เพราะการกลิ้งครั้งนี้ ทำให้เสื้อผ้าของเหวินเส่าอี๋หลุดออกมาอีกครั้ง
กู้ชูหน่วนรีบช่วยเขาสวมใส่ เพื่อปกปิดสิ่งที่ปรากฏออกมาให้เห็น
นักฆ่าเหล่านั้นจะรอให้กู้ชูหน่วนช่วยเหวินเส่าอี๋ใส่เสื้อผ้าได้อย่างไร แต่ละคนใช้โอกาสจังหวะนี้เข้ามาปิดล้อมกู้ชูหน่วนไว้พร้อมกับดาบโค้ง
กู้ชูหน่วนทำได้เพียงกอดเหวินเส่าอี๋ไว้และหลบหลีกการลอบสังหารของพวกเขาอย่างยากลำบาก มีหลายครั้งที่เกือบจะถูกโจมตี
ในการต่อสู้ระยะประชิด อาวุธลับของนางไม่สามารถใช้งานได้ อีกทั้งยังต้องปกป้องเหวินเส่าอี๋ ดังนั้นนางจึงรู้สึกหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย
ทันใดนั้นเจ้าเสือน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของนางก็พุ่งออกมา เปลี่ยนจากเสือตัวเล็กเป็นเสือตัวใหญ่ จากนั้นเปลวไฟที่ลุกโชนก็พุ่งออกไปเป็นดวงไฟวงกลม
กู้ชูหน่วนตะโกน “อย่า……”
นางพูดออกไปเร็ว แต่การเคลื่อนไหวของเจ้าเสือน้อยเร็วกว่า บริเวณที่ดวงไฟพุ่งออกไปนั้นทำให้ต้นไม้ใบหญ้าถูกเผา นักฆ่าชุดดำที่หนีไม่พ้นเหล่านั้นก็ถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่านในทันที ไม่รู้ว่าดวงไฟที่มันพ่นออกไปนั้นเป็นไฟชนิดใด
กู้ชูหน่วนแทบอยากบีบคอเจ้าเสือน้อยให้ตายเสียแต่ตอนนี้
หากจะพ่นออกไปก็พ่นให้ถูกทาง พ่นออกไปทุกทิศทุกทางเช่นนี้ไม่กลัวจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองหรืออย่างไร มันไม่รู้หรือว่าเปลวเพลิงของมันมีความร้ายแรงมากเพียงใด?
แต่เมื่อพ่นออกไป เปลวไฟของมันก็ทำให้ทั้งป่าลุกเป็นไฟ ปากของเจ้าเสือน้อยก็ติดไฟด้วยเล็กน้อย ทำให้มันวิ่งร้องคำรามไปทั่ว
กู้ชูหน่วนไม่มีเวลาคนอื่นคนอื่น นางพยายามลากเหวินเส่าอี๋ไปยังขอบหน้าผา
ไฟนั้นลุกลามขึ้นเรื่อยๆ และไม่สามารถหยุดยั้งได้ บริเวณโดยรอบของกู้ชูหน่วนได้ถูกเปลวไฟรายล้อมเอาไว้แล้ว
นางก้มหน้าลงไปดู ข้างล่างของหน้าผาเป็นแม่น้ำสายหนึ่ง แม้ว่าน้ำในแม่น้ำจะเชี่ยวกราก แต่โชคดีที่ไม่สูงมากนักจากยอดหน้าผา
นางกอดเหวินเส่าอี๋และต้องการจะกระโดดลงไป
เหวินเส่าอี๋รีบกล่าวขึ้นมา “ก่อนที่เจ้าจะกระโดดลงไป เจ้าช่วยใส่เสื้อผ้าของข้าให้ดีได้หรือไม่”
“ชีวิตสำคัญกว่า อย่างไรเสียข้าก็เห็นหมดแล้ว ยังจะกังวลอะไรอีก”
“(ปัดโธ่)……”
เหวินเส่าอี๋ปฏิเสธ
เขาเป็นอัมพาตทั้งตัวและไม่สามารถขยับได้ จึงทำได้เพียงกระโดดลงไปพร้อมกับนาง
น้ำในแม่น้ำเย็นเชี่ยวถึงกระดูก
ดูจากภายนอกแล้วน้ำไหลเป็นปกติ แต่เมื่อกระโดดลงไปแล้วกลับค้นพบว่ามีกระแสน้ำวนอยู่ข้างใต้
กระแสน้ำวนอันทรงพลังพัดพาพวกเขาไปสู่ความงุนงง
เดิมทีเหวินเส่าอี๋เพียงแค่เอาผ้ามาปกปิดร่างกายเอาไว้เท่านั้น ไม่ได้ผูกไว้เลยสักนิด เมื่อถูกกระแสน้ำพัดวนเช่นนี้
เสื้อผ้าของเขาถูกพัดไปทั้งหมด
ใต้แม่น้ำ
เหวินเส่าอี๋ที่เป็นอัมพาตทั้งตัวทำได้เพียงมองดูเสื้อผ้าหลุดลอยไปและตัวเองก็เปลือยเปล่าอีกครั้ง
และสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกโกรธยิ่งไปกว่านั้นคือ
ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ว่ายน้ำเป็นหรือไม่ หรือว่าเป็นเพราะกระแสน้ำวนเชี่ยวกรากมากเกินไปและลากเขาไปอย่างต่อเนื่อง
หากลากบริเวณอื่นของเขาก็แล้วไป
แต่……กลับลากตรงนั้น
เขาเจ็บจนแทบร้องออกมา
โกรธ
แม้ว่าเหวินเส่าอี่จะเป็นคนนิสัยดีแค่ไหน แต่ตอนนี้เขาโมโหจนแทบอยากจะฉีกผู้หญิงตรงหน้าเป็นชิ้นๆ
กระแสน้ำวนพัดไปพัดมาและในที่สุดเขาก็หมดสติไป
และเมื่อเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็อยู่ที่ริมลำธารเสียแล้ว
กู้ชูหน่วนก็เพิ่งจะฟื้นขึ้นมาและในมือของนางก็เต็มไปด้วยเศษกิ่งไม้และใบไม้
เหวินเส่าอี๋มองไปที่เรือนร่างของตัวเอง
และ……
เหมือนอย่างที่เขาคิดเอาไว้
“เสือ้ผ้าของข้าล่ะ?” เสียงของเขาแหบแห้งและสำลักน้ำออกมา
“ไม่รู้ว่าลอยไปไหนตั้งนานแล้ว”
“ไปหาเสื้อผ้ามาให้ข้า”
“ในป่าเขารกทึบและห่างไกล ข้าจะไปหามาจากที่ใด?”
กู้ชูหน่วนแกว่งใบไม้ในมือ และยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ถึงแม้ว่าจะไม่มีเสื้อผ้า แต่ใบไม้สำหรับปกปิดร่างกายก็ยังมีอยู่นะ วางใจได้ ที่ที่ควรจะปิดก็สามารถปิดได้”
เหวินเส่าอี๋ขนหัวลุก
เขาเป็นถึงหัวหน้าเผ่า
แต่กลับต้องตกอยู่ในสภาพที่ต้องใช้ใบไม้ห่อตัวเช่นนี้
“ทำไม? เจ้าไม่ยอม? หากไม่ยอมข้าก็ไม่บังคับ ถึงอย่างไรเสียก็เป็นเจ้าที่เปลือยเปล่า ไม่ใช่ข้าเสียหน่อย”
กู้ชูหน่วนพูดจบจากนั้นวางใบไม้ในมือและทำเป็นเสื้อผ้า จากนั้นจึงหันหลังเพื่อจะเดินจากไป
“เดี๋ยวก่อน”
“ทำไมหรือ? รู้สึกผิดแล้วหรือ?”
“ช่วยใส่ให้ข้าหน่อยเถอะ” เสื้อผ้าใบไม้ก็เสื้อผ้าใบไม้ ปกปิดร่างกายให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน
กู้ชูหน่วนนั่งบนโขดหินข้างลำธารและเอามือเท้าคางไว้ จากนั้นจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตาและกล่าวขึ้นว่า “แต่ข้าไม่อยากทำแล้ว ข้ารู้สึกว่าเจ้าอยู่เช่นนี้ดูมีเสน่ห์มากกว่า”
หน้าของเหวินเส่าอี๋แดงก่ำและแทบไม่กล้าสบตาสายตาที่ร้อนผ่าวของกู้ชูหน่วน
นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ที่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งจับจ้อง
“เจ้าต้องการทำอะไรกันแน่?”
“เรียกเพราะๆ สิ”
“……”
“ไม่เรียกหรือ? เช่นนั้นก็พูดเพราะๆ สิ”
เหวินเส่าอี๋หลับตาลงและไม่พยายามร้องขออีกต่อไป
เขากัดฟันกรอด ราวกับกำลังอดทนกับความโกรธ
กู้ชูหน่วนรออยู่นานแต่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะมีทีท่าที่อ่อนลง เมื่อเห็นว่าเขาดูโดดเด่นสง่างามหล่อเหลาและสูงส่งผิดจากคนธรรมดา คาดว่าตัวตนของเขาจะต้องไม่ต่ำต้อยอย่างแน่นอน
“ช่างเถอะ ใครบอกให้ข้าอารมณ์ดีล่ะ เห็นแก่ไฝอันสวยงามที่แก้มก้นของเจ้า เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าใส่เอง”
นางไม่พูดก็แล้วไป เมื่อพูดออกไปทำให้บรรยากาศเยือกเย็นขึ้น
กู้ชูหน่วนราวกับไม่เห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของเขา จากนั้นขยับร่างกายของเขาเข้ามาและตบไปที่แก้มก้นของเขาแรงๆ อยู่หลายครั้ง
“อืม ทั้งนิ่มและลื่นและยังมีกลิ่นหอม ไฝของเจ้าราวกับเป็นไฝดอกเหมย เมื่อเกิดขึ้นบนแก้มก้นของเจ้ายิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้น”
“บังอาจ……”
แววตาของเหวินเส่าอี๋เปล่งประกายรัศมีการสังหารที่เยือกเย็นและจ้องมองไปที่กู้ชูหน่วน
“เพื่อทำเสื้อใบไม้ตัวนี้ขึ้น เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าต้องใช้ความสามารถมากเพียงใด ดูเจ้าเปลือยเปล่าเช่นนี้ แทบไม่มีราศีของผู้นำเลยสักนิด ข้าจึงต้องหากำไรจากที่อื่นบ้างสิ อีกอย่าง ร่างกายของเจ้า ข้าก็เห็นทั้งทุกซอกทุกมุมแล้ว”
“ไร้ยางอาย……”
“ไร้ยางอายอย่างไร? ดูสิ ฟันของข้าออกจะขาวสะอาด”
เหวินเส่าอี๋ “…….”
“พอได้แล้ว เก็บแววตาที่จะกลืนกินคนอื่นของเจ้าเสีย ข้าจะช่วยเจ้าใส่เสื้อผ้าก่อน เจ้าจะได้ไม่ถูกคนอื่นมองจนหมด ไม่เช่นนั้นข้าคงรู้สึกสงสารอย่างมาก”
“……”
“หากไม่นับชุดใบไม้นี้ ข้าได้ช่วยเจ้าแล้วถึงสองครั้ง เมื่อได้รับบุญคุณจากผู้อื่น แม้จะเล็กน้อยสักเท่าใด ก็พึงระลึกถึงและตอบแทนด้วยการกระทำให้ทบเท่าพันทวี ข้าไม่คาดหวังให้เจ้าต้องตอบแทนร้อยเท่าพันเท่า แต่ข้าหวังเพียงแค่เจ้าจะไม่ตอบแทนบุญคุณของข้าด้วยการล้างแค้นก็พอแล้ว”
เหวินเส่าอี๋พูดไม่ออก
ครั้งแรก หากนางไม่โยนลงในเวลาสำคัญที่เขากำลังเพิ่มระดับความสามารถ เขาต้องตกอยู่ในสภาพล้มเหลวเช่นนั้นหรือ?
ครั้งที่สอง เห็นได้ชัดว่าคนที่นักฆ่าเหล่านั้นต้องการฆ่าคือนาง ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย แต่นางยังคงลากเขาไปด้วยและลากเขากระโดดลงแม่น้ำไปพร้อมกัน
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในแม่น้ำทั้งหมด เหวินเส่าอี๋ก็รู้สึกซึมเศร้าขึ้นมา
แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่รู้สึกอะไรและยังคงบ่นพึมพำ
“จะว่าไปแล้ว ตรงนั้นของเจ้าช่างไม่ถูกกับการดึงเอาเสียเลย เพิ่งจะดึงไปไม่กี่ครั้งก็แดงก่ำถึงเพียงนี้ หากต้องใช้งานจริงจะใช้ได้หรือไม่นะ?”
ซู่ว……
กลางวันที่อากาศแจ่มใสเช่นนี้ จู่ๆ ก็มีลมหนาวพัดมา
กู้ชูหน่วนตัวสั่น
แววตาของชายตรงหน้าเย็นชาจนไม่มีอุณหภูมิเลยแม้แต่นิดเดียว
นางไม่สงสัยเลยสักนิดเดียว
หากเขาสามารถขยับได้ นางคงต้องจบชีวิตลงแน่ๆ
รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหาง
“ข้าใส่เสื้อผ้าให้เจ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกสามวันเจ้าก็จะฟื้นคืนกำลังภายในร่างกาย ข้ายังมีธุระ ข้าไปก่อนล่ะ เจ้าขอพรให้กับตัวเองเถอะ”
“ไป รีบไปให้พ้นเถอะ”
ควับๆๆ……
กลุ่มโจรปล้นปรากฏตัวขึ้นและปิดล้อมกู้ชูหน่วนเอาไว้
เมื่อมองไปที่ชุดของคนเหล่านี้ ส่วนใหญ่แล้วเป็นชุดจากสัตว์ คาดว่าน่าจะเป็นคนพื้นเมือง ไม่น่าจะเป็นคนที่ตระกูลไป๋หลี่ส่งมา
