แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1046
ไช่เหวินหย่าละสายตาจากฝูงชน และในที่สุด ก็มองไปที่ไช่อิงกั๋ว
ไช่อิงกั๋วตกใจจนขาเซ และเกือบจะทรุดลงกับพื้น แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมไช่เหวินหย่าถึงมากับเฉินไต้ซือ แต่นึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำกับไช่เหวินหย่า เมื่อใดที่ไช่เหวินหย่าได้อำนาจคืนอีกครั้ง จะต้องฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆแน่นอน!
“ไช่อิงกั๋วคาดไม่ถึงว่าพวกเราจะได้พบกันอีก!” ดวงตาของไช่อิงกั๋วแสดงความเกลียดชังที่รุนแรง ซึ่งรุนแรงกว่าตอนที่เธอเผชิญหน้ากับเฉินโม่เป็นพันเท่า!
ไช่อิงกั๋วไม่กล้ามองไปที่ไช่เหวินหย่า แต่วิ่งไปหาเฉินโม่ คุกเข่าลงบนพื้นและก้มกราบลงอย่างไม่หยุดยั้ง “เฉินไต้ซือ สิ่งที่คุณสั่งผมได้พยายามทำอย่างดีที่สุด ถ้ามีตรงจุดไหนที่ผมทำให้ท่านไม่พอใจ ขอให้ท่านโปรดชี้แนะ ผมจะแก้ไขให้อย่างแน่นอน ท่านอย่าไปฟังผู้หญิงคนนี้พูดไร้สาระ!”
เฉินโม่ไม่ได้สนใจเขา แต่มองไปที่ไช่เหวินหย่า และพูดอย่างไร้ความรู้สึก “เริ่มกันเถอะ”
“ค่ะ!” ไช่เหวินหย่าพยักหน้า
ชั่วขณะไช่อิงกั๋วหดหู่ใจ เขารู้สึกว่าเฉินโม่ต้องรู้อะไรบางอย่าง
“เฉินไต้ซือ ท่านหมายความว่าอย่างไร? ในช่วงที่ท่านไม่อยู่ ผมทำงานหนักเพื่อท่าน ท่านอย่าเห็นผมหมดประโยชน์แล้วถีบผมออกนะ!” เสียงของไช่อิงกั๋วเต็มไปด้วยความวิตกกังวล และตอนนี้เขาทำได้เพียงยื้อให้ถึงที่สุด
เฉินโม่ไม่สนใจเขาเลย ไช่เหวินหย่าเดินมาถึงข้างกายเขาแล้ว และยิ้มให้เขา
เห็นได้ชัดว่าเป็นรอยยิ้มของสาวสวย แต่รอยยิ้มนั้นน่ากลัวและน่าขนลุกอย่างยิ่ง
“เธอ เธอจะทำอะไร?” ไช่อิงกั๋วถามด้วยความหวาดกลัว น้ำเสียงสั่น
ไช่เหวินหย่ายิ้มมีเลศนัย เหมือนกำลังกระหายเลือด “คุณคิดว่าไงล่ะ? คุณทำอะไรไว้กับฉันแล้ว คุณลืมแล้วหรือ?”
ไช่เหวินหย่าเดินไปหาไช่อิงกั๋วทีละก้าว และทันใดนั้นก็ดึงกริชออกมาจากด้านหลัง ซึ่งส่องแสงประกายและคมมาก
“หลานเหวินหย่า ก่อนหน้านี้ฉันเคยสับสนและไม่รู้ความ ทำให้คุณขุ่นเคืองใจ ขอให้คุณเห็นแก่สายเลือดตระกูลไช่ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!” ไช่อิงกั๋วขอร้องอ้อนวอน
รอยยิ้มบนใบหน้าไช่เหวินหย่ายิ่งสดใสมากขึ้น “ให้อภัยคุณ ก็ได้!”
ไช่อิงกั๋ซมีความสุขมาก “ขอบคุณ หลานเหวินหย่า!”
“อย่าเพิ่งรีบขอบคุณฉัน ให้ฉันยกโทษให้คุณก็ได้ แต่ก่อนอื่นต้องหาชายสักสองสามคนมาปรนนิบัติคุณอย่างดี ให้คุณได้รับรู้ว่าตอนนั้นฉันรู้สึกอย่างไร!”
ใบหน้าไช่อิงกั๋วเคร่งขรึม เขารู้ว่าไช่เหวินหย่าไม่ปล่อยเขาไปแน่ๆ ท้ายที่สุดเพราะสิ่งที่เขาทำกับไช่เหวินหย่า แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกไร้มนุษยธรรม
แต่ว่า เห็นได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้เฉินไต้ซืออยู่ฝ่ายไช่เหวินหย่า เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากขอร้องอ้อนวอนให้ไช่เหวินหย่าให้อภัย
“หลานเหวินหย่า เห็นแก่ที่คุณและฉันอยู่ในสายเลือดของตระกูลไช่ อย่าทำให้ฉันลำบากใจเลย ถือว่าฉันขอร้องคุณได้ไหม?” ไช่อิงกั๋วพูดจากใจจริง เหลือแต่น้ำตาที่ยังไม่ไหลออกมา
ไช่เหวินหย่าหัวเราะเยาะ “ในตอนนั้นตอนฉันขอร้องคุณ คุณยังจำสิ่งที่คุณพูดได้หรือไม่? ตอนนี้คุณรู้แล้วหรือพวกเรามาจากสายเลือดตระกูลไช่ ?”
“คุณให้ไอ้สารเลวไช่เหวินหลี่มารังแกย่ำยีฉัน และให้ฉันเป็นขอทานตลอดชีวิต! ในตอนนั้นคุณรู้ไหมในขณะที่ฉันถูกสิบกว่าคนรังแก สิ่งที่ฉันอยากทำที่สุดคืออะไร?”
ความเกลียดชังฉายชัดในดวงตาของไช่เหวินหย่า “สิ่งที่ฉันอยากทำมากที่สุดคือใช้มีดตัดเนื้อของคุณออกทีละชิ้นป้อนให้สุนัขกิน!”
ความเกลียดชังในน้ำเสียงของไช่เหวินหย่าทำให้คนในตระกูลไช่ที่อยู่รอบๆรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
ไช่อิงกั๋วรู้ว่าไม่ว่ายังไงไช่เหวินหย่าก็ไม่ปล่อยเขาแน่นอน ดังนั้นเขาจึงได้แต่หันไปขอร้องเฉินโม่ “เฉินไต้ซือ เห็นแก่ที่ฉันได้ทำงานทุ่มเทให้คุณมาหลายวัน ได้โปรดพูดอะไรบางอย่างเถอะ!”
ไช่เหวินหย่ายิ้มเย้ยหยันและพูดว่า “คุณคิดว่าการแอบหาผู้สนับสนุนเพื่อต้องการทรยศเฉินไต้ซือนั้นมันเป็นความลับเหรอ? ไช่เหวินหลี่พูดออกมาตั้งนานแล้ว คุณคิดว่าเฉินไต้ซือจะยังเชื่อคุณอยู่หรือ?”
