ตอนที่ 112 ทั้งอ้วนทั้งขาวอย่างที่เจ้าพูด
ลู่เจียวครุ่นคิดก็เดินไปที่ลานรั้วเพื่อเก็บผักกาด นางเพิ่งเดินไปถึงตรงแปลงผัก หลินชุนเยี่ยนก็เดินเข้ามา นัยน์ตาที่หลินชุนเยี่ยนมองลู่เจียวลุกวาวเกินคำบรรยาย
“อาสะใภ้สาม”
ลู่เจียวเห็นนางก็นึกถึงเรื่องยาขึ้นมาได้ “ชุนเยี่ยนมาแล้วหรือ รอก่อนนะ ข้าจะไปเขียนเทียบยาให้เจ้าเดี๋ยวนี้เลย”
หลินชุนเยี่ยนรีบพูด “ท่านไม่ต้องรีบหรอก แม่สามีบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะให้หู่จื่อไปซื้อยาให้ข้าในเมือง ข้าแค่จะมาดูว่าที่บ้านท่านมีงานอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่”
ลู่เจียวกำลังจะปฏิเสธ ทว่าหลินชุนเยี่ยนกลับเดินเข้ามาก่อน นางกำลังจะเอาไม้กวาดตรงหน้าประตูครัวไปกวาดลานบ้าน
ลู่เจียวรีบออกปากห้าม “เอาเถอะ เจ้าไม่ต้องกวาด ข้ามีคนกวาดลานแล้ว”
หลินชุนเยี่ยนนึกว่าลู่เจียวแค่เกรงใจนางเท่านั้น นางเลยตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจังว่า “อาสะใภ้สามไม่ต้องเกรงใจไปหรอก ที่บ้านมีงานอะไรก็สั่งข้าได้เลย ข้าทำจนชินแล้ว”
แม้ลู่เจียวอยากจะพูดอะไรอีกสักนิด ทว่าหลินชุนเยี่ยนไม่สนใจนาง เริ่มกวาดลานบ้านด้วยความตั้งใจ
ลู่เจียวเห็นเช่นนี้ก็รู้ว่าหลินชุนเยี่ยนอยากมาช่วยงานนางจริงๆ หากว่าไม่ได้ช่วยงานก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจ
อันที่จริงนี่ก็เป็นผลดีต่ออาการของนาง ลู่เจียวจึงไม่ได้ห้ามอีกต่อไป แล้วหันหลังเดินเข้าไปในเรือนตะวันออก
สี่แฝดกำลังพูดคุยกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างเป็นกังวล
“ท่านพ่อ ท่านอย่าให้สตรีหน้าตาอัปลักษณ์คนนั้นเข้ามาในเรือนนะขอรับ”
“ถ้านางกล้าเข้ามา ท่านต้องไล่นางออกไปนะ”
“ท่านพ่อ นางไม่สวยเท่าท่านแม่เลย ท่านแม่อ้วนท้วน หน้ากลมมนราวกับหมั่นโถว น่ารักน่าชังจะตายไป”
สี่แฝดพูดจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองซื่อเป่าอย่างไร้คำบรรยาย ค่านิยมความงามของพวกเด็กๆ จะไม่มีปัญหาในอนาคตใช่หรือไม่ หน้าตาของท่านแม่พวกเจ้านะหรือที่เรียกว่าสวย
ต้าเป่ามองเซี่ยอวิ๋นจิ่น “ท่านพ่อ พวกเราไม่ยอมให้ท่านไปมีลูกกับคนอื่นแน่ ท่านต้องมีลูกกับท่านแม่คนเดียว”
ต้าเป่าเพิ่งจะเอ่ยจบ ลู่ก็เจียวบังเอิญเดินมาได้ยินประโยคนี้เข้าพอดี จึงรู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองนางอย่างเย็นชา แล้วพูดขึ้นลอยๆ
“อวบอ้วน ผิวขาวผ่อง หน้ากลมมนเหมือนหมั่นโถว สวยอย่างที่พวกเจ้าว่าจริงๆ ด้วย”
อันที่จริงตอนนี้ลู่เจียวผอมไปไม่น้อย ไม่ได้อ้วนเหมือนก่อนหน้านี้ พออยู่ด้วยกันไปนานๆ ก็รู้สึกว่านางก็ไม่ได้อัปลักษณ์ ยังถือว่าค่อนข้างน่ารักน่าชัง
ทว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่มีทางเอ่ยคำพูดเหล่านี้ออกจากปากแน่ ใครสั่งให้นางอธิบายความหมายของอนุให้เด็กๆ ฟัง ทำให้พวกเขากระวนกระวายใจจนถึงตอนนี้
ลู่เจียวนิ่งเงียบ ซื่อเป่ากลับพูดต่อจากคำพูดของเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยความตื่นเต้นดีใจ “ท่านแม่ของพวกเราดูดีที่สุด ท่านแม่ทั้งอ้วนทั้งขาว แรงก็เยอะมาก ไม่ใช่แค่อุ้มพวกเราได้ ยังอุ้มท่านพ่อได้อีกด้วย”
ต้าเป่า เอ้อร์เป่าและซานเป่าต่างมองซื่อเป่าด้วยความประหลาดใจ เหตุใดถึงรู้สึกว่าคำพูดนี้ฟังดูแปลกๆ พิกล
เซี่ยอวิ๋นจิ่นที่อยู่บนเตียงหัวเราะขึ้นราวกับได้ยินเรื่องน่าขบขัน ใบหน้าหล่อเหลาชวนลุ่มหลงยิ่งนัก
แววตาที่ลุ่มลึกนั้นกวาดไปที่ลู่เจียวตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นก็พูดด้วยความสนใจ “ทั้งอ้วนทั้งขาวอย่างที่เจ้าพูดจริงๆ มิหนำซ้ำยังแรงเยอะเหมือนโคขุนด้วย”
สี่แฝดฟังไม่ออกว่าคำพูดของเซี่ยอวิ๋นจิ่นมีความหมายโดยนัยแอบแฝง ทว่าลู่เจียวหรือจะฟังไม่ออก เขากำลังบอกว่านางไม่สวย แถมยังแรงเยอะเหมือนผู้ชาย
เหอะ
ลู่เจียวไม่อยากสนใจบุรุษผู้นี้ นางหันหลังเดินไปตรงหน้าประตูเพื่อเขียนรายการยา แต่แล้วก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ทันที
นางยังไม่รู้ตัวอักษรเหล่านั้นเลย แล้วนางจะเขียนได้อย่างไร
ลู่เจียวจึงมองพู่กันและกระดาษตรงหน้า แล้วค่อยๆ เงยหน้ามองเซี่ยอวิ๋นจิ่น พร้อมส่งยิ้มจางๆ ให้เขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นสีหน้าของนางก็รู้ว่านางอยากเขียนเทียบยาให้คนอื่น แต่เพิ่งรู้ตัวว่าตนไม่รู้อักษร นี่กำลังขอให้เขาช่วยเขียนใช่หรือไม่
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพลันหลับตา แกล้งทำเป็นง่วงนอน “พ่อเหนื่อยมากแล้ว และก็ง่วงมากด้วย”
สี่แฝดได้ยินเช่นนี้ก็พูดขึ้นทันที “เช่นนั้นท่านก็นอนเถอะขอรับ”
สี่แฝดพูดจบก็เดินออกไปทันที เตรียมหารือกันว่าจะสั่งงานโจวเสี่ยวเถาอย่างไร
ลู่เจียวเห็นเด็กๆ เดินออกไปก็รีบลุกขึ้นเดินไปข้างเตียง พร้อมทั้งมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยรอยยิ้ม
“เซี่ยอวิ๋นจิ่น ช่วยข้าเขียนเทียบยาทีนะ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเงยหน้าขึ้นมองลู่เจียวพร้อมพูดยิ้มๆ “นี่เป็นเรื่องของเจ้า เกี่ยวอะไรกับข้า”
ลู่เจียวยังคงรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วพูดด้วยเสียงเบา “ข้ากำลังรักษาคนหมู่บ้านเซี่ยอยู่นะ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองนางด้วยแววตาเรียบเฉย “ข้าก็ไม่ได้สั่งให้เจ้ารักษาพวกเขานี่”
ลู่เจียวมองเจ้าหมอนี่อย่างคาดไม่ถึง “เจ้าเป็นห่วงคนหมู่บ้านเซี่ยมากไม่ใช่หรือ ข้ารักษาพวกเขา เจ้าควรดีใจสิ?”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพูดอย่างไม่สนใจ “เจ้าต่างหากที่ไปตกลงกับคนอื่นไว้ ข้าไม่ได้เป็นคนตกลงเสียหน่อย”
เขาพูดจบก็หลับตา ทำเหมือนไม่อยากสนใจนางอีก
ลู่เจียวจ้องเขาอย่างขุ่นเคืองใจ รู้ว่าเจ้าหมอนี่โกรธที่นางอธิบายกับเด็กๆ ว่าอนุคืออะไร ถึงได้จงใจไม่ช่วยนางเขียนใช่หรือไม่
ลู่เจียวมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น ค่อยๆ มองไปที่ขาของเซี่ยอวิ๋นจิ่น จากนั้นก็ยกยิ้ม
“ไม่อยากช่วยก็ไม่ต้องช่วย อ้อ ข้าลืมบอกเจ้าไป อีกห้าหกวันเจ้าต้องแกะเชือกออก หมอฉีสอนวิธีแกะเชือกให้ข้าแล้ว แต่ดูๆ แล้ว เจ้าคงไม่ต้องการความช่วยเหลือจากข้า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นถลึงตามองนางอย่างไม่เป็นมิตรทันที
ลู่เจียวไม่กลัวแม้แต่น้อย ตอนนี้นางรู้นิสัยของเขาเป็นอย่างดี ตราบใดที่นางไม่ทำให้เขาโมโหสุดขีด เขาก็ไม่มีวันฆ่านาง ตอนนี้นางจึงไม่กลัวเขาแม้แต่น้อย
ทั้งสองส่งสายตาอาฆาตใส่กัน แม้จะไม่พูด ทว่าสายตากลับดูแค้นเคืองยิ่ง
สุดท้ายเซี่ยอวิ๋นจิ่นพูดขึ้นช้าๆ “ข้าช่วยเจ้าเขียนก็ได้ แต่เจ้าต้องคอยช่วยข้าจับตาดูโจวเสี่ยวเถาให้ดี อย่าให้นางเข้ามาในเรือนของข้าอีกเป็นอันขาด”
“ข้าช่วยเจ้าได้ แต่ต่อไปเจ้าต้องช่วยข้าเขียนเทียบยา จนกว่าข้าจะรู้อักษรทั้งหมด”
ลู่เจียวคิดไว้ว่าสองวันนี้จะหาโอกาสเรียนคัมภีร์ตรีอักษรกับสี่แฝด
เซี่ยอวิ๋นจิ่นตอบตกลง “ได้”
ลู่เจียวเอื้อมไปจับมือของเซี่ยอวิ๋นจิ่นเขย่าอย่างพอใจ “ขอให้พวกเราร่วมงานกันอย่างดี”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นก้มหน้ามองมือของลู่เจียว มือของนางแตกต่างจากมือของเขาอย่างสิ้นเชิง มันทั้งนุ่มนิ่มและอบอุ่นเหมือนเรือนร่างนาง
ตอนแรกลู่เจียวไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าตนไปจับมือเขา จวบจนเซี่ยอวิ๋นจิ่นก้มหน้าลงมอง นางถึงได้รู้ตัว
นี่ถือว่าเป็นเรื่องปกติในสมัยปัจจุบัน แต่ในสมัยนี้ ถือเป็นการล่วงเกินคนอื่น
ลู่เจียวพลันดึงมือกลับ น่าเสียดายที่เซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับดึงมือนางไว้ก่อน มือของเขาเรียวยาวเห็นข้อนิ้วมือชัดเจน แม้มือของเขาจะผอมแห้ง แต่กลับมีกำลังมาก
ลู่เจียวอดเปรยในใจไม่ได้ว่า บุรุษยังคงเป็นบุรุษ ต่อให้ผอมแห้งหรือล้มป่วย ก็ยังมีกำลังมากกว่าสตรี
ลู่เจียวกำลังครุ่นคิดเช่นนี้ จู่ๆ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็กุมมืออวบอ้วนของนางไว้แน่นขึ้น
ลู่เจียวพลันสังหรณ์ใจไม่ดี เหตุใดถึงรู้สึกว่าตนกำลังโดนกลั่นแกล้งล่ะ
นางใช้แรงดึงมือกลับ แล้วถลึงตามองเซี่ยอวิ๋นจิ่นปราดหนึ่ง “รีบเขียนได้แล้ว”
สิ้นเสียงก็หันไปหยิบกระดาษและพู่กันมา
