แดนนิรมิตเทพ บทที่ 843
หยุนเทียนหลิงมองเฉินโม่ ความโกรธแค้นที่อยู่บนใบหน้าเปลี่ยนเป็นความตกใจ
เขาดูถูกเฉินโม่เสมอมา ถึงแม้ว่าเฉินโม่จะสามารถเอาชนะปรมาจารย์ได้ด้วยหมัดเดียว และทำให้ขาของเขาหัก แต่เขายังคงดูถูกเฉินโม่
เขารู้สึกว่าเฉินโม่แค่ตัวคนเดียว ถึงแม้ว่าเขาจะแข็งแกร่ง แต่จะสามารถทำอะไรได้? เมื่อเทียบกับตระกูลหยุนซึ่งเป็นตระกูลใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังเขาแล้ว เฉินโม่เป็นแค่เพียงคนที่ไม่มีใครสนับสนุน
แต่ตอนนี้ เฉินโม่กลายเป็นอาจารย์ของคนที่ควบคุมหอการค้าโม่เจีย บางทีเขาอาจเป็นคนที่ควบคุมหอการค้าโม่เจียที่แท้จริง
เขามีหอการค้าโม่เจียที่สามารถทำให้ตระกูลหยุน ตระกูลเล่ และแม้แต่ตระกูลทั้งหมดของเมืองจงไห่ร่วมมือกันต่อต้าน ตอนแรกเฉินโม่ที่ไม่มีคนสนับสนุน แต่แค่ชั่วพริบตาเดียวเขาก็กลายเป็นคนที่ยืนอยู่บนยอดพีระมิด และมีฐานที่มั่นคง
“เป็นไปได้ยังไง? เป็นไปได้ยังไง? เขาเป็นอาจารย์ของปรมาจารย์แดนคุ้มกายได้อย่างไร!” หยุนเทียนหลิงกำลังจะสติแตก หอการค้าโม่เจียสามารถต่อต้านทั้งเมืองจงไห่ได้ ตอนนี้ถึงแม้ว่าสมาชิกทุกคนของตระกูลหยุนจะร่วมมือกัน ก็ไม่สามารถแก้แค้นเขาได้
“ไม่ ไม่จริง ไม่ใช่เรื่องจริงอย่างแน่นอน!” หยุนเทียนหลิงบังคับตัวเองไม่ให้เชื่อ มิเช่นนั้นเขากลัวว่าตนเองจะสติแตกจริง ๆ
หยุนซานสามารถรับรู้ได้ถึงความสิ้นหวังจากร่างกายของหยุนเทียนหลิง หยุนซานเข้าใจดี นั่นเป็นเพราะหยุนเทียนหลิงที่ไม่สามารถยอมรับความจริงที่อยู่ตรงหน้าได้ และรู้สึกสะเทือนใจ
“ฮึ่ม ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นอาจารย์ของนักพรตเฉิน แต่แล้วไงล่ะ? ใช่ว่าเขาจะแข็งแกร่งกว่านักพรตเฉิน พวกเราตระกูลหยุนไม่ต้องกลัวเขา!”
“ถูกต้อง ดูแล้วเจ้าเด็กคนนี้อายุเพียงสิบเจ็ดสิบแปดปีเท่านั้น ถึงแม้ว่าเขาจะเริ่มฝึกบู๊ตั้งแต่เกิด แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเหนือกว่าปรมาจารย์แดนคุ้มกาย พวกเราไม่ต้องกลัวเขา!” หยุนหยานกล่าวเช่นกัน
หยุนเทียนหลิงถึงได้กลับมามีความมั่นใจอีกครั้ง และมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าดุร้าย “คุณพ่อพูดถูก ถึงแม้ว่าแกจะเป็นอาจารย์ของนักพรตเฉิน ก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะแข็งแกร่งกว่านักพรตเฉิน ฉันสามารถแก้แค้นแกได้อย่างแน่นอน!”
เฉินโม่มองเฉินซงจื่อที่โค้งตัวด้วยสีหน้าราบเรียบ ดูเหมือนอาจารย์ที่กำลังอบรมสั่งสอนนักเรียนอยู่
“เคล็ดวิชาของตระกูลหยุนนั้นไม่ธรรมดา ถึงนายจะพ่ายแพ้ให้กับเขาแต่มันก็ไม่สำคัญ ยิ่งไปกว่านั้นเวลาในการฝึกของเขายาวนานกว่าคุณมาก ถ้าให้เวลาพวกนายฝึกเท่ากัน นายณจะสามารถฆ่าเขาเหมือนฆ่าไก่ตัวหนึ่ง!”
น้ำเสียงของเฉินโม่ราบเรียบ แต่สิ่งที่เขาพูดทำให้ทุกคนตกตะลึง และรู้สึกว่าเขาจองหองถึงขีดสุด
“เขาบอกว่าสามารถฆ่าหยุนคงเหมือนฆ่าไก่!”
สีหน้าของหยูหมั่นกวนเต็มไปด้วยความอึ้ง ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกที่น่าขำที่สุด
“นี่…นี่มันจองหองมากเกินไปแล้ว!” ผู้อาวุโสอายุแปดสิบกว่าปีคนหนึ่งของตระกูลหวางกล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น เพราะหยุนคงเป็นคนที่พวกเขาทำได้เพียงแหงนหน้ามองเท่านั้น แต่กลับถูกเด็กอายุสิบแปดปีใช้การฆ่าไก่มาพรรณนา
“คุยโวโอ้อวดอย่างไร้ยางอาย!” หยุนหยานเป็นคนแรกที่ยืนขึ้นและตะโกนด่า
สมาชิกที่เหลือของตระกูลหยุน จ้องมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าโกรธแค้นเช่นกัน หากดวงตาสามารถฆ่าคนได้ เชื่อว่าเฉินโม่คงจะตายไปหลายหมื่นครั้งแล้ว
หยุนเทียนหลิงมองหยุนซาน และคำรามด้วยสีหน้าดุร้าย “คุณพ่อ เขาเป็นคนที่ทำให้ขาของผมหัก คุณพ่อต้องแก้แค้นให้ผมด้วย!”
หยุนซานมองเฉินโม่ ความโกรธแค้นลุกโชนอยู่ในดวงตา หยุนเทียนหลิงเป็นลูกชายที่เขาภูมิใจที่สุด และเป็นอัจฉริยะรุ่นใหม่ของตระกูลหยุน แต่กลับถูกเฉินโม่ทำร้ายจนกลายเป็นคนพิการ
ความแค้นนี้ไม่อาจอยู่ร่วมโลกได้!
หยุนซานหันไปมองหยุนคง โค้งคำนับและกล่าวว่า “คุณท่าน ให้ผมลองความแข็งแกร่งของเจ้าเด็กคนนี้ก่อน ถ้าผมไม่สามารถเอาชนะเขาได้ คุณท่านค่อยลงมือ!”
หยุนคงพยักหน้า “ตกลง!”
หยุนซานหันไปมองเฉินโม่ด้วยสายตาโกรธแค้น “เจ้าหนู ตระกูลหยุนไม่มีความแค้นกับแก แต่แกกลับทำร้ายจนขาของลูกชายฉันหักอย่างโหดเหี้ยม จนทำให้เขากลายเป็นคนพิการ ความแค้นนี้ตระกูลหยุนจะต้องเอาคืนอย่างแน่นอน!”
เฉินโม่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เฉินซงจื่อก็ตะโกนด้วยความเย็นชาว่า “หยุนซาน แกเป็นเพียงคนที่เคยพ่ายแพ้ให้กับฉันเท่านั้น ยังกล้าจองหองต่อหน้าอาจารย์ของฉันอีกเหรอ!”
