ตอนที่ 53 ไร้ยางอาย
ลู่กุ้ยเห็นเถียนซื่อแสยะยิ้มแล้วยัดขนมในมือเข้าปากโดยไม่สนใจเขาตะลึงไป
ลู่กุ้ยทำหน้าขมขื่น นี่เป็นแม่แท้ๆ ของเขาจริงหรือ เขาคงถูกเก็บมาเลี้ยง ต้องถูกเก็บมาเลี้ยงแน่ๆ
เถียนซื่อกินขนมไปหนึ่งชิ้น ลู่เจียวก็อาศัยตะกร้ามาบังมือนาง เอาลูกท้อสองลูกออกจากห้วงอากาศ แบ่งหนึ่งลูกให้เถียนซื่อ ส่วนอีกลูกก็ให้ตัวเองกิน
เถียนซื่อจงใจกินของอร่อยต่อหน้าบุตรชายคนสุดท้อง ไม่ได้ปฏิเสธไม่รับของลู่เจียวเหมือนเมื่อครู่นี้ พวกนางสองคนกัดลูกท้อกินกันอย่างเอร็ดอร่อย
ก่อนหน้านี้ลู่กุ้ยเพียงแค่หิว ตอนนี้กลับกลายเป็นยิ่งเปรี้ยวปาก กลิ่นลูกท้ออบอวลอยู่ในจมูก ทำให้เขาแทบจะหลั่งน้ำตา
เขาโตจนถึงป่านนี้ ยังไม่เคยกินลูกท้อที่ดูอร่อยขนาดนี้มาก่อน ราคาต้องไม่ใช่ถูกๆ แน่นอน พี่สาวเขามีชีวิตดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร
สองแม่ลูกกินขนมถั่วแดงหนึ่งชิ้นและลูกท้อหนึ่งลูกก็อยู่ท้องแล้วแล้ว จึงรีบเดินทางกลับหมู่บ้านเซี่ย
ลู่กุ้ยที่เดินตามอยู่ด้านหลังหิวขนาดนั้น แม้แต่แรงเดินก็ยังไม่มีแล้ว เขาขานเรียกด้วยความน่าสงสาร “พี่เจียว พี่สาวที่แสนดี ท่านเห็นใจน้องชายคนนี้หน่อยเถอะ”
“ที่ผ่านมาข้าทำผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว วันหลังข้าจะไม่ตะคอกเสียงดังใส่ท่านแม่อีก ข้าสัญญาว่าจะเคารพและสุภาพต่อท่าน”
ลู่เจียวชะงักฝีเท้าแล้วหันไปมองลู่กุ้ยที่อยู่ด้านหลัง “เจ้านึกว่าข้าโกรธเพราะเจ้าทำตัวแย่ๆ กับข้าหรือ ข้าไม่สนว่าเจ้าจะดีกับข้าหรือไม่ เจ้าไม่ชอบขี้หน้าข้า ข้าก็ไม่ชอบเจ้าเหมือนกัน ข้าแค่โกรธที่เจ้าไม่เคารพท่านแม่เลยแม้แต่น้อย”
คำพูดของลู่เจียว ทำให้เถียนซื่อซาบซึ้งใจจนปาดน้ำตา
ดูสิ ถูกแล้วที่นางรักและเอ็นดูเจียวเจียว ลูกสาวมีสามัญสำนึกที่สุด หากไม่มีลูกสาวคอยหนุนหลัง นางคงโดนคนทั้งสกุลลู่รังแกตายไปนานแล้ว
ทว่าลู่เจียวก็ไม่สนใจลู่กุ้ยอีก นางจะสั่งสอนลู่กุ้ยให้หลาบจำ ให้เขาไม่กล้าเสียมารยาทกับเถียนซื่ออีก
สำหรับเรื่องที่ลู่กุ้ยจะปฏิบัติตัวอย่างไรกับนาง นางไม่สนใจอยู่แล้ว นางไม่เห็นคนเช่นนี้เป็นน้องชายอยู่แล้ว
“เอาละ แบ่งขนมถั่วแดงให้เจ้าสักชิ้นก็ได้ วันหลัง ถ้าเจ้ายังกล้าเสียมารยาทกับท่านแม่อีก ข้าจะไม่สนใจเจ้าอีก”
ลู่เจียวเห็นว่าจะถึงหมู่บ้านเซี่ยแล้ว จึงล้วงเอาขนมถั่วแดงให้ลู่กุ้ยหนึ่งชิ้น ครั้งนี้เขาซาบซึ้งน้ำใจจนแทบจะคุกเข่าลง ฮือๆ ขนมถั่วแดงอร่อยเหลือเกิน
ทั้งสามเดินกลับหมู่บ้านเซี่ยด้วยกัน
ลู่เจียวยังเดินไม่ถึงหน้าประตูบ้าน ก็เห็นว่ามีคนมุงดูหน้าบ้านตัวเองแล้ว
นางชักสีหน้า แล้วกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัวทันที
หรือว่าจะมีใครมารังแกอวิ๋นจิ่นและแฝดสี่อีก
ถ้าเป็นเช่นนี้จริง ครั้งนี้นางจะไม่ปล่อยคนพวกนี้ไปง่ายๆ แน่นอน
เถียนซื่อที่อยู่ข้างนางก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งมามุงอยู่หน้าบ้านแล้วเช่นกัน
ลู่เจียวสีหน้าเย็นชา สีหน้าเถียนซื่อก็เปลี่ยนตาม รีบเดินตามลู่เจียวไปหน้าบ้าน
ทั้งสามเพิ่งจะเดินไปถึงหน้าบ้าน คนที่อยู่ตรงหน้าประตูเห็นลู่เจียวจึงหันไปบอกนาง
“ภรรยาอวิ๋นจิ่น มีแขกมาบ้านเจ้า พวกเขาดูมีฐานะไม่ธรรมดาเลย นั่งรถม้ามาที่นี่ด้วย”
คนตระกูลเซี่ยมีฐานะยากจน ปกติแค่ได้นั่งเกวียนควายก็ไม่เลวแล้ว ยามนี้มีคนนั่งรถม้ามาที่หมู่บ้าน แล้วยังมาเยือนบ้านเซี่ยอวิ๋นจิ่น คนในหมู่บ้านเลยมามุงดูกัน
ลู่เจียวได้ยินก็โล่งอก แค่ผู้มาเยือนไม่ได้มารังแกเซี่ยอวิ๋นจิ่นและสี่แฝดก็พอ
ลู่เจียวไม่คิดจะมองรถม้านอกรั้ว คิดอย่างเดียวว่าจะพาเถี่ยนซื่อและลู่เจียวเข้าไปในเรือนก่อน
ชาวบ้านกำลังกระซิบกระซาบกันอย่างเพลิดเพลิน หนึ่งในชาวบ้านก็เอ่ยว่า “เหมือนจะเป็นสหายที่ไปร่ำเรียนหนังสือกับอวิ๋นจิ่นมาเยี่ยนเขา”
“เห็นเอาของมาเยอะมาก มีทั้งของกินของใช้กับผ้ามาด้วย”
“แม่ พี่สะใภ้ใหญ่ และน้องสาวของอวิ๋นจิ่นมาที่นี่ด้วย”
“นี่พวกเขาคิดอะไรอยู่ ตอนแรกไล่บุตรชายออกจากบ้านอย่างไม่ไยดี ตอนนี้เห็นว่ามีคนเอาของมาให้บุตรชายถึงที่ กลับมาญาติดีกับเขาหน้าด้านๆ”
มีคนเห็นลู่เจียว จึงพูดขึ้น “ภรรยาอวิ๋นจิ่น เจ้ารีบเข้าไปดูหน่อยเถอะ”
ลู่เจียวที่อยู่ด้านข้างพยักหน้า ถือว่าเข้าไปทักทายแขกแล้วกัน นางจึงพาเถียนซื่อและลู่กุ้ยเดินไปที่ห้องโถงก่อน
บนพื้นในห้องโถงเต็มไปด้วยของกินของใช้
เสียงอันเศร้าโศกของหร่วนซื่อส่งออกจากเรือนตะวันออก “ขอบคุณพวกท่านที่มาเยี่ยมเจ้าสามของข้า เจ้าสามของข้ามีสหายร่วมชั้นเรียนแสนดีอย่างพวกเจ้า ก็คุ้มค่าแล้วที่ชีวิตนี้ได้ร่ำเรียนหนังสือ”
พูดจบนางก็แสร้งทำเสียงสะอื้น ราวกับนางรู้สึกเศร้าโศกจริงๆ
เพิ่งสิ้นเสียงหร่วนซื่อ เสียงของเสี่ยวหลานก็ดังขึ้นต่อ “จริงตามที่แม่ข้าว่า ตั้งแต่พี่สามบาดเจ็บ แม่ข้าก็กินไม่ได้นอนไม่หลับเลย จนตอนนี้ผอมลงไปไม่น้อย”
เถียนซื่อที่อยู่ด้านนอกโมโหเดือดดาล ทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป จึงวิ่งพุ่งเข้าไปเอาเรื่องหร่วนซื่อทันที
“หร่วนซื่อ เจ้าช่างไร้ยางอายจริงๆ ไล่ลูกชายตัวเองออกจากบ้าน ทั้งๆ ที่เขายังบาดเจ็บสาหัส แล้วตอนนี้เขาได้ดิบได้ดี ยังกล้ามาแสร้งทำเป็นมารดาแสนดี หน้าด้านจริงๆ”
“เจ้าดูสภาพบ้านบุตรชายเจ้า ไม่มีอะไรเลย เจ้าพูดอย่างนั้นออกมาได้อย่างไร”
แฝดสี่ที่อยู่ในเรือนตะวันออกเห็นลู่เจียวก็รื่นเริงยินดียิ่ง ซื่อเป่าวิ่งเข้าไปกอดขาของลู่เจียวไว้ทันที “ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้วหรือ”
ตาดั่งลูกท้อกะพริบปริบๆ ดูดีอกดีใจมาก
เอ้อร์เป่าและซานเป่าก็ยิ้มแย้มดีใจกันใหญ่ แม้ต้าเป่าจะไม่แสดงออก ทว่าภายในแววตาก็ดูดีใจไม่น้อย
ลู่เจียวยกมือลูบศีรษะของแฝดสี่แล้วเงยหน้ามองคนในเรือน
ภายในเรือนมีบุรุษอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นสี่คน หนึ่งในนั้นสวมชุดคลุมผ้าต่วนชั้นดีตัวยาว ศีรษะปักปิ่นหยกรูปงาม เพียงมองก็รู้ว่าเป็นคุณชายผู้ลากมากดีจากตระกูลสูงส่ง ส่วนอีกสามคนแม้จะดูธรรมดา ทว่ากริยาและท่าทางงามสง่าเหมือนปัญญาชน
แต่เมื่อทั้งสี่เห็นลู่เจียวก็มีสีหน้าคาดคิดไม่ถึง พวกเขานึกว่าบุรุษที่โดดเด่นอย่างเซี่ยอวิ๋นจิ่น ย่อมได้ภรรยาที่โดดเด่นเหมือนเขาแน่นอน นึกไม่ถึงว่ากลับได้ภรรยาอ้วนกลมเช่นนี้
ชายทั้งสี่ต่างมีสีหน้าเห็นอกเห็นใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นทันที ทว่าไม่นานก็ได้สติกลับมา ยืนขึ้นทักทายลู่เจียว
“น้อมทักทายพี่สะใภ้ขอรับ”
ลู่เจียวพยักหน้า กล่าวทักทายด้วยทีท่าที่ไม่ยิ่งผยองและถ่อมตน “ขอบคุณคุณชายทั้งสี่ที่มาเยี่ยมสามีของข้าถึงที่”
ทั้งสี่ฉงนสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย หญิงอ้วนคนนี้กลับวางตัวได้เหมาะสมนัก ถ้าไม่ได้มีรูปร่างอ้วนท้วน ดูจากกริยาและท่าทางย่อมเหมือนคุณหนูสง่างามจากตระกูลสูงส่ง
ลู่เจียวไม่สนใจคนเหล่านี้ เงยหน้ามองเซี่ยอวิ๋นจิ่น
เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นมีสีหน้าเย็นชาโหดเหี้ยม นางก็อดถามเขาด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
เมื่อเงยหน้ามองนาง สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็อ่อนโยนลง จากนั้นจึงกล่าวทักทายเถียนซื่อ “ท่านแม่มาแล้วหรือ”
เถียนซื่อพยักหน้า หร่วนซื่อที่อยู่ด้านข้างมีสีหน้าไม่สู้ดี ชำเลืองมองลู่เจียวและเถียนซื่อด้วยความเกลียดชัง
นางได้ยินว่าลู่เจียวกลับบ้านเกิด ถึงได้รีบมาขนของกลับบ้านก่อน
สหายร่วมชั้นเรียนของเซี่ยอวิ๋นจิ่นเอาของติดไม้ติดมือมาเยอะขนาดนี้ นางจะเอาไปให้อวิ๋นหวาและเซี่ยหลานใช้เป็นสินเดิมเจ้าสาวและสินสอด
นึกไม่ถึงว่าลู่เจียวจะกลับมาไว แต่ต่อให้ลู่เจียวกลับมาก็หยุดนางไม่ได้หรอก ถ้าลู่เจียวกล้าขัดขวาง ก็คอยดูให้ดีว่านางจะจัดการกับนังสะใภ้นี่อย่างไร
แววตาหร่วนซื่อแข็งกระด้าง เย็นชาจนไม่อาจบรรยายได้
