เฉินโม่ไม่ได้หยิบวัตถุดิบยาที่เขาต้องการทันที แต่เดินขึ้นไปบนชั้นสองตามบันไดหิน
สีหน้าของมู่จือเสว๋เปลี่ยนไป เขาแสดงความประหม่า และกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่น “ชั้นสองเป็นหอเก็บหนังสือ และไม่มีวัตถุดิบยา”
เฉินโม่หยุดฝีเท้า แล้วหันมายิ้มให้มู่จือเสว๋และกล่าวว่า “ในเมื่อมาแล้ว มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ขึ้นไปดูล่ะ?”
หลังจากกล่าวจบ เฉินโม่พาโจวลี่เต๋อเดินขึ้นไปชั้นสองอย่างช้า ๆ
ตอนนี้มู่จือเสว๋รู้สึกเสียใจมาก ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก เขาก็จะไม่โลภและอยากได้สูตรยาของเฉินโม่ ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเฉินโม่กำลังจะเอาทุกอย่างของสำนักยาเซียนไป!
แต่บนโลกนี้ไม่มีรักษาโรคเสียใจภายหลัง มู่จือเสว๋ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากมองเฉินโม่เดินขึ้นไปบนชั้นสอง
หอหนังสือของสำนักยาเซียน ทำให้เฉินโม่รู้สึกว่ามันเก่าแก่และมีประวัติยาวนาน และเก็บหนังสืออยู่มากมาย
มี 《ตำรากลั่นยาเบ็ดเตล็ดของหลี่ฉุนหยาง》 《บันทึกเกี่ยวกับการแพทย์ของเฉินซินซือและหมอคนอื่น ๆ》 และ 《ข้อคิดจากประสบการณ์การกลั่นยาของมู่หงเต้า》 และหนังสืออื่น ๆ อีกมากมาย
เฉินโม่อ่านคร่าว ๆ แต่เขาไม่สนใจหนังสือเหล่านี้ เมื่อเทียบกับการกลั่นยาอย่างแท้จริงของโลกบำเพ็ญเซียนแล้ว หนังสือเหล่านี้แตกต่างมาก?
เทคนิคการกลั่นยาบนโลก ยังคงอาศัยเตาหลอมและเปลวไฟ ส่วนในโลกบำเพ็ญเซียน แม้แต่นักกลั่นยามือสมัครเล่นอย่างเฉินโม่ ก็กลั่นยาด้วยมือเปล่าแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนักกลั่นยามืออาชีพเหล่านั้น
กระทั่งมีนักกลั่นยาระดับสูงบางคน แค่เคลื่อนจิตก็สามารถกลั่นยาเม็ดออกมาได้!
ที่นี่มีหนังสืออยู่มากมาย เฉินโม่มองคร่าว ๆ และพบว่าทั้งหมดล้วนเป็นหนังสือธรรมดา
หากมีหนังสือพิเศษ หรือพิเศษมากจริง ๆ ย่อมมีปฏิกิริยาตอบสนองจากพลังทิพย์
เพียงแต่ ขณะที่เฉินโม่ปล่อยพลังจิตกวาดไปมุมที่ไม่เด่นของชั้นวางหนังสือ หัวใจของเฉินโม่เต้นแรงทันที
เฉินโม่เดินเข้าไป หนังสือที่อยู่มุมห้องไม่ได้จัดวางอย่างเป็นระเบียบ แต่วางซ้อนกันเป็นกอง ราวกับเป็นขยะ เพราะหนังสืออื่น ๆ นั้นสะอาดเรียบร้อย แต่หนังสือกองนี้เต็มไปด้วยฝุ่น
เฉินโม่สะบัดมือ พลังทิพย์ทำให้ฝุ่นที่อยู่บนหนังสือกองนั้นหายไป
เฉินโม่หยิบหนังสือเก่าเล่มหนึ่งออกมาจากหนังสือกองนั้น หลังจากอ่านจบ เฉินโม่พยักหน้าและยิ้มเล็กน้อย
“ไปกันเถอะ!” เฉินโม่มองโจวลี่เต๋อด้วยรอยยิ้ม เขามีความสุขราวกับได้สมบัติ
โจวลี่เต๋อตอบรับคำหนึ่ง และเดินตามเฉินโม่
มู่จือเสว๋รู้สึกสงสัยมาก และอยากรู้ว่าเฉินโม่ค้นพบอะไร เพราะเขาเคยอ่านหนังสือกองนั้นแล้ว หนังสือกองนั้นล้วนเป็นหนังสือที่ไม่ค่อยมีประโยชน์มากนัก แต่พอจะทิ้งก็เกิดความเสียดายเล็กน้อย ดังนั้นมู่จือเสว๋จึงกองไว้ตรงมุม
อย่างไรก็ตาม ในหนังสือกองนั้นมีหนังสือเก่าเล่มหนึ่งที่มู่จือเสว๋อ่านแล้วไม่เข้าใจ ข้างในเป็นภาพวาดแปลก ๆ ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับการกลั่นยา ดังนั้นมู่จือเสว๋จึงโยนมันไว้ตรงมุมด้วยกัน
“หรือว่าเขาเข้าใจหนังสือเล่มนั้น?” มู่จือเสว๋เริ่มนึกถึงที่มาของหนังสือเก่าเล่มนั้น เขาจำได้ว่าพบหนังสือเก่าเล่มนั้นในกล่องไม้
“หนังสือธรรมดา ล้วนถูกวางอยู่บนชั้นหนังสือ แล้วทำไมหนังสือที่อ่านไม่เข้าใจจึงเก็บไว้ในกล่องไม้? หรือหนังสือเล่มนั้นจะมีความลับอื่น?” ยิ่งมู่จือเสว๋คิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้มากขึ้นเท่านั้น
เฉินโม่พาโจวลี่เต๋อเดินออกมาจากอาคารหินโดยตรง แล้วหยุดอยู่ที่ทางเข้าอาคารหิน
เฉินโม่หันไปมองตัวหนังสือแบบโบราณคำว่า‘ห้องศึกษายา’ที่สลักอยู่บนประตูหิน ยื่นมือออกไป แล้วตัวหนังสือก็ตกลงบนพื้น นึกไม่ถึงว่าด้านหลังจะเป็นช่องว่างสี่เหลี่ยม
เมื่อมู่จือเสว๋ได้ยินเสียงที่ดังมาจากด้านนอก เขาก็รีบเดินออกไปทันที และบังเอิญเห็นเฉินโม่ยื่นมือออกไปหยิบกระดาษสีเหลืองแผ่นหนึ่งที่ม้วนไว้ ออกมาจากช่องสี่เหลี่ยม
ตอนนี้มู่จือเสว๋เข้าใจทันทีว่าทำไมหนังสือที่เขาอ่านไม่เข้าใจถึงถูกเก็บอยู่ในกล่องไม้ ที่แท้มันเป็นแผนที่สมบัติ!
สิ่งที่อยู่ในมือของเฉินโม่น่าจะเป็นสมบัติ
