แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 558

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 558
“ตายแล้วๆ เหล่าหู พวกเราจะถูกขังตายอยู่ในนี้แล้ว!” ภายในถ้ำ เสียงของชายหนุ่มแซ่หวางดังขึ้น

“ฉันขอแนะนำให้นายอยู่เฉยๆ ไม่อย่างนั้นถ้าหาทางออกเจอแล้ว นายก็จะไม่มีแรงออกไป” ชายหนุ่มแซ่หูนอนลงพื้น พูดอย่างขี้เกียจ

ศ.เฉินรู้สึกผิด “น้องหู เป็นเพราะฉันทำให้พวกนายต้องมาติดร่างแหไปด้วย!”

ขณะกำลังพูดอยู่ หินยักษ์ที่ขวางอยู่ตรงทางเข้าก็คลายลง ชายหนุ่มแซ่หวางดีใจ “เหล่าหู ทางโล่งแล้ว!ฮ่าๆ ฟ้าคอยดูแลปกป้องพวกเราอยู่จริงๆ!”

ทุกคนช่วยกันกำจัดเศษหินที่ขวางทางปากถ้ำ แล้วเดินออกจากถ้ำ มองดูทางเดินที่ยาวตรงออกไปจนถึงปากทางเข้า ชายหนุ่มแซ่หวางดีใจ “ฉันบอกแล้วว่าฟ้าปกป้องดูแลพวกเราอยู่ ตอนนี้พวกนายเชื่อหรือยัง!ฮ่าๆๆ….”

“ฟ้ากำลังช่วยปกป้องดูแลอยู่จริงๆงั้นหรอ?” ชายหนุ่มแซ่หูพูดพึมพำ ไม่อย่างนั้นทำไมการถล่มทลายที่รุนแรงเช่นนี้ แต่ทางเดินกลับไม่เป็นอะไรเลยละ!

พวกศ.เฉินออกจากเมืองโบราณจิงเจวี๋ย ด้วยความสงสัยและหวาดกลัว

ผ่านไปห้าวัน ร่างธาตุไม้ของเฉินโม่ถึงชั้นสมบูรณ์ รากทิพย์พรสวรรค์หดตัวลงมาถึงหนึ่งในสามส่วน แต่ส่วนที่เหลืออยู่ พลังชะตาธาตุไม้ก็ยิ่งบริสุทธิ์มากกว่า

หลังจากนั้นครึ่งเดือน พลังบำเพ็ญของเฉินโม่ทะลุถึงขั้นห้าแดนรวมพลัง ส่วนร่างธาตุไม้ทะลุถึงชั้นสูงสุด

แต่ในคืนวันนั้น พระราชวังใต้ดินมีแขกไม่ได้รับเชิญมา พวกไช่เหวินหย่าและเจี่ยงไต้ซือกลับมาอีกครั้ง แล้วพาคนมาร้อยกว่าคน พกพาอุปกรณ์ขุดเจาะต่างๆมาด้วย มุ่งตรงมาที่รากทิพย์พรสวรรค์

ยืนอยู่ที่ปากทางเดิน ไช่เหวินหย่าสีหน้าตกใจ “ที่นี่ถล่มไปแล้ว จะต้องเป็นเจ้าเฉินโม่นั่นลงมือทำแน่นอน!”

บอดี้การ์ดข้างกายคนหนึ่งโค้งตัวพูดว่า “คุณหนูครับ ท่อนไม้ที่แปลกประหลาดนั้นก็หายไปแล้วครับ จะต้องถูกเจ้านั่นเอาไปแน่เลยครับ!”

“บ้าเอ้ย!” ไช่เหวินหย่าสีหน้าโมโห แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นสงสัย “เจ้านั่นมันเจ้าเล่ห์จริงๆ แต่ท่อนไม้ใหญ่ขนาดนั้น มันคนเดียวเอากลับไปได้ยังไง?”

เจี่ยงไต้ซือที่อยู่ข้างๆสำรวจมองรอบด้าน พูดเสียงเข้มว่า “ผมว่าคงไม่ใช่ รากทิพย์พรสวรรค์นั่นยังอยู่ที่นี่แน่นอน ผมสามารถรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของชีวิตที่เข้มข้นอยู่แถวนี้!”

“พวกเราเข้าไปดูกันครับ!” เจี่ยงไต้ซือเดินตามทางเดินที่เฉินโม่ใช้กระบี่สับสวรรค์เปิดทางไว้ แล้วเข้าสู่ภายในถ้ำ

“พวกนายดูสิ มีถ้ำแห่งหนึ่ง อีกอย่างรอบข้างยังมีร่องรอยของการถูกฟันอยู่ด้วย ผมว่าเจ้านั่นคงจะต้องซ่อนอยู่ในนี้แน่นอนครับ!” เจี่ยงไต้ซือชี้ตำแหน่งที่เฉินโม่ใช้กระบี่สับสวรรค์ขุดเจาะแล้วพูด

ไช่เหวินหย่าออกคำสั่งทันที “พวกนายมานี่ ขุดกำแพงนี้ซะ!”

ทันใดนั้น บุคคลสิบกว่าคนที่ในมือมีอุปกรณ์ขุดเจาะชนิดไฟฟ้าต่างๆ ก็เริ่มลงมือขุดเจาะไปยังตำแหน่งที่เฉินโม่ซ่อนตัวอยู่

ภายในภูเขา เฉินโม่ลืมตาขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

ปัง!

กำแพงภูเขาระเบิดออก พวกคนที่กำลังขุดเจาะถูกแรงกระทบก่อน ถูกเศษหินกระแทกกระเด็นลอยออกมา

เฉินโม่เดินออกมาด้วยสีหน้าเยือกเย็น

เมื่อเห็นเฉินโม่ ไช่เหวินหย่าตกใจจนถอยหลังหนี หลบอยู่ด้านหลังเจี่ยงไต้ซือ แล้วตะคอกใส่เฉินโม่ว่า “นี่ นายเอารากทิพย์พรสวรรค์ไปซ่อนไว้ที่ไหนแล้ว? รีบส่งมันออกมาซะ!”

เฉินโม่มองเธออย่างเย็นชา พูดเสียงเข้มว่า “เธอมันโลภมากจริงๆ”

“ฉันโลภมาก หรือนายโลภมากกันแน่? รากทิพย์พรสวรรค์ใหญ่ยาวขนาดนั้น แต่นายกลับจะเก็บมันไว้คนเดียว ยังมีหน้ามาว่าฉันอีก!” ไช่เหวินหย่าตะคอกต่อว่าตำหนิ

แววตาของเฉินโม่แสดงออกถึงเจตนาฆ่า “ฉันให้โอกาสเธออีกครั้ง พาคนของเธอจากไปซะ ไม่อย่างนั้นไม่มีใครจะสามารถช่วยเธอได้อีก!”

ไช่เหวินหย่าตกใจกลัวกับเจตนาฆ่าในแววตาของเฉินโม่จนตัวสั่น ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เจี่ยงไต้ซือยิ้มเยาะ พูดด้วยสีหน้ามืดขรึมว่า “เจ้าหนุ่ม รากทิพย์พรสวรรค์นั้นทุกคนที่เห็นต้องได้ส่วนแบ่ง นายกับฉันคนละครึ่ง แล้วพวกเราจะจากไปเอง ไม่กดดันนายแน่นอน!”

แววตาเย็นชาของเฉินโม่หันไปมองเจี่ยงไต้ซือ “ดูแล้วนายคงจะเป็นตัวการในครั้งนี้สินะ”

“คิดอยากจะแย่งของในมือของฉันเฉินโม่คนนี้ นายยังไม่คู่ควร!”

เจี่ยงไต้ซือสีหน้าโมโห ตะคอกว่า “เจ้าหนุ่ม แกอย่าได้รังแกกันเกินไปนะ!”