เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองแฝดสี่ที่น่าสงสาร แม้พวกเขาจะสี่ขวบแล้ว แต่เพราะไม่ได้กินอาหารมีประโยชน์ เลยขาดสารอาหารจนแขนขาเล็กซูบ ทำให้เดินไม่ค่อยแข็ง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นนึกถึงเรื่องนี้ ก็รู้สึกเกลียดชังลู่เจียวยิ่ง เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง หญิงผู้นี้เลวทรามยิ่งกว่าเดรัจฉาน ทว่าวันนี้ต้าเป่าทำความผิด เขาต้องสั่งสอน
“เอามา”
ต้าเป่าทำตามคำสั่งของบิดามาตลอด ถึงแม้เขาจะกลัว แต่ก็ไปเอาไม้เรียวให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างเชื่อฟัง
“ท่านพ่อ ตีข้าเถอะ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรับไว้ กลับไม่ได้ตีมือของต้าเป่า พยายามบังคับไม้เรียวขึ้นตีมืออีกข้างของตัวเอง
ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่าและซื่อเป่าล้วนตะลึงงัน จากนั้นต้าเป่าก็ร้องไห้เสียงดัง “ท่านพ่อ อย่าตี อย่าตีตัวเองเลย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นตีตัวเองและว่ากล่าวสั่งสอนด้วยเสียงเรียบ “บุตรอกตัญญู เพราะบิดาละเลยหน้าที่ บุตรออกนอกลู่นอกทาง ก็คือความผิดของบิดา วันนี้เจ้าทำเรื่องนี้ พ่อก็มีความผิดด้วย ฉะนั้นเจ้าโดนตี พ่อก็ต้องโดนลงโทษด้วยเช่นกัน”
แฝดสี่ในเรือนต่างก็ร้องไห้ บิดาได้รับบาดเจ็บสาหัส แล้วยังจะเอาไม้ตีตัวเอง นี่ล้วนเป็นความผิดของพวกเขา
“ท่านพ่อ วันข้างหน้าพวกเราไม่กล้าทำเช่นนี้อีกแล้ว ไม่กล้าอีกแล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพูดเสียงเรียบ “พวกเจ้าจำไว้ให้ขึ้นใจ หากวันข้างหน้าทำความผิดมหันต์อีก พวกเจ้าโดนลงโทษ ข้าก็จะถูกลงโทษไปด้วย”
คำพูดนี้ฝังลึกไว้ในใจของพวกเขา วันข้างหน้าต้องทำความผิดให้น้อยลง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นทุกข์ทรมานมาทั้งคืน เช้าวันนี้ยังมาทรมานตัวเองอีก บัดนี้เขาฝืนทนไม่ไหวอีกแล้ว เลยเป็นลมหมดสติไปทันที
แฝดสี่ตกใจจนร้องไห้เสียงดัง ลู่เจียวที่กำลังทำมื้อเช้าในห้องครัวได้ยินก็รีบเดินมา ทันทีที่เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นลม นางก็รีบเดินไปคว้าข้อมือของเขามาจับชีพจร สาเหตุเป็นเพราะความโกรธจู่โจมหัวใจจนหมดสติไป
เดิมทีเขาก็บาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว ยังมาใช้ชีวิตอย่างวิตกกังวลติดต่อกันหลายวัน สภาพจิตใจเลยอ่อนแอตามไปด้วย
ลู่เจียวพยุงเขาไปนอนบนเตียง ถือโอกาสนี้หยดน้ำจากบ่อน้ำจิตวิญญาณเข้าปากของเขาสองสามหยด
แฝดสี่มัวแต่เสียใจ เลยไม่ทันสังเกตเห็นเรื่องนี้
ลู่เจียววางเซี่ยอวิ๋นจิ่นลงแล้วมองพวกเขา “อย่าเอาแต่ร้องไห้เลย พ่อเจ้าไม่เป็นอะไรมาก วันหน้าวันหลังงพวกเจ้าก็อย่าทำผิดอีก ถ้ายังทำให้เขากังวลใจต่อไปเช่นนี้ ความเครียดสะสมอาจทำให้หัวใจวายเฉียบพลัน เข้าใจไหม”
แฝดสี่ได้ยินคำพูดของนางก็ตอบกลับทันที “พวกเรารู้แล้ว”
ลู่เจียวมองแฝดสี่ ก็เกิดความรู้สึกค่อนข้างอธิบายยาก
ไม่เพียงแต่มีใบหน้าเหลืองซูบซีด ไม่มีเนื้อแม้แต่น้อย หน้าตายังมอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง แปดเปื้อนด้วยขี้โคลน เล็บมือดำเป็นน้ำหมึก
ลู่เจียวเห็นแล้วปวดหัว ตัดสินใจว่าวันนี้จะไม่ทำอย่างอื่น จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แฝดสี่ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันภายหลัง
“เอาเถอะ โจ๊กข้าวโพดใกล้เสร็จแล้ว ออกไปกินมื้อเช้ากันเถอะ”
นางพูดจบ แฝดสี่ส่ายหัวอย่างพร้อมเพรียง “พวกเราจะรอกินพร้อมกับท่านพ่อ”
ลู่เจียวกำลังจะพูดอะไรต่อ ก็มีเสียงฝีเท้าดังจากด้านนอก เสียงของเซี่ยเอ้อร์จู้ดังขึ้น “น้องสามตื่นแล้วหรือ”
ลู่เจียวมองแฝดสี่แล้วพูดด้วยเสียงเรียบทันที “เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ห้ามบอกลุงของพวกเจ้าแม้แต่คำเดียว เข้าใจหรือไม่ ไม่เช่นนั้นบิดาของพวกเจ้าต้องเครียดจนหมดสติแน่นอน”
แฝดสี่ได้ยินคำพูดนี้ ก็พยักหน้าเต็มแรงทันที “เข้าใจแล้ว”
ลู่เจียวหวังดีต่อต้าเป่า ไม่อยากให้เอาเรื่องที่บุตรวางยาฆ่ามารดามาจบอนาคตของเขา นี่เป็นยุคที่ความกตัญญูรู้คุณสำคัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด หากเรื่องที่ต้าเป่าทำรั่วไหลออกไป วันข้างหน้าชีวิตคงไม่มีโอกาสได้เจริญก้าวหน้า อีกอย่าง เขายังต้องแบกรับความผิดนี้ไปชั่วชีวิต
เซี่ยเอ้อร์จู้เลิกม่านเข้ามาจากนอกประตู พอเข้ามาถึงก็เห็นแฝดสี่ร้องไห้ตาแดง เขาก็คิดว่าน้องสะใภ้สามต้องตีเด็กๆ อีกแล้วแน่
เซี่ยเอ้อร์จู้ไม่เห็นด้วย “น้องสะใภ้สาม อย่าตีเด็กๆ ไปเรื่อยสิ พวกเขายังเด็กอยู่เลย”
ลู่เจียวยังไม่ทันได้พูด เซี่ยอวิ๋นจิ่นที่อยู่บนเตียงก็ฟื้นขึ้นมา แล้วพูดอย่างอ่อนแรง “พี่รองมาแล้วหรือ”
เซี่ยเอ้อร์จู้เบนความสนใจไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงทันที “น้องสาม รู้สึกอย่างไรบ้าง ไม่สบายตรงไหนหรือไม่ กินมื้อเช้าแล้วหรือยัง”
ลู่เจียวไม่ได้สนใจสองพี่น้อง หันหลังเดินออกไปด้านนอก เช้านี้นางทำโจ๊กข้าวโพด แล้วยังใส่ผักกาดลงไปนิดหน่อยด้วย
บุรุษคนหนึ่งต้องพิการติดเตียง ส่วนเด็กอีกสี่คนก็ขาดสารอาหาร แม้โจ๊กข้าวโพดนับว่าเป็นอาหารที่ดี ทว่าไม่ได้มีสารอาหารมากมาย ดูๆ แล้วนางคงต้องคิดวิธีเสียแล้ว
ลู่เจียวตักโจ๊กข้าวโพดให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นและแฝดสี่ในเรือนกิน
หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ ลู่เจียวก็ต้มน้ำสองหม้อเพื่ออาบน้ำให้แฝดสี่ นางใช้อ่างไม้ที่ตนเองใช้อาบก่อนหน้านี้
อ่างไม้นี้ใหญ่มาก เติมน้ำเต็มอ่างจะอาบได้สองคน
เพียงแต่ว่าตอนนี้แฝดสี่กลับต่อต้านในสิ่งที่นางทำ ตั้งแต่เด็กจนโตถึงป่านนี้ ลู่เจียวไม่เคยอาบน้ำให้พวกเขาเลย ฉะนั้นพวกเขายังไม่คุ้นชิน
ทว่าพวกก็สู้กับความดุร้ายของลู่เจียวไม่ได้ ทำได้เพียงตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ
ในเรือนตะวันออก เซี่ยอวิ๋นจิ่นจับตาดูการเคลื่อนไหวของด้านนอก รู้ว่าลู่เจียวจะอาบน้ำให้แฝดสี่ เขาก็ไม่ได้พูดอะไร
ที่ผ่านมาคนที่อาบน้ำให้เด็กๆ คือเขา หญิงผู้นี้แม้แต่อาบน้ำเองยังเกียจคร้าน นับประสาอะไรกับอาบน้ำให้เด็กๆ
ตอนนี้นางมาอาบน้ำให้เด็กๆ นี่ไม่เหมือนนางแม้แต่น้อย หรือเป็นเพราะอยากหย่าร้าง เลยทำเช่นนี้ให้เขาดู หรืออาจมีความเป็นไปได้ที่นางไม่อยากหย่า เพียงแค่ยอมถอยเพื่อเอาชนะใจเขา
พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดว่านางคงไม่อยากหย่า ที่นางทำเช่นนี้เพียงต้องการเอาชนะใจเขา นัยน์ตาของเขาก็แปรเปลี่ยนไปทันที เขายกมุมปากแล้วแสยะยิ้มเย็นชา นางเพิ่งมารู้ตัวตอนนี้ สายไปแล้วกระมัง
นอกเรือน ตอนแรกต้าเป่าและเอ้อร์เป่าไม่อยากอาบน้ำ ทว่าอาบไปสักพักก็รู้สึกชอบใจขึ้นมา การได้แช่น้ำอุ่นๆ เป็นอะไรที่สบายมาก
นางอสรพิษคนนี้ไม่เคยอาบน้ำให้พวกเขา ทุกครั้งบิดาเป็นคนจัดการ นึกไม่ถึงว่าตอนนี้นางกลับมาอาบน้ำให้
เอ้อร์เป่าแอบมองลู่เจียวด้วยความระมัดระวังเพียงปราดเดียว พอเห็นลู่เจียวหันมา เขาก็หันไปมองทางอื่นทันที
ลู่เจียวสังเกตเห็นทีท่าของเขา แสร้งทำเป็นไม่รู้ ก้มหน้าอาบน้ำให้พวกเขาอย่างใส่ใจ
พอเห็นแผลเก่าใหม่ตามร่างกายของแฝดสี่ นางก็อดสบถหยาบร่างเดิมไม่ได้ เลวยิ่งกว่าเดรัจฉาน
เพราะมือของต้าเป่ามีแผล ลู่เจียวเลยอาบให้เขาก่อน “เสร็จแล้ว ออกไปเถอะ”
ต้าเป่าอยากอาบต่อ ทว่าก็ไม่กล้าขัดขืนคำสั่งของลู่เจียว ร่างน้อยออกจากอ่างอย่างเชื่องช้า ลู่เจียวเลยเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร
“ก่อนหน้านี้เรียกมาอาบยังทำเป็นไม่เต็มใจ ตอนนี้ไม่อยากออกจากอ่าง ฟังนะ วันนี้มือของเจ้าเป็นแผล ออกไปก่อน อีกสองวันค่อยแช่น้ำอีก”
ต้าเป่าทำตาเป็นประกาย “จริงหรือ”
เขาเอ่ยด้วยความตื่นเต้นดีใจ แต่พริบตาก็ปั้นหน้าเคร่งขรึมเหมือนเดิม ลู่เจียวเอาผ้าแห้งเช็ดหยดน้ำตามตัวเขา เช็ดไปๆ ก็ชะงัก
ต้าเป่ามีหน้าตาคล้ายคลึงเซี่ยอวิ๋นจิ่นมาก ไม่เพียงแต่ทรงคิ้วและดวงตาเท่านั้นที่เหมือน ทุกอวัยวะบนใบหน้าเหมือนเขาไปหมด เพียงแต่เด็กคนนี้ร่างกายซูบผอม ผิวพรรณเหลืองซีด ถ้าเลี้ยงดูให้ดีๆ ต่อไปต้องมีหน้าตาละมุนละไมเป็นที่สะดุดตาแน่
ลู่เจียวชอบเด็กที่น่าเกลียดน่าชังมาแต่ไหนแต่ไร นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอแฝดสี่ที่นี่ เพียงแต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ชอบขี้หน้านาง
ทว่านางก็ยังยินดีที่จะเลี้ยงพวกเขาให้จ้ำม่ำขึ้น
หลังจากเช็ดตัวต้าเป่าให้แห้งก็ใส่เสื้อตัวเก่าให้ เด็กน้อยไม่มีกางเกงใส่ ยังดีที่ตอนนี้เป็นฤดูร้อน เด็กสี่ขวบไม่ใส่กางเกงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่
หลังจากอาบให้เอ้อร์เป่า น้ำในอ่างไม้สกปรกจนดูไม่ได้ ลู่เจียวจึงเทน้ำทิ้ง แล้วเติมน้ำอาบให้ซานเป่าและซื่อเป่าต่อ
ซื่อเป่าค่อนข้างขี้กลัว ไม่กล้าแม้แต่จะมองนาง ตอนนางอุ้มเขา ตัวเขาก็สั่นระริก
ลู่เจียวรู้สึกจนปัญญา นี่ขี้กลัวขนาดนี้เชียวหรือ ทว่าพอครุ่นคิดดูก็รู้ว่าโทษเขาไม่ได้ เพราะว่าซื่อเป่าโดนร่างเดิมเฆี่ยนตีบ่อยที่สุด
