บทที่ 423
“ข้าผิดไปแล้ว นายน้อยให้อภัยข้าสักคราได้หรือไม่”
กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างไร้เดียงสา นางยกมือขึ้นและขว้างเข็มเงินหลายสิบเล่มที่อยู่ในมือใส่เหวินเส่าอี๋ด้วยความเร็วราวกับสายฟ้าฟาด
เหวินเส่าอี๋หัวเราะเยาะและยกมือขึ้นเบา ๆ อาวุธลับนับสิบร่วงลงไปบนพื้น
แม้แต่อาวุธลับที่ออกมาจากด้านหลังของกู้ชูหน่วน ก็ถูกแช่แข็งอยู่กลางอากาศ จากนั้นก็คดงออย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็ร่วงลงไปบนพื้น
“ยังมีลูกไม้อะไรอีก เอาออกมาให้หมด”
ใบหน้าของกู้ชูหน่วนถอดสีเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มอย่างสดใส
“เล่นลูกไม้ต่อหน้าท่าน จะไม่เป็นการแกว่งเท้าหาเสี้ยนหรือ？เพียงแต่ที่ตัวข้ามีสมบัติอยู่ชิ้นหนึ่ง และอยากจะมอบมันให้กับท่าน”
หลังจากที่พูด กู้ชูหน่วนก็ยกมือขึ้นอีกครั้ง และลูกกลม ๆ หลายสิบลูกก็ระเบิดในทันที หลังจากที่ลูกบอลระเบิด ผงพริกก็กระจัดกระจายไปทั่ว จนทำให้ผู้คนน้ำตาไหล และยังมีหมอกบนยอดเขาเป็นชั้น ๆ
กู้ชูหน่วนวิ่งอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากวิ่งไปได้เพียงไม่กี่ก้าว นางก็ถูกจับข้อเท้าไว้
นางเหวี่ยงมือกลับไป แต่ถูกฝ่ายตรงข้ามยับยั้งไว้ได้
“ตุ้บ ๆ ๆ……”
ทั้งสองแลกเปลี่ยนฝ่ามือกันหลายครั้ง แต่ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็เป็นคนที่ถูกยับยั้งไว้
หลังจากนั้นก็ดึง
กู้ชูหน่วนถูกดึงข้อเท้าจนยืนไม่อยู่ และล้มลงอย่างไม่เป็นท่า
เจ็บ……นางเจ็บแทบแย่
“นายน้อย ท่านไม่เข้าใจหรือว่าเป็นบุรุษควรทะนุถนอมอ่อนโยนต่อสตรี” นางปัดฝุ่นบนร่างกายของตัวเอง และรู้สึกว่าชุดนี้น่ารำคาญ จึงถอดทิ้งไป เผยให้เห็นชุดสีเหลืองอ่อนดั้งเดิม
เหวินเส่าอี๋มองนางอย่างเย็นชา สีหน้าของเขามีร่องรอยของความกระวนกระวายใจ
“ไปกันเถอะ หากยังไม่ไป เกรงว่าไข่มุกมังกรจะถูกแย่งไป”
กู้ชูหน่วนเดินนำต่อไป
เหวินเส่าอี๋เดินตามหลังไป เขาคอยมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง และคอยคุ้มกันกู้ชูหน่วน
เมื่อเดินผ่านถนนขรุขระไปแล้ว กู้ชูหน่วนก็ให้เขาเข้าไปในรูถ้ำเล็ก ๆ และมาถึงสถานที่ที่มีต้นไม้เขียวขจี
“น่าแปลก อากาศที่นี่ร้อนมากขนาดนี้ ต้นไม้เขียวชอุ่มเหล่านี้เติบโตได้อย่างไร？”
“นี่คือเขตอาคม และต้นไม้ในเขตอาคมจะไม่ได้รับผลกระทบจากทะเลโลหิต”
เขตอาคม？
แล้วนางเข้ามาในเขตอาคมได้อย่างไร？
ดูเหมือนว่าในแผ่นที่จะไม่ได้ทำเครื่องหมายว่าที่นี่มีเขตอาคม？
“ข้างหน้าไม่มีทางไปแล้ว” เหวินเส่าอี๋กล่าว
กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น ในเวลานี้พวกเขาน่าจะจะยืนอยู่ที่คอขวดของปากหูหลู และยังไปไม่ถึงด้านบนสุดของปากหูหลู
ตามแผนที่แล้ว หลังจากข้ามแม่น้ำนี้ไปก็น่าจะไปถึงที่หมายแล้ว
“ไปทางไหน？”
“เครื่องหมายบนแผนที่บอกว่าไปทางนี่？”
กู้ชูหน่วนชี้ไปทางทะเลโลหิต
พวกเขายืนอยู่ที่คอขวด และรอบ ๆ มีเพียงสามเส้นทาง
ทางหนึ่งคือทะเลโลหิต
ทางหนึ่งคือหน้าผา
และอีกทางหนึ่งคือทางที่พวกเขาเดินมาเมื่อครู่นี้
นอกจากนี้ก็ไม่มีทางอื่นแล้ว
แต่กู้ชูหน่วนชี้ไปทางทะเลโลหิต
ทะเลโลหิตมีอุณหภูมิสูงหลายพันองศา และยังเป็นทะเลโลหิตที่กว้างขวาง ไม่ด้อยไปกว่าแม่น้ำเลย เพียงแค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าน่าจะเป็นทะเลโลหิตที่ใหญ่ที่สุดในภูเขาหูหลู
การจะข้ามไปอีกฝั่งของทะเลโลหิตนั้น ยากยิ่งกว่าการขึ้นไปบนสวรรค์เสียอีก
“พระชายาหาน เจ้าคิดว่าเรื่องตลกนี้น่าขันหรือไม่？”
“โอ้ ข้าเรื่องโกหกท่านก็ไม่เชื่อ ข้าพูดเรื่องจริงท่านก็ไม่เชื่อ เครื่องหมายบนแผนที่บอกว่าจะต้องข้ามทะเลโลหิตไปจริง ๆ”
ไม่ละอายต่อฟ้าดิน คราวนี้นางไม่ได้โกหกเขาจริง ๆ
นางเองก็สงสัยว่าตัวเองถูกแผนที่บนระฆังวิญญาณสะบั้นหลอกหรือไม่
จากการคาดการณ์ด้วยสายตา หากต้องการจะข้ามทะเลโลหิตนี้ไป อย่างน้อยก็ต้องข้ามความกว้างหลายร้อยลี้
