ตอนที่ 124 เก้าอี้เข็นกับของเล่น
ลู่เจียวคิดแล้วก็ยิ้มมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น กล่าวว่า “พูดกันตอนนั้นจริง แต่ไม่เกี่ยวกับการผ่าตัดให้เจ้า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นฟังแล้วก็กล่าวเสียงเข้มว่า “หากเจ้าไม่อยากให้เขามาข้องเกี่ยว…”
ลู่เจียวรีบกล่าวว่า “ข้าไม่ได้บอกว่าข้าไม่ยินดี คนเป็นหมอศึกษาหาความรู้เรื่องสภาพอาการป่วยด้วยกันเป็นเรื่องปกติ เช่นนี้มีประโยชน์ต่อการพัฒนาวิชาการแพทย์ของตนเอง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่พูดอะไรต่ออีก เขารู้ว่าที่ลู่เจียวพูดมามีเหตุผลมาก แต่ในใจไม่อยากให้นางใกล้ชิดกับฉีเหล่ยมากเกินไป อย่างไรในใจก็รู้สึกไม่ปลอดโปร่ง
ลู่เจียวไม่คิดจะคุยเรื่องนี้กับเซี่ยอวิ๋นจิ่นต่อ จึงได้คุยเรื่องอื่น
“พรุ่งนี้เป็นต้นไปข้าจะวางแผนให้เจ้าแฝดสี่แผนหนึ่ง หลักๆ ก็คือบริหารร่างกายเป็นสำคัญ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็รู้สึกสนใจขึ้นมา
“อย่างไร”
ลู่เจียวเลิกคิ้วกล่าวว่า “ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดสำหรับเจ้าแฝดสี่ก็คือการออกกำลังกาย กินข้าวและดื่มนมแพะให้มากๆ ให้สภาพร่างกายดีขึ้นก่อน ข้าตัดสินใจจะทำกระสอบดินแขวนไว้บนต้นไม้ ให้พวกเขาเช้ามาก็เริ่มต่อยสักพักก่อน”
“กินข้าวเช้าเสร็จสอนเด็กๆ เรียนคัมภีร์สามอักษร เรียนคัมภีร์สามอักษรเสร็จ ก็ให้พวกเขาพาสุนัขไปเดินเล่น เล่นของเล่น วันหน้าข้าจะหาวิธีทำของเล่นที่มีประโยชน์ให้พวกเขาอีก”
“ตอนบ่ายก็สอนเด็กๆ ในหมู่บ้านเรียนต่อ เรียนจบข้าก็จะพาเขาขึ้นเขา”
ลู่เจียวเล่ามาทั้งหมด เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ว่าแผนของนางกำหนดขึ้นเพื่อเจ้าแฝดสี่จริงๆ หลักๆ ก็คือให้พวกเขาได้เคลื่อนไหวมากๆ ประการแรก ออกกำลังกาย ร่างกายก็จะหิว ประการที่สอง สอนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ให้ได้ลงมือและลงแรง
ตอนนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นมั่นใจแล้วว่า สตรีผู้นี้ทุ่มเทจิตใจเพื่อเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ แม้ว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่ใช่ลูกชายของนาง แต่ที่นางทำย่อมไม่ได้น้อยไปกว่าสิ่งที่มารดาควรทำ ดังนั้นวันหน้าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็คือลูกชายของนางแล้ว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นแววตาหม่นลงเล็กน้อย ยิ้มพลางพยักหน้า “เจ้าคิดการได้รอบคอบมาก”
เขากล่าวจบ ก็พลันรู้สึกเฝื่อนขมในใจ นางคิดเพื่อเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อย่างรอบคอบเช่นนี้ เหมือนว่าไม่ได้คิดเพื่อเขาแม้แต่น้อย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดแล้วก็เอ่ยถามขึ้นราวกับเทพผีสิงใจว่า “งั้นเจ้ากำหนดแผนการอะไรให้ข้าบ้างไหม”
ลู่เจียวอึ้งไปเล็กน้อย จ้องมองผู้ชายบนเตียง ยังคิดว่าตนเองหูฝาดไป
เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงได้สติทันที เขาพูดอะไรออกไป แต่เห็นท่าทางตกตะลึงของลู่เจียว ก็รู้สึกขำ อดหยอกนางไม่ได้
“เจ้าช่วยคิดแผนเพื่อเจ้าแฝดสี่อย่างรอบคอบ งั้นก็ควรคิดแผนให้ข้าด้วยไหม”
ลู่เจียวมองเขา แวบขึ้นมาทันที นึกได้สิ่งหนึ่ง กล่าวว่า “ความจริงเจ้าเอาแต่นอนอย่างนี้ไม่ดีจริงๆ ข้าคิดถึงของสิ่งหนึ่งได้ เจ้าจะได้ไม่ต้องเอาแต่นอนอยู่บนเตียง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเดิมคิดหยอกนางเล่น แต่พอนางพูดขึ้นมา เขาก็รู้สึกสนใจขึ้น
“ของอะไร?”
ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “เก้าอี้เข็น”
นางกล่าวจบก็วาดมือ กล่าวว่า “ขาเจ้าน่าจะอีกห้าถึงเจ็ดวันแกะด้ายออกได้ อีกราวสิบห้าวันก็จะขยับตัวเล็กๆ น้อยๆ ได้ ขอเพียงไม่ใช้แรงขาก็พอ”
ลู่เจียวกล่าวจบก็เดินไปที่หน้าโต๊ะหนังสือข้างๆ ในห้อง เริ่มวาดรูปเก้าอี้เข็น
แม้ว่านางไม่รู้จักอักษรตัวเต็มแบบเก่า แต่รูปภาพก็วาดได้ไม่มีปัญหา วาดรูปเก้าอี้เข็นแบบง่ายๆ ออกมาภาพหนึ่ง ใช้ไม้ทำทั้งหมด
ลู่เจียววาดเสร็จ ก็ส่งภาพไปที่ข้างเตียงเซี่ยอวิ๋นจิ่น อธิบายให้เขาฟัง
“เจ้าดู นี่ก็คือเก้าอี้เข็น เจ้านั่งบนนี้ จะไถล้อไม้เองได้ คิดอยากไปไหนก็ไปที่นั่นได้ และไม่ต้องใช้ขา ขาก็ไม่กระทบกระเทือน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองภาพในมือลู่เจียว รู้สึกแปลกใจมาก ก่อนรับภาพจากมือนางมาดู
ลู่เจียวไม่ทันได้สนใจ ทั้งสองคนเขยิบเข้าใกล้กันเพื่อดูภาพเก้าอี้เข็น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้สติก่อน ทั้งสองคนเหมือนว่าใกล้ชิดกันเกินไปแล้ว แต่ชั่วขณะหนึ่งเขารู้สึกไม่อยากถอยออกห่าง เขาถึงกับได้กลิ่นหอมเย็นชื่นใจจากกายนาง ทำให้จิตใจเขารู้สึกสงบ ราวกับได้อาบน้ำพุหอมหวาน
ความจริงเซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นคนไม่ชอบใกล้ชิดกับผู้อื่น โดยเฉพาะสตรี เขามักจะรักษาระยะห่างอย่างเหมาะสมโดยไม่รู้ตัว
ตอนนี้เขาเหมือนจะไม่ปฏิเสธยามลู่เจียวเข้าใกล้ นี่อาจเพราะว่าช่วงที่เขานอนป่วยอยู่บนเตียงหลายวันนี้ ลู่เจียวดูแลเขาอย่างใกล้ชิด ดังนั้นเขาจึงชินแล้ว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดแล้ว ก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองลู่เจียวแวบหนึ่ง
ลู่เจียวยิ้มตาหยีถามเขา “เจ้าว่าเป็นไง หากคิดว่าได้ ไว้ข้าเอาไปให้ท่านอาโหย่วไฉ ให้เขาทำให้เจ้าตัวหนึ่ง”
เก้าอี้เข็นนี้ไม่ได้ยุ่งยากซับซ้อน ช่างไม้ธรรมดาก็ทำออกมาได้ ดังนั้นลู่เจียวจึงไม่ห่วงว่าท่านอาโหย่วไฉจะทำไม่ได้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดนางก็ย่อมเห็นด้วย “ได้ เจ้าไปหาท่านอาโหย่วไฉ ให้เขาทำให้ข้าตัวหนึ่ง”
หลายวันนี้ เอาแต่นอนบนเตียง เขานอนจนใกล้จะพิการแล้ว ได้นั่งเก้าอี้เข็นไปไหนมาไหนสักหน่อยก็ดี ยิ่งไปกว่านั้น บนเก้าอี้เข็น เขายังทำงานได้อีกมาก
ลู่เจียวได้ยินคำพูดเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ดีใจม้วนภาพเก้าอี้เข็นเก็บ แต่ก็ไม่ได้รีบร้อนไปหาท่านอาโหย่วไฉให้ทำเก้าอี้เข็น ตอนนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นเพิ่งผ่าตัดได้ไม่นาน ยังไม่อาจใช้เก้าอี้เข็นได้
นางต้องทำของเล่นให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก่อน
ตอนบ่ายลู่เจียวก็ทำของเล่นสองสามอย่างให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่
หนังสติ๊กยิง ลูกข่าง ภาพต่อ ปืนฉีดน้ำกระบอกไผ่ กระบี่ไผ่
ตกค่ำ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้เห็นของเล่นที่ลู่เจียวเอาออกมาก็พากันอึ้งตกใจ
“ท่านแม่ นี่คือของเล่นที่ท่านแม่ทำให้พวกเราหรือ”
ลู่เจียวยิ้มพลางพยักหน้า “ใช่แล้ว”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มองของเล่นบนโต๊ะอย่างดีใจ จากนั้นก็เงยหน้ามองตาลู่เจียว ในดวงตาเต็มไปด้วยแสงดาววิบวับส่องประกายเสียยิ่งกว่าดวงดาวบนท้องฟ้า
“ท่านแม่ ท่านร้ายกาจจริงๆ ร้ายกว่าท่านแม่บ้านอื่นอีก”
ซื่อเป่าพุ่งตัวเข้ามากอดลู่เจียวหอมไปฟอดหนึ่ง
เอ้อร์เป่า ซานเป่าไม่ยอมแพ้ พุ่งเข้าหอมทีละคน
ต้าเป่าก็ไม่ลังเลแม้แต่น้อย เข้ามาหอมลู่เจียวอีกทีหนึ่ง
ลู่เจียวมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อย่างพึงพอใจ จากนั้นก็อธิบายวิธีการเล่นของเล่นให้พวกเขา
“นี่คือหนังสติ๊กยิง ไว้ยิงก้อนหิน ยิงนก ยิงของ แน่นอนว่าอย่าได้เอาไปยิงคน เพราะจะทำให้บาดเจ็บได้”
เอ้อร์เป่ารีบแย่งหนังสติ๊กยิงไปทันที ถามว่า “งั้นไว้ยิงคนที่รังแกพวกเราได้”
“ได้ แต่อย่ายิงหัวยิงตาอะไรพวกนี้ ยิงก้นยิงขาเขาได้”
เอ้อร์เป่ายิ้มกล่าวว่า “ทราบแล้ว ท่านแม่”
ต้าเป่ายื่นมือไปคว้าภาพต่อบนโต๊ะ “ท่านแม่ นี่คือ?”
“นี่คือภาพต่อ แม่วาดภาพหนึ่งภาพ ตัดเป็นชิ้นเล็กๆ มากมาย เจ้าน่ะ ลองมาดูภาพเดิมก่อนได้ จากนั้นก็เอาชิ้นส่วนมารวมกันแล้วค่อยต่อใหม่”
ต้าเป่าดวงตาเปล่งประกาย อันนี้เขาชอบที่สุด “ท่านแม่ ข้าชอบอันนี้”
ซานเป่าก็รีบคว้าปืนฉีดน้ำ “ท่านแม่ อันนี้เล่นยังไง”
“นี่คือปืนฉีดน้ำกระบอกไม้ไผ่ เจ้าใส่น้ำลงไปได้ กดอย่างนี้ก็จะพ่นน้ำออกมาทันที”
ซานเป่าพยักหน้าดีใจ “อันนี้ดี”
ซื่อเป่าเอาอีกสองชิ้นที่เหลือมาถือ “ท่านแม่ สองอันนี้เล่นยังไง”
ลู่เจียวชี้ไปที่ลูกข่าง กล่าวว่า “ใช้เชือกฟาดมัน มันก็จะหมุน เจ้าแข่งกับพี่ๆ เจ้าได้ ดูว่าใครเล่นได้เก่งสุด นี่คือกระบี่ไม้ เรามาเล่นฟันกระบี่กันได้”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ถือของเล่นอย่างดีใจ วิ่งเข้าไปในเรือนนอนตะวันออกยกอวดเซี่ยอวิ๋นจิ่น
“ท่านพ่อ ท่านรีบมาดูนี่ ท่านแม่ทำของเล่นเยอะแยะเลย”
“ท่านแม่ร้ายกาจจริงๆ ไม่เพียงทำแมลงปอไม้ไผ่ ยังทำกระดานลื่น ตอนนี้ก็ทำของเล่นมากมายเช่นนี้อีก”
