การปรากฏตัวของเฉินโม่ ดึงดูดความสนใจของนักศึกษาหลายคนในชั้นเรียนทันที อย่างไรก็ตามในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ผู้อำนวยการของมหาลัยและหัวหน้าฝ่ายวิชาการและอาจารย์ที่ปรึกษา ได้มาหาเฉินโม่หลายครั้ง ชื่อเฉินโม่ ดูเหมือนแค่ในชั่วข้ามคืน ก็แพร่กระจายไปทั่วมหาวิทยาลัย
จี๋ต๋าจิ่วตูและคนอื่นๆมาเร็วกว่าเฉินโม่ เมื่อเห็นเฉินโม่ จี๋ต๋าจิ่วตูก็เข้ามาถามทันที “ตาเฒ่าเสิ่นได้มาหานายหรือเปล่า?”
เฉินโม่พยักหน้า “เมื่อกี้ฉันถูกเขาขวางไว้ข้างนอก”
“แล้วนายตอบตกลงกับเขาหรือยัง?” จี๋ต๋าจิ่วตูถามด้วยความสงสัย
“ไม่ ฉันบอกแล้วว่าไม่สนใจ” เฉินโม่ดูสบายๆ และเริ่มจัดวางหนังสือบนโต๊ะ
จี๋ต๋าจิ่วตูก็อุทานทันที “อะไรนะ! นายถึงกับปฏิเสธ!”
“นาย นายปฏิเสธได้อย่างไร? นายรู้ไหมนั่นมันคือโอกาสดีที่ใครหลายคนใฝ่ฝันถึง?”
“นายถึงกับปฏิเสธจริงๆ!”
จี๋ต๋าจิ่วตูมองไปที่เฉินโม่โดยไม่พูดอะไร แววตานั้นราวกับกำลังมองดูมนุษย์ต่างดาว
“สิ่งที่เหมาะกับคนอื่น อาจไม่เหมาะกับตัวเอง!” เฉินโม่อมยิ้ม และยังคงจัดวางหนังสือบนโต๊ะ
เพื่อนร่วมชั้นที่อยู่รอบๆถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ยินว่าเฉินโม่ปฏิเสธคำเชิญของศาสตราจารย์เสิ่น
ศาสตราจารย์มาเชิญเขาเป็นการส่วนตัว ไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่นใด ลำพังแค่เกียรติยศนั้นก็คือสิ่งที่หลายคนใฝ่ฝันและไม่มีสิทธิ์ที่จะไขว่คว้า
แต่ว่า เมื่อเห็นการแสดงออกที่ไม่แยแสของเฉินโม่ เพื่อนร่วมชั้นทุกคนทำได้เพียงเงยหน้าขึ้นและถอนหายใจกับความอยุติธรรมที่พระเจ้ามีให้
เฉินโม่ได้เรียนเพียงคาบเดียว จากนั้นก็ถูกผู้อำนวยการเชิญไปที่สำนักงานเป็นการส่วนตัว
ในสำนักงาน ผู้อำนวยการนั่งบนเก้าอี้ และมองไปที่เฉินโม่ด้วยใบหน้าที่จริงจัง
“เฉินโม่ ฉันได้ยินมาว่านายปฏิเสธคำเชิญของศาสตราจารย์เสิ่น มันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?” แม้ว่าผู้อำนวยการจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความโกรธ แต่ในน้ำเสียงเผยความไม่พอใจออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ และเปิดเผยความในใจออกมา
ใบหน้าของเฉินโม่เรียบเฉย “งานประชุมแลกเปลี่ยนแบบนั้น ผมไม่สนใจ”
ผู้อำนวยการเกือบลุกขึ้นแล้วตบโต๊ะ ทำไมถึงพูดว่าไม่สนใจ? นั่นเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้แข่งขันกับมหาวิทยาลัยชื่อดังเหล่านั้น เป็นสิ่งที่เขาต้องแบกหน้าไปขอโอกาสนี้ให้กับมหาวิทยาลัยหัวหนาน
แต่เมื่อมาถึงที่เฉินโม่กลับบอกว่าไม่สนใจ เหมือนกับว่าฝนตกและมีคนคนหนึ่งเก็บเสื้อผ้าเข้าบ้านให้คุณอย่างลำบาก แต่คุณกลับบอกว่าฉันจงใจปล่อยให้เสื้อผ้าเปียกเอง
ผู้อำนวยการจะไม่โกรธได้อย่างไร?
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าผู้อำนวยการจะโกรธ แต่อยู่ต่อหน้านักศึกษา ก็ต้องรักษาภาพลักษณ์ที่ดีเสมอ
“เฉินโม่ นายรู้ไหมว่างานประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้จะจัดขึ้นที่ไหน?” เสียงของผู้อำนวยการนั้นจริงจัง มีร่องรอยของความโกรธ ราวกับภูเขาไฟที่สามารถปะทุได้ทุกเมื่อ
เฉินโม่ยังคงไม่หวั่นไหว ใบหน้าเรียบเฉย “ต้องขอโทษท่านผู้อำนวยการ ผมไม่สนใจงานประชุมแลกเปลี่ยนนี้ และผมยิ่งไม่สนใจว่าจะจัดที่ไหน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมอยากกลับห้องเรียนเพื่อเรียนแล้ว”
กำปั้นของผู้อำนวยการกำแน่น จากนั้นก็คลายออก
“เฉินโม่ งานประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้จัดขึ้นที่ยานจิงมหาวิทยาลัยชิงหัว มหาวิทยาลัยชิงหัว!”
อาจารย์ที่อยู่ในสำนักงาน เมื่อได้ยินคำว่ามหาวิทยาลัยชิงหัว อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ และสายตามีแววอิจฉาริษยา
เมื่อพูดถึงคำว่ามหาวิทยาลัยชิงหัว เสียงของผู้อำนวยการก็ดังขึ้น
“นั่นเป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัยชั้นนำของจีน หากนายเข้าร่วมงานประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้ ก็สามารถแข่งขันกับนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชั้นนำในประเทศได้ หากนายสามารถโดดเด่นอยู่ในงานประชุมแลกเปลี่ยนนี้ นายก็จะมีชื่อเสียงไปทั่วโลก และในอนาคตในใบประวัติของนายก็จะเขียนคำว่ามีประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยม!” ในที่สุดผู้อำนวยการก็อดไม่ได้ที่จะระบายคำพูดในใจออกมา และก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก
เดิมทีคิดว่าสิ่งนี้จะสามารถกดดันเฉินโม่ได้ แต่คาดไม่ถึงว่าเฉินโม่เพียงแค่อมยิ้ม และพูดด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลาย “ขอโทษครับท่านผู้อำนวยการ สิ่งนี้ไม่อาจดึงดูดผม คุณสามารถไปดูคะแนนของผมได้ ถ้าผมต้องการไปวิทยาลัยชิงหัว มันไม่มีปัญหาใดๆ”
ในตอนแรกเฉินโม่ถูกมหาวิทยาลัยชั้นนำระดับประเทศตามตื้อ ดังนั้นเขาย่อมไม่เห็นโอกาสครั้งนี้อยู่ในสายตา
ผู้อำนวยการตกตะลึง เขาลืมเรื่องคะแนนของเฉินโม่ไปเลย เขาได้รับการเตือนจากเฉินโม่ถึงนึกขึ้นมาได้ น้องใหม่ที่อยู่ตรงหน้าเขาซึ่งดูเหมือนจะไม่จริงจังและไม่ใส่ใจกับทุกเรื่อง คือผู้ที่ได้แชมป์เอ็นทรานซ์ระดับประเทศ
