แดนนิรมิตเทพ บทที่ 560
“เป็นไปได้ยังไง!” เจี่ยงไต้ซืออุทานออกมา
หนังสือตี้คุนสามารถใช้วิชาได้ทั้งหมดเพียงสามอย่าง เจี่ยงไต้ซือมีพลังบำเพ็ญระดับแดนทิพย์แท้แล้ว เทียบได้กับปรมาจารย์นักบู๊ เขาใช้วิชาสองกระบวนท่าติดกัน ถึงแม้จะเป็นปรมาจารย์นักบู๊ ก็คงตายไปนานแล้ว
แต่เฉินโม่กลับปกติดี ไม่มีแม้กระทั่งบาดแผลสักนิด ทำให้เจี่ยงไต้ซืออดรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้
เฉินโม่มองเจียงไต้ซือ แล้วพูดอย่างสนใจว่า “ยังมีอีกมั้ย? ถ้าหากว่าไม่มีแล้วฉันก็จะลงมือแล้วนะ”
เจี่ยงไต้ซือกัดฟัน สีหน้าโหดร้าย “ฉันจะสู้ตายกับแก!”
พรูด!
เจี่ยงไต้ซือกัดลิ้น พ่นเลือดสดออกมาบนหนังสือตี้คุนแล้วตะคอกเสียงดังว่า “วิญญาณแห่งดิน ฟังคำสั่งข้า!”
“อสูรดินสิงสู่!”
หนังสือตี้คุนสลายเป็นผุยผง ลอยเข้าสู่ร่างกายของเจี่ยงไต้ซือ
เฉินโม่รู้สึกได้ว่าพลังชะตาธาตุดินรอบข้างกำลังคลุ้มคลั่ง แล้วเคลื่อนย้ายไปรวมตัวทางเจี่ยงไต้ซืออย่างบ้าคลั่ง
ส่วนร่างกายของเจี่ยงไต้ซือกำลังขยายใหญ่ เพียงชั่วพริบตาก็ขยายใหญ่สูถึงห้าสิบฟุต เสื้อผ้าทั่วร่างกายฉีกขาดเป็นเศษผ้า กล้ามเนื้อเหมือนดั่งก้อนหิน กลายร่างเป็นสัตว์ร้ายร่างคน!
นี่คือวิชาที่สามของหนังสือตี้คุน หากวิชานี้ถูกนำออกมาใช้ หนังสือตี้คุนก็จะมลายหายไป
“ตอนนี้ฉันรวมตัวเป็นหนึ่งเดียวกับผืนดินแล้ว ผืนดินก็คือฉัน เพียงแค่สองขาของฉันยังยืนอยู่บนผืนดิน ฉันก็จะได้รับพลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ฉันกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่ไร้เทียมทานที่สุด!”
เสียงของเจี่ยงไต้ซือดังสนั่น เหมือนดั่งเสียงฟ้าผ่า สั่นสะท้านจนทำเอาแก้วหูของทุกคนอื้ออึง
“พระเจ้า เจี่ยงไต้ซือกลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้ว!พวกเรารีบหนีเร็ว!” ลูกน้องคนหนึ่งของไช่เหวินหย่าพูดอย่างขาสั่นตัวสั่น
“หุบปาก เจ้าโง่!เจี่ยงไต้ซือเพียงแค่ใช้วิชากลายร่างเท่านั้น หนีอะไรกัน!” ไช่เหวินหย่าด่าทอ
ดวงตาของเฉินโม่เป็นประกาย สีหน้าสนอกสนใจ “น่าสนใจ สามารถควบคุมร่างแห่งดิน แต่น่าเสียดายที่นายมาพบเจอกับฉัน!”
“เจ้าหนุ่ม ไปตายซะ!” เจี่ยงไต้ซือเหวี่ยงหมัดยักษ์ใหญ่ เฉินโม่ที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นเหมือนดั่งแค่มดเท่านั้น เมื่อเทียบพลังกันแล้วแตกต่างอย่างชัดเจน
เสียงหนึ่งดังก้องออกมา แสงสีทองฟาดฟันผ่านแขนที่แน่นหนาใหญ่ดั่งต้นไม้ของเจี่ยงไต้ซือ แขนข้างนั้นที่เหวี่ยงเข้าใส่เฉินโม่ถูกตัดทิ้งอย่างง่ายดายเหมือนดั่งมีดสับเต้าหู้
แต่เจี่ยงไต้ซือกลับไม่มีสีหน้ารู้สึกเจ็บปวดสักนิด และยังหัวเราะอย่างหนัก “เจ้าหนุ่ม ฉันบอกแล้วไง เพียงแค่ฉันยังยืนอยู่บนผืนดิน ฉันก็คือสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่ไร้เทียมทาน!”
“เติบโตออกมาซะ!”
แกร็กๆ!
เสียงดังสนั่น แขนข้างนั้นที่ถูกกระบี่สับสวรรค์ตัดทิ้ง ก็ได้กลับมาเป็นอย่างเดิมทันที
เฉินโม่ยิ้มเยาะ “แกคิดว่าฉันฆ่าแกไม่ได้งั้นหรอ?”
เฉินโม่ค่อยๆยกแขนขวาขึ้น แบฝ่ามือสู่ฟ้า ตะโกนเสียงนิ่งว่า “วิชากักขังห้าธาตุ!”
แสงสีที่ลึกลับและซับซ้อนลอยออกมาในอากาศ ภายในระยะขอบเขตหลายพันกิโลเมตร ล้วนถูกวิชากักขังห้าธาตุของเฉินโม่ครอบคลุมไว้จนหมด
“กระบี่เริ่ม!”
เฉินโม่พูดออกมานิ่งๆ กระบี่สับสวรรค์ก็กลายเป็นแสง เพียงชั่วพริบตา ก็ได้ฟันทะลุร่างกายของเจี่ยงไต้ซือนับร้อยครั้งอย่างรวดเร็ว
ร่างกายใหญ่โตของเจี่ยงไต้ซือ เป็นรูเหมือนดั่งรังผึ้ง
“ฮ่าๆๆ ไร้ประโยชน์ ฉันบอกแล้ว เพียงแค่ฉันยังยืนอยู่บนผืนดิน ฉันก็คือการมีชีวิตอยู่ที่ไร้เทียมทาน!” เจี่ยงไต้ซือหัวเราะอย่างได้ใจ เสียงหัวเราะดังสะท้อนไปทั่วพระราชวังใต้ดิน สั่นสะเทือนแก้วหู
“งั้นหรอ? งั้นนาลองดูร่างกายของนายตอนนี้ดูสิว่าเป็นยังไง!” เฉินโม่ยิ้มอย่างชั่วร้าย
เจี่ยงไต้ซือก้มหน้ามอง ทันใดนั้นก็ตะโกนออกมาอย่างหวาดกลัว “เป็นไปได้ยังไง? ทำไมถึงเป็นแบบนี้!”
พลังห้าธาตุที่ถูกปิดกั้นโดยวิชากักขังห้าธาตุอยู่ภายนอกหลายพันกิโลเมตร ทำให้ร่างกายผืนดินของเจี่ยงไต้ซือไม่สามารถดูดพลังชะตาธาตุดินได้ ความสามารถการก่อเกิดใหม่ที่แข็งแกร่งมากเพียงใดแต่เมื่อสูญเสียพลังทิพย์คอยสนับสนุน ก็ไม่สามารถเกิดผลได้
ร่างกายของเจี่ยงไต้ซือในตอนนี้ ได้ถูกกระบี่สับสวรรค์ฟาดฟันจนเป็นเสี่ยงๆไปแล้ว เหลือเพียงฟางเส้นสุดท้ายที่จะขาดทิ้งตายไป
