กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 480
“พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง?”เยี่ยจิ่งหานกล่าวถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“กราบทูลท่านอ๋อง พระชายาเหน็ดเหนื่อยจนเกินไป จิตใจเก็บกดหดหู่ซึมเศร้า บวกกับครั้งก่อนได้รับบาดเจ็บจากการระเบิด นางจะต้องพักผ่อนให้เพียงพอ และต้องไม่ทำงานหนักและวิตกกังวล มิฉะนั้น ร่างกายของนางจะได้รับผลกระทบอย่างมาก จนกระทั่งมีความกังวลถึงเรื่องชีวิตได้”
“เช่นนั้นตอนนี้ล่ะ?”
“กระหม่อมได้จ่ายเบิกยาแก่พระชายาแล้ว พักผ่อนสงบจิตสงบใจก็มิเป็นอะไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
เยี่ยจิ่งหานทอดถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วถามย้ำอีกว่า “เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไรนะ?พระชายาจิตใจเก็บกดหดหู่ซึมเศร้าหรือ?”
“พ่ะย่ะค่ะ พระชายาจิตใจหดหู่ คิดว่าน่าจะมีเรื่องราวมากมาย โรคทางใจจำเป็นต้องใช้ยาทางใจรักษา ท่านอ๋องต้องเร่งขจัดโรคทางใจของพระชายาออกด้วย ไม่อย่างนั้นเป็นอย่างนี้ต่อไป…..”
“เช่นนั้นเด็กที่อยู่ในท้องพระชายาล่ะ?”
“อันนี้….เหมือนว่าชีพจรพระชายาไม่นิ่ง กระหม่อมยังต้องติดตามอาการพ่ะย่ะค่ะ”
ชีพจรนี้ มีบ้างไม่มีบ้าง พวกเขาไม่รู้เลยว่าสรุปแล้วพระชายามีข่าวน่ายินดีหรือไม่
“ได้ ข้ารู้แล้ว ออกไปเถิด”
“พ่ะย่ะค่ะ…..”
หลังจากที่เหล่าหมอหลวงพากันออกไป เยี่ยจิ่งหานบ่นพึมพำกับตนเองว่า“เป็นเพราะข้า เจ้าเลยเป็นซึมเศร้าหดหู่ใจใช่หรือไม่?หรือว่าข้าโหดร้ายกับนางจนเกินไป?”
ชิงเฟิงเจ็บปวดหัวใจอย่างมาก
นายท่านดีต่อพระชายามาก ต่อให้ติดโคมไฟหาก็หาคนดีอย่างท่านอ๋องไม่ได้แล้ว
นายท่านโหดเหี้ยมอำมหิตกับพระชายาที่ไหนกัน?
อย่างชัดเจนคือพระชายาโหดเหี้ยมอำมหิตกับท่านอ๋อง
“กระจายคำสั่งออกไป ยกเลิกการกักบริเวณพระชายา ต่อไปดูแลพระชายาให้ดี พระชายาต้องการสิ่งใด เอาให้นางหมด ยกเว้นกลั่นยาอายุวัฒนะ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“ให้ทางห้องครัวทำอาหารที่พระชายาชอบ พยายามให้มีน้ำมันน้อยหน่อย”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ภายในห้องบรรทม
เยี่ยจิ่งหานมองใบหน้าซีดเผือดที่กำลังหลับอยู่ จิตใจเกิดความรู้สึกก่อเหี่ยวเป็นอย่างมาก
มือที่เห็นกระดูกของเขาอย่างชัดเจนลูบสัมผัสใบหน้าของนางอยู่ จากนั้นกล่าวด้วยความจนปัญญาว่า“เจ้าอยากให้ข้าปฏิบัติกับเจ้าอย่างไรถึงจะดี”
เยี่ยจิ่งหานสัมผัสหน้าผากของนางโดยไม่ได้ตั้งใจและพบกับฝีมือความแข็งแกร่งของนาง
เยี่ยจิ่งหานตกใจ กล่าวขึ้นว่า“ยอดฝีมือระดับสอง เหตุใดขึ้นเร็วเช่นนี้?”
เกี่ยวกับยาอายุวัฒนะเหล่านั้นหรือไม่?
“พระชายากลั่นยาอายุวัฒนะอะไรออกมาหรือ?”
“กราบทูลท่านอ๋อง กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ ยาอายุวัฒนะที่พระชายากลั่นเรียบร้อยแล้วล้วนเก็บไว้ในวงแหวนอวกาศพ่ะย่ะค่ะ”
“ออกไปเถิด”
คนธรรมดาจะพัฒนาทักษะได้ ยังยากกว่าการขึ้นไปบนฟ้าเลย
แต่นางเพิ่งจะใช้เวลาเท่าไหร่เอง ก็ได้ยอดฝีมือระดับสอง เป็นอย่างนี้ต่อไป นางอยากจะได้ระดับห้า ก็ไม่ใช่เรื่องยาก
มีหลายเรื่องราวที่เยี่ยจิ่งหานไม่เข้าใจ
ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนลืมตาขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ นางกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า“ท่านอ๋อง ท่านมาได้อย่างไร”
นางอยากลุกขึ้น เยี่ยจิ่งหานให้นางนอนลง กล่าวว่า“ร่างกายเจ้ายังไม่แข็งแรง นอนลงเถิด ดีต่อลูกด้วย”
กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างอบอุ่นกล่าวว่า“ท่านไม่โกรธแล้วหรือ?”
เยี่ยจิ่งหานหันศีรษะไปอีกทางด้วยความทรนง ไม่สนใจนาง
กู้ชูหน่วนทอดถอนหายใจออกมา กล่าวด้วยความเศร้าสร้อยว่า“ท่านอ๋อง ข้ารู้ตัวว่าผิดแล้ว อย่าโกรธได้ไหม?ดูสิ ตอนนี้ไม่ใช่ว่าข้าได้รับกรรมตามสนองแล้วหรือ ถูกระเบิดจนได้รับบาดเจ็บ โดยเฉพาะหน้าอก เจ็บจนหายใจไม่ออก”
เยี่ยจิ่งหานตระหนก กล่าวว่า“ทหาร เรียกหมอหลวงมา”
หมอหลวงเหล่านี้ตรวจอาการอย่างไร คิดไม่ถึงเลยว่าฮูหยินของเขาจะทุกข์ทรมานอะไรอย่างนี้?
ยังบอกกับเขาว่าพระชายาไม่เป็นอะไรอีก
กู้ชูหน่วนรู้สึกอบอุ่นหัวใจ กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า“ท่านอ๋อง ตอนนี้หม่อมฉันไม่อยากเห็นหมอหลวงเหล่านั้น อีกสักครู่ก็ดีแล้ว ท่านอย่ากังวลเลย”
นางอ่อน แน่นอนว่าเยี่ยจิ่งหานต้องอ่อนด้วย
เขาดึงผ้าห่มช่วยกู้ชูหน่วน เพื่อไม่ให้นางได้รับความเย็น
“ให้หมอหลวงตรวจสักหน่อย ข้าจะได้วางใจ”
“พอเห็นคนแก่เหล่านั้น ข้าก็หงุดหงิด ไม่อยากเห็น”กู้ชูหน่วนหันศีรษะไปอีกด้าน
“ได้ เช่นนั้นก็ไม่ตรวจแล้ว หากเจ้าไม่สบายตรงไหนก็พูดนะ”
“ได้ ตอนนี้ข้าหิวแล้ว”
“ข้าจะป้อนข้าวต้มเจ้านะ”
“ได้สิ”
คนรับใช้ที่คอยปรนนิบัติอยู่ด้านข้างต่างทยอยพากันอึ้ง
ไม่กี่วันก่อนหน้าไม่ใช่ว่าท่านอ๋องทะเลาะกันกับพระชายาหรือ เขาถูกพระชายาทำอย่างแสนสาหัส นี่เพิ่งจะกี่วันเอง ท่านอ๋องดีกับพระชายาอีกแล้วหรือ?
พวกเขานึกว่า พระชายาระเบิดจวนอ๋องตั้งมากมาย แม้แต่เรือนอุสุมยังทำลาย ท่านอ๋องจึงจะมาคิดบัญชีกับพระชายา
คิดไม่ถึงว่า….
หากไม่เห็นกับตา พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลย เทพแห่งสงครามที่องอาจ คิดไม่ถึงเวลาจะรักทะนุถนอมภรรยามากมายขนาดนี้
ชิวเอ๋อร์มองเยี่ยจิ่งหานป้อนอาหารให้กับกู้ชูหน่วนอย่างนุ่มนวลทีละคำ ได้แต่ทอดถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ยังดีที่ท่านอ๋องไม่โกรธ คุณหนูกับท่านอ๋องน่าจะดีกันแล้วสินะ
“ท่านอ๋อง ไม่กี่วันก่อนหน้าข้าทำกับท่านอย่างนั้น ท่านไม่โกรธแล้วหรือ?”กู้ชูหน่วนกล่าวถามด้วยแววตาไร้เดียงสา กระพริบตาปริบๆมองเขา
เห็นแววตาของกู้ชูหน่วน เยี่ยจิ่งหานไม่รู้ควรจะกล่าวพูดอย่างไรชั่วขณะ
เขาโมโห แต่ไม่มีความโมโหเสียใจใดที่จะเจ็บปวดเท่ากับการสูญเสียนาง
นึกถึงตอนที่หมอหลวงพูด ว่านางมีโรคทางใจ อีกทั้งจิตใจหดหู่ด้วย
เยี่ยจิ่งหานคาดเดาว่า ใช่หรือไม่ว่านางเสียใจภายหลัง เพียงแต่ไม่กล้าที่กล่าวขอโทษอย่างเปิดเผย ถึงได้ใช้วิธีการอย่างนี้บังคับเขามาปรากฎตัว
หากเป็นอย่างนี้ เยี่ยจิ่งหานเจ็บปวดหัวใจสงสารมาก
“เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ช่างเถิด ต่อไปอย่าเลอะเทอะอีกล่ะ”
“ได้ ข้าเชื่อฟังท่าน ”กู้ชูหน่วนหลบตาเล็กน้อย นางเอาความคิดทุกอย่างกักเก็บไว้ที่ก้นบึ้งหัวใจ
“ช่วงนี้เจ้ากลั่นยาอายุวัฒนะอะไร หรือว่ามีอะไรที่แปลกประหลาด เหตุใดฝีมือถึงได้สูงขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นนี้?”
กู้ชูหน่วนเฉไฉเบนสายตา ไม่ยอมกล่าวพูดเรื่องนี้“กลั่นยาอายุวัฒนะทั่วไปออกมาไม่กี่เม็ดก็เท่านั้นเอง ข้าเข้าใจเรื่องวิชากลั่นยาอายุวัฒนะที่ไหนกัน ส่วนฝีมือเพิ่มขึ้น ข้าก็ไม่แน่ใจ”
เยี่ยจิ่งหานไม่ใช่คนโง่ จะฟังไม่ออกได้อย่างไรว่านางหลบหลีกหัวข้อสนทนา
เขากล่าวเตือนว่า“ยิ่งเร่งยิ่งช้า มีบางเวลาที่ฝีมือเพิ่มพูลอย่างรวดเร็ว ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีอะไร”
กู้ชูหน่วนหลุบตา กำมือทั้งสองข้างแน่น
ฝีมือเพิ่มพูลอย่างรวดเร็วหรือ?
นางรู้สึกว่ามันช้ามาก
ยิ่งเร่งยิ่งช้าหรือ?
นางมีเวลาไม่มากแล้ว ชาวบ้านคนของเผ่าหยก ยังรอนางอยู่ รอนางรวบรวมไข่มุกมังกรเจ็ดเม็ด
“ท่านอ๋อง ครั้งก่อนที่หอประมูลเฟิงเซียงไม่ใช่พูดว่า ยังมีงานประมูลอีกหนึ่งงานที่จะต้องดำเนินการจัด?แม้ตอนนี้จะเลยผ่านเวลาแล้ว ข้ายังคงอยากที่จะไปดู ท่านไปกับข้าได้หรือไม่?”
“หอประมูลเฟิงเซียงได้รับจัดการประมูล เวลาที่แน่นอนรอกำหนด เพราะฉะนั้นการประมูลนั่นยังไม่ได้ดำเนินการจัดอย่างเป็นทางการ”
กู้ชูหน่วนมีความสุข
ความรู้สึกบอกนาง สิ่งที่หอประมูลเฟิงเซียงประมูลออกมาอาจจะยังมีที่อยู่ของไข่มุกมังกรด้วย
อีกทั้งนางกลั่นยาอายุวัฒนะมากขนาดนั้น กระทุ้งตั๋วเงินตั้งมากมาย แทบจะเอาชีวิตของตัวเองเข้าไปเดิมพันด้วยแล้ว อย่างไรนางจะต้องไปหาเงินมาประมูลสิ่งของที่ตัวเองอยากได้นะ
นางกล่าวออดอ้อนว่า“เข่นนั้นท่านไปกับข้าได้หรือไม่?”
เดิมเยี่ยจิ่งหานอยากจะปฏิเสธ เพื่อให้นางพักผ่อนอยู่ที่จวน แต่พอพูดมาแล้ว กลับเปลี่ยนเป็นตอบตกลงว่า“ได้”
“ขอบคุณนะท่านอ๋อง ท่านดีที่สุด”
กู้ชูหน่วนคว้าที่แขนของเขา แล้วนำใบหน้าของตนเองถูบนแขนเขา
เยี่ยจิ่งหานรู้สึกใจพองโต
เขาชอบที่กู้ชูหน่วนทำกับเขาแบบนี้
“บอกข้ามา เจ้าต้องการเอาม้วนตำราหนังแกะโบราณไปทำอะไร?ข้าต้องการฟังความจริง”
“ต่อให้ข้าพูด ท่านก็ไม่มอบมันแก่ข้า”
กู้ชูหน่วนเพิ่งจะพูดออกมา เยี่ยจิ่งหานก็ได้หยิบม้วนตำราหนังแกะโบราณออกมาตรงหน้านางแล้ว
“มอบแก่เจ้า”
