จี๋ต๋าจิ่วตูเหลือบมองเฉินโม่และคนอื่น ๆ กล่าวด้วยความกล้าหาญว่า “ไป พวกเราไปหาประธานหลี่กันเถอะ ถามเขาว่าทำไมเสี่ยวถิงถึงไม่ผ่านการคัดเลือก? ถ้าคะแนนโหวตจากผู้ชมไม่สามารถตัดสินได้ ถ้าเช่นนั้นก็อย่ามาอ้างว่าการประกวดเปิดเผยและยุติธรรมเพื่อหลอกคนอื่น”
เฉินโม่มองจี๋ต๋าจิ่วตูและพยักหน้าเบา ๆ เขารู้ว่าตอนนี้ไอ้อ้วนที่กล้าหาญและไม่กลัวพลังอำนาจใด ๆ ในชาติก่อนกลับมาแล้ว
“ไป พวกเราไปเป็นเพื่อนนาย!” ห่าวเจี้ยนตบไหล่จี๋ต๋าจิ่วตูและกล่าวเสียงดัง
“ขอบคุณ!” สีหน้าของจี๋ต๋าจิ่วตูเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง หันไปจูงมือหยางบี้ถิงและกล่าวว่า “ไป พวกเราไปหาประธานหลี่กันเถอะ!”
“หยุด!” หลิ่วอี้เฟยคลายมือที่กอดอกออก มองหยางบี้ถิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และกล่าวเยาะเย้ยว่า “หยางบี้ถิง พวกเขาล้วนเป็นคนที่โลกทัศน์แคบ เธอจะตามพวกเขาไปก่อกวนด้วยเหรอ?”
“เธอคิดว่าประธานหลี่จะรับปากคำขอของพวกเขาเหรอ? เธอรู้ดีกว่าใครว่าประธานหลี่ต้องการอะไร!” หลิ่วอี้เฟยมองหยางบี้ถิงด้วยสายตาหยอกล้อ
หยางบี้ถิงรู้สึกตกใจ อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปสองก้าว และสีหน้าเปลี่ยนไปมาก
ในที่สุดจี๋ต๋าจิ่วตูก็ค้นพบว่าหยางบี้ถิงผิดปกติ และถามด้วยความกังวลว่า “เสี่ยวถิง คำพูดของเธอหมายความว่าอย่างไร? คุณมีอะไรปิดบังพวกเราใช่ไหม?”
หยางบี้ถิงรู้สึกตกใจและส่ายศีรษะอย่างรวดเร็ว “ไม่ ไม่มี นายอย่าฟังเธอพูดจาเหลวไหล!”
“จิ่วตู ฉันไม่อยากเป็นนักแสดงของบริษัทเจิ้นซิงมีเดียแล้วจริง ๆ พวกเรากลับกันเถอะ!” หยางบี้ถิงกล่าวด้วยสายตาวิงวอน
ตอนนี้ทุกคนสามารถมองออกว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาอย่างที่เห็น!
“ประธานหลี่ร้องขอโดยไร้เหตุผลกับคุณใช่ไหม? แล้วคุณปฏิเสธ ดังนั้นเขาจึงทำให้คุณไม่ผ่านการคัดเลือก?” จี๋ต๋าจิ่วตูถามด้วยสีหน้าจริงจัง
หยางบี้ถิงไม่พูดอะไร แต่เม้มริมฝีปากไว้แน่น
“เสี่ยวถิงพูดออกมาสิ พวกเขารังแกคุณใช่ไหม?” จี๋ต๋าจิ่วตูถามด้วยสีหน้ากังวล
หยางบี้ถิงก้มหน้า กัดริมฝีปากแน่น แต่ไม่พูดอะไร
จี๋ต๋าจิ่วตูรู้สึกจำใจ จึงทำได้เพียงหันไปมองหลิ่วอี้เฟยที่สีหน้าเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “คุณบอกมาสิว่าพวกคุณรังแกเสี่ยวถิงใช่ไหม?”
หลิ่วอี้เฟยยิ้มเยาะเย้ยแปลก ๆ “เพราะเธอคิดว่าตนเองสูงส่ง แล้วปฏิเสธคำขอของประธานหลี่ เธอถึงได้มีจุดจบอย่างเช่นตอนนี้ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เธอโง่เขลา!”
เมื่ออยู่ต่อหน้าสาธารณชนแล้ว หลิ่วอี้เฟยพูดเพียงแค่ว่าหยางบี้ถิงปฏิเสธคำขอของประธานหลี่ แต่คนที่อยู่รอบ ๆ ล้วนเป็นคนที่อยู่ในแวดวงนี้ ทุกคนต่างรู้ว่าคำขอนั้นคืออะไร
แม้แต่บุคคลภายนอกอย่างจี๋ต๋าจิ่วตูและคนอื่น ๆ ต่างก็รู้ว่าคำขอนั้นหมายถึงอะไร
“สารเลว ฉันจะไปคิดบัญชีกับเขา!” จี๋ต๋าจิ่วตูเดินมุ่งหน้าไปที่หลังเวที แต่ถูกหลิ่วอี้เฟยขวางทาง
“หยุด!” หลิ่วอี้เฟยพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา “เจ้าหนู แกคิดว่าตนเองเป็นใคร? ประธานหลี่เป็นคนที่อยากพบ ก็จะได้พบเหรอ? ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!”
จี๋ต๋าจิ่วตูมองหลิ่วอี้เฟยด้วยความโกรธ “หลีกทาง!”
หลิ่วอี้เฟยเงยหน้าขึ้นด้วยความเย่อหยิ่ง เอามือกอดอกอีกครั้ง และกล่าวด้วยสีหน้าเยาะเย้ยว่า “ฉันไม่หลีก แล้วแกจะทำอะไรฉันได้? แกมันเป็นแค่นักศึกษายากจนคนหนึ่งเท่านั้น ยังกล้ามาทำตัวอันธพาลอยู่ที่นี่อีก ลืมตามองให้ชัดว่าที่นี่คือที่ไหน?”
“คุณ…….” จี๋ต๋าจิ่วตูกำหมัดทั้งสองไว้แน่น แต่เมื่อเขาเห็นชายหนุ่มห้าหกคน สวมชุดสูทดำเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดทันที
คนพวกนี้ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน!
