สิ่งที่เฉินเข่อเอ๋อร์พูด ทำให้ตระกูลเฉินรู้สึกละอายใจและใบหน้าของพวกเขาก็ร้อนผ่าว
พวกเขากลัวอำนาจของตระกูลเอียน และก่อนที่ตระกูลเอียนจะถามผิด พวกเขาก็จะไล่ลูกหลานในตระกูลออก แม้จะพูดอย่างสละสลวยว่านี้จะเป็นการป้องกันไม่ให้เฉินโม่สร้างศัตรูให้กับตระกูลเฉินอีก แต่ในความเป็นจริงคือพวกเขากลัวตระกูลเอียน
ใบหน้าของเฉินตงหวาเต็มไปด้วยความโกรธ ลูกสาวของเขาขอร้องความเมตตาให้เฉินโม่
“เข่อเอ๋อร์ ต่อหน้าผู้อาวุโส เธอพูดจาไร้สาระแบบนี้ได้อย่างไร! กลับมา!”เฉินตงหวาคำรามด้วยความโกรธ
เฉินเข่อเอ๋อร์สามารถต่อต้านพี่สาวของเธอได้ แต่เธอก็ไม่กล้าขัดคำสั่งพ่อของเธอที่เข้มงวดกับเธอมากตั้งแต่เธอยังเด็ก และมีความรู้มาก
แต่ว่า เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยเฉินเข่อเอ๋อร์เห็นเฉินโม่ยืนอยู่ที่นั่นตามลำพังโดยก้มหน้าลง ราวกับว่าโลกทั้งใบโดดเดี่ยว ความกล้าหาญของเฉินเข่อเอ๋อร์มาจากไหนไม่รู้
“ไม่ พ่อ ฉันไม่ได้พูดไร้สาระ สิ่งที่ฉันพูดคือความจริง!”
เฉินเข่อเอ๋อร์ชำเลืองมองไปรอบๆ :”ถามตัวเองสิ เป็นเพราะพวกคุณกลัวตระกูลเอียนหรือเปล่า? ถึงไล่พี่ชายเฉินโม่ออกจากตระกูล”
ไม่มีใครพูด
เฉินเข่อเอ๋อร์ไม่สนใจ แต่คุณเฉินผู้ลึกลับที่อยู่ข้างหลังเธอทำให้ทุกคนในตระกูลเฉินหวาดกลัว
ปัง!
เฉินกั๋วต้งตบโต๊ะและพูดด้วยความโกรธ:”เข่อเอ๋อร์ กลับไป! ถ้ากล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก ลงโทษตามกฎตระกูล!”
“คุณปู่!”เฉินเข่อเอ๋อร์จ้องไปที่เฉินกั๋วต้งด้วยความไม่พอใจ
“เข่อเอ๋อร์ กลับไปเถอะ ฉันรู้ความหวังดีของเธอ” ในที่สุดเฉินโม่ ก็เงยหน้าขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม
แม้ว่าเขาจะยิ้มให้เฉินเข่อเอ๋อร์ แต่เฉินเข่อเอ๋อร์ก็รู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นเป็นความรู้สึกที่ออกห่างผู้อื่นที่ห่างออกไปหลายพันไมล์
เธอเคยสัมผัสความรู้สึกนี้ครั้งหนึ่งเมื่อเธอจะจากไปเมื่อเธอยังเด็ก
จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเฉินโม่กับเธอไกลขึ้นเรื่อยๆ
เฉินโม่ไม่ได้พูดเป็นเวลานาน เพราะเขาอยากจะดูว่าตระกูลนี้ยังคงมีความรักมากแค่ไหน!
แต่ว่า เขารู้สึกผิดหวัง นอกจากปู่ เฉินกั๋วเหลียง และ เฉินเข๋อเอ๋อร์แล้ว แทบไม่มีใครยืนออกมาพูดช่วยเขาสักคำ
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เฉินโม่ไม่ลังเลอีกแล้ว!
เฉินโม่ปล่อยมือของหลี่ซู่เฟิน พยักหน้าให้เฉินจิงเย่กับหลี่ซู่เฟินที่ดูเป็นกังวล ส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่ต้องกังวล จากนั้นจึงเดินออกไปอย่างสงบ
เฉินโม่เดินไปหาเฉินเข่อเอ๋อร์ ยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า:”พอแล้ว เข่อเอ๋อร์ กลับไป ฉันจะจัดการส่วนที่เหลือเอง เชื่อฉัน!”
เฉินเข่อเอ๋อร์พยักหน้า:”อืม ฉันเชื่อในตัวพี่เฉินโม่!”
เฉินธงจ้องไปที่เฉินโม่ เงยหน้าขึ้น ร้องฮึหน้านิ่ง
เฉินโม่ไม่สนใจเขา แต่มองไปที่เฉินกั๋วเหลียงซึ่งแทบจะเป็นคนเดียวที่เขาห่วงใย
เมื่อเห็นเฉินโม่ยืนขึ้น เฉินกั๋วเหลียงก็โล่งใจ ไม่ว่าคำอธิบายของเฉินโม่จะน่าเชื่อถือหรือไม่ เฉินกั๋วเหลียงก็ตัดสินใจที่จะหยุดเรื่องนี้
“เฉินโม่ บอกมาสิ นายจะสิ่งที่เฉินธงพูดอย่างไร?”
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เฉินโม่ และส่วนใหญ่มีสายตาเย้ยหยันราวกับว่าพวกเขากำลังรอดูเฉินโม่เล่นตลก
เฉินโม่มองไปที่เฉินกั๋วเหลียงและพูดอย่างใจเย็น:”คุณปู่ ผมไม่มีอะไรจะอธิบาย แค่ตระกูลเอียนจะทำอะไรผมได้”
เมื่อเขาพูดคำเหล่านี้ ออร่าที่มองไม่เห็นก็แพร่ออกมาจากร่างของเฉินโม่ ราวกับว่าคนที่ยืนอยู่ในห้องโถงไม่ใช่เฉินโม่ แต่เป็นยักษ์ที่มีท้องฟ้าอยู่เหนือศีรษะและเท้าของเขาอยู่บนพื้น
เฉินโม่ไม่กลัวตระกูลหลี่ ซึ่งเป็นตระกูลมหาอำนาจในยานจิง นับประสาอะไรกับตระกูลเอียน?
คนส่วนใหญ่ตกใจ และพวกเขาไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงมีภาพลวงตาเช่นนี้
เฉินเยว่มองเฉินโม่ด้วยแววตาตื่นตระหนกทันที เธอใช้มือจับมุมเสื้อผ้าไว้แน่น ต่อต้านการกระตุ้นบูชาเฉินโม่!
