แดนนิรมิตเทพ บทที่ 744
นักศึกษาคนอื่น ๆ มองเฉินโม่ด้วยความกังวล พวกเขามองออกว่าตอนนี้หลี่ชิงหยีโมโหแล้ว
เพียงแต่เฉินโม่ยังคงจิบน้ำอย่างสบาย ๆ ไม่มองหลี่ชิงหยีเสียด้วยซ้ำ
“นาย….” สีหน้าของหลี่ชิงหยีแดงก่ำ เธอชี้เฉินโม่และพยายามหาข้ออ้างที่จะสั่งสอนเฉินโม่ และเธอไม่สามารถหาเหตุผลที่จะตำหนิเฉินโม่ได้
เธอพูดคำว่านายตั้งนาน แต่ไม่สามารถพูดประโยคหลังจากนั้นออกมาได้
แต่สำหรับคนอื่นแล้ว ท่าทางของหลี่ชิงหยีเช่นนี้ เหมือนกับว่าเธอโกรธจนเลอะเลือน และโกรธจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
จี๋ต๋าจิ่วตูเหลือบมองหลี่ชิงหยี รู้สึกกังวลว่าผู้หญิงขี้เหร่คนนี้จะหายใจไม่ออก แล้วก็ตายไปแบบนี้
“ฉันทำเอง ฉันจะยกเก้าอี้แทนเฉินโม่เอง!” จี๋ต๋าจิ่วตูยอมประนีประนอมแล้ว เพราะเขารู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องล่วงเกินผู้หญิงเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่อีกด้วย
เฉินโม่มองจี๋ต๋าจิ่วตู แต่ไม่พูดอะไร
เมื่อเห็นว่าจี๋ต๋าจิ่วตูยอมอ่อนข้อแล้ว สีหน้าของหลี่ชิงหยีดีขึ้นเล็กน้อย เธอจ้องเฉินโม่ด้วยสายตาดุดัน และไม่สนใจเฉินโม่อีกต่อไป
ความจริงแล้วเธอรู้ว่าถ้าเฉินโม่ไม่ให้ความร่วมมือ เธอก็ไม่สามารถทำอะไรเฉินโม่ได้
เวลาหนึ่งทุ่ม งานเลี้ยงต้อนรับเริ่มอย่างเป็นทางการ
งานเลี้ยงต้อนรับคราวนี้ เป็นการแสดงของรุ่นพี่ปีสองถึงปีสี่ เพื่อต้อนรับรุ่นน้องที่เข้ามาใหม่ แต่ก็มีการคัดเลือกน้องใหม่ปีหนึ่งที่เป็นบุคคลพิเศษหลายคน เพื่อเป็นตัวแทนขึ้นไปแสดงบนเวที
รุ่นพี่ปีสองถึงปีสี่ที่ได้รับเลือกให้ขึ้นไปแสดงบนเวที ล้วนเป็นคนที่โดดเด่นของแต่ละห้อง และน้องใหม่ที่ได้รับการคัดเลือกก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน
อย่างน้อยที่สุด เสิ่นเจี้ยนเหวินที่สถานะไม่ธรรมดา ก็ยังไม่มีคุณสมบัติที่จะได้รับการคัดเลือก
เพียงแค่คิดก็สามารถรู้ถึงสถานะและฐานะครอบครัวของนักศึกษาน้องใหม่ปีหนึ่งที่ได้รับการคัดเลือกแล้ว
สนามที่กว้างขวางและคึกคักมาก ไฟหลากสีส่องสว่างสดใส นักศึกษาหญิงปีสี่คนหนึ่งสวมชุดเดรสยาวสีขาว กำลังกล่าวสุนทรพจน์เปิดงานเลี้ยงอยู่บนเวทีชั่วคราว
เฉินโม่และพวกรูมเมทนั่งเงียบ ๆ อยู่ในที่นั่งของห้องสาม เล่หรูหั่วสวมชุดสีแดงเพลิง นั่งอยู่ด้านหน้าของเฉินโม่และคนอื่น ๆ
หลังจากผ่านไปสักครู่ พิธีกรเริ่มประกาศรายการแสดง งานเลี้ยงก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ
การแสดงรายการแรกเป็นการรำโบราณ โดยรุ่นพี่หญิงปีสามจำนวนแปดคน พวกเธอเป็นรุ่นพี่จากคณะนาฏศิลป์ รูปร่างและหน้าตาของแต่ละคนไม่ธรรมดา หลังจากพวกเธอขึ้นไปบนเวทีแล้ว พวกผู้ชายที่อยู่ด้านล่างเวทีตะโกนทันที ทำให้งานเลี้ยงคึกคักมากยิ่งขึ้น
เฉินโม่นั่งเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าราบเรียบ
มีการแสดงติดต่อกันห้ารายการ ซึ่งแต่ละรายการล้วนตระการตามาก บรรยากาศก็คึกคักมากขึ้นเรื่อย ๆ เพียงแต่ทุกรายการเป็นการแสดงแบบกลุ่ม ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะทำให้คนจำนักแสดงคนใดคนหนึ่งได้
ก่อนที่รายการแสดงที่หกจะเริ่มขึ้น พิธีกรสาวที่สวมชุดขาวเริ่มสร้างบรรยากาศที่ลึกลับ
“เพื่อนนักศึกษาทุกคน รายการก่อนหน้านั้นแสดงโดยรุ่นพี่ แต่รายการต่อไป เป็นการแสดงเดี่ยวจากน้องนักศึกษาหญิงปีหนึ่ง ทุกคนอยากชมการแสดงของเธอไหม?”
เมื่อได้ยินว่าเป็นการแสดงของน้องนักศึกษาหญิงปีหนึ่ง และเป็นการแสดงเดี่ยว ดวงตาของทุกคนเป็นประกายทันที
“อยากชม!” คนมากมายกล่าวเสียงดัง ทุกคนสามารถรับรู้ได้ถึงไมตรีของพวกเขา
“จริงสิ นักศึกษาหญิงปีหนึ่งคนนี้สวยมากอีกด้วย” สุดท้ายพิธีกรไม่ลืมที่จะกล่าวเพิ่มเติมอีกหนึ่งประโยค คราวนี้พวกผู้ชายยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก
เฉินโม่หยุดคิด แล้วหันไปมองเวที บางทีความลับที่ว่าทำไมมหาวิทยาลัยถึงได้งานเลี้ยงต้อนรับอย่างกะทันหันกำลังจะถูกเปิดเผยแล้ว
