คำพูดที่ฟังดูครอบงำนั้นปะปนกับความข่มขู่ ราวกับหากมีใครกล้าก้าวออกไป เช่นนั้นก็จะเป็นจุดจบของชีวิตเขาคนนั้น
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ร่างกายของเยี่ยเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะสั่งสะท้าน
ความผิดปกติของเขาทำให้อัครมเหสีฉู่เกิดความรู้สึกสงสัย
เยี่ยเฟิงกำลังกลัวอะไร?
“บึ้ม……”
ชายที่ตกลงมาจากฟากฟ้าลงมาที่ด้านหน้าของเยี่ยเฟิงและความแข็งแกร่งของเขานั้นมหึมาจนพื้นดินสั่นสะเทือนและแตกร้าว เช่นนี้ก็สามารถเห็นได้ว่ากำลังภายในของเขานั้นมีความแข็งแกร่งมากแค่ไหน
“เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ เจ้าทำให้ข้าต้องหาเจ้าอยู่นานเชียว”
คนที่มานั้นเป็นชายวัยกลางคนในวัยสี่สิบของเขา เขาสูงและแข็งแกร่ง มีดวงตาที่เฉียบแหลมเหมือนนกอินทรีที่ทำให้ผู้คนสั่นเทา เขามีรูปร่างที่สูงและใหญ่กำยำกว่าคนอื่นมาก
ด้านหลังของเขายังมีผู้พิทักษ์ที่ติดตามมาด้วยอีกสี่คน และนั่นถือเป็นผู้พิทักษ์มือฉมังของเขา
แต่ละคนนั้นดูแข็งแกร่งและกำยำมีกล้ามเนื้อแน่น
“ผู้……ผู้นำกองธง”
สีหน้าที่ซีดเผือดของเยี่ยเฟิงพูดออกมาด้วยอาการปากสั่น
ปีนี้เขาอายุสิบแปดปีและเขาถูกส่งไปอยู่กับผู้นำกองธงตั้งแต่อายุห้าขวบ เขาได้รับความอัปยศอดสูมาเป็นเวลากว่าสิบสามปี สามารถกล่าวได้ว่า เขาอาศัยอยู่ในเงามืดมาเกือบตลอดชีวิตของเขา
สำหรับผู้นำกองธงกล้วยไม้แล้วนั้น เขาเกิดความหวาดกลัวขึ้นจากจิตวิญญาณภายใน
เยี่ยเฟิงอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลง แต่เขาก็ไม่อยากให้อัครมเหสีฉู่ต้องมารู้ว่าเขาเป็นเพียงผู้คอยปรนนิบัติที่น่ารังเกียจและต้อยต่ำ
ท่ามกลางความสับสนและวิตกกังวล ทำให้เยี่ยเฟิงไม่อาจควบคุมความคิดของเขาได้เลย
หากเขาจะคุกเข่าลงไปก็ไม่ใช่ ไม่คุกเข่าก็ไม่ถูก เขาทำได้เพียงยืนตัวแข็งเช่นนั้นและยืนมองผู้ชายคนนั้นที่ทำให้เขาหวาดกลัวถึงกระดูกดำ
อัครมเหสีฉู่เดินผ่านเยี่ยเฟิงไปและสังเกตผู้ที่เข้ามาทั้งห้าคน “พวกเจ้าคือใครกัน? มาหาเยี่ยเฟิงเพื่ออะไร?”
ดวงตาที่คมกริบของผู้นำกองธงกล้วยไม้หรี่ลงเล็กน้อยและมีลำแสงเย็นเฉียบพุ่งเข้าหาอัครมเหสีฉู่ คำพูดที่พูดออกมาทำให้ผู้ฟังไม่อาจเข้าใจความหมายที่แท้จริงได้ แต่กลับทำให้เยี่ยเฟิงราวกับถูกฟ้าผ่า
“ที่แท้ก็เป็นอัครมเหสีฉู่แห่งรัฐฉู่นี่เอง ทำไมหรือ แม้แต่เรื่องของเผ่าปีศาจของพวกข้าอัครมเหสีฉู่ก็ต้องรู้ด้วยหรือ?”
เยี่ยเฟิงหวาดกลัว
เพราะผู้นำกองธงกล้วยไม้นั้นมีความโหดเหี้ยมอำมหิตมาแต่ไหนแต่ไร และมีความสนิทสนมกับผู้นำเผ่าปีศาจอย่างมากและไม่เคยเห็นใครในสายตาเลย
ถึงแม้ว่าพระองค์จะเป็นอัครมเหสีฉู่แห่งรัฐฉู่ก็ตาม หากผู้นำกองธงกล้วยไม้ต้องการจะฆ่า เขาก็ฆ่าโดยไม่คิดอะไร
ถึงอย่างไรเสียทหารอารักขาของอัครมเหสีฉู่เหล่านี้ ก็ไม่แม้แต่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเลยด้วยซ้ำ
สีหน้าของอัครมเหสีฉู่เย็นชา ถึงแม้ว่าพระองค์จะเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่พระองค์กลับไม่เกรงกลัวต่อการข่มขู่ข่มเหงของผู้นำกองธงกล้วยไม้เลย แต่กลับเผยสีหน้าท่าทางที่สง่างามและไม่อาจละสายตาได้
“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเป็นใคร หากเจ้ามาเพื่อสักการะพระพุทธเจ้า พวกข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่หากเจ้ามาเพื่อก่อกวนหรือต้องการทำอะไรไม่ดีกับเยี่ยเฟิง เช่นนั้นแล้วเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่รัฐฉู่จะต้องเข้ามาเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน เผ่าปีศาจของพวกเจ้าอาจจะไม่เกรงกลัวรัฐฉู่ของพวกข้า แต่รัฐฉู่ของพวกข้าก็ไม่เกรงกลัวเผ่าปีศาจของพวกเจ้าเช่นกัน”
คำพูดของอัครมเหสีฉู่นั้นกระชับและตรงประเด็น และการข่มขู่นั้นก็แสดงออกมาอย่างชัดเจน
หากผู้นำกองธงกล้วยไม้คิดจะทำอะไรไม่ดีกับเยี่ยเฟิงละก็ เช่นนั้นแล้วรัฐฉู่จะใช้กำลังทั้งหมดเพื่อต่อสู้กับเผ่าปีศาจ ถึงเวลานั้นจะมีแต่เพียงสูญเสียทั้งสองฝ่าย
เยี่ยเฟิงคิดไม่ถึงเลยว่าได้พบเจอเพียงสองครั้งเท่านั้น แต่อัครมเหสีฉู่กลับเดิมพันด้วยรัฐฉู่เพื่อเขา
กู้ชูหน่วนก็รู้สึกแปลกใจมากเช่นกัน แต่ทำให้นางเกิดมีความประทับใจที่ดีต่อผู้หญิงคนนั้นขึ้น
ทันใดนั้นผู้นำกองธงกล้วยไม้ก็หัวเราะขึ้น เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นและกึกก้องไปทั่ววัดไป๋อวิ๋น
“เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์นะเสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ ข้าก็แปลกใจว่าทำไมจู่ๆ เจ้าถึงกล้าแข็งข้อขึ้นได้เช่นนี้ ที่แท้ก็มีผู้คอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังนี่เอง”
เยี่ยเฟิงสงบสติอารมณ์และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “เยี่ยเฟิงไม่กล้า เยี่ยเฟิงจะรีบกลับเผ่าปีศาจไปกับท่าน ผู้นำกองธงได้โปรดปล่อยพวกเขาไปด้วยขอรับ”
กู้ชูหน่วนถามขึ้น “เสี่ยวฝูกวง เจ้าสามารถจัดการได้กี่คน?”
ฝูกวงมองอย่างจริงจังอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึม “ผู้พิทักษ์มือฉมังของเขาสี่คนนั้น ข้าน้อยสามารถจัดการได้สามคน”
สามคนหรือ?
นางสามารถจัดการได้เพียงคนเดียวเท่านั้น
ผู้นำกองธงกล้วยไม้ที่เก่งกาจที่สุดล่ะ ใครจะเป็นคนจัดการ?
