กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ – บทที่ 855

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 855

ภายในถ้ำเงียบสงบ นานมาแล้วเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กับเจ้าเสือน้อยก็ยังไม่กลับ และไม่รู้ว่าได้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์สามสีมาหรือไม่

บุรุษรูปงามสามคนที่นอนเรียงกันอยู่บนพื้นพูดเพ้อด้วยทุกข์ใจเป็นครั้งคราว

“อาหน่วน อย่าไปจากข้า ข้าไม่อาจขาดเจ้าได้…..”

“ทำไม ทำไมเจ้าต้องฆ่าท่านพ่อของข้า ทำไมต้องฆ่าล้างตระกูลของข้า ทำไม…..”

“แม่สาวอัปลักษณ์ แม่สาวอัปลักษณ์…..”

กู้ชูหน่วนมองนั่นมองนี่ และท้ายที่สุดก็มองขึ้นไปที่พระจันทร์บนท้องฟ้า จากนั้นก็ถอนหายใจ

ทุกคนล้วนแต่มีความกังวลใจและอดีต

และนาง สำหรับนางแล้วอดีตก็เป็นเหมือนกระดาษเปล่า

เห็นได้ชัดว่าหัวใจของนางหนักอึ้ง และมักจะรู้สึกว่าตัวเองลืมบางสิ่งบางอย่างไป แต่ก็นึกอะไรไม่ออก

“อาหน่วน…..”

ไม่รู้ว่าเยี่ยจิ่งหานฝันถึงอะไร จู่ ๆ เขาก็ตะโกนด้วยความตกใจ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงของเขาดังเกินไป หรือว่าเป็นเพราะเขาตะโกนคำว่าอาหน่วน หเหวินเส่าอี๋และเซี่ยวอวี่เซวียนก็ฟื้นขึ้นมาด้วยความงุนงง

เมื่อลืมตาขึ้นมา เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ก็แทบจะอยากจะสลบไปอีกครั้ง

ทำไมถึงเป็นหญิงผู้นี้อีกแล้ว วิญญาณของนางยังไม่สลายไปอีกหรือ？

จากนั้นพวกเขาก็เห็นสถานการณ์ของตัวเอง

เยี่ยจิ่งหานนอนอยู่ทางด้านซ้าย เหวินเส่าอี๋อยู่ตรงกลาง และเซี่ยวอวี่เซวียนนอนอยู่ทางด้านขวา ซึ่งพวกเขาอยู่ห่างกันเพียงแค่สิบเซนติเมตรเท่านั้น

เยี่ยจิ่งหานโกรธ

เหวินเส่าอี๋และเซี่ยวอวี่เซวียนเป็นศัตรูที่ได้พบกัน นัยน์ตาก็แดงก่ำด้วยความโกรธ

แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส เหวินเส่าอี๋และเซี่ยวอวี่เซวียนก็พยายามที่จะฆ่ากัน แต่น่าเสียดายที่พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสมากเกินไป ยังไม่ทันจะได้แตะต้องอีกฝ่ายก็อ่อนนแรงเสียก่อน เขากุมหน้าอกไว้ด้วยความเจ็บปวดและหายใจหอบ

“เหวินเส่าอี๋ เจ้ามาที่ดินแดนวิญญาณเยือกแข็งจริง ๆ ข้าจะฆ่าเจ้า”

หางตาของเซียวอวี่เซวียนยกขึ้น และเขาพยายามที่จะชกต่อย

เขาคิดว่าตัวเองใช้พละกำลังมาก แต่กลับเป็นเพียงแค่ละอองฝน และไม่มีพลังเลยแม้แต่น้อย

เหวินเส่าอี๋ถีบเขาอย่างแรง เขายังคิดว่าตัวเองก็คิดว่าพละกำลังมากเช่นกัน แต่น่าเสียดายที่เหมือนกับเหยียบฝ้าย และไม่สามารถทำอะไรเซี่ยวอวี่เซวียนได้มากนัก

หลังจากการโจมตีครั้งแรกไม่สำเร็จ ทั้งสองก็ทะเลาะกัน ราวกับพวกอันธพาลในตลาด

“เฮ้ พวกเจ้าสองคนทำอะไรกัน？หยุดเดี๋ยวนี้ หากยังไม่หยุดชีวิตน้อย ๆ ของพวกเจ้าคงยากที่จะรักษาไว้ได้”

กู้ชูหน่วนห้าม แต่พวกเขาก็ไม่มีใครยอมปล่อย และต่อสู้กันอย่างดุเดือดมากขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้ร่างกายที่บาดเจ็บของพวกเขามีเลือดไหล

ที่แย่ไปกว่านั้นคือเยี่ยจิ่งหานก็เข้าไปร่วมด้วย

เขากับเซี่ยวอวี่เซวียนยืนอยู่ในแนวเดียวกัน และแทบจะลอกเลียนแบบวิธีการของเหวินเส่าอี๋

“เจ้าเด็กโสโครก เป็นเขาที่ส่งคนมาตามฆ่าพวกเรา เจ้าช่วยข้าฆ่าเขา”

“อะไรนะ？ยอดฝีมือระดับห้าเหล่านั้นถูกเขาส่งมา？”

“ใช่”

กู้ชูหน่วนพยายามแยกพวกเขา เพื่อไม่ให้เหวินเส่าอี๋ถูกรัดคอตาย

เซียวอวี่เซวียนหมดแรง เขากุมบาดแผลและหอบหายใจ แม้แต่จะพูดอะไรสักคำก็ยากลำบาก

กู้ชูหน่วนจ้องมองไปที่เหวินเส่าอี๋

“ทำไมเจ้าถึงส่งคนไปตามฆ่าเซียวอวี่เซวียน？”

เหวินเส่าอี๋โกรธแต่กลับยิ้ม “เหอะ เขาสังหารคนนับหมื่นในเผ่าของข้า แม้แต่คนชรา สตรี และเด็กก็ไม่ละเว้น ข้าไม่ควรจะฆ่าเขาหรือ？”

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เผ่าเพลิงฟ้าถูกล้มล้าง เหวินเส่าอี๋ก็ตัวสั่นไปทั้งตัว เขากัดฟันแน่น ไม่รู้ว่าเขาโกรธหรือว่าโศกเศร้า

คำพูดนี้ทำให้จิตใจของกู้ชูหน่วนสับสน

ในความทรงจำของนาง เซียวอวี่เซวียนไม่ใช่คนที่ฆ่าใครง่าย ๆ

เขาจะฆ่าคน สตรี และเด็กได้อย่างไร

“เสี่ยวเซวียนเซวียน สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงหรือไม่？”

เซียวอวี่เซวียนเบือนหน้าหนี และไม่ตอบคำพูดของกู้ชูหน่วน เขาเพียงพูดเบา ๆ ว่า “คนในเผ่าของเขาฆ่าคนในตระกูลของข้าไปมากกว่าสามร้อยชีวิต ข้าไม่ควรจะแก้แค้นหรือ？”

“ใครก่อหนี้เอาไว้ก็ให้ผู้นั้นมารับผิดชอบ ใครฆ่าคนในตระกูลของเจ้า เจ้าก็ไปแก้แค้นกับคนผู้นั้น แต่เจ้ากลับฆ่าผู้บริสุทธิ์นับหมื่นชีวิตในเผ่าของข้าอย่างโหดเหี้ยม มันยุติธรรมแล้วหรือ？”

“ยุติธรรม？เหวินเส่าอี๋ เจ้าพูดถึงความเป็นธรรมกับข้า？ตระกูลเซี่ยวของเราจงรักภักดีมาหลายชั่วอายุคน และคนกว่าสามร้ายชีวิตในตระกูลก็ไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายแม้แต่ครั้งเดียว แต่กลับถูกพวกเจ้าฆ่าอย่างโหดเหี้ยม ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ แม้แต่สัตว์ก็หนีไม่พ้น พวกเจ้ายุติธรรมกับพวกเขาแล้วหรือ？เผ่าเพลิงฟ้าสาปแช่งเผ่าหยกอย่างโหดร้าย และต้องอดทนต่อความเจ็บปวดจากคำสาปโลหิตจากรุ่นสู่รุ่น พวกเจ้ายุติธรรมกับเผ่าหยกแล้วหรือ？”