แดนนิรมิตเทพ บทที่ 590
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ เพียงแค่รักษาขอบเขตให้ดี ทางรัฐบาลจะไม่มีทางทำสงครามกับปรมาจารย์คนหนึ่งง่ายๆ!” ฉินกวนไห่ยิ้มด้วยสีหน้าได้ใจ
ท่านจินสีหน้าเคร่งเครียด พูดนิ่งๆว่า “อย่างนั้นเจ้าสำนักสามารถลองได้ ผมยังมีธุระ ขอตัวละ!”
“รอเดี๋ยว นายคิดว่าฉันจะปล่อยนายกลับไปอย่างนี้งั้นหรอ?” ฉินกวนไห่ยิ้มเย็นชา
ท่านจินหันหลัง มองด้วยความเย็นชา “แล้วนายคิดจะทำยังไง?”
“ทำลายพลังบำเพ็ญของนายทิ้ง!” ฉินกวนไห่ตะคอก แล้วต่อยเข้าไปที่หน้าท้องของท่านจิน
ท่านจินมีการระวังตัวอยู่แล้ว จึงรีบถอยหลังหลบ แล้วใช้โอกาสนี้ปล่อยหมัดพุ่งใส่ฉินกวนไห่
“ใกล้แดนแปรภาพ!”
ฉินกวนไห่ตกใจเล็กน้อย “ถึงว่าทำไมท่านจินถึงได้กล้าเสี่ยงมาตัวคนเดียว หากว่ายังมีเวลาอีกสักปี นายคงจะได้เป็นปรมาจารย์บู๊คนหนึ่งอย่างแท้จริงแน่นอน!”
ท่านจินตั้งสมาธิป้องกัน พูดอย่างเย็นชา “เทียบกับนาย ฉันยังห่างไกลอีกเยอะ!”
ฉินกวนไห่ไม่ถ่อมตนสักนิด “นายไม่สามารถเทียบกับฉันได้อยู่แล้ว แต่ว่านายไม่มีทางได้เป็นปรมาจารย์แน่นอน เพราะว่าฉันจะไม่ให้โอกาสนี้กับนาย!”
ถึงแม้จะมีพลังอย่างฉินกวนไห่ แต่หากต้องการฆ่าปรมาจารย์คนหนึ่ง ก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดาย
ดังนั้น ใช้โอกาสที่ท่านจินยังไม่ได้เป็นปรมาจารย์ ฉินกวนไห่จะต้องทำลายพลังบำเพ็ญของท่านจินซะ เพื่อทำลายล้างศัตรูในอนาคต
พลังบำเพ็ญของฉินกวนไห่อยู่ระดับปรมาจารย์แดนคุ้มกายชั้นสูงสุดแล้ว แม้แต่เฉินซงจื่อยังสู้ไม่ได้ แต่ท่านจินเป็นเพียงแค่ใกล้แดนแปรภาพ เมื่ออยู่ภายใต้การโจมตีเต็มกำลังของฉินกวนไห่ จึงไม่มีทางที่จะโจมตีคืนได้เลย
เพียงแค่สามกระบวนท่า ท่านจินก็ถูกฉินกวนไห่โจมตีจนกระอักเลือดและกระเด็นลอยถอยไปร่วงหล่นที่หน้าประตูคฤหาสน์
ท่านจินสีหน้าซีดเซียว พูดอย่างขมขื่นว่า “พลังเข้าแดนแปรภาพ พลังบำเพ็ญเพิ่งเริ่มต้น แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าปรมาจารย์ก็เป็นเพียงแค่มดเท่านั้น!เหอะๆๆ…..”
ฉินกวนไห่แสยะยิ้ม ค่อยๆเดินไปข้างกายท่านจิน ก้มหน้ามองท่านจินแล้วพูดว่า “ตอนนี้นายเข้าใจถึงความแตกต่างระหว่างนายกับฉันหรือยัง!”
“วางใจได้ ฉันแค่ทำลายพลังบำเพ็ญของนาย ไม่ฆ่านายหรอก อย่างนี้ทางรัฐบาลก็จะไม่ส่งทหารมาล้อมโจมตีฉัน แต่ว่าพวกลูกหลานตระกูลจินของนาย ฉันไม่กล้ารับประกันความปลอดภัยของพวกมัน!”
“ถุย สารเลว!”
ท่านจินถุยน้ำลายใส่ฉินกวนไห่ ฉินกวนไห่ไม่ทันระวัง จึงถูกน้ำลายที่มีเลือดปนอยู่นั้นกระเด็นใส่ใบหน้า
กงซุนจื่อยิงที่คอยยืนมองอยู่ด้านข้าง รีบเข้ามาหา หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้ฉินกวนไห่ “อาจารย์คะ เช็ดหน่อยค่ะ!”
ฉินกวนไห่รับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้สะอาด แล้วพูดอย่างโมโหว่า “ไอ้แก่ชั้นต่ำ ฉันจะฆ่าแก!”
“ไม่ได้นะคะอาจารย์!” กงซุนจื่อยิงรีบเข้ามาห้าม
มือของฉินกวนไห่หยุดกลางอากาศ จ้องกงซุนจื่อยิงอย่างเย็นชา “เธออยากจะช่วยมัน?”
กงซุนจื่อยิงรีบโค้งตัวพูดว่า “อาจารย์ใจเย็นค่ะ เขาทำแบบนี้เพื่อทำให้ท่านโมโห หากว่าท่านฆ่ามัน ก็จะเป็นเหตุผลให้ทางรัฐบาลใช้แรงทหารนะคะ!”
ฉินกวนไห่ตกใจ ค่อยๆลดมือลง มองดูท่านจินที่ทำสีหน้าร้องขอความตาย แล้วหัวเราะอย่างชั่วร้ายว่า “ใช่สิ เกือบจะติดกับของแกแล้ว แกอยากให้ฉันฆ่าแก แต่ฉันไม่ทำ ฉันแค่จะทำลายพลังบำเพ็ญของแก ทำให้แกทรมานมากยิ่งกว่าตาย!”
ท่านจินยิ้มเยาะ “มีความสามารถก็ฆ่าฉันซะ กลัวหัวหดไปหมด จะทำให้เขาหัวเราะเยาะกันไม่ใช่งั้นหรือ?”
ฉินกวนไห่แสยะยิ้ม แล้วต่อยเข้าที่ตำแหน่งตันเถียนของท่านจิน
กริ๊ง!
เสียงดังสนั่น แสงสีทองลงมาจากฟ้า ความเร็วรวดเร็วกว่าเสียง มุ่งตรงไปฟันแขนที่กำลังยื่นไปทางท่านจิน
“แย่ละ รีบหนี!”
ฉินกวนไห่รู้สึกถึงอันตราย ไม่ว่างสนใจการทำลายพลังบำเพ็ญของท่านจิน รีบเก็บมือแล้วบินถอยหนีอย่างรวดเร็ว
ตามมาด้วย เฉินโม่พาเอียนชิงเฉิงและซังซัง เดินมาจากทางตีนเขา
กงซุนจื่อยิงหน้าซีดในทันที อุทานอย่างตกใจด้วยเสียงสั่น “นาย นายยังไม่ตาย?”
เฉินโม่กวาดมองเธออย่างเย็นชา แล้วมองข้ามกงซุนจื่อยิงไป จากนั้นหันไปมองฉินกวนไห่ที่มีสีหน้าชั่วร้าย
ยื่นมือออกไปดึงท่านจินที่อยู่บนพื้น ในแววตาของเฉินโม่มีเจตนาฆ่าปรากฏขึ้น “แก สมควรตาย!”
