แดนนิรมิตเทพ บทที่ 723
สีหน้าของเสิ่นเจี้ยนเหวินเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ผู้ชายสองคนที่พูดเมื่อสักครู่จ้องจี๋ต๋าจิ่วตูด้วยสายตาดุดัน และไม่สามารถพูดหักล้างได้ชั่วขณะหนึ่ง
เล่หรูหั่วมองเฉินโม่และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เฉินโม่ ในเมื่อคนอื่นไม่ต้อนรับพวกเรา แล้วพวกเราจะอยู่ที่นี่ต่อทำไม?”
“นายสนใจจะไปคุยกันต่อที่อื่นไหม?”
เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อย “อยากใจจะขาดอยู่แล้ว!”
หลังจากกล่าวจบ ทั้งสองคนก็ลุกขึ้นและกำลังจะเดินจากไป
คราวนี้ สีหน้าของเสิ่นเจี้ยนเหวินเต็มไปด้วยความอึดอัด เขานึกไม่ถึงว่าเล่หรูหั่วจะแคร์เฉินโม่มากขนาดนี้
แต่เขาพูดออกไปแล้ว ตอนนี้ถึงแม้ว่าเขาอยากจะเกลี้ยกล่อมให้เฉินโม่กับเล่หรูหั่วอยู่ต่อ แต่เขาก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้
เพื่อนนักศึกษาคนอื่น ๆ แอบตกใจเช่นกัน พวกเขานึกไม่ถึงว่าความสัมพันธ์ของเล่หรูหั่วกับเฉินโม่จะถึงระดับที่จะแบ่งปันความสุขและความทุกข์แล้ว!
อย่างไรก็ตาม จี๋ต๋าจิ่วตูหัวเราะออกมาเสียงดัง และตะโกนว่า “ในเมื่อจะไป ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ไปด้วยกันทั้งหมดเถอะ ไปที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ยังดีกว่าอกสั่นขวัญแขวนอยู่ที่นี่ ต้องมาคอยกังวลว่าจะถูกคนอื่นไล่ออกไปทุกเมื่อ!”
สีหน้าของเสิ่นเจี้ยนเหวินเคร่งขรึมยิ่งขึ้นไปอีก ส่วนสีหน้าของผู้ชายสองคนที่อยู่ข้างหลังเสิ่นเจี้ยนเหวินแดงก่ำ มองเสิ่นเจี้ยนเหวินด้วยสีหน้ากังวล เพราะกลัวว่าเสิ่นเจี้ยนเหวินจะตำหนิที่พวกเขาทำเสียเรื่อง
เมื่อเห็นว่าทั้งสองฝ่ายตกอยู่ในสถานการณ์อึดอัด เจียงเสวี่ยเหลือบมองเสิ่นเจี้ยนเหวินด้วยความอาลัย เธอหัวเราะแล้วจับแขนเล่หรูหั่วเอาไว้ และเกลี้ยกล่อมว่า “หรูหั่ว คุณชายเสิ่นล้อเล่นเท่านั้น เธออย่าถือจริงจังเลย รีบนั่งลงเถอะ ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนกัน และนี่เป็นการพบปะสังสรรค์ครั้งแรก อย่าให้เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ทำให้ทุกคนไม่สบายใจ”
เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่สนิทกับเจียงเสวี่ยก็เกลี้ยกล่อมด้วยรอยยิ้มว่า “เสี่ยวเสวี่ยพูดถูก ต่อไปพวกเรายังต้องเรียนด้วยกันอีกสี่ปี? จะให้เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ทำลายมิตรภาพได้อย่างไร ทุกคนนั่งลงเถอะ!”
เมื่อเห็นว่าคนเกลี้ยกล่อมมากขนาดนี้ ทำให้เล่หรูหั่วใจอ่อนเล็กน้อย แต่นิสัยของเธอนั้น มันลิขิตให้เธอเป็นคนที่ไม่ยอมประนีประนอมง่าย ๆ
“คุณชายเสิ่น คุณพูดล้อเล่นเหรอ?” เล่หรูหั่วมองเสิ่นเจี้ยนเหวินและรอคำตอบจากเขา เพื่อบีบบังคับให้เสิ่นเจี้ยนเหวินยอมอ่อนข้อ ถ้าหากเสิ่นเจี้ยนเหวินไม่ยอมอ่อนข้อ เธอก็จะหันหลังแล้วเดินจากไป ซึ่งมันทำให้เสิ่นเจี้ยนเหวินอับอายขายหน้าต่อหน้าเพื่อนนักศึกษาเหล่านี้
ระหว่างการเสียหน้าต่อหน้าเพื่อนนักศึกษากับการยอมผิดกับสาวสวย เสิ่นเจี้ยนเหวินสามารถเลือกได้อย่างง่ายดาย
เสิ่นเจี้ยนเหวินหัวเราะเบา ๆ และกล่าวว่า “เมื่อสักครู่ผมแค่พูดเล่นเท่านั้น หรูหั่วไม่จำเป็นต้องถือเป็นเรื่องจริงจัง ทุกคนนั่งคุยกันดี ๆ เถอะ เพื่อจะได้คลี่คลายความเข้าใจผิด!”
หลังจากนั้น เขาหาที่นั่งแล้วนั่งลงทันที โดยไม่รอให้เล่หรูหั่วเอ่ยปากพูด
เจียงเสวี่ยมองเขาและรีบกล่าวว่า “คุณชายเสิ่น คุณมานั่งตรงที่นั่งของฉันเถอะ!”
เล่หรูหั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องเจียงเสวี่ยด้วยความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
เสิ่นเจี้ยนเหวินหวังว่าตนเองจะสามารถนั่งข้างเล่หรูหั่วได้ และตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขมาก แต่เขาไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า เขาเพียงแค่ยิ้มให้เจียงเสวี่ย “ขอบคุณ เจียงเสวี่ย ผมจะจำน้ำใจนี้ไว้ ต่อไปถ้าคุณมีปัญหาอะไรก็บอกผมได้อย่างเต็มที่!”
สละที่นั่งเพื่อแลกคำสัญญาจากคุณชายเสิ่น ทำให้เพื่อนักศึกษาต่างรู้สึกอิจฉาคำสัญญานี้
เจียงเสวี่ยแอบดีใจเช่นกัน แต่เธอไม่กล้าแสดงออกมามากเกินไป เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เล่หรูหั่วโกรธ
ในเมื่อเสิ่นเจี้ยนเหวินขอโทษแล้ว เล่หรูหั่วก็ไม่อยากจะทำเกินไป และนั่งลงอย่างช้า ๆ
ในเมื่อเล่หรูหั่วนั่งลงแล้ว เฉินโม่ก็นั่งลงเช่นกัน เขายกไวน์แดงที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วดื่มอย่างช้า ๆ
เมื่อเห็นเสิ่นเจี้ยนเหวินนั่งลง ผู้ชายสองคนที่อยู่ข้างหลังเสิ่นเจี้ยนเหวินก็หันไปมองจี๋ต๋าจิ่วตูด้วยความโมโห
