำออกมาอย่างแผ่วเบา แล้วโบกมือราวกับไล่แมลงวัน จากนั้นบอดี้การ์ดสูงใหญ่พวกนั้นก็ถูกพลังมหาศาลโจมตีจนกระเด็นออกไป
