กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ – บทที่ 840

“เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“สัตว์จำนวนมากของพวกท่านรังแกสัตว์จำนวนน้อยของพวกเราหรือไม่？”

กู้ชูหน่วนเหลือบมองฝูงกระทิงที่จากไปและหัวเราะเบา ๆ “สัตว์จำนวนน้อยของเจ้า？”

“ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าข้าไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของท่าน ต่อให้ต้องตายก็ไม่ยอมศิโรราบ”

“เจ้าอยากเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า เจ้ายังไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ” กู้ชูหน่วนเหลือบมองมัน

กระทิงไฟเก้าเขาตกตะลึง “ท่านรังแกขนาดนี้ ไม่ใช่เพื่อให้ข้ายอมศิโรราบหรือ？”

“เป็นเจ้าที่ถูกรังแกหรือเป็นข้าที่ถูกรังแก？ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกเจ้าที่หาเรื่องก่อน”

“พวกมนุษย์ที่เป็นปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายเช่นพวกท่าน ต้องการที่จะทำให้พวกเราเชื่อง และให้พวกเราเป็นทาสสัตว์เลี้ยงของพวกท่าน เหล่าพี่น้องจำนวนไม่น้อยของข้าล้วนแต่ถูกพวกท่านทำสัญญาไปหมดแล้ว”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น แม้แต่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังไม่เข้าตาข้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็เปลี่ยนไป

นานแค่ไหนแล้วที่ผู้เป็นนายไม่ได้เมินเฉยต่อมันเช่นนี้？

มันรู้ดีว่ามันไม่สามารถพรากจากผู้เป็นนายได้นานมากนัก มิเช่นนั้นความรู้สึกก็จะจางหายไป

เซี่วอวี่เซวียนติดตามกู้ชูหน่วนและเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มาโดยตลอด

เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนหยิบยาเม็ดออกมามากมาย ไม่ว่าเขาจะโง่แค่ไหนก็ย่อมรู้ว่ากู้ชูหน่วนน่าจะกลั่นยาได้ ไม่เช่นนั้นนางจะไปเอายามากมายขนาดนี้จากที่ไหน？

แม่สาวอัปลักษณ์สามารถกลั่นยาได้

นางสามารถกลั่นยาได้？

เป็นความเชี่ยวชาญของแม่สาวอัปลักษณ์ นางก็นำติดตัวมาด้วยหรือ？

หลังจากหลายปีผ่านไป เมื่อเห็นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อีกครั้ง เซี่ยวอวี่เซวียนก็รู้สึกสนิทสนมอย่างบอกไม่ถูก

เขาตะโกนว่า “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มองเซี่ยวอวี่เซวียนด้วยความงุนงง

สีหน้าของมันเปลี่ยนไปมาก และงูที่รูปร่างอ้วนท่วมก็กำลังจะวิ่งหนีไป

เซี่ยวอวี่เซวียนรีบคว้าหางของมันไว้

“เห็นข้าแล้วเจ้าจะหนีทำไม？กลัวว่าข้าจะกินเจ้าหรืออย่างไร？”

เมื่อสามปีก่อน วิญญาณของแม่สาวอัปลักษณ์ได้ลอยหายไป

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็หายตามวิญญาณของแม่สาวอัปลักษณ์ไป

หลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อีก ตอนนี้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ และดูเหมือนว่าจะรู้จักมู่หน่วนมานานแล้ว

หรือว่ามันก็ติดตามวิญญาณของแม่สาวอัปลักษณ์ที่อยู่ในร่างของมู่หน่วน ดังนั้นจึงเรียกนางว่านายท่าน？

“ฟ่อ ๆ …..”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงออกมา ราวกับว่ามันไม่กล้าเผชิญหน้ากับเซี่ยวอวี่เซวียน

มันอยากจะวิ่งหนี แต่หางของมันถูกจับไว้แน่น

อีกทั้งยังกลัวว่าหากต่อสู้แล้วจะทำให้เซี่ยวอวี่เซวียนได้รับบาดเจ็บ จึงทำได้เพียงแสดงสีหน้าที่อ่อนน้อมถ่อมตน และกลัวว่าเซี่ยวอวี่เซวียนจะถามเกี่ยวกับวิญญาณที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของมู่หน่วน

แต่โชคดีที่เซี่ยวอวี่เซวียนไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ไม่ได้เจอกันมาสามปี เจ้าอ้วนขึ้นอีกแล้ว” เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าว

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว “เจ้ารู้จักเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ด้วยหรือ？”

“อืม รู้จัก นี่คืองูตะกละที่ชอบกินหมูย่าง” เซี่ยวอวี่เซวียนวางมันลง

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนจับหางของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขึ้นมาอีกครั้ง “เส้นสายของเจ้าช่างกว้างขวาง และรู้จักผู้คนไม่น้อยเลย”

แม้ว่าจะพูดคุยกันเรื่องธรรมดา แต่สายตาที่กู้ชูหน่วนจ้องมองไปที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นั้น หมายความว่าต้องการให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เล่าถึงภูมิหลังของเซี่ยวอวี่เซวียนออกมาให้หมด

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พยักหน้า

อย่างไรก็ตาม เมื่อครู่มันเพิ่งจะแสดงพลังต่อหน้ากระทิงไฟเก้าเขาไป และตอนนี้มันก็ถูกคนยกขึ้น จะทำอะไรได้？

ช่างน่าอับอายยิ่งนัก

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ต่อต้าน และตามมาด้วยเสียงท้องร้อง จากนั้นก็มองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม

กู้ชูหน่วนโยนมันทิ้งไปด้วยความขยะแขยง และหยิบขวดยาสองสามขวดออกมาจากวงแหวนอวกาศ นางกล่าวอย่างไม่อดทนว่า “ข้าไม่มีเวลาจะทำหมูย่างให้เจ้า ดังนั้นเจ้ากินยาอายุวัฒนะนี่รองท้องไปก่อนเถอะ”

บรรดากระทิงไฟพากันเบิกตากว้าง

ใช้……ใช้ยาอายุวัฒนะระดับสองเพื่อรองท้องไหม？

นี่……ใจกว้างเกินไปหรือไม่？

กระทิงไฟเก้าเขาเปลี่ยนทิศทางในทันที “ท่านรับเลี้ยงข้าเถอะ ข้าจะเป็นสัตว์เลี้ยงของท่าน ขอเพียงท่านให้ยาอายุวัฒนะระดับสองเป็นรางวัลแก่ข้า”

กู้ชูหน่วนเกือบจะสะดุด

เจ้ากระทิงโง่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

“ข้าไม่รับสัตว์เลี้ยง ดังนั้นเก็บน้ำลายของเจ้าไว้เถอะ”

“เช่นนั้นข้าจะเป็นลูกสมุนของท่าน”

“ต้องขออภัยด้วย เจ้าตัวใหญ่เกินไปที่จะมีคุณสมบัติเช่นนั้น”

กระทิงไฟเก้าเขากลัดกลุ้มใจ

พวกมันทั้งหมดกลายร่าง

แต่มัน……มันกลับไม่เปลี่ยน ร่างกายของมันใหญ่โตมาก

“เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นที่นี่？พวกเจ้ามีเรื่องกับคนของสำนักศึกษาอี้เหอหรือ？”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ กระทิงไฟเก้าเขาก็โกรธ

“หลังจากที่มนุษย์พวกนี้เข้าในหุบเขาสัตว์เทพ พวกเขาฆ่าอสุรกายจำนวนมาก และพวกเขาใช้วิธีการที่บีบบังคับให้เหล่าอสุรกายยอมศิโรราบ อีกทั้งยังกล้าคิดที่จะเอาของล้ำค่าของข้า แน่นอนว่าข้าต้องให้บทเรียนแก่พวกเขา”

“ของล้ำค่า？ของล้ำค่าอะไร？”

กระทิงไฟเก้าเขากะพริบตา “อันที่จริง……อันที่จริงก็ไม่ใช่ของล้ำค่าอะไร มนุษย์อย่างพวกเจ้ากินไปก็ไม่มีผลอะไร แต่ได้ผลกับกระทิงอย่างพวกเรามากกว่า”

งั้นหรือ？

หากมนุษย์กินเข้าไปแล้วไม่ได้ผลจริง ๆ บัณฑิตของสำนักศึกษาอี้เหอจะเสี่ยงชีวิตเพื่อบุกเข้ามาในอาณาเขตของมันทำไม？

กระทิงไฟเก้าเขามีพลังระดับสี่

ส่วนคนของสำนักศึกษาอี้เหอ ผู้ที่มีพลังสูงสุดก็แค่ระดับสามเท่านั้น

กู้ชูหน่วนส่งสายตาด้วยความน่าสงสัยและเตือน

กระทิงไฟเก้าเขากัดฟัน เมื่อคิดว่ากู้ชูหน่วนเป็นนักกลั่นยาที่ฝีมือดี และมีสัตว์เทพโบราณสองตัวเป็นสัตว์เลี้ยง ไม่ว่าอย่างไรการได้ติดตามนางก็คุ้มค่า

มันพูดว่า “นี่คือผลหนิวโหยว ต้องใช้เวลาสามร้อยปีในการออกผลหนึ่งครั้ง และจะสุกภายในวันสองวัน”

“ผลหนิวโหยว？” นั่นไม่ใช่ผลไม้ชนิดหนึ่งหรือ？

กู้ชูหน่วนมองไปที่เซี่ยวอวี่เซวียน

เซี่ยวอวี่เซวียนอธิบายว่า “ผลหนิวโหยวที่มันพูดนั้นแตกต่างจากผลหนิวโหยวที่เรากิน ได้ยินมาในฝูงกระทิงมีผลหนิวโหยว สามร้อยปีออกผลหนึ่งครั้ง หากมนุษย์กินเข้าไปแล้วพลังจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และยังสามารถป้องกันได้สารพัดพิษ เป็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่สัตว์และมนุษย์ใฝ่ฝัน”

“สามารถเพิ่มพลังได้？เช่นนั้นหากข้ากินก็จะสามารถเพิ่มพลังได้？” นัยน์ตาของกู้ชูหน่วนเป็นประกาย

ระยะนี้นางกินยาอายุวัฒนะจำนวนมาก แต่ก็ไม่สามารถเลื่อนขั้นได้ หากสามารถทำได้……แหะ ๆ……

กระทิงไฟเก้าเขาโต้แย้งว่า “ผลหนิวโหยวมีประโยชน์ต่อกระทิงอย่างพวกเรา ท่านกินไปก็ไร้ประโยชน์”

“เช่นนั้นเราก็มาแลกเปลี่ยนกัน เจ้าเอาผลหนิวโหยวมาให้ข้า แล้วข้าจะให้ยาอายุวัฒนะแก่เจ้า”

“ไม่ได้หรอก ผลหนิวโหยวสามร้อยปีถึงจะออกผลหนึ่งครั้ง ข้าต้องรออย่างน่าสังเวชมานานหลายสิบปี”

“ยาอายุวัฒนะระดับสองห้าสิบขวด ยาอายุวัฒนะระดับสามสิบขวด และข้าจะให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และเจ้าเสือน้อยรับเจ้าเป็นศิษย์น้อง และต่อไปมันก็จะคุ้มครองเจ้า”

สิ่งนี้ช่างดึงดูดใจยิ่งนัก

ไม่ว่าผลหนิวโหยวจะทรงพลังแค่ไหน ก็มีเพียงแค่ลูกเดียวเท่านั้น และมันทำได้เพียงทำให้ตัวเองมีพลังเพิ่มขึ้น

แต่ยาอายุวัฒนะนั้นต่างกัน ลูกหลานของมันสามารถมีพลังที่เพิ่มขึ้นไปด้วยกันได้

อีกทั้ง……

หากสามารถเป็นศิษย์น้องของราชางูเหลือมและพญาเสือได้ ต่อไปก็จะไม่มีอะไรมาขวางอาณาจักรสัตว์

มันหวั่นไหว

แต่……

“แต่ผลนิวโหยวสามารถป้องกันได้สารพัดพิษ”

“ข้าจะให้ยาถอนพิษเพิ่มอีกยี่สิบขวด”

“แต่……”

“คุณมีเวลาคิดเพียงหนึ่งนาที หากหมดเวลาข้อตกลงจะถูกยกเลิก”

“หนึ่งนาทีนานแค่ไหน？”

“นับหนึ่งถึงหกสิบ”

“ตกลงตามนั้น ท่านเอาของมาให้ข้าก่อน”

“อย่างอื่นข้าสามารถเอามาให้ก่อนได้ และอีกสักพักข้าจะนำยาอายุวัฒนะระดับสามมาให้เจ้า”

“ทำไมต้องอีกสักพัก？”

“แค่ก ๆ …… ข้ายังไม่ได้กลั่นออกมา เมื่อข้ากลั่นออกมาแล้วจะเอาไปให้เจ้าโดยเร็วที่สุด”

“ท่าน……ท่านคงไม่ได้จะจับเสือมือเปล่าใช่หรือไม่？หากท่านกลั่นออกมาไม่ได้แล้วจะทำอย่างไร？” มันรู้ดีว่าในโลกนี้จะเรื่องดี ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร？

นั่นเป็นยาอายุวัฒนะระดับสาม จะยอมให้ง่าย ๆ ตั้งสิบขวดได้อย่างไร

“เจ้าไม่เชื่อในความสามารถของข้า？”

“ข้า……”

“เช่นนั้นข้าก็จะไม่ฝืนใจ เจ้าลองคิดดูอีกที”

“ตกลง แต่ท่านจำไว้ว่าต้องส่งยาอายุวัฒนะระดับสามมาให้ข้าโดยเร็วที่สุด”

“รู้แล้ว”

เซี่ยวอวี่เซวียนยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มของเขาเปื้อนความผันผวน

เจ้ากระทิงโง่ตัวนี้

หากนางกลั่นออกมาไม่ได้ ชีวิตนี้ของมันก็อย่าคิดว่าจะได้ยาอายุวัฒนะระดับสามทั้งสิบขวดนั้นไป