“ตัวยุ่ง เจ้ามันผู้หญิงไร้ยางอาย…”
เสียงคำรามที่แผดสนั่นทำให้เหล่านกและสัตว์ป่าแตกตื่น พระราชวังชิวเฟิงหลังใหญ่มโหฬารเต็มไปด้วยเสียงสะท้อนอันโกรธเกรี้ยวของเยี่ยจิ่งหาน
กู้ชูหน่วนเกาหูตัวเองและรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว นางจะฉวยโอกาสแอบหนีไป แต่เยี่ยจิ่งหานกอดขาของนางไว้แน่น
“ยังคิดจะหนีอีกรึ มันไม่มีทางออก”
กู้ชูหน่วนสลัดอย่างไรก็สลัดมือของเขาไม่ออก เมื่อทนไม่ได้จึงทำหน้าทำตาโศกเศร้าร้องไห้ออกมา “พี่ชาย ถ้าไม่ใช่เพราะท่านตั้งค่ายกลไว้ ข้าคงไม่พลาดติดกับดักโดยบังเอิญเช่นนี้ คงไม่โผลงมาทับท่าน ไม่ลูบคลำท่านด้วย ข้าขอโทษแล้วยังไม่พอหรืออย่างไร”
“เจ้ายังจะมาพูดอีก”
“ก็ได้ๆๆ ข้าไม่พูดแล้ว ถ้าท่านรู้สึกแย่ อย่างมากสุดข้ายอมให้ท่านโผเข้าใส่แล้วลูบคลำกลับก็ได้”
“…..”
ฟิ้ว…
อากาศที่ใต้หน้าผาลดฮวบในทันใด เย็นจนกู้ชูหน่วนหนาวสะท้าน เมื่อหันไปเห็นท่าทีที่โกรธเกรี้ยวจนแทบจะกินเลือดกินเนื้อของเขา นางก็หวาดกลัวขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล
คนที่มาปรากฏตัวอยู่ในเขตหวงห้ามของพระราชวังชิวเฟิงได้เช่นนี้ ทั้งยังมีพิษประหลาดในตัว สองขาใช้การไม่ได้… หรือว่าเขาจะเป็น… ท่านหานอ๋องเทพแห่งสงคราม!
กู้ชูหน่วนใจหายวูบ
ดูเหมือนนางจะไปกระตุกหนวดเสือเข้าแล้วจริงๆ
“นะ… ตอนนี้เป็นเวลาสำคัญ ท่านกำลังใช้พลังในการต้านพิษ ท่านจะโกรธไม่ได้ มิเช่นนั้นจะทำให้เลือดไหลย้อนได้ง่าย แล้วชีวิตของท่านจะอยู่ในจุดวิกฤติ”
เยี่ยจิ่งหานจ้องมองนาง
กู้ชูหน่วนยิ้มแหยๆ แล้วบอกว่า “ข้าไม่หนีแล้ว ท่านช่วยปล่อยมือได้หรือไม่ ท่านเห็นไหม ท่านดึงจนขาของข้าแดงเถือกแล้ว”
เยี่ยจิ่งหานยังคงจ้องนางเขม็ง
หากสายตาอันแหลมคมฆ่าคนได้ เขาคงจะฆ่านางไปแล้วหลายพันครั้ง
“นี่ หากท่านไม่ยอมปล่อยข้า อย่ามาโทษก็แล้วกันถ้าข้าลูบคลำท่านอีก”
ที่นี่คือป่าหมื่นบุปผา ที่เบื้องล่างหน้าผาอันกว้างใหญ่แห่งนี้มีดอกไม้สำหรับแก้พิษพร้อมพรักทุกชนิด ทุกวันที่สิบห้าของเดือนเขาจะถอดเสื้อผ้าทั้งหมดและใช้หมื่นบุปผาในการต้านพิษ
นอกจากนั้น วันนี้ของทุกเดือนยังเป็นวันที่เขาอ่อนแอที่สุด เพราะในวันนี้กำลังภายในทั้งหมดของเขาจะแปรสภาพเป็นความว่างเปล่า
ณ เวลานี้นางสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย ทว่าเขากลับไม่มีผ้าคลุมกายเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าจะมองอย่างไรเยี่ยจิ่งหานก็รู้สึกว่าตัวเองได้รับความเสียหายครั้งใหญ่
“อะไร เจ้าจะมองข้าตลอดเช่นนี้ไม่ได้ เจ้ามองแล้วทำให้ข้าจิตใจไม่สงบ”
“อันที่จริงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราสองคนก่อนหน้านี้ ข้าเป็นผู้หญิง คนที่เสียหายควรจะเป็นข้ามากกว่า”
ฟิ้ว…
บรรยากาศลดต่ำลงอีกเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเดือนสามฤดูใบไม้ผลิ แต่กู้ชูหน่วนกลับรู้สึกเหมือนเป็นฤดูหนาวเดือนสิบสองอย่างไรอย่างนั้น
นางหดคอหาความอบอุ่นและกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา หลังจากข่มกลั้นอยู่นานจึงกล่าวออกมาว่า “หรือข้าควรปล่อยให้ท่านรังแกกลับ เราสองคนจะได้หายกัน”
เส้นเลือดของเยี่ยจิ่งหานปูดขึ้นมา ความโกรธของเขาค่อยๆ เพิ่มพูนและเริ่มจะระงับความโกรธภายในกายเอาไว้ไม่ได้
นางยังเป็นผู้หญิงอยู่หรือเปล่า พูดออกมาเช่นนั้น นางไม่รู้สึกละอายใจบ้างเลยหรือ
กู้ชูหน่วนก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัว
เหตุใดพละกำลังของชายผู้นี้ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนั้น
เขาคงจะไม่โกรธอีกแล้วหรอกนะ
“จะชดใช้ให้ท่านก็ไม่เอา แล้วท่านอยากได้อะไรล่ะ”
“ข้าต้องการชีวิตเจ้า”
ยังคงทำให้เขามีมลทินอย่างต่อเนื่อง ถ้าไม่ฆ่านาง เขาคงขจัดความเกลียดชังภายในใจไปไม่ได้
