กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 636
กู้ชูหน่วนกล่าวพร้อมกับขยิบตาให้ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ย จากนั้นชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยจึงรีบสั่งให้คนนำกระสอบใส่งูพิษและแมลงสัตว์มีพิษเข้ามา จากนั้นเปิดปากกระสอบป่านออกต่อหน้ากู้ชูอวิ๋น
ทันทีที่กู้ชูอวิ๋นเห็นสัตว์มีพิษเหล่านั้นเข้า สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป
ที่นี่มีกระสอบป่านประมาณห้าถึงหกกระสอบ แต่ละกระสอบล้วนเต็มไปด้วยงูพิษหลากสีสัน แมงป่องพิษ ตะขาบ แมงมุมและอื่นๆ อีกมากมาย
สิ่งที่อยู่ในกระสอบป่านนั้นล้วนแล้วแต่มีพิษร้ายแรง เพียงแค่ถูกกัดเข้าไป ต่อให้ไม่ตายก็นับว่าแย่ และสิ่งสำคัญก็คือ สัตว์มีพิษเหล่านี้ขยับตัวไปมาอย่างตื่นตระหนก ราวกับต้องการจะปีนป่ายออกไปบนร่างกายของนาง
ฟันของกู้ชูอวิ๋นสั่นกระทบกัน แต่สีหน้าของนางกลับฝืนทำนิ่งเฉยและกล่าวว่า “กู้ชูหน่วน เจ้าคิดจะทำอะไร?”
“ไม่มีอะไรนี่ เพียงแค่ต้องการกลั่นปรุงยาเสียหน่อย เพียงแค่ไม่รู้ว่าพิษของสัตว์เหล่านี้ร้ายแรงมากเพียงใด ข้าเลยอยากหาคนมาทดสอบเสียหน่อย”
กู้ชูหน่วนค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้กู้ชูอวิ๋นและหัวเราะออกมาอย่างไร้เดียงสา ราวกับได้พูดเรื่องที่น่าวิเศษขึ้น
“พี่รอง หากใช้เลือกของหญิงงามหล่อเลี้ยงสัตว์มีพิษเหล่านี้ จะยิ่งทำให้พิษของสัตว์เหล่านี้เพิ่มขึ้นมากกว่าเท่าตัว เจ้าคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่?”
นางพูดพลางหยิบงูตัวสีเขียวออกมาแกว่งไปมาต่อหน้ากู้ชูอวิ๋น “ตัวนี้สีสวยดีเหลือเกิน แต่ไม่รู้ว่ามีพิษหรือไม่ แต่ดูไปแล้วตัวมันค่อนข้างเล็ก หากถูกกัดเข้าคงไม่เจ็บเท่าไรนัก”
ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยต่างรู้สึกขนหัวลุก
นี่ถือเป็นงูเขียวไผ่หางเขียว เพียงได้กัดใครเข้าจะต้องตาย ยังจะเจ็บหรือไม่เจ็บอะไรอีก
ก่อนหน้านี้ พวกเขายังบ่นพระชายาเรื่องที่ให้พวกเขาไปจับสัตว์มีพิษมากมาย
ตอนนี้พวกเขารู้สึกโชคดีที่พระชายาไม่ได้นำสัตว์มีพิษเหล่านี้มาใช้กับร่างกายของพวกเขา
กู้ชูหน่วนกะพริบตาและพูดขึ้นด้วยความคิดไม่ตก “หากงูตัวนี้มีพิษแล้วกัดเจ้าตนตายจะทำเช่นไรดี? ข้ายังต้องการรู้ถึงสาเหตุที่ท่านแม่ทัพใหญ่เซี่ยวเสียชีวิต จะปล่อยเจ้าตายง่ายๆ ได้อย่างไรกัน”
กู้ชูอวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ใครๆ ต่างก็รู้ว่านางกลัวสัตว์เหล่านี้มากเพียงใด
แต่สิ่งที่นางคาดไม่ถึงก็คือ คำพูดของกู้ชูหน่วนต่อจากนี้ ที่เกือบจะทำให้นางหมดสติลงตรงนั้น
“พอดีกับที่ข้ารู้วิชาทางการแพทย์อยู่บ้างและได้ศึกษาการกลั่นปรุงยาอายุวัฒนะจำนวนหนึ่ง เพียงแค่ได้กินยาที่ข้าปรุงกลั่นขึ้น รวมไปถึงน้ำลายของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ แน่นอนว่าเจ้าจะไม่มีทางตายได้ในระยะเวลาอันสั้นนี้ อย่างน้อยสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกครึ่งปี”
“ข้าบอกไปแล้วว่าการตายของแม่ทัพใหญ่เซี่ยวไม่เกี่ยวข้องกับข้า เขาไม่ได้ตายเพราะข้า”
“ข้าพูดแล้วหรือว่าเจ้าเป็นคนฆ่าท่านแม่ทัพใหญ่เซี่ยว?”
“เช่นนั้นแล้วเจ้าจับข้ามาเพื่ออะไร?”
“แน่นอนว่าต้องการให้เจ้าเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ข้าฟังอย่างละเอียด”
“สิ่งที่ควรพูดไปก็พูดไปหมดแล้ว”
“ดูไปแล้ว ดูเหมือนว่าเจ้าไม่ต้องการให้สัตว์มีพิษเหล่านี้ต้องท้องว่างอีกต่อไป พี่รอง ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าจะจะเป็นคนมีจิตใจดีงามเช่นนี้ ก็ได้ ในเมื่อเจ้าเป็นคนจิตใจดีเช่นนี้ เช่นนั้นข้าที่เป็นน้องสาวก็จะทำตามความต้องการของเจ้า”
กู้ชูหน่วนพูดพลางเทสัตว์มีพิษในกระสอบป่านออกมาทั้งหมด มุมปากของนางยกขึ้นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ และในขณะเดียวกันก็หยิบยาอายุวัฒนะออกมาหนึ่งเม็ดยัดเข้าไปในปากของกู้ชูอวิ๋น
“พี่รองวางใจได้ สัตว์มีพิษมันไม่กัดให้เจ้าตายหรอก อย่างมากก็แค่กัดจนร่างกายของเจ้าเต็มไปด้วยรอยเขี้ยว เหมือนกับหญิงอัปลักษณ์ก็เท่านั้นเอง”
“แน่นอนว่ารวมไปถึงใบหน้าของเจ้า เพราะเนื้อที่ใบหน้านุ่มที่สุด พวกมันต่างชอบกัดเนื้อนุ่มๆ ตรงใบหน้ามากที่สุด แต่เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไป ข้าไม่มีทางรังเกียจเจ้าอย่างแน่นอน อาจารย์ซั่งกวนก็ไม่มีทางรังเกียจเจ้า ถึงอย่างไร……เจ้าก็ทำเพราะความมีน้ำใจ ต้องการใช้เลือดของตัวเองในการให้อาหารสัตว์มีพิษเหล่านี้……”
เมื่อเห็นสัตว์มีพิษเหล่านั้นปีนป่ายคืบคลานออกมาจากกระสอบป่าน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพวกมันไม่คลานไปทางอื่นเลย แต่กลับคลานไปที่นางโดยเฉพาะ ทำให้กู้ชูอวิ๋นรู้สึกขนหัวลุก
โดยเฉพาะคำพูดของกู้ชูหน่วนนั้นที่บอกว่าอาจารย์ซั่งกวนก็ไม่มีทางรังเกียจนาง
กู้ชูอวิ๋นเริ่มรู้สึกตื่นตระหนก
นางไม่ต้องการเปลี่ยนเป็นคนอัปลักษณ์……
หากนางกลายเป็นหญิงอัปลักษณ์ เช่นนั้นแล้วจะคู่ควรกับอาจารย์ซั่งกวนที่หล่อเหลาสง่าผ่าเผยและมีความสามารถเป็นเลิศเช่นนั้นได้อย่างไร
และเมื่อมองไปที่งูพิษ แมงป่องพิษ ตะขาบพิษและอื่นๆ เหล่านั้นที่เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้า กู้ชูอวิ๋นก็อดไม่ได้ที่จะดิ้นอย่างแรง
แต่มือและเท้าของนางกลับถูกมัดเอาไว้ ทำให้ไม่สามารถขยับเขยื้อนไม่ไหนได้และทำได้เพียงมองสัตว์มีพิษเหล่านั้นคืบคลานเข้าหานางอย่างช้าๆ
กู้ชูหน่วนนั่งอยู่ข้างกายเยี่ยจิ่งหานและหยิบแอปเปิลที่ปอกเปลือกแล้วที่เยี่ยจิ่งหานยื่นให้ จากนั้นกัดลงไปและพูดขึ้น
“อ้อ……ลืมบอกพี่รองไปเลยว่าเครื่องทรมานที่อยู่บนตัวของเจ้านั้นได้ทาอะไรบางอย่างเข้าไป สัตว์มีพิษเหล่านี้ชื่นชอบอย่างมาก ฉะนั้นนอกจากเจ้าแล้ว พวกมันจะไม่เข้าใกล้ใครทั้งนั้น อีกอย่างพวกมันจะปรนนิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดีทีเดียว”
นางกัดฟันพูดคำว่าปรนนิบัติชัดเจนและหนักแน่น
หน้าผากของกู้ชูอวิ๋นมีเหงื่อไหลออกมา ใบหน้าก็ไม่สงบเหมือนเมื่อก่อนและเหมือนกับหญิงอ่อนแอที่ตื่นตระหนก
“ชิงเฟิง เทสี่กระสอบที่เหลือซะ ท่านพี่เป็นคนจิตใจดีเช่นนี้ คงไม่คิดลำเอียงอย่างแน่นอน”
ชิงเฟิงรู้สึกทนดูไม่ได้เล็กน้อย “พระชายา กระสอบเดียวก็ทุกข์ทรมานอย่างมากสำหรับนางแล้ว สี่กระสอบละก็คงไม่ต้อง……”
“ก็ได้ เช่นนั้นก็เก็บเอาไว้เล่นกับเจ้า ถึงอย่างไรเสียเจ้าและพี่รองก็เป็นคนจิตใจดีเช่นกัน”
ชิงเฟิงตกใจจนหน้าซีด จากนั้นเขาจึงรีบพูดขึ้นมา “ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยจะรีบเทเดี๋ยวนี้”
เมื่อพูดจบ เขาก็รีบเทสัตว์มีพิษในกระสอบป่านออกมา เพราะเกรงว่าหากกู้ชูหน่วนเกิดเปลี่ยนใจ คิดจะใช้สัตว์มีพิษนี้กับเขา
สัตว์มีพิษจำนวนมากต่างคืบคลานไปยังกู้ชูอวิ๋น
และตอนนี้ก็มีงูพิษจำนวนหนึ่งได้เลื้อยไปที่ฝ่าเท้าของนางและเลื้อยเข้าไปในกระโปรงของนาง
กู้ชูอวิ๋นตื่นตระหนกอย่างมาก นางกรีดร้องออกมาอย่างสะพรึงกลัว “หยุดเดี๋ยวนี้ รีบหยุดเดี๋ยวนี้ ข้าไม่ได้ฆ่าท่านแม่ทัพใหญ่เซี่ยว เจ้าบอกให้พวกมันหยุดเดี๋ยวนี้”
“นี่ไม่ได้เป็นคำตอบที่ข้าต้องการฟัง”
“หากดูถูกเหยียดหยามข้าเช่นนี้ ไม่เช่นนั้นก็ฆ่าข้าเลยเสียเถอะ”
“จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร เจ้าเป็นพี่รองของข้า หากข้าฆ่าเจ้าไป ทุกคนคงกร่นด่าข้าไปถึงกระดูกดำอย่างแน่นอน”
“กู้ชูหน่วน……” แววตาของกู้ชูอวิ๋นโหดเหี้ยมและมีรัศมีการสังหารแผ่ออกมา
ดวงตาของเยี่ยจิ่งหานหรี่ลง
รัศมีการสังหารที่หนักแน่น
กำลังภายในที่แข็งแกร่ง
กู้ชูอวิ๋นมีวิทยายุทธในการต่อสู้?
เจี้ยงเสวี่ยก็ตกใจไม่น้อย
เขารู้เพียงแค่กู้ชูอวิ๋นนั้นไม่ธรรมดา แต่เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ากู้ชูอวิ๋นจะมีวิทยายุทธการต่อสู้
แต่เมื่อสักครู่ภายใต้การโกรธของนางกลับเผยถึงรัศมีการสังหารและกำลังภายในออกมา เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้มีฝีมือระดับสูงเท่านั้นที่มี
กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างเย็นชา ใบหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ และไม่รู้ว่านางดูออกหรือไม่ว่านางมีวิทยายุทธ
เพียงแค่พูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน “พี่รองจะโกรธมากมายเช่นนี้เพื่ออะไร เจ้าอยากจะพบเจออาจารย์ซั่งหวนมาตลอดไม่ใช่หรือ? ข้าได้สั่งให้คนไปตามเขาแล้ว เพียงแค่ได้เจอเขาก็จะรีบพาเขามาตรงหน้าของเจ้า ให้เขาได้เห็นเจ้า……เห็นความสวยงามอันน่าทึ่ง”
โกรธ……
ความโกรธอย่างเกรี้ยวกราด
นางรู้ดีว่านางให้ความสำคัญกับอาจารย์ซั่งกวนมากที่สุด แต่กลับให้อาจารย์ซั่งกวนมาข่มขู่นาง
ตอนนี้มีสัตว์มีพิษจำนวนไม่น้อยคืบคลานและเลื้อยขึ้นไปบนตัวของนาง เพียงแต่ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงไม่กัดนางเสียที กู้ชูอวิ๋นอดทนต่อไปไม่ได้แล้ว
นางกลัว
นางกลัวว่าหากสัตว์มีพิษเหล่านั้นปีนป่ายขึ้นไปบนใบหน้าของนางและกัดจนใบหน้าของนางเป็นรู เช่นนั้นแล้วใบหน้าของนางก็จะเสียโฉมไปทันที
