กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 779
“ได้ ข้าจะละเลิก….เพียงแค่ท่านสุขสบายดี ข้าอะไรก็ฟังท่านทั้งนั้นแหละ”
จอมมารนั่งคุกเข่าลง ประสานมือเตรียมพร้อม พยายามดึงวิชาคืนชีพบุปผาผลิบานกลับ
ตามด้วยวิชาคืนชีพบุปผาผลิบานเกิดขึ้น ดอกลำโพงและดอกไม้นับร้อยที่ผลิบานลอยอยู่กลางอากาศหุบลง ไม่ได้เข้ามาในร่างกายของเขา
แม้แต่กลิ่นดอกไม้ก็จางหายไปทั้งหมดในพริบตาเดียว
จอมมารตัวเอียง อีกนิดหนึ่งแทบจะล้มลง
พยายามใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน อีกทั้งพยายามดึงกลับไป ทำให้เขาสูญเสียพละกำลังอย่างหนัก ความแข็งแกร่งก็ตกลงใกล้ระดับหนึ่ง
แต่โชคดีตอนที่ชงจิบชาช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อได้เก็บวิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน ฝืนใจปกป้องชีวิตไว้
จอมมารฝืนยิ้ม กล่าวสะอึกสะอื้นว่า“ท่านดู ข้าสัญญากับท่าน ข้าทำมันได้แล้ว”
“ต่อไป….อย่าใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานอีกนะ”
“เพียงแค่ท่านอยู่ข้างกายข้า ข้าก็จะไม่มีทางใช้มันอีก”
“ข้าไม่อยู่ข้างกายเจ้า เจ้าก็ห้ามใช้มัน”
“ได้…..”
จอมมารก้มศีรษะลง เพื่อจัดการทำให้น้ำตาบริเวณหางตาเหือดหายไป
เขากับเยี่ยจิ่งหานล้วนอยากพากู้ชูหน่วนออกไปหาหมอเทวดา
กู้ชูหน่วนส่ายหน้า มองเยี่ยจิ่งหานด้วยความอาลัยอาวรณ์ ราวกับต้องการนำเยี่ยจิ่งหานเข้าสู่จิตวิญญาณห้วงลึกตลอดไป
“ไม่มีประโยชน์หรอก ข้าเองก็เป็นหมอ บาดแผลของข้า ข้ารู้ดีกว่าผู้ใดทั้งหมด”
“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย….ท่าน….เหตุใดถึงได้มาอีกล่ะ”
“เพราะเจ้าอยู่ที่นี่”
เยี่ยจิ่งหานใช้ปลายคางถูสัมผัสกับเส้นผมของนาง
แม้ว่าเขาไม่ยอมรับ เขาก็รู้กู้ชูหน่วน…กลัวคือไม่สามารถช่วยกลับมาได้แล้ว
“บาดแผล….เจ็บหรือไม่?”
แววตาอ่อนไหวของกู้ชูหน่วนอยู่บริเวณหน้าอกของเขา
ตรงนั้น นางแทงหนึ่งกริช
แต่ทว่ามันกลับเจ็บมากกว่านางแทงตนเอง
“ไม่เจ็บ นั่นคือความรักที่เจ้าฝากไว้แก่ข้า ข้าจะเจ็บได้อย่างไร เจ้าหญิงโง่ผู้นี้ เหตุใดถึงได้โง่ทึ่มอย่างนี้นะ พวกเราคือสามีภรรยากัน มีเรื่องที่ยากลำบากก็ต้องร่วมกันเผชิญ แต่ตอนเจ้ามีเรื่องยากลำบาก กลับอยากผลักไสข้า”
ที่น่าตลกคือ
นึกไม่ถึงเลยว่าเมื่อก่อนเขาจะเชื่อคำพูดที่ไร้ความรู้สึกเหล่านั้นของนาง
ยังเชื่อด้วยว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกันอย่างแท้จริง
ยิ่งกู้ชูหน่วนเป็นเช่นนี้ เยี่ยจิ่งหานยิ่งเจ็บปวดหัวใน
ตอนที่นางยากลำบาก ผู้ที่อยู่ข้างนางตลอดไม่ใช่เขา
เขาก็ไม่สามารถทำอะไรแทนทำอะไรเพื่อนางได้
“ขอโทษนะ….”
นางขอโทษเขา นางทำร้ายเขาครั้งแล้วครั้งเล่า หลอกลวงเขา แต่เขายังคงเชื่อนาง ไม่สนใจอาการบาดเจ็บหนักของร่างกาย กลับมาที่เผ่าหยก กลับมาที่เตากลั่นยา….
“เด็กโง่ ระหว่างสามีภรรยามีสิ่งใดที่ต้องขอโทษล่ะ เจ้าไม่ใช่ชอบดูทิวทัศน์สวยงามหรือ รอเจ้าหายแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปชมทิวทัศน์ที่สวยงามในโลกทุกแห่งหน และข้าจะเป็นคนทำขนมเปี๊ยะดอกไม้ที่เจ้าโปรดปรานให้เจ้ากินด้วย”
“ได้…..”
มุมปากของกู้ชูหน่วนยกขึ้น แววตาอ่อนไหวคู่นั้นของนางปรากฎราศีขึ้น
สง่าราศีอย่างนี้ไม่ได้เห็นกับคนอื่น
จอมมารเจ็บแปลบที่หัวใจ
กู้ชูหน่วนไม่กล่าวพูด แต่เขารู้ ใจของกู้ชูหน่วนคือเยี่ยจิ่งหาน
“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย ท่านสัญญากับข้าเรื่องหนึ่งสิ”
“นอกจากเจ้าจะดีขึ้น ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่สัญญาอะไรกับเจ้าเลย”
“สัญญากับข้า ท่านต้องมีชีวิตรอดอยู่ต่อไป”
“หากท่านตาย ทั่วฟ้าธรณีทุกแห่งหน ไม่ว่าเป็นหรือตายข้าจะตามอยู่เสมอ”
กู้ชูหน่วนดวงตาแดงก่ำ พอพูดออกมาหนึ่งประโยคทำให้เยี่ยจิ่งหานเจ็บปวดหัวใจอย่างไร้การเทียบเทียน
“หากท่านยอมตายเพื่อความรัก ใต้ธรณีจะไม่มีวันให้อภัยท่านชั่วชีวิต”
“อาหน่วน….”
“ข้าต้องการให้ท่านดูแลเผ่าหยกแทนข้า ดูแลรัฐเยี่ย เพราะว่าข้าคือ….องค์หญิงของรัฐเยี่ย”
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นล้วนรู้
คำพูดสุดท้ายของกู้ชูหน่วนนี้ ไม่ต้องสงสัยเลย นางไม่ยอมให้เยี่ยจิ่งหานบูชาความรักหรอก
เพราะเผ่าหยกไม่ต้องการให้เขาปกป้องหรอก
รัฐเยี่ยก็ไม่ต้องการให้เขาปกป้อง
เยี่ยจิ่งหานกลั้นน้ำตา มือทั้งสองข้างกำแน่นขนัด
กู้ชูหน่วนมองไปทางผู้อาวุโสสูงสุด นางหายใจหอบแฮกไม่หยุด สักพักหนึ่งถึงได้เอื้อนเอ่ยขึ้น
“ผู้อาวุโสสูงสุด วันนี้สิ่งที่ข้าวางไม่ลงที่สุด นอกจากเยี่ยจิ่งหานกับอาม่อ ก็คือเซี่ยวอวี่เซวียน ข้า…..ละอายใจกับเขา ขอร้องท่านละ…ช่วย…ปกป้องเซี่ยวอวี่เซวียนแทนข้าด้วย”
“ได้…หัวหน้าเผ่าวางใจ ต่อให้เผ่าหยกเหลือเพียงคนเดียว ก็จะปกป้องคุณชายเซี่ยวอย่างดี”
เซี่ยวอวี่เซวียนที่หลบซ่อนอยู่ด้านนอกตัวสั่นสะท้าน
เขาเอามือวางไว้ที่ปากและกัดมัน เพื่อไม่ให้ตนเองเปล่งเสียงออกมา
มือคู่นั้นถูกตนเองกัดจนมีเลือดไหลหลั่งออกมา และยังคงไม่รู้
เซี่ยวอวี่เซวียนสับสน และเจ็บปวด
เขาตำหนิกู้ชูหน่วน ระหว่างเขากับลั่วอิ่ง ได้เลือกลั่วอิ่ง
ตอนที่เขาไร้ความช่วยเหลือ ตัดสินใจไม่ถูกที่สุด เจ็บปวดทรมานที่สุด นางได้ไปจากเขา ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา
ค่ำคืนนั้น เขากับกู้ชูหน่วนตัดความสัมพันธ์กันอย่างเด็ดขาด สาบานว่าพบเจอกันจะเป็นศัตรูกันมิใช่มิตรสหาย….
แต่…..
ตอนที่รู้ว่ากู้ชูหน่วนมีอันตราย เขายังคงไม่วางใจ แอบมาที่เผ่าหยกราวกับผีที่น่ากลัว แต่ไม่เคยคิดจะเห็นนางสังเวยชีวิตตนเอง
เขามีความเกลียดชัง
มีความตำหนิกล่าวโทษ
แต่ได้ยินคำพูดก่อนตายของนาง ความทรงจำที่สวยงามจึงแผ่ซ่านขึ้นมาในหัว
เพียงชั่วขณะ การตำหนิ ความเกลียดชังของเขาจึงลดลงไปอย่างมาก
เขาอยากออกไปเจอนาง อยากบอกนาง ว่าเขาไม่ได้เกลียดชังนางขนาดนั้น….
แต่ขาทั้งสองข้างของเขาเหมือนกับจมดิ่ง อย่างไรก็ไม่สามารถออกไปได้ ทำได้เพียงยืนแอบอยู่ข้างประตูเม้มปากร่ำไห้
เพราะเหตุใด….
เพราะเหตุใดพระเจ้าถึงได้กลั่นแกล้งคนเช่นนี้….
เพราะเหตุใดคนที่เขารักและใกล้ชิด จะต้องจากเขาทีละคน….
“ตูม…..”
ไข่มุกมังกรที่รวบรวมมาได้อย่างยากลำบาก ทยอยหล่นลงไปในเตากลั่นยา
คนเผ่าหยกสีหน้าเปลี่ยน
ไม่ใช่บอกว่าแค่เลือดหัวใจของหัวหน้าเผ่า ไข่มุกมังกรก็สามารถรวบรวมได้แล้ว?
เพราะเหตุใดไข่มุกมังกรถึงได้กระจายอีกแล้ว?
หรือว่าเลือดหัวใจของหัวหน้าเผ่าไม่มีประโยชน์?
เป็นอย่างนี้ หัวหน้าเผ่าพลีชีพสูญเปล่าแล้ว
ผู้ใดก็ไม่สามารถรับผลที่เกิดขึ้นได้
ผู้อาวุโสหกร้องไห้คร่ำครวญ
“ไม่ เป็นไปไม่ได้ ไข่มุกมังกรไม่มีทางที่จะหลอมรวมไม่ได้ เพราะเหตุใด….เพราะเหตุใดถึงเป็นเช่นนี้….พระเจ้า ท่านกลั่นแกล้งพวกเราเผ่าหยกหลายพันปี จะกลั่นแกล้งพวกเราไปถึงเมื่อไหร่กัน….”
“ข้าบอกนานละ ต่อให้หัวหน้าเผ่าสังเวยเจาะเลือดหัวใจตนเอง ก็ไม่แน่ว่าจะหลอมรวมไข่มุกมังกรได้ บนโลกใบนี้ไม่มีวิธีที่จะแก้คำสาปโลหิตได้…ไม่มีวิธี….ตอนนี้เป็นยังไง หัวหน้าเผ่าก็เหมือนกับประมุขชิง พลีชีพสูญเปล่า…”
“ก่อกรรมทำเข็ญ สวรรค์ลืมเผ่าหยกพวกเรา….”
แม้แต่เยี่ยจิ่งหานกับจอมมารยังโกรธและโมโห แทบจะทะลายเตากลั่นยา
มีเพียงกู้ชูหน่วนที่รู้
ใช้เลือดหัวใจของนาง ปริมาณเลือดไม่เพียงพอ
อยากจะหลอมรวมไข่มุกมังกร จำเป็นจะต้องใช้หัวใจของนาง
มีเพียงหัวใจเข้าเตากลั่นยา ไข่มุกมังกรถึงจะหลอมรวมได้
เลือดของนางกับเตากลั่นยาเชื่อมโยงกัน ด้านในเตากลั่นยาทั้งหมดนางสามารถรับรู้ได้
นางเชื่อ…
หัวใจของนางทุ่มเทลงไปด้านในเตากลั่นก็สามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้
ก่อนตาย กู้ชูหน่วนมีคนหนึ่งที่ปล่อยวางไม่ลง นั่นคือเหวินเส่าอี๋
แต่เหวินเส่าอี๋อยู่ฝั่งตรงข้ามเผ่าหยกแล้ว นางไม่อาจไปพูดอะไรได้
กู้ชูหน่วนมองไปทางทุกคนที่อยู่ตรงนี้อย่างอาลัยอาวรณ์
โดยเฉพาะซือม่อเฟยกับเยี่ยจิ่งหาน
ยิ้มเจื่อนๆกล่าวว่า“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย อาม่อ แยกกันชั่วนิจนิรันดร์แล้วนะ…..”
คำที่พูดว่าแยกกันชั่วนิจนิรันดร์ นางรวมรวบกำลังเฮือกสุดท้าย และใช้ดาบสั้นแทงออกไปอย่างเหี้ยมโหดอีกครั้ง สุดท้ายขุดเจาะหัวใจ เทลงไปในเตาไฟ
“อึก….”กู้ชูหน่วนอาเจียนออกมาเป็นเลือด ตามด้วยหัวใจที่ออกไป และลมหายใจที่หยุดนิ่ง
“ไม่นะ….”
“อา….”
จอมมารกับเยี่ยจิ่งหานบ้าคลั่ง เขย่าร่างกายของกู้ชูหน่วนไม่หยุด อยากจะให้นางฟื้นคืน
แต่วิญญาณของสตรีผู้งดงามน่าเกรงขามนั้นไม่สามารถหวนคืนได้อีกแล้ว
