เซี่ยหู่ได้ยินคำพูดของลู่เจียว ก็รีบขายเนื้อหมูที่หั่นเป็นชิ้นๆ ทันที
ลู่เจียวเอาถ้วยในมือไปล้างในครัว จากนั้นก็ต้มยาให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นต่อ นึกถึงตอนบ่ายที่จะเอาเห็ดหลินจือไปขาย อาจจะกลับถึงบ้านมืด ลู่เจียวเลยต้มเพิ่มอีกชุด เตรียมยาเผื่อตอนกลางคืน
เซี่ยหู่ที่อยู่ด้านนอกขายเนื้อหมูได้ดี ตอนนี้ชาวบ้านขาดแคลนน้ำมันและเนื้อ เนื้อหมูส่วนที่ติดมันเลยขายดีเป็นพิเศษ ทว่าซี่โครงและขาหมูกลับขายได้ไม่ค่อยดี
ถึงแม้หมูป่าตัวนี้จะตัวใหญ่มาก ทว่าคนที่มาซื้อก็มากเช่นกัน ฉะนั้นเนื้อหมูเพียงตัวเดียวก็ขายเกือบหมดภายในชั่วพริบตา สุดท้ายลู่เจียวยังต้องแย่งส่วนที่เหลือกลับมา ไม่ให้ขายต่ออีก
“นี่ไม่ขายแล้ว”
ลู่เจียวแย่งเนื้อหมูประมาณหนึ่งจินกลับมา เซี่ยหู่ช่วยนางชำแหละหมู จะไม่ให้เขากินแม้แต่น้อยคงไม่สมเหตุสมผล
ลู่เจียวเอาเนื้อหมูที่แย่งมาหนึ่งจินให้เซี่ยหู่ ทั้งยังให้ซี่โครงอีกสองจิน ขาหมูอีกหนึ่งข้าง
“วันนี้ขอบคุณเจ้าที่มาช่วยแล้ว”
อันที่จริงลู่เจียวขายหมู ก็เพื่อสานความสัมพันธ์ที่ดีกับชาวบ้านด้วย อย่างไรนางยังต้องใช้ชีวิตที่หมู่บ้านนี้อีกสักพัก อีกอย่างแฝดสี่คนยังต้องเล่นกับเด็กคนอื่นในหมู่บ้าน
นี่คือบ้านเกิดของเซี่ยอวิ๋นจิ่น ขืนชาวบ้านเอาเรื่องที่อาจสร้างความเสียหายให้เขาได้ไปพูด อาจส่งผลต่ออนาคตของเขาที่จะได้เป็นถึงขุนนาง
สำหรับทั้งครอบครัวเซี่ยเหล่าเกิน ลู่เจียวกลับไม่ได้เป็นห่วง ใครสั่งให้พวกเขาไล่เซี่ยอวิ๋นจิ่นที่บาดเจ็บสาหัสออกจากเรือนใหญ่ล่ะ
เซี่ยหู่มองเนื้อที่ลู่เจียวยื่นไปให้เขา เลยรีบควักเงินทันที ลู่เจียวกลับรั้งเขาไว้ “เจ้ารีบรับไว้เถอะ ไม่อย่างนั้นวันข้างหน้าข้าจะไม่ให้เจ้ามาช่วยข้าอีก”
ป้ารองมองนิสัยของลู่เจียวออก แม่นางผู้นี้ไม่เคยติดหนี้บุญคุณใคร อันที่จริงนางคือคนนิสัยดีคนหนึ่ง แต่ทำไมที่ผ่านมากลับเป็นเช่นนั้น
ป้ารองนึกคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ จึงมองเซี่ยหู่ “อาสะใภ้สามของเจ้าให้ก็รับไว้เถอะ”
เซี่ยหู่ตอบกลับด้วยความดีใจ “ขอรับ”
หลังจากเซี่ยหู่จากไป จู่ๆ ป้ารองก็สังเกตเห็นบางอย่าง ลู่เจียวขายเนื้อทั้งหมดไปแล้ว ในบ้านไม่เหลือเนื้อสักนิด
“พวกเจ้าไม่มีเนื้อเหลือให้กินเลยใช่ไหม”
ลู่เจียวชะงัก เงยหน้ามองไปในลาน แฝดสี่เบ้ปากไม่พอใจ ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม
แฝดสี่คนเห็นลู่เจียวมอง จึงรีบวิ่งมาตรงนี้ด้วยสีหน้าโกรธเคือง
ลู่เจียวมองป้ารองด้วยความขบขัน “ยังมีหัวหมู ซี่โครง ขาและเครื่องในนี่”
พวกนี้เป็นของเหลือจากที่ชาวบ้านไม่เอา
ป้ารองถอนหายใจ “นี่ไม่ใช่ของดีอะไรเลย ไม่มีน้ำมันหมูด้วย”
ลู่เจียวกลับไม่คิดเช่นนั้น ซี่โครงตุ๋นน้ำแดง ขาหมูตุ๋นถั่วเหลือง หัวหมูและเครื่องในเอาไปหมักเกลือ ล้วนมีแต่ของอร่อย
แต่ยังขาดเครื่องปรุงเท่านั้น พริกไทย โป๊ยกั๊ก และผักชีล้อม ของพวกนี้จะไปหาซื้อได้จากไหน
ลู่เจียวครุ่นคิดพลางพูดกับป้ารองยิ้มๆ “ของพวกนี้แค่ทำเป็น ก็กลายเป็นของอร่อยได้ทั้งนั้น เดี๋ยวข้าทำแล้วจะเอาไปให้ท่านป้าชิมดู”
“ได้ เช่นนั้นเจ้าไปจัดเตรียมเถอะ” ป้ารองมองของที่กองอยู่ตรงนั้น ก็ถามด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง “ให้ชุนเยี่ยนมาช่วยเจ้าไหม”
ลู่เจียวส่ายหัว “ไม่ต้องหรอก ข้าจัดการเอง”
เซี่ยหู่ทำทุกอย่างได้สะอาดและเรียบร้อยมาก ไม่ต้องทำความสะอาดอะไรอีกมากนัก
ป้ารองพูดจบก็เตรียมตัวจากไป ลู่เจียวหันหลังเดินไปที่เรือนตะวันออก แฝดสี่ฟุบนอนอยู่ตรงขอบเตียงอย่างไร้ชีวิตชีวา เห็นลู่เจียวเข้ามา ก็มุดหัวเข้าไปด้านในเตียง เหมือนไม่อยากเห็นหน้านางเพราะงอนนางอยู่ ทว่าก็ไม่กล้าพูดอะไร
ลู่เจียวพูดด้วยความขบขัน “นี่โกรธข้าแล้วหรือ ยังมีเนื้อเหลืออยู่ไม่ใช่หรือ”
ต้าเป่าเงยหน้าขึ้นทันที แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “นั่นเป็นเนื้อที่คนอื่นไม่เอา เป็นเนื้อที่ไม่อร่อย”
ลู่เจียวรีบพูดขึ้นยิ้มๆ “อาหารที่ข้าทำจะไม่อร่อยได้อย่างไร สองสามวันมานี้ อาหารที่ข้าทำไม่อร่อยหรือ”
เจ้าแฝดสี่รีบส่ายหัวทันที อาหารที่นางมารร้ายทำต้องอร่อยและหอมกรุ่นกว่าอาหารที่คนในตระกูลเซี่ยทำอยู่แล้ว
ลู่เจียวพูดขึ้นอีกครั้ง “ของพวกนี้ข้าทำให้มันอร่อยได้ อย่ากังวลไปเลย พวกเจ้าลืมไก่ป่าสองตัวและกระต่ายป่าหนึ่งตัวไปแล้วหรือ วันนี้ข้าจะตุ๋นไก่ให้พวกเจ้ากินก่อน”
นางพูดขึ้น แววตาของแฝดสี่วูบไหวทันที ไม่ได้โกรธอีก
ลู่เจียวเห็นพวกเขาไม่โกรธ จึงหันหลังกำลังจะเดินออกไป แต่เอี้ยวคอไปด้านหลังก็เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นที่อยู่บนเตียงปั้นหน้าบึ้ง ร่างก็ดูเกร็ง ลู่เจียวจึงเดินหน้าไปถามด้วยความเป็นห่วง “เจ้าเป็นอะไรไป ไม่สบายตรงไหนหรือไม่”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไปมองนางแล้วส่ายหัว สีหน้ายังคงไม่สู้ดีเหมือนเดิม
เขาเป็นเช่นนี้ ลู่เจียวก็นึกถึงสีหน้าตอนที่เขาอยากฉี่ในก่อนหน้านี้ หรือว่าเขาอยากชิ้งฉ่อง
“จะชิ้งฉ่องหรือ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นส่ายหัว ยังคงไม่พูดไม่จา ลู่เจียวครุ่นคิดอย่างละเอียด ก็นึกถึงหลายวันมานี้เขาไม่ได้อุจจาระเลย เกรงว่าคงอยากอุจจาระ
“เจ้าอยากอึใช่หรือไม่”
ลู่เจียวพูดจบ สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากซีดเซียวกลายเป็นหม่นหมอง เปลี่ยนจากหม่นหมองกลายเป็นซีดเซียว
ลู่เจียวมองอย่างไรก็ไม่เข้าใจ ทว่าครั้งนี้ที่ขึ้นเขายังไม่ทันได้เอาไม้ไผ่มาทำเป็นกระโถนอุจจาระเลย แล้วตอนนี้นางจะทำอย่างไร
ลู่เจียวมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นแล้วครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นเจอปัญหาใหญ่ที่สุดก็คือขยับไม่ได้ เพราะสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจนปวดศีรษะและอาเจียน ส่วนซี่โครงหักและอวัยวะภายในมีเลือดออกก็ยังถือว่าพอทนไหว
“ไม่เช่นนั้นให้ข้ายกถังอึเข้ามา เจ้าจับข้าไว้แล้วนั่งอึด้านบน”
ตอนนี้ทำได้เพียงเท่านี้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้ปฏิเสธ เขาจนปัญญาจริงๆ เกรงว่าคงจะอดทนไม่ไหวอีกต่อไป
ลู่เจียวรีบออกไปเอาถังอุจจาระเข้ามา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นที่อยู่ในเรือนทำเหมือนยอมจำนน หลับตาปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรม
ลู่เจียวไม่ได้หัวเราะเยาะเขา นี่เป็นปมในใจของผู้ที่ป่วยเป็นอัมพาต บางคนที่นอนบนเตียงนานจนถ่ายไม่ออก ทำได้เพียงอดทนไว้
ลู่เจียวเดินไปถึงข้างเตียง คอมตัวลงไปอุ้มเซี่ยอวิ๋นจิ่น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นลืมตาด้วยความตกตะลึง “เจ้าทำอะไรน่ะ”
ลู่เจียวยกมุมปากอย่างไร้คำพูด “อุ้มเจ้าอย่างไร ไม่เช่นนั้นเจ้าจะลงมาอย่างไร”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นดิ้นรนสุดชีวิต “ปล่อยข้าลง ข้าลงเองได้”
ลู่เจียวนึกถึงคืนนั้นที่เจ้าหมอนี่จะฆ่านาง สีหน้าของนางก็อดบึ้งตึงไม่ได้
ทว่านางไม่ได้ปล่อยเขา ยังคงอุ้มเขาไว้ ไม่ใช่เพราะเพราะอยากล่วงเกินเขา แต่เพราะว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ขืนเขายังดิ้นอยู่แบบนี้ ก็อาจทำให้อาการสาหัสมากขึ้น
“เอาเถอะ เจ้าอย่าดิ้นอีกเลย ถ้ายังดิ้นอีก เดี๋ยวจะเป็นลมหมดสติอีก”
หากไม่ใช่เพราะนางใช้น้ำวิเศษปรับสมดุลร่างกายของเขา หลังจากคืนนั้นที่เขาใช้กำลังทั้งหมดที่มีลุกมาฆ่านาง ตอนนี้ถึงเขาจะยังไม่ตาย แต่ก็อาจขยับไม่ได้อีก
ตอนนี้เขายังมีเรี่ยวแรงเช่นนี้ ก็เพราะว่านางแอบใช้น้ำวิเศษรักษาเขาอยู่
ลู่เจียวครุ่นคิดพลางอุ้มเซี่ยอวิ๋นจิ่นราวกับกำลังอุ้มเจ้าหญิงตัวน้อยตรงไปยังถังอุจจาระ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นตกตะลึงมาก นี่คือครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสถึงพละกำลังลู่เจียว แม่นางผู้นี้กำลังมากขนาดนี้เชียวหรือ เหตุใดแต่ก่อนถึงไม่เคยสังเกตเห็น
ลู่เจียวอุ้มเขาเดินไปข้างถัง ปล่อยเขาลง แล้วเตรียมยื่นมือไปถอดกางเกงของเขา
เขาตื่นตระหนกมาก ยื่นมือไปกดมือนางให้หยุดแล้วเม้มปากแน่นพร้อมจ้องหน้าลู่เจียว เสมือนนางเป็นหญิงอันธพาลที่จ้องจะล่วงเกินเขา
