แดนนิรมิตเทพ บทที่ 792
ด้วยเสียงสนั่น หัตถ์โลหิตล่าชีวิตถูกกระแทกจนกระเด็นออกไป
“เจ้าหนู แกค้นพบฉันได้อย่างไร?” น้ำเสียงของเขาแปลกใจเล็กน้อย
เฉินโม่กล่าวเบา ๆ “ของพวกนี้ไม่มีผลกับฉันหรอก ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง บอกชื่อผู้ว่าจ้างออกมา ฉันสามารถให้แกตายแบบไม่ทรมานได้!”
“ฮ่า ๆ น่าขำจริง ๆ! แกอย่ามาหลอกฉัน แกแค่บังเอิญเจอฉันเท่านั้น แต่กลับบอกว่าอาณาจักรสีเลือดของฉันไม่มีประโยชน์! ถ้าต่อไปแกสามารถหาฉันเจอ ฉันก็จะบอกแกว่าใครเป็นผู้ว่าจ้าง!” หัตถ์โลหิตล่าชีวิตมั่นใจในอาณาจักรสีเลือดของตนเองมาก และไม่เชื่อคำพูดของเฉินโม่
“ดื้อรั้นจริง ๆ!” เฉินโม่พ่นลมออกมาอย่างเย็นชา เขาขยับร่างกาย และปล่อยพลังหมัดไปที่ด้านซ้ายอีกครั้ง
“เป็นไปไม่ได้หรอก!”
คราวนี้ หัตถ์โลหิตล่าชีวิตเตรียมพร้อมแล้ว เขาสามารถหลบเลี่ยงหมัดของเฉินโม่ได้
“เจ้าหนู ดูเหมือนว่าแกจะสามารถทำลายอาณาจักรสีเลือดของฉันได้จริง ๆ เอาล่ะ พวกเรามาต่อสู้กันอย่างตรงไปตรงมาเถอะ!”
หลังจากกล่าวจบ หมอกสีเลือดในถ้ำก็หายไปอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นร่างของคนสามคน
ชายชราที่ปลอมตัวเป็นโลหิตล่าชีวิต มองเฉินโม่ด้วยสีหน้าหวาดกลัว เขานึกไม่ว่าชายหนุ่มคนนี้จะสามารถทำลายอาณาจักรสีเลือด ที่มีชื่อเสียงมานานหลายสิบปีของหัตถ์โลหิตล่าชีวิตได้!
เฉินโม่มองหัตถ์โลหิตล่าชีวิต และกล่าวด้วยความรังเกียจว่า “อาณาจักรที่แท้จริง สามารถสร้างอาณาจักรของตัวเองได้ และกลายเป็นเจ้าแห่งอาณาจักร และครอบครองทุกสิ่ง!”
“แต่ของแกมันเป็นแค่หมอกที่ปิดกั้นสายตาของผู้คนเท่านั้น ยังกล้าเรียกว่าอาณาจักรอีก? แกมันเป็นกบในกะลาจริง ๆ!”
เคล็ดวิชาที่หัตถ์โลหิตล่าชีวิตภาคภูมิใจที่สุด ถูกเฉินโม่ดูหมิ่นจนไร้ค่า ซึ่งทำให้เขารู้สึกอับอายและโกรธทันที “เจ้าหนู ฉันจะสับแกเป็นหมื่นชิ้น”
“หัตถ์โลหิตชูร่าของฉัน ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่แกคิด! นอกจากอาณาจักรสีเลือดแล้ว ฉันจะทำให้แกได้เห็นพลังโจมตีที่ทรงพลังของมัน!”
หัตถ์โลหิตล่าชีวิตปล่อยหมอกสีเลือดวงกลมออกมาจากร่างกายอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ดูดพลังของหมอกวงกลมเข้าไปในปากทันที
ร่างกายของหัตถ์โลหิตล่าชีวิตขยายกลายเป็นวงกลม และดวงตาก็เปลี่ยนเป็นเลือด
“เจ้าหนู ตายเสียเถอะ!”
หัตถ์โลหิตล่าชีวิตยื่นมือทั้งคู่ขึ้นไปกลางอากาศ ดาบยาวสีเลือดที่ควบแน่นจากชี่แท้ก็ปรากฏอยู่กลางอากาศ เปล่งพลังแห่งความตายที่น่าสะพรึงกลัวออกมา
“ดาบโลหิตชูร่า!”
เสียงคำรามที่เคร่งขรึม เหมือนเสียงคำรามของสัตว์จากนรก ปลาที่อยู่เหนือดาบสีเลือดนั้นเหมือนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง พวกมันว่ายอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าต้องการหลบหนีจากดาบยาวสีเลือดโดยเร็วที่สุด
เฉินโม่ไม่สะทกสะท้าน และกล่าวด้วยสายตาเหยียดหยามว่า “มิน่าอายุขัยของแกถึงเหลือไม่มาก ที่แท้เคล็ดลับพิเศษของแก คือการใช้เลือดและพลังชีวิตของตนเอง! ถึงแม้ว่าแกจะหลบซ่อนอยู่ใต้ท้องทะเลที่มีพลังชะตาธาตุน้ำที่หนาแน่น แต่ก็ไม่สามารถชดเชยการสูญเสียพลังบำเพ็ญของแกได้!”
มีความตกใจซ่อนอยู่ในดวงตาของหัตถ์โลหิตล่าชีวิต ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถปกปิดอะไรกับเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ได้
แต่เขากลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเฉินโม่เลย
เป็นครั้งแรกที่หัตถ์โลหิตล่าชีวิตเกิดความรู้สึกหวาดกลัว
“พูดเหลวไหล ตายเสียเถอะ!” หัตถ์โลหิตล่าชีวิตบังคับให้ตนเองไม่คิดเรื่องนี้ และปลอบตัวเองอยู่ในใจ เฉินโม่อายุน้อยขนาดนี้ ความแข็งแกร่งของเขาต้องต่ำกว่าตนเองอย่างแน่นอน
ดาบโลหิตชูร่าฟันไปที่เฉินโม่ทันที ราวกับดาบมรณะ ดูเหมือนว่ามันจะสามารถฆ่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดได้
สีหน้าของเฉินโม่ไม่เปลี่ยนแปลง แต่เขาไม่กล้าประมาท แสงสีเหลืองส่องประกาย จากนั้นเกราะป้องกันก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเฉินโม่ สกัดกั้นดาบโลหิตชูร่าเอาไว้
เฉินโม่ใช้กระจกโบราณที่เป็นเครื่องรางชั้นสูง
“เขาสามารถต้านรับได้?” สีหน้าของชายชราที่อยู่ด้านข้างเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “นึกไม่ถึงว่าเจ้าเด็กคนนี้จะสามารถต้านการโจมตีที่ทรงพลังเช่นนี้ได้? เขาเป็นตัวประหลาดมาจากไหนกันแน่?”
หัตถ์โลหิตล่าชีวิตตกใจเช่นกัน เพราะดาบโลหิตชูร่าเป็นการโจมตีทรงพลังที่สุดของเขา สามารถฆ่าแม้แต่นักบู๊แดนมองขวัญระดับเดียวกันได้
แต่ชายหนุ่มลึกลับที่อยู่ตรงหน้าคนนี้กลับต้านรับได้!
