แดนนิรมิตเทพ บทที่ 740
“นายเองแหละ ไม่ต้องมองแล้ว” ศาสตราจารย์เสิ่นชี้เฉินโม่
“……..” เฉินโม่พูดอะไรไม่ออก ห้องเรียนนี้มีคนอยู่มากมาย ทำไมต้องเป็นตนเองด้วย? โชคร้ายจริง ๆ
เสิ่นเจี้ยนเหวินมองเฉินโม่ด้วยความประหลาดใจ และกล่าวเยาะเย้ยอยู่ในใจ “เฉินโม่ ตอนนี้แม้แต่สวรรค์ก็ช่วยฉัน! ถึงแม้ว่าลุงแก่ที่ดื้อรั้นจะไม่ช่วยฉัน แต่นึกไม่ถึงว่านายจะบังเอิญโชคร้ายขนาดนี้!ฮ่า ๆ!”
เสิ่นเจี้ยนเหวินเกือบจะหัวเราะออกมา เพราะมันเป็นเรื่องที่บังเอิญจริง ๆ
นักศึกษาคนอื่น ๆ มองเฉินโม่ด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย และรู้สึกมีความสุขกับความโชคร้ายของคนอื่น เมื่อสักครู่พวกเขาส่วนใหญ่ใจลอย แต่เฉินโม่โชคร้าย และกลายเป็นแพะรับบาปแทน
พวกจี๋ต๋าจิ่วตูต่างแสดงความเห็นอกเห็นใจ และแสดงท่าทางที่อยากจะช่วยแต่ก็ไม่สามารถช่วยได้
เฉินโม่ทำได้เพียงยืนขึ้นด้วยความจำใจ มองศาสตราจารย์เสิ่นและถามด้วยท่าทางไร้เดียงสาว่า “อาจารย์ มีอะไรครับ?”
ศาสตราจารย์เสิ่นเคยเห็นนักศึกษาที่แกล้งทำตัวน่าสงสารมามากแล้ว และเขามีหลายวิธีที่จะจัดการนักศึกษาประเภทนี้
“ไม่มีอะไร เพียงแต่เมื่อสักครู่อาจารย์พูดถึงความหมายของชีวิต ตอนนี้นายลองพูดถึงมุมมองตนเองออกมา!” ศาสตราจารย์เสิ่นจ้องเฉินโม่ด้วยสีหน้าจริงจัง
นักศึกษาต่างหดคอเล็กน้อย เพราะท่าทางของศาสตราจารย์เสิ่นนั้นน่ากลัวมาก ราวกับว่าถ้าเฉินโม่ไม่สามารถตอบคำถามได้ เขาจะต้องแบกรับความโกรธของศาสตราจารย์เสิ่นทันที!
และคำถามของศาสตราจารย์เสิ่นข้อนี้ก็ค่อนข้างยาก เมื่อสักครู่เขาพูดถึงความหมายของชีวิต ตอนนี้เขาให้นักศึกษาพูดถึงมุมมองตนเอง ซึ่งนี่เท่ากับการเขียนวิทยานิพนธ์แล้ว และมันยากมาก!
แม้แต่ใบหน้าที่สวยงามของเล่หรูหั่ว ก็แสดงออกมาถึงการครุ่นคิดอย่างหนัก ไม่นานเธอก็เลิกล้มด้วยความจำใจ มองเฉินโม่ด้วยสีหน้าสงสาร
รอยยิ้มที่อยู่ในดวงตาของเสิ่นเจี้ยนเหวินยิ่งหนาแน่นขึ้น ตอนนี้เขารู้สึกว่าลุงหัวโบราณคนนี้น่ารักจริง ๆ!
พวกจี๋ต๋าจิ่วตูต่างครุ่นคิดอย่างหนักเช่นกัน แต่ด้วยความรู้และประสบการณ์เพียงเล็กน้อยของพวกเขา แล้วพวกเขาจะเข้าใจความหมายของชีวิตได้อย่างไร
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ละคนต่างแอบส่ายศีรษะ และตะโกนอยู่ในใจว่า “มันยากเกินไป คำถามของศาสตราจารย์เสิ่นยากเกินไปแล้ว!”
ความจริงแล้วตอนนี้ศาสตราจารย์เสิ่นหายโกรธแล้ว เขายังรู้ว่าคำถามที่เขาถามนั้นยากเกินไป และไม่ได้คาดหวังว่าเฉินโม่จะสามารถตอบคำถามนี้ได้
“ช่างมันเถอะ ด้วยอายุของนาย การตอบคำถามแบบนี้เป็นเรื่องยาก แต่ต่อไปถ้าอาจารย์บรรยาย ต้องตั้งใจเรียนและอย่าคิดฟุ้งซ่าน!” ศาสตราจารย์เสิ่นมองเฉินโม่แล้วกล่าว
อย่างไรก็ตาม เดิมสีหน้าที่ครุ่นคิดอย่างหนักของเฉินโม่ แต่ทันใดนั้นเขาก็กล่าวว่า “ผมคิดว่าความหมายของชีวิต ความจริงแล้วคือการหลุดพ้น”
“หือ?” ศาสตราจารย์เสิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความสนใจ
นักศึกษาคนอื่น ๆ ก็มองเฉินโม่ด้วยความประหลาดใจเช่นกัน พวกเขาคิดว่าเฉินโม่ไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้!
หลังจากเฉินโม่เอ่ยปาก เขาก็ไม่คิดจะหยุด “หลุดพ้นจากพันธนาการ หลุดพ้นเวลา หลุดพ้นจากพื้นที่ หลุดพ้นการเกิดและความตาย กระทั่งหลุดพ้นจากร่างกายที่มีชีวิต!”
ยิ่งอยู่เสียงของเฉินโม่ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ และยิ่งร้อนแรงมากยิ่งเรื่อย ๆ!
กระทั่งทำให้พวกนักศึกษาได้รับอิทธิพลไปด้วย พวกเขาต่างมองเฉินโม่ด้วยความประหลาดใจ!
นี่เป็นมุมมองที่แตกต่างจากการบรรยายของศาสตราจารย์เสิ่นอย่างสิ้นเชิง
เพียงแต่เมื่อได้ฟังแล้ว ดูเหมือนว่าจะดีกว่าและกว้างกว่ามุมมองของศาสตราจารย์เสิ่น ที่กล่าวว่า‘ความหมายของชีวิตขึ้นอยู่กับการสืบทอด’!
เล่หรูหั่ว เสิ่นเจี้ยนเหวิน และนักศึกษาอีกหลายคน ต่างขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วครุ่นคิดความหมายที่อยู่ในคำพูดของเฉินโม่
สำหรับสมาชิกของตระกูลบู๊อย่างกู่หลินเฟิง เขายิ่งรู้สึกลึกซึ้งมากกว่าคนอื่น
เพราะสิ่งที่นักบู๊แสวงหาก็คือสิ่งเหล่านี้?
เพียงแต่มันไม่ได้กว้างอย่างที่เฉินโม่กล่าว ตอนนี้สิ่งที่นักบู๊แสวงคือการหลุดพ้นจากพันธนาการ หลุดพ้นจากชีวิต แต่ยังไม่ถึงระดับที่เฉินโม่กล่าว
ศาสตราจารย์เสิ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาของเขามีความครุ่นคิดเหมือนกัน แต่เขายิ้มอย่างรวดเร็ว และรู้สึกไม่เห็นด้วยเล็กน้อย
“เป็นมุมมองที่ไม่เลว จากที่กล่าวมาสามารถมองออกว่านายมีความคิดเกี่ยวกับชีวิตที่ลึกซึ้ง แต่สิ่งที่นายพูดนั้นเลื่อนลอยเกินไป ทุกคนล้วนอยากจะหลุดพ้น แต่จะหลุดพ้นได้อย่างไร?”
นักศึกษาหยุดคิด และนึกขึ้นได้ทันใด “ถูกต้อง จะหลุดพ้นได้อย่างไร?”
พูดง่ายแต่ทำยาก
มุมมองนั้นสามารถมีได้ไม่จำกัด แต่มุมมองที่สามารถแสดงให้เห็นและปฏิบัติได้ ถึงจะเป็นมุมมองที่ถูกต้อง
มิเช่นนั้น มันก็ไร้ประโยชน์!
