แดนนิรมิตเทพ บทที่ 739
ไม่มีใครสนใจเขา เหวินถิงอี้กล่าวว่า “วันนี้เป็นวันแรกของการเรียน นายไปเรียนเถอะ อย่างน้อยก็ไปดูว่าหน้าตาของอาจารย์เป็นอย่างไร อย่าให้เป็นแบบว่าต่อไปพบหน้ากันแล้วก็ไม่รู้จักกัน!”
จี๋ต๋าจิ่วตูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันคิดว่าสิ่งที่นานพูดนั้นมีเหตุผล โอเค ฉันจะไปเรียน!”
“ไอ้เบื๊อกเฉิน นายยังไม่ได้ตอบคำถามที่ฉันถามตอนเช้าเลย นายคิดว่าเล่หรูหั่วกับอาจารย์เจียง ใครสวยกว่ากัน?”
เฉินโม่กลอกตาใส่เขา “นายนอนไปเถอะ!”
“ฮ่า ๆ!”
เฉินโม่และคนอื่น ๆ คุยกันอยู่ในหอพัก ส่วนในห้องพักของศาสตราจารย์เสิ่นที่สอนวิชาชีววิทยา เสิ่นเจี้ยนเหวินมองศาสตราจารย์เสิ่นด้วยสีหน้าอ้อนวอน
“คุณลุง แค่ถามคำถามยาก ๆ สองสามข้อในคาบเรียนวิชาชีววิทยาช่วงบ่าย เพื่อทำให้เฉินโม่ลำบากใจเท่านั้น”
“คุณลุงไม่ยอมช่วยแม้แต่เรื่องเล็กแค่นี้เหรอ?”
ศาสตราจารย์เสิ่นที่ผมหงอกเล็กน้อย ขยับแว่นตากรอบเงิน มองเสิ่นเจี้ยนเหวินด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความชอบธรรม และปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่า “เจี้ยนเหวิน ลุงเป็นลุงของหลาน แต่ลุงก็เป็นอาจารย์ หลานจะให้ลุงทำให้นักศึกษาลำบากใจ ลุงจะไม่ทำอะไรที่ขัดต่อจรรยาบรรณของความเป็นครูเด็ดขาด!”
เสิ่นเจี้ยนเหวินขอร้องอ้อนวอนอีกครั้ง “คุณลุง แค่ถามคำถามสองสามข้อกับเขา สิ่งนี้ไม่ขัดต่อจรรยาบรรณของความเป็นครูหรอก!”
สีหน้าของศาสตราจารย์เสิ่นเคร่งขรึม และกล่าวด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความชอบธรรมว่า “แบบนั้นก็ไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ขัดต่อจรรยาบรรณของความเป็นครู แต่มันขัดต่อมโนธรรมของลุง”
“หลานกลับไปเถอะ ลุงไม่รับปากอย่างแน่นอน นอกจากนี้ ลุงขอเตือนหลานประโยคหนึ่ง ไม่ว่าจะทำธุรกิจหรือเป็นคน ต้องเปิดเผยและโปร่งใส!”
เสิ่นเจี้ยนเหวินพยักหน้าด้วยความเคารพ “ผมจะจำเอาไว้”
หลังออกจากห้องพักของศาสตราจารย์เสิ่นแล้ว สีหน้าของเสิ่นเจี้ยนเหวินกลายเป็นเคร่งขรึมทันที เขามองประตูห้องพักของศาสตราจารย์เสิ่นด้วยสายตาดุดัน กัดฟันและแอบกำหมัดไว้แน่น
“เป็นคนแก่ที่ดื้อรั้นจริงๆ! มิน่าชั่วชีวิตนี้เขาถึงทำได้เพียงแค่สอนหนังสือเท่านั้น เขาสมควรที่จะเป็นคนจนไปตลอดชีวิตแล้ว”
หลังจากเสิ่นเจี้ยนเหวินเดินออกมาจากห้องพักของศาสตราจารย์เสิ่นแล้ว ลูกน้องก็มาล้อมเขาไว้ทันที
“คุณชายเสิ่น เป็นอะไร”
สีหน้าของเสิ่นเจี้ยนเหวินน่าเกลียดมาก กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ตาแก่รื้อดื้อไม่ยอมรับปาก ช่างเถอะ พวกเราหาวิธีอื่นเถอะ”
ตอนบ่าย คาบแรกเป็นวิชาชีววิทยา
ศาสตราจารย์เสิ่นสวมแว่นตา ถือหนังสือและแก้วน้ำชาสเตนเลสอยู่ในมือ เดินไปที่แท่นบรรยายด้วยสีหน้าจริงจัง
ศาสตราจารย์เสิ่นเหลือบมองเสิ่นเจี้ยนเหวินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าราบเรียบ หลังจากทักทายนักศึกษาแล้ว เขาก็เริ่มบรรยาย
ศาสตราจารย์เสิ่นเป็นคนที่ค่อนข้างเข้มงวด รูปแบบการสอนของเขาก็เข้มงวดมากเช่นกัน นักศึกษาทุกคนที่เขาเคยเรียนกับเขา ตั้งฉายาให้เขาว่าอาจารย์หัวโบราณ
คาบนี้ศาสตราจารย์เสิ่นบรรยายเกี่ยวกับการเกิดของสิ่งชีวิต และขยายความหมายของชีวิต ทำให้ทุกคนต่างรู้สึกเบื่อและง่วงนอน
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนศาสตราจารย์เสิ่นจะไม่รู้สึกอะไร เขายังคงบรรยายอยู่บนแท่นบรรยาย ไม่สนใจความรู้สึกของนักศึกษาแม้แต่น้อย
“………ดังนั้น ความหมายของชีวิตอยู่ที่การสืบทอด มีเพียงการสืบทอดเท่านั้น ถึงจะสามารถทำให้สิ่งมีชีวิตดำรงอยู่ตลอดไป”
สุดท้ายการบรรยายของศาสตราจารย์เสิ่นก็สิ้นสุดลง
แต่เมื่อเขามองพวกนักศึกษาที่อยู่ด้านล่าง เขาพบว่านักศึกษามากกว่าครึ่งไม่สนใจฟังเขาบรรยาย
ศาสตราจารย์เสิ่นรู้สึกโกรธทันที
“นาย นักศึกษาคนนั้น!” ศาสตราจารย์เสิ่นชี้ไปที่ตำแหน่งของเฉินโม่และตะโกน
ตอนนี้เฉินโม่มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความเหม่อลอย กำลังนึกถึงความหมายของสิ่งชีวิตที่ศาสตราจารย์เสิ่นพูดถึง เขาไม่เห็นด้วยกับมุมมองของศาสตราจารย์เสิ่น เมื่อพูดถึงชีวิตแล้ว ไม่มีใครมีสิทธิ์พูดมากไปกว่าเฉินโม่
เฉินโม่รู้สึกว่ามีสายตามากมายจับจ้องตนเอง ทำให้เฉินโม่หยุดคิดและพบว่าศาสตราจารย์เสิ่นกำลังจ้องมองตนเองด้วยสีหน้าโมโห
