แดนนิรมิตเทพ บทที่ 950
“วันที่ 10 เดือนหน้า” เฉินเข่อเอ๋อร์ตอบออกมาทันที จากนั้นถามอย่างแปลกใจว่า “ทำไมเหรอ พี่จะไปงานวันเกิดของพี่สาวเหรอ”
เฉินโม่ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันถามวันเกิดของเธอ ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันจะไปงานวันเกิดของพี่สาวเธอล่ะ”
เฉินเข่อเอ๋อร์ใบหน้าเหนื่อยใจ เบะปากเล็กๆ แล้วพูดว่า “ก็เพราะพี่สาวดีเลิศทุกด้าน หลังจากคนมากมายรู้ว่าฉันเกิดวันเดียวกับพี่สาว ก็ตั้งใจสอบถามวันเกิดของฉัน ตอนแรกฉันนึกว่าพวกเขาจะมางานวันเกิดฉัน สุดท้ายเพิ่งรู้ว่าพวกเขาจะถามวันเกิดของพี่สาวจากปากฉัน”
“เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนฉันชินไปแล้ว”
เฉินโม่พยักหน้า แม้เฉินเข่อเอ๋อร์พูดแบบสบายๆ แต่เฉินโม่เคยผ่านมาก่อน เขาสัมผัสถึงความเศร้าของเฉินเข่อเอ๋อร์ได้เป็นอย่างดี
“วางใจเถอะ ฉันถามวันเกิดเธอ ไม่ใช่การถามวันเกิดของพี่สาวจากปากเธอแน่นอน!” เฉินโม่พูดยืนยัน
เฉินเข่อเอ๋อร์พยักหน้า “ฉันเชื่อพี่เฉินโม่อยู่แล้ว”
“ใช่สิ พี่เฉินโม่ พี่จะอยู่ยานจิงกี่วันเหรอ” เฉินเข่อเอ๋อร์ถามขึ้น
“พรุ่งนี้ฉันก็กลับแล้ว เธอล่ะ” เฉินโม่ถาม
“หา พรุ่งนี้ก็กลับแล้วเหรอ! ฉันว่าจะชวนพี่ไปเที่ยวด้วยกันพรุ่งนี้ ดูเหมือนคงต้องไปกับพี่สาวแล้วล่ะ” เฉินเข่อเอ๋อร์ใบหน้าเศร้า ราวกับไม่เต็มใจไปกับเฉินเข่อซิน
“ครั้งหน้าแล้วกัน ถ้ามีโอกาสฉันจะพาเธอไปเที่ยวที่สนุกๆ!” เฉินโม่ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น
“งั้นก็ได้!” แม้เฉินเข่อเอ๋อร์เสียดายนิดหน่อย แต่รู้ว่าเฉินโม่มีงานสำคัญต้องทำ จึงไม่ได้บังคับให้อยู่ต่อ ด้วยความเข้าอกเข้าใจ
“พี่เฉินโม่ ฉันไปตามพี่สาวก่อน พรุ่งนี้เดินทางปลอดภัยนะ!”
“อืม ไว้เจอกัน!” เฉินโม่พูด
สองพี่น้องตระกูลเฉินออกไปแล้ว เฉินโม่กวาดตามองพวกหมิงเจ๋อเซวียน ที่ดูอยู่ไม่ไกล
หมิงเจ๋อเซวียนใจหล่นวูบ หันหลังแล้วพูดว่า “กลับ!”
“จริงเหรอพี่หมิง พี่จะทำตามที่พนันกับไอ้หมอนั่นเหรอ” ลูกน้องคนหนึ่งถามขึ้น
หมิงเจ๋อเซวียนไม่พูดอะไร แต่เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
“พวกเราก็กลับกันเถอะ!” เพื่อนหมิงเจ๋อเซวียนส่ายหน้า สีหน้าเหนื่อยใจ
เดิมทีจะดูว่าหมิงเจ๋อเซวียนสั่งสอนเฉินโม่ยังไง คิดไม่ถึงว่าหมิงเจ๋อเซวียนจะโดนเฉินโม่สั่งสอน คนเป็นเพื่อนก็สีหน้าหม่นหมองเหมือนกัน
เฉินโม่ออกจากสโมสรเซียงซานกลับมาที่โรงแรม วันต่อมากลับมหาวิทยาลัยหัวหนานกับศาสตราจารย์เสิ่น
เมื่อทุกคนเพิ่งเดินออกมาจากทางออกสถานีรถไฟความเร็วสูง ก็เห็นป้ายแบนเนอร์อันหนึ่ง: ยินดีต้อนรับฮีโร่ของมหาวิทยาลัยหัวหนานกลับมาพร้อมชัยชนะ
เมื่อเห็นคณะต้อนรับ ศาสตราจารย์เสิ่นและอีกหกคนที่เหลือพากันตะลึง
ผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยหัวหนานเป็นคนนำทีมมาเอง หัวหน้าฝ่ายวิชาการเป็นคนชูป้ายแบนเนอร์เอง อีกทั้งยังมีตัวแทนอาจารย์และนักเรียนมาต้อนรับด้วย
ไม่ใช่เรื่องเกินจริง หากจะบอกว่าเป็นการเคลื่อนไหวของทั้งมหาวิทยาลัย ตลอดประวัติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยหัวหนาน ยังไม่เคยมีพิธีต้อนรับที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้มาก่อน
เมื่อเห็นพวกเฉินโม่ปรากฏตัว ผู้อำนวยการรีบพาคนเดินเข้ามา
มองดูเฉินโม่ ใบหน้าชราที่เต็มไปด้วยตีนกาของผู้อำนวยการ ตื้นตันจนผิวหนังบนหน้าสั่น
มือใหญ่ทั้งสองข้างวางลงบนไหล่เฉินโม่อย่างแรง ดวงตาทั้งสองข้างจ้องเฉินโม่ ไม่มีการแสดงออกทางคำพูดที่เกินความจำเป็น แต่พยักหน้าพร้อมดวงตาแดงก่ำ “ดี ดีมาก นายไม่ทำให้พวกเราผิดหวัง!”
เห็นสีหน้าตื้นตันของผู้อำนวยการ แม้จิตใจของเฉินโม่นิ่งสุขุม ไม่หวั่นไหวง่ายๆ ตอนนี้ก็ยังอดมีความรู้สึกขึ้นมาไม่ได้
ชาติก่อนเขาไม่ได้คลุกคลีกับผู้อำนวยการมาก แต่ชาตินี้เขาได้ทำความรู้จักผู้อำนวยการคนนี้ใหม่ เรียกได้ว่าเป็นแบบอย่างของครู!
บางทีคนอื่นอาจไม่รู้ว่าผู้อำนวยการทำอะไรเพื่อมหาวิทยาลัยหัวหนานบ้าง แต่หลังจากเฉินโม่ตามศาสตราจารย์เสิ่นไปยานจิง ในที่สุดก็เข้าใจว่าผู้อำนวยการแอบทุ่มเทเพื่อมหาวิทยาลัยหัวหนานไปตั้งเท่าไร!
มองผู้อาวุโสอายุ 50 ปีตรงหน้า เรียกได้ว่าเขาเห็นมหาวิทยาลัยหัวหนาน เป็นเหมือนลูกของตัวเอง เขาใช้แรงกายแรงใจครึ่งชีวิต ทุ่มเทเพื่อมหาวิทยาลัยหัวหนาน
เขาคือบุคคลที่แม้แต่เฉินโม่ก็ยังให้ความเคารพ!
