กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 727
หากมียอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกเพียงคนเดียว แล้วพวกเขารวมพลังกัน ยังพอที่จะต่อสู้ได้
แต่เห็นได้ชัดว่ามียอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกสองคน……
พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แล้วจะต่อสู้ได้อย่างไร
“สถานการณ์ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง？”
“เป็นเพราะอิ่งจื่อคุ้นเคยกับเผ่าหยกมากเกินไป ผู้อาวุโสสูงสุดจึงกลัวว่าอิ่งจื่อจะก่อความวุ่นวาย ดังนั้นเขาจึงให้ทุกคนหนีถอยกลับเข้าไปในเส้นทางลับ ผู้อาวุโสสูงสุดบอกว่าที่นี่ปลอดภัย และอิ่งจื่อก็ไม่รู้จักที่นี่”
“แล้วเตาหลอมล่ะ？”
เตาหลอมถูกซ่อนไว้อย่างดีที่เขตหวงห้าม และมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา เผ่าเพลิงฟ้าไม่มีทางหาไม่เจอ
แต่บางทีอิ่งจื่ออาจจะหาเจอ
หากเตาหลอมถูกอิ่งจื่อทำลาย เมื่อถึงเวลาที่ต้องหลอมรวมไข่มุกมังกรแล้วจะทำอย่างไร
“ผู้อาวุโสสูงสุดคิดเรื่องนี้มานานแล้ว ดังนั้นเขาจึงนำเตาหลอมมาเก็บไว้ในวงแหวนอวกาศ นี่ อยู่ในนี้”
ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าส่งมอบวงแหวนอวกาศให้กู้ชูหน่วน
วงแหวนอวกาศนี้ไม่ใหญ่มากนัก และเมื่อใส่เตาหลอมสองอันเข้าไปก็เกือบจะพอดี
หากเป็นเมื่อก่อน วงแหวนอวกาศไม่สามารถรองรับเตาหลอมได้อย่างแน่นอน แต่หลังจากที่ไป๋จิ่นและคนอื่น ๆ สังเวยชีวิตเพื่อกำจัดพลังชั่วร้าย และเตาหลอมนี้ก็ไม่ต่างจากเตาหลอมทั่วไป
“ข้าจะไปหาผู้อาวุโสสูงสุด”
“ไอ้หยา เจ้าอย่าไปเลย เจ้าบาดเจ็บไม่น้อยไปกว่าพวกเขา” ผู้อาวุโสหกรั้งนางไว้ และไม่ยอมให้นางลุกขึ้นอย่างเด็ดขาด
“ก็จริง ในตอนนี้เจ้าควรจะพักผ่อนให้มาก ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะหายจากอาการบาดเจ็บนี้”
“หัวหน้าเผ่า ต่อไปเจ้าอย่าทำเรื่องที่เสี่ยงอันตรายเช่นนี้อีก ผู้ที่มีวรยุทธระดับสี่จะรับมือกับยอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกได้อย่างไร มันอันตรายเกินไป โชคดีที่คราวนี้ไม่เป็นไร หากเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า พวกเราจะอธิบายกับบรรพบุรุษอย่างไร？”
กู้ชูหน่วนพิงกำแพงและกล่าวอย่างกลัดกลุ้ม “ผู้อาวุโสสูงสุดบอกหรือไม่ว่าจะออกจากที่นี่ได้เมื่อใด？”
คนของทั้งเผ่าล้วนแต่อยู่ที่นี่ และเกรงว่าอาหารที่มีจะอยู่ได้ไม่นาน
“ท่านและผู้อาวุโสหลายคนได้รับบาดเจ็บสาหัส รอให้อาการบาดเจ็บจะคงที่ แล้วค่อยออกไปจากที่นี่ เพียงแต่ผู้อาวุโสเจ็ดได้นำคนออกไปก่อนแล้ว”
กู้ชูหน่วนไม่ได้ถามว่าคนที่ออกไปไปที่ไหน
เนื่องจากเส้นทางสำรองของเผ่าหยกเป็นเส้นทางลับในการหลบหนี แน่นอนว่าเตรียมสถานที่ที่จะจัดการพวกเขาไว้แล้ว
เธอพิงผนังอย่างเงียบ ๆ และไม่พูดอะไรอยู่นาน
ไม่มีใครรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่
แต่หัวใจของทุกคนรู้ก็สึกหนักอึ้งเช่นกัน
สถานที่ที่อยู่มาเกือบทั้งชีวิต ตอนนี้ถูกผู้อื่นยึดครอง และตัวเองก็ต้องมาหลบซ่อนอยู่ที่นี่ ช่างน่าอายเสียจริง
เงียบ
ในห้องลับเงียบสงัด มีเพียงเสียงของไป๋เฉ่าที่ทำยาสมุนไพร
หลังจากผ่านไปนาน กู้ชูหน่วนก็ค่อย ๆ เอ่ยปาก
“ข้าสลบไปนานแค่ไหนแล้ว？”
“สามวันพอดี”
“ฮ้า……”
กู้ชูหน่วนนั่งตัวตรงจนบาดแผลฉีกขาด นางหายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด
“บอกแล้วว่าท่านบาดเจ็บสาหัส นอนลงให้ดี ๆ อย่าขยับตัว เห็นหรือไม่ว่าบาดแผลเปิดอีกแล้ว ท่านไม่รู้เหรอว่าบนร่างของตัวเองมีบาดแผลมากน้อยแค่ไหน？”
กู้ชูหน่วนรีบกล่าวว่า “ท่านบอกว่าข้าสลบไปสามวัน？”
“ใช่…มีอะไรหรือ？”
“ไม่ได้ ข้าต้องออกไป”
เหวินเส่าอี๋ถูกนางซ่อนอยู่ในห้องลับในห้องนอนของนาง และนอกจากนางแล้ว ไม่มีใครรู้
เหวินเส่าอี๋บาดเจ็บสาหัส หากไม่ได้รับการรักษาที่ดี ไม่เกินสามวัน ชีวิตน้อย ๆ ของเขาก็คงจะจบสิ้น
และสามวันที่ผ่านมา นางก็สลบมาโดยตลอด จึงไม่สามารถที่จะช่วยรักษาบาดแผลให้เขาได้
อีกอย่างก็เป็นไปไม่ได้ที่ไป๋เฉ่าจะช่วยบาดแผลให้เขา
ส่วนผู้อาวุโสหกก็ไม่รู้วิชาแพทย์
นางต้องไปดูว่าเหวินเส่าอี๋เป็นอย่างไรบ้าง
เหล่าผู้อาวุโสโกรธ “หัวหน้าเผ่า ท่านพูดเล่นอะไร？ไม่ต้องพูดถึงว่าข้างนอกมีคนของเผ่าเพลิงฟ้าเลย ในตอนนี้ท่านได้รับบาดเจ็บ ท่านจะออกไปได้อย่างไร？”
เสียงคัดค้านของทุกคนดังมาก กู้ชูหน่วนจึงสงบลง
เผ่าหยกเกลียดเหวินเส่าอี๋เข้ากระดูก หากพวกเขารู้ว่านางช่วยเหวินเส่าอี๋ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่เห็นด้วย แต่พวกเขาอาจจะจัดการกับเหวินเส่าอี๋
“หัวหน้าเผ่า ท่านรีบร้อนจะออกไปเช่นนี้ มีเรื่องอะไรที่ต้องเร่งรีบไปทำหรือไม่？ไม่ว่าท่านจะมีเรื่องอะไร ผู้น้อยจะทำไปทำแทนท่าน ท่านเพียงแค่รักษาบาดแผลให้ดีขึ้นก็เพียงพอแล้ว” ผู้อาวุโสกล่าว
กู้ชูหน่วนส่ายหัว “ไม่มีอะไร เพียงแค่กังวลว่าพวกเขาจะทำลายรากฐานนับพันปีของเผ่าหยก”
ทุกคนโล่งใจ พวกเขาคิดว่ามีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้นเสียอีก
“ตราบใดที่มีชีวิต ย่อมต้องมีความหวัง ขอเพียงแค่พวกเรายังมีชีวิตอยู่ ไม่ช้าก็เร็วสักวันหนึ่ง พวกเราจะฟื้นฟูเผ่าหยกขึ้นมาใหม่”
ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ไม่รู้ แต่ผู้อาวุโสหกเดาได้ว่ากู้ชูหน่วนต้องการจะทำอะไร เพียงแต่เขาไม่ได้เปิดเผยต่อหน้าสาธารณชน
กู้ชูหน่วนระงับความวิตกกังวลในใจและถามว่า “ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าที่คนของเผ่าหยกทั้งหมดจะออกไปจากเส้นทางลับได้？”
“น่าจะใช้เวลาประมาณห้าวัน”
ห้าวันงั้นหรือ？
นางไม่สามารถรอได้ถึงห้าวัน
“แม้ว่าที่นี่จะปลอดภัยากแค่ไหน ก็ไม่ควรจะอยู่นาน ไป๋เฉ่า ท่านนำผู้อาวุโสเหล่านี้พาคนในเผ่าออกไปก่อน และนำผู้อาวุโสสูงสุดและผู้อาวุโสสูงออกไปด้วย”
“รีบร้อนขนาดนั้น……”
ที่นี่เป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดของเผ่าหยก
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอิ่งจื่อเลย แม้แต่อดีตหัวหน้าเผ่าก็ไม่รู้เรื่องนี้
พวกเขาจะหาที่นี่เจออย่างรวดเร็วได้อย่างไร
“ดำรงตนอยู่ในความไม่ประมาท”
“หัวหน้าเผ่าพูดถูก” ผู้อาวุโสหกพูดแทรกขึ้นมาในเวลาที่เหมาะสม
ทุกคนต่างเข้าใจ และรีบจัดคนในเผ่าออกไปอย่างรวดเร็ว
กู้ชูหน่วนกล่าวว่า “พวกท่านออกไปก่อน ข้าจะรั้งท้าย และให้ผู้อาวุโสหกอยู่เป็นเพื่อนข้าก็พอแล้ว”
“หัวหน้าเผ่า ให้พวกเราส่งท่านออกไปก่อนเถอะ”
“ข้าบาดเจ็บสาหัสมาก และในตอนนี้พอที่จะเคลื่อนไหวได้บ้างแล้ว？ขอเวลาให้ข้าได้พักฟื้นเสียหน่อย”
“นี่……”
ผู้อาวุโสหกโบกมือ และไล่ให้ผู้อาวุโสเหล่านั้นออกไป “หัวหน้าเผ่า บอกให้พวกเจ้าไปก่อน พวกเจ้าก็ไปก่อนเถอะ จะพูดพร่ำเพรื่ออะไรอยู่ที่นี่ หรือว่าข้าปกป้องหัวหน้าเผ่าไม่ได้งั้นหรือ？หรือพวกเจ้ากังวลว่าอีกเดี๋ยวเผ่าเพลิงฟ้าจะหาที่นี่เจอ？”
“ก็ได้ เช่นนั้นพวกเราจะอพยพออกไปจากเผ่ากันก่อน และหลังจากที่พวกเขาถอยออกไปแล้ว พวกเราจะไปกลับมารับหัวหน้าเผ่า”
ผู้อาวุโสหกกล่าวอย่างโกรธเคือง “มารับอะไรกัน ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่มีขา รีบไปเถอะ ยิ่งช้าก็จะยิ่งอันตราย”
ไป๋เฉ่าและผู้อาวุโสหลายคนมองหน้ากัน พวกเขาต่างไม่เข้าใจว่าทำไมผู้อาวุโสหกและหัวหน้าเผ่าถึงได้ร้อนใจขนาดนี้？
เป็นไปได้ไหมที่เงาจะค้นพบสถานที่แห่งนี้？
แม้จะมีข้อสงสัย ไป๋เกาและคนอื่นๆ ก็ถอยออกมาก่อน เหลือเพียงกองทัพทหารม้าสีดำชั้นยอดที่ปกป้อง Gu Chunuan และผู้อาวุโสคนที่หก
หลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว ในเส้นทางลับก็มีเพียงกู้ชูหน่วนและผู้อาวุโสหก
ผู้อาวุโสหกเข้าไปใกล้กู้ชูหน่วน และกล่าวอย่างเจ้าเล่ห์ “อาหน่วน เจ้าจะไปหาเหวินเส่าอี๋ใช่หรือไม่？”
“ใช่”
“เราทำดีที่สุดแล้ว ไม่ว่าไอ้เจ้านั่นจะตายหรือยังมีชีวิตอยู่ ก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเขา เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย”
กู้ชูหน่วนพยายามลุกขึ้น
นางบาดเจ็บสาหัสมากจนขยับตัวลำบาก นางจึงทำได้เพียงนำยาแก้ปวดออกมา เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดให้ตัวเองชั่วคราวก่อน
ผู้อาวุโสหกเห็นแล้วก็สงสาร เขาจึงโบกมือ “ช่างเถอะ ๆ ไอ้เจ้านั่นอยู่ที่ไหน ข้าจะไปพาเขามาเอง”
“ท่านจะไปพาเขามา？”
“ข้าคุ้นเคยกับเผ่าหยกมากกว่าเจ้า และข้าก็บาดเจ็บน้อยกว่าเจ้า หากต้องเผชิญหน้ากับอันตรายจริง ๆ ข้าสามารถที่จะหนีได้ทันเวลา”
“ไม่ได้ ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าและคนอื่น ๆ อาจจะกลับมารับข้า หากพวกเขากลับมาแล้วไม่เห็นข้า พวกเขาต้องกลับไปที่เผ่าหยกอย่างแน่นอน ท่านอยู่ที่นี่เพื่อถ่วงเวลาพวกเขาไว้ ข้าจะรีบไปรีบกลับ”
บทที่ 726
บทที่ 728
